Η τέχνη της μουσικής έχει κάτι μαγικό (μάλλον το έχουν και οι άλλες τέχνες, απλά εγώ μεγάλωσα στο Κερατσίνι οπότε δεν έχω καμία επαφή), ο δημιουργός έχει μπροστά του όλα τα μέσα για να εκφράσει ό,τι δεν μπορεί να πει με λόγια και να βγάλει προς τα έξω έναν εαυτό που είτε είναι ο πραγματικός είτε είναι αυτός που κρύβει καλά και στην περίπτωση της Χρύσα Τσαλταμπάση και των Spineless έχουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που αναφέρω και το είδαμε στο live της Πέμπτης 14/11 στο Temple για την παρουσίαση του δίσκου: “Dysphonia”.
Με τον καιρό να είναι επιτέλους φθινοπωρινός κατάφερα να παρκάρω με χαρακτηριστική άνεση στα στενά στο Γκάζι λόγω καθημερινής και έτσι είχα τον χρόνο που θέλω για να πιώ την μπύρα μου έξω από το venue και να αφιερωθώ σε μια πολύ αγαπημένη μου συνήθεια, να παρατηρώ τον κόσμο και τις παρέες που έρχονται στο live. Είναι πολύ ενδιαφέρον κοινωνιολογικά το γεγονός ότι ο κάθε ήχος έχει συγκεκριμένους άγνωστους-γνωστούς που θα πετύχεις σε κάθε live.
Το live άνοιξε η Emi Path με τα ψυχεδελικά της ταξίδια και την αιθέρια φωνή της. Ο ήχος της Emi Path θα δυσκολέψει τους μη μυημένους στον ψυχεδελικό ηλεκτρονικό ήχο, ειδικότερα αν η ακρόαση γίνει σπίτι, αλλά live ήταν ένα αστρικό ταξίδι με πολλά up tempo και εναλλαγές σε ατμοσφαιρικά σημεία. Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ξέρουν το πάθος που έχω για την ηλεκτρονική μουσική και η Emi Path έκανε τικ σε όλα τα κουτάκια που έχω για τα live που θεωρώ πανέμορφα. Απόλυτα προσηλωμένη στα synth της με παραδοσιακή γιαπωνέζική περιβολή, με ρούφηξε στα ηλεκτρονικά της ταξίδια και πραγματικά θα ήθελα να την δω να κάνει μια συνεργασία με το project των Αγία Μοναξιά ή μάλλον Αγάϊα Μοναξάϊα.
Σειρά είχαν οι οικοδεσπότες της βραδιάς: Spineless. Όταν ανέβηκαν στη σκηνή, με μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι στη κιθάρα βρισκόταν ο Διονύσης Μόρφης και με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη είδα τον μαέστρο να έχει μια πανέμορφη flying-V, χωρίς βέβαια να λείπουν τα απαραίτητα synths στο πλάι του.
Η Χρύσα φρόντισε όλα τα στοιχεία του live με πολύ ζεστασιά. Πολύ καλή ομάδα στη σκηνή, δυνατή δουλειά στα φώτα τα οποία είχε εμπλουτίσει και με κάτι κολώνες led και τρομερό ήχο. Αν και η ομάδα ήταν μόνο τρία άτομα, ο εξοπλισμός τους είχε γεμίσει τη σκηνή και η Χρύσα τραγουδούσε, έπαιζε πλήκτρα, κιθάρα και όταν δεν έκανε κάτι από όλα αυτά, αφηνόταν στις μελωδίες, έκλεινε τα μάτια και χόρευε ή έκανε headbanging.
H Χρύσα Τσαλταμπάση, είναι ένας προσιτός και αγαπητός άνθρωπος. Στα κενά ανάμεσα στα κομμάτια φρόντιζε να πειράζει τον κόσμο που είχε έρθει στο live ή να αυτοσαρκάζεται. Εδώ επιστρέφω όμως στην παραδοχή που έκανα στην αρχή του κειμένου. Αυτό που μας παρουσίασε η Χρύσα ήταν μαύρο.
Όσο χαμογελαστή και αν είναι, όσο καλή αίσθηση του χιούμορ να έχει, στο Dysphonia έβγαλε τις πιο σκοτεινές τις σκέψεις και αυτό πέρασε στο live. H Χρύσα ξεδίπλωσε τα μαύρα της ποιήματα και αυτό που μου έμεινε είναι το παράπονο ότι είναι η πρώτη φορά που την βλέπω σε κάτι δικό της. Ελπίζω να μην ξανά αργήσει και σίγουρα θα είμαι εκεί.
Φωτογράφος: Κωνσταντίνος Κονταράκης
7 
