Είδος: Doom Metal
Εταιρία: Svart Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 16 Σεπτεμβρίου 2022
Οι Spiritus Mortis αξίζουν έναν σεβασμό που ίσως δεν τον περιμένατε, καθότι θεωρούνται ως μια (αν όχι η πρώτη-πρώτη) από τις μπάντες που μας έφεραν τον doom metal ήχο από την μακρινή Φινλανδία. Αν και υπάρχουν από το 1987, δεν έχουν παρά τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό τους, με το φετινό The Great Seal να αποτελεί την πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά τους σε κυκλοφορία από την Svart Records. Ας δούμε λοιπόν πως ακούγονται οι βετεράνοι αυτοί της σκηνής εν έτει 2022, σε μια από αυτές τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που αγγίζουν τις παρυφές του καλτ.
Το The Great Seal είναι ένα “ξεροκέφαλο” doom/heavy metal άλμπουμ, μην περιμένετε κάποιο από αυτά τα “μοντέρνα” αργόσυρτα/επιβλητικά/σάπια/droneίζοντα doom. Οι Spiritus Mortis εδώ βουτάνε πλήρως στην πατροπαράδοτη “σχολή” θα έλεγα των Trouble/ Saint Vitus/Pentagram καθώς μιλάμε για πρωτόλειο doom μπλεγμένο με παραδοσιακές σαμπαθοheavy metal φόρμες σε ισόποσες σχεδόν δόσεις, με μια gloomy ατμόσφαιρα από τις εποχές της αθωότητας να πλανάται, δίνοντας το στίγμα του ήχου τους. Όταν λέω εποχές της αθωότητας εννοώ πραγματικά ότι οι Spiritus Mortis δεν δίνουν δεκάρα για το συμβαίνει στη χώρα του μεταλ σήμερα – δεν τους ενδιαφέρει να καινοτομήσουν ή να ακουστούν προοδευτικοί, αλλά ούτε παίζουν και το vintage στυλ τους “μη ειρωνικά”, στα πλαίσια μιας κάποιας αναβίωσης. Οι Φινλανδοί γερόλυκοι απλά κάνουν αυτό που γουστάρουν και ξέρουν, αδιαφορώντας για το τι και πως, και αν μη τι άλλο βγάζουν μια ειλικρίνεια που δεν γίνεται να μην εκτιμηθεί. Ίσως αυτό τους κάνει να ακούγονται ηχητικά λίγο παρωχημένοι σε κάποια σημεία, ίσως κάπως generic σε κάποια άλλα, αλλά σίγουρα στο σύνολό του το The Great Seal δεν είναι κακός ή αδιάφορος δίσκος, απλά είναι ιδιαίτερα εξειδικευμένος ή αυτό που λέμε niche, υπηρετεί ένα πολύ συγκεκριμένο είδος.
Ενδεχομένως κάτι που συμβάλλει στο να με “κρατάει” από το να ενθουσιαστώ περισσότερο –καθότι συνθετικά έχουμε εξαιρετικά δείγματα- είναι η παραγωγή του άλμπουμ. Δεν είναι καθόλου κακή από τεχνικής απόψεως, το αντίθετο μάλιστα, είναι πεντακάθαρη, γυαλισμένη, όχι βαβουριάρικη, αλλά είναι τόσο “clean” και “προβλεπέ” που εν τέλει αποτυγχάνει στο να δώσει χαρακτήρα στον ήχο της μπάντας, νιώθω ότι ακούω κάτι που το έχω ακούσει άλλες 1500 φορές (ηχητικά μιλώντας πάντα). Ίσως ακούγεται λίγο οξύμωρο το ότι τσινάω με μια καλή παραγωγή, αλλά ειλικρινά νομίζω ότι ειδικά για αυτό που παίζουν οι Spiritus Mortis, ένα αλατοπίπερο “ατέλειας”, μια ιδιαιτερότητα στα ηχοχρώματα, μια ηθελημένη ατσουμπαλιά θα βοηθούσε στο να αναδειχθεί ή old school doomίλα.
Για να μην δημιουργώ την εντύπωση ωστόσο ότι δεν έχουμε έναν καλό δίσκο γιατί νιώθω ότι έβγαλα μια αρνητικότητα μέχρι τώρα που δεν είναι τόση όση ακούγεται, πάμε στα προτερήματα του The Great Seal, πού είναι τα σημαντικά -οι συνθέσεις και τα παιξίματα. Το Poputan που ανοίγει το δίσκο έχει σίγουρα τον metal δυναμισμό ενός opener κι ας μην ανήκει στις πολύ δυνατές στιγμές, βγάζει μια εσάνς upbeat Candlemass, αλλά κυρίως μας συστήνει τον τραγουδιστή Kimmo Perämäki ο οποίος ακούγεται βγαλμένος από την κρύπτη του 80s doom, λυρικός, εκφραστικός, θεατρικός. Οι κιθάρες των Jussi Maijala και Kari Lavila παραδίδουν την απαραίτητη doom ριφολογία, αλλά αποδεικνύονται και ταξιδιάρικοι, μελαγχολικοί, επικοί -όλα μπαίνουν στην εξίσωση όταν και όσο πρέπει. Το Death´s Charioteer είναι η πρώτη μεγάλη στιγμή, ένα υπέροχο Solitude Aeturnus-ικό doom άσμα που σε στοιχειώνει, με ένα αιθέριο ρεφραίν. Το Martyrdom Operation που ακολουθεί είναι το πιο ξέμπαρκο κομμάτι στο The Great Seal, με ένα “φυστικοροκάδικο” main riff και ένα ρεφραίν σαν να είναι οι Grave Digger, ok, είναι fun αλλά κάπως μας πετάει εκτός κλίματος. Ίσως το προσέγγισαν σαν το χιτάκι του δίσκου; Όπως και να έχει, από κει και πέρα περνάμε στο τρομερό Skoptsy, μια 80s-90s doom ηδονή με ρεφραινάρα για όλους τους aficionados του ήχου, ενώ το Khristovovery που ακολουθεί συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο αλλά με τους Black Sabbath να ευλογούν το συγκεκριμένο, ειδικά από τη μέση και μετά όπου μεταφερόμαστε νοητά κάπου στο Master of Reality περίπου, για να ακολουθήσει ένα επικομεταλαδικο σόλο, πολύ ωραία πράγματα συμβαίνουν εδώ. Visions of Immortality και οι ρυθμοί ανεβαίνουν σε ένα epic doom ανθεμάκι, με το Feast of the Lord να βγάζει μια Trouble-ική ποιότητα, κάπως stonerίζει για να εξελιχθεί σε μια grande ελεγεία, οι Spiritus Mortis δείχνουν πως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Φινάλε στο νεκροταφείο με το Are You a Witch, μια “σωστή” doom bluesy λιτανεία που βγάζει γούστα, στην παράδοση συγκροτημάτων όπως οι Count Raven.
Το The Great Seal είναι όπως προανέφερα μια old school heavy/doom πολύ συγκεκριμένη δουλειά. Όσοι γουστάρουν το εν λόγω ύφος θα βρουν ένα εξαιρετικό άλμπουμ, με τις όποιες αδυναμίες του, που πραγματικά αγκαλιάζει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του είδους. Η μόνη μου ένσταση, που δεν είναι ακριβώς ένσταση αλλά πιο πολύ παράπονο, είναι πως εάν έδιναν μεγαλύτερη βάση στο να βάλουν μια προσωπικότητα στα ηχοχρώματά τους, και εάν είχαν προσέξει λίγο περισσότερο κάποια τραγούδια ή κάποια σημεία στα κομμάτια τους, θα μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει ένα μικρό, κρυμμένο doom διαμαντάκι. Ως έχει, είναι ένα άλμπουμ που συστήνεται σίγουρα στους οπαδούς του είδους, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να πω το ίδιο και γενικότερα.
Official Site: https://spiritusmortis.com/
Facebook: https://www.facebook.com/spiritusmortis.official
Instagram: https://www.instagram.com/spiritusmortis_official/
Bandcamp: https://spiritusmortis.bandcamp.com/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/57NLYzc5hLTElrZhNKkhBA
474 
