STABBING WESTWARD: “Chasing Ghosts”

Είδος: Industrial Rock
Δισκογραφική: COP International
Ημ. Κυκλοφορίας: 18 Μαρτίου 2022

Σε μια εποχή που η παρελθοντολαγνεία θεριεύει, είναι λογικό να υπάρχουν επιστροφές συγκροτημάτων που διεκδικούν μερίδιο από την εμπορική μουσική πίτα.

Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή των industrial rockers Stabbing Westward, που ύστερα από 21 χρόνια, επανέρχονται με νέο full length (είχαν προηγηθεί και 2 EP βέβαια, που αποτέλεσαν ορεκτικό του τι έρχεται).

Όσοι γνωρίζουν το όνομα, θα θυμούνται πως το σχήμα δεν είχε περάσει καθόλου αδιάφορο την περίοδο 1994-2001 και μπορεί με το “Chasing Ghosts” να μην συνεχίζουν ακριβώς από εκεί που σταμάτησαν συνθετικά, αλλά παρουσιάζουν την πιο ώριμη εκδοχή τους, η οποία (ευτυχώς) δεν παλιμπαιδίζει.

Αν πάλι, δεν είχες υπόψιν το group, αλλά αρέσκεσαι σε industrial rock ήχους, στο 5ο πόνημα των Stabbing Westward, θα βρεις όλα αυτά τα στοιχεία που αναζητάς από μία κυκλοφορία του είδους.

Στα 51 λεπτά του, το “Chasing Ghosts” φέρνει στον νου μια πιο light εκδοχή των Nine Inch Nails ή των Ministry, με τις συνθέσεις να παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και παρότι δεν πρωτοτυπούν, χαρίζουν ένα αξιοζήλευτο σύνολο, αντάξιο του ονόματος που έχει προ πολλού χτίσει το συγκρότημα.

Τα “I Am Nothing”, “Cold”, “Push”, “Dead & Gone”, “Ghost” και “The End” βρίσκουν τον Christopher Hall και την παρέα του σε πολύ καλή φόρμα, με το πρόσημο που ακολουθεί το album να είναι καθόλα θετικό.

Εν τέλει, η δισκογραφική επιστροφή των Stabbing Westward είναι καλοδεχούμενη, μιας και πάντα υπάρχει χώρος για αξιόλογες δουλειές, έστω κι αν αυτές αργούν τουλάχιστον 2 δεκαετίες.

https://www.facebook.com/stabbingwestwrd

664
About Στέφανος Στεφανόπουλος 1413 Articles
Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή, αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε είτε να παριστάνει τον dj σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, είτε να προσπαθεί να κατεβάσει κάποια ιδέα για διαφήμιση. Στο Rockway.gr εντάχθηκε το 2010 και κάπως, κάπου, κάποτε, βρέθηκε να κρατάει και τα κλειδιά του. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.