SPELL

Η μαγεία των Χριστουγέννων είναι αληθινή. Και παράπονο δεν έχω κανένα. Το δώρο μου για τις γιορτές το έλαβα. Απλώς έφτασε δύο μέρες νωρίτερα, όταν το απόγευμα της 23ης Δεκεμβρίου, στην άλλη οθόνη της βιντεοκλήσης είχα τον Cam Mesmer, τραγουδιστή, μπασίστα και βασικό συνθέτη των Spell.

Άρα, σίγουρα το όνομά μου ήταν στη λίστα με τα καλά παιδιά του 2022, αφού είχα την τύχη να e-συναντήσω τον μουσικό που ευθύνεται κατά πολύ για ένα album που απόλαυσα όσο λίγα τη χρονιά που μας αφήνει. Ευγενικός, φιλικός, ορεξάτος και λαλίστατος και οπωσδήποτε πολύ cool τυπάκι, ο Cam κουβέντιασε μαζί μου για τα ξόρκια «τραγικής μαγείας» που κρύβει ο εξαιρετικός φετινός δίσκος των Spell, για το «καταραμένο» εξώφυλλο του album, για την ομορφιά του heavy metal, για τον αποκρυφισμό, μου έδωσε τη λίστα με τα αγαπημένα του albums του 2022 και μου ζήτησε να σας μεταφέρω ένα μήνυμα. Απολαύστε τον!

-Γεια σου, Cam! Πολλά συγχαρητήρια για το “Tragic Magic”! Μπορώ να μιλάω επί ώρες για το πόσο μου αρέσει. Για τώρα, θα πω απλώς ότι είναι από τα πολύ αγαπημένα μου album του 2022 και ότι το θεωρώ ένα πολύ μεγάλο βήμα προόδου για τους Spell, από πολλές απόψεις. Τι κάνατε διαφορετικά τούτη τη φορά, σε σύγκριση με το “Opulent Decay” έτσι ώστε να πετύχετε αυτό το αποτέλεσμα;
Cam: Πέτρο, γεια σου. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Συμφωνώ, το θεωρώ την καλύτερη δουλειά μας και είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Τούτη τη φορά, επικεντρώθηκα πολύ παραπάνω στη συνθετική διαδικασία και «περιόρισα» λίγο τον εαυτό μου. Πολύ πιο δύσκολα γράφεις ένα τρίλεπτο παρά ένα πεντάλεπτο τραγούδι, αλλά το αποτέλεσμα είναι καλύτερο αν πετύχει. Επίσης, είχαμε πιο σαφή κατεύθυνση, επειδή η μπάντα αποτελούνταν μόνο από εμένα και τον Al, τον αδερφό μου, και συνεργαστήκαμε πολύ στενά. Παλιότερα, έγραφα ένα τραγούδι και έπρεπε να το μάθω στον άλλο κιθαρίστα μας, αλλά πάντα θα το έπαιζε διαφορετικά, χωρίς να πιάνει κάποιες λεπτές αποχρώσεις που ήθελα. Και δεν τον ενδιέφερε τόσο όσο εμένα να γράφουμε πιο περιεκτικά και πιασάρικα τραγούδια. Τώρα εγώ και ο Al μελετήσαμε πολύ, ήδη από τα demos, πώς θα ήταν η μουσική, η κάθε νότα, το κάθε χτύπημα στα τύμπανα, η διάρκεια κάθε μέρους. Όποτε νιώθαμε πως κάτι δεν είχε καίρια σημασία για τη δομή ενός τραγουδιού, το ξεφορτωνόμασταν. Καλύτερα να έχουμε τέσσερα μέρη που μας αρέσουν πολύ, παρά να υπάρχει ένα ακόμα που δεν μας ξετρελαίνει. Δεν θέλω να χάνει μια σύνθεση τη δραστικότητά της.

-Η ηχητική ταυτότητα των Spell γίνεται εύκολα αντιληπτή, ωστόσο είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί με σαφή τρόπο. Εσύ πώς θα περιέγραφες τον ήχο των Spell σε ένα άτομο που δεν έχει ακούσει ποτέ τη μουσική σας;
Cam: Εμείς το λέμε hypnotic heavy metal. Είναι μεν μια περιγραφή, αν και μπορεί να φαίνεται ότι υπεκφεύγουμε να χαρακτηριστούμε. Κοίτα, με τον Al παίζουμε μαζί από το 2007 ή και νωρίτερα, και όταν ξεκινήσαμε, απλώς μιμούμασταν τα είδωλά μας, τους Judas Priest, τους Thin Lizzy κ.λπ. Τώρα εξακολουθούμε να γουστάρουμε τα κλασικά, αλλά δεν ακούμε μόνο Iron Maiden. Υπάρχει τόσο πολλή μουσική για να ανακαλύψουμε, και δεν θα την απέρριπτα επειδή είμαι μεταλλάς. Ακούμε soul, jazz, punk rock, death metal, motown, funk, pop, τα πάντα. Σε όλα αυτά τα διαφορετικά είδη, ψάχνω πράγματα που μπορώ να συμπεριλάβω στους Spell. Βέβαια, δεν θα βάλω ένα funk σημείο σε ένα τραγούδι· εννοώ ότι με ενδιαφέρουν οι προσεγγίσεις, οι ατμόσφαιρες και πράγματα που θα ταίριαζαν. Μάλλον δεν απαντάω ακριβώς σε αυτό που με ρώτησες. Τέλος πάντων, αν έπρεπε να το περιγράψω, θα έλεγα ότι είναι heavy metal, προσπαθώ να γράφω ενδιαφέροντα, ελκυστικά τραγούδια που μένουν στη μνήμη και που βγάζουν τον χαρακτήρα μας.

-Πώς είναι για τους Spell να βρίσκονται υπό τη στέγη της Bad Omen Records; Είχε μεγάλη σημασία για εσάς να υπογράψετε με μια εταιρεία που επενδύει σε αυτόν τον «παλιό» ήχο; Ή υπήρξαν κι άλλοι λόγοι για την επιλογή σας αυτήν;
Cam: H Bad Omen μάς πλησίασε αφότου βγάλαμε το “Full Moon Sessions”, ο Will (σ.σ. ο Palmer των Angel Witch) μας έστειλε ένα email. Ξέραμε την εταιρεία, επειδή μας αρέσουν κάποια συγκροτήματά της, όπως οι Wytch Hazel και οι Satan’s Satyrs. Μας προσέγγισε, λοιπόν, ο Will, τον γνωρίζαμε και ξέραμε πώς δουλεύει, είναι και στους Angel Witch, που μας αρέσουν πολύ. Μας τράβηξε η ιδέα να είμαστε σε μια μικρή εταιρεία, κάπως “boutique” χαρακτήρα, επικεντρωμένη σε λίγες μπάντες. Και πάντα φροντίζουν να γίνονται όλα όπως εμείς τα θέλουμε, αφιερώνουν χρόνο στην προώθησή μας, προσέχουν το artwork των δίσκων μας να είναι όπως θέλουμε. Εμείς δεν θέλουμε να βιαζόμαστε και να γίνονται τσαπατσούλικα τα πράγματα, αλλά να γίνονται όλα όπως πρέπει και όταν πρέπει, και η Bad Omen πάει με τα νερά μας, δεν θα βγάλει μια δουλειά μας στις 25 του Δεκέμβρη, με ρίσκο να περάσει απαρατήρητη. Όλα πάνε καλά με την Bad Omen, μιλάω συχνά με τον Will, πάντα του αρέσουν τα τραγούδια που του στέλνω. Τώρα, ας πούμε, με βοηθάει να κλείσουμε κάποιες συναυλίες στην Ευρώπη, με αφορμή την εμφάνισή μας στο φεστιβάλ Moscow Rock. Οπότε, ναι, δεχτήκαμε προσφορές και από άλλα labels, αλλά κανένα δεν μας έκανε να νιώσουμε ότι μας ταιριάζει και ότι θα μας πρόσεχε τόσο όσο η Bad Omen Records.

-Πάμε τώρα να μιλήσουμε λίγο για τον τρόπο που συνθέτετε μουσική. Συνεισφέρετε και οι δύο εξίσου ή θα έλεγες πως ο ένας από τους δυο είναι κάτι σαν κινητήριος δύναμη όσον αφορά το γράψιμο της μουσικής των Spell;
Cam: Συνεισφέρουμε εξίσου, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Τα πιο πολλά τραγούδια τα γράφω εγώ και ξεκινάω καταγράφοντας ιδέες στο σπίτι μου όταν… Αλλά περίμενε να σου δείξω κάτι (σ.σ. εξαφανίζεται από την κάμερα και επιστρέφει σε λίγο κρατώντας ένα guitar pedal). Έχω αυτό το φοβερό looper πεταλάκι και μπορώ να σώζω riffs. Οπότε, όταν γυρίζω σπίτι κάθε μέρα, παίζω με αυτό το πετάλι και σώζω κάθε καλή ιδέα που μου έρχεται. Και στο κινητό μου σώζω υλικό, βέβαια. Είναι λες και τριγυρίζουν νότες στο μυαλό μου όλη την ώρα, είτε είμαι ξύπνιος είτε κοιμάμαι. Γυρίζω σπίτι, αμέσως πιάνω την κιθάρα μου, κρατάω όποιες ιδέες μού φανούν καλές και όταν μαζευτούν αρκετές, προσπαθώ να τις συρράψω. Και θέλω να γράφω φωνητικές γραμμές μαζί με τα κιθαριστικά θέματα. Νομίζω ότι φαίνεται όταν σε μια μπάντα ο κιθαρίστας έχει γράψει τη μουσική και μετά ο τραγουδιστής έχει πετάξει από πάνω τα φωνητικά. Λειτουργεί, αλλά δεν το προτιμώ. Ας πούμε, όταν ακούς Beatles, είναι ξεκάθαρο ότι οι φωνητικές γραμμές και η διαδοχή συγχορδιών είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Καλά, δεν είμαστε οι Beatles, αλλά κάνω ό,τι μπορώ να ακολουθούμε αυτήν την πρακτική. Όταν, λοιπόν, έχω κάτι έτοιμο, το πάω στον Al και τζαμάρουμε, εγώ στην κιθάρα, αυτός στα drums. Όμως, αν του έρθει κάποια ιδέα, τη δοκιμάζουμε –εξάλλου, σε κάθε album μας υπάρχουν δικά του τραγούδια– και αλλάζουμε, πιάνει εκείνος την κιθάρα κι εγώ τα drums. Επίσης, πάντα γράφουμε demos πριν μπούμε στο studio. Έτσι αποφασίζουμε τι κρατάμε και τι είναι περιττό, συνθέτουμε τις αρμονίες και προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να έχουμε το τελικό συνθετικό αποτέλεσμα πριν από τις ηχογραφήσεις.

-Μίλα μου τώρα για τον τίτλο του δίσκου. Γιατί διαλέξατε το όνομα “Tragic Magic”; Επίσης, σε παρακαλώ, πες και λίγα λόγια για τις ιδέες ή/και τις εμπειρίες που ενέπνευσαν τη στιχουργική δουλειά.
Cam: Ναι, εννοείται. Ο τίτλος του δίσκου είναι επινόηση του Al. Τον σκέφτηκε έπειτα από μια κουβέντα μας για τη θεματολογία κάποιων τραγουδιών. Πώς φτάσαμε σε αυτόν; Είχα αρχίσει να δουλεύω νέο υλικό αμέσως μετά το προηγούμενο album μας. Βγήκε το “Opulent Decay” και αμέσως μετά τα πάντα σταμάτησαν εξαιτίας της πανδημίας. Κλείστηκα σπίτι και δεν είχα τι καλύτερο να κάνω παρά να γράφω μουσική. Αυτά τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα: κόσμος υπέφερε, είχαμε απώλειες στην οικογένεια, άτομα αρρώστησαν σοβαρά. Έτσι, μου φάνηκε παρωχημένο, ρηχό ή ανώριμο να γράψω στίχους μυθοπλαστικούς και προτίμησα να γράψω για πράγματα σημαντικά για εμένα, που με αγχώνουν ή που με βασανίζουν τα βράδια. Πάντοτε μου άρεσαν τα συγκροτήματα με στιχουργία που αφορά τα προβλήματα της ζωής. Ένα άτομο τα ακούει και μπορεί να ταυτιστεί ή να μάθει κάτι ή, τουλάχιστον, να ξέρει ότι δεν είναι το μόνο που τα αντιμετωπίζει. Στο “Tragic Magic”, λοιπόν, ένα τραγούδι μιλάει για τον χαμό ενός συγγενούς, ένα άλλο αφορά την απώλεια της διαγενεακής γνώσης, ενώ σε ένα άλλο υιοθετώ τη σκοπιά κάποιου ανθρώπου που χάνει το μυαλό του εξαιτίας του Αλτσχάιμερ, όπως το είδα να συμβαίνει σε κάποιους συγγενείς μου. Γιατί, ξέρεις, υπάρχει κληρονομικότητα στην οικογένειά μου, και ξέρω ότι είναι πολύ πιθανό να το πάθω κι εγώ κάποια στιγμή. Για αυτό μιλάει το “Hades Embrace”. Σε ένα άλλο τραγούδι, λέω για το τέλος της νιότης μου. Δεν είμαι πολύ μεγάλος, είμαι τριάντα κάτι, αλλά βλέπω να αφήνω πολλά πράγματα πίσω μου. Επέλεξα να αφοσιωθώ στην προσπάθεια να φτιάξω την καλύτερη heavy metal που θα μπορούσα, ενώ παράλληλα είδα πολλά φιλικά πρόσωπα να κάνουν καριέρα, να ξεκινούν οικογένεια και ούτω καθεξής. Άρα, το τραγούδι μιλά για αυτά που έχασα, τις θυσίες που έκανα. Τέτοια είναι τα θέματα των στίχων, πράγματα από την πραγματικότητά μου. Αυτό μάλλον είναι η «τραγική μαγεία»· πράγματα πέρα από τον έλεγχό μας, που μας διαμορφώνουν και επιδρούν σημαντικά στις ζωές μας.

-Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Περνώντας τώρα στο υφολογικό επίπεδο, θα έλεγα ότι είναι εξίσου ενδιαφέρον πώς οι Spell παίρνουν αυτό το occult/arcane ύφος και το κάνουν να δείχνει ειλικρινές, ελκυστικό και, ταυτόχρονα, «φρέσκο». Με συγχωρείς για την ενδεχομένως κουτή ερώτηση, αλλά σε τι βαθμό εντρυφείτε στην κουλτούρα του αποκρυφισμού; Σας ενδιαφέρει η φιλοσοφική του πλευρά, σας έλκει η σχετική βιβλιογραφία ή είναι κάτι που έχει εφαρμογή στις ζωές σας, εν γένει;
Cam: Όχι, εντάξει, συχνά μας ρωτάνε για αυτό, λόγω του ονόματος της μπάντας. Σε ό,τι αφορά τη μαγεία, συγκεκριμένα: αν έπρεπε να δώσω έναν ορισμό της μαγείας, θα έλεγα πως είναι οτιδήποτε έχει ισχυρό αντίκτυπο στις ζωές μας και ασκεί δύναμη πάνω μας και προέρχεται από μια πηγή που δεν κατανοούμε. Το πιο εύστοχο παράδειγμα για εμένα είναι η μουσική. Ουσιαστικά, είναι δονήσεις που μεταδίδονται στον αέρα και μας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό. Όταν άκουσα για πρώτη φορά Iron Maiden ως παιδί, η ζωή μου πήρε εντελώς άλλη τροπή. Και ήταν απλά χορδές που δονούνταν και φωνές που τραγουδούν. Υπάρχει επιστήμη γύρω από τη μουσική, ξέρουμε πώς λειτουργεί, αλλά δεν γνωρίζουμε γιατί επιδρά πάνω μας με τον τρόπο που το κάνει. Για εμένα λοιπόν, εφόσον μπορείς να επηρεάσεις χιλιάδες άτομα ανά τον κόσμο μέσω αυτού του καναλιού, δεν υπάρχει σπουδαιότερο είδος μαγείας. Μέχρι αυτόν τον βαθμό εμπλέκομαι με το «απόκρυφο». Μου αρέσει πολύ το διάβασμα, αλλά δεν διαβάζω μυστικιστικά ή σατανιστικά κείμενα. Προτιμώ τα βιβλία φιλοσοφίας, Κίρκεγκορ και Σαρτρ, φερ’ ειπείν.

-Cam, ο πίνακας του Πολωνού συμβολιστή Władysław Podkowiński που χρησιμοποιήσατε στο εξώφυλλο είναι ένα σαγηνευτικό έργο τέχνης. Εσείς πώς ερμηνεύετε τον συμβολισμό του; Και πώς θεωρείτε ότι συνδέεται με τη μουσική και τους στίχους σας;
Cam: Πολύ καλό ερώτημα! Θα αρχίσω λέγοντάς σου πώς τον ανακαλύψαμε. Εγώ τώρα είμαι δάσκαλος Δημοτικού, αλλά παλιότερα εργαζόμουν για επτά χρόνια σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο που έχουμε εδώ, στο Βανκούβερ, και έτσι ήρθα σε επαφή με πολλά παρόμοια καταστήματα. Ένα από τα πιο παλιά λέγεται “MacLeod’s” και έχει ένα σκοτεινό, μουχλιασμένο υπόγειο, όπου, κυριολεκτικά, δεκάδες χιλιάδες βιβλία είναι στοιβαγμένα σε στήλες, ακατηγοριοποίητα και ακαταχώριστα. Το “MacLeod’s” υπάρχει για πολλές δεκαετίες, και αν έχεις την άδεια του ιδιοκτήτη, μπορείς να κατέβεις και να ψάξεις μέσα σε αυτό το υπόγειο χάος. Εγώ, λοιπόν, πάω εκεί καμιά φορά, σκαλίζω τις στοίβες, διαλέγω βιβλία στην τύχη, δίχως να αναζητώ κάτι συγκεκριμένο, και ψάχνω κάτι να με εμπνεύσει για μουσική, στίχους ή το οπτικό κομμάτι των δίσκων μας. Σε κάποια φάση, έβγαλα ένα παλιό βιβλίο για την τέχνη και βρήκα μέσα μια εικόνα αυτού του πίνακα. Είχαμε ήδη τον τίτλο “Tragic Magic” και κάτι στον πίνακα μου φάνηκε ιδανικό. Μπορεί να ερμηνευτεί πολλαχώς και δεν θέλω να επηρεάσω τις ερμηνείες άλλων ανθρώπων. Εμένα, πάντως, μου έφερε στο μυαλό κάτι από το “Σάββατο των Μαγισσών”. Αν, δηλαδή, αντί για άλογο, έδειχνε έναν τράγο. Επίσης, το συνέδεσα κάπως με αυτό που έλεγα νωρίτερα για την «τραγική μαγεία», τις δυνάμεις που μας υπερβαίνουν, αλλά καθορίζουν την πορεία μας. Το άλογο, για εμένα, είναι κάτι σαν μια κινητήριος δύναμη που είναι πέρα από κάθε έλεγχο και δεν ξέρουμε πού οδηγεί. Και η νύμφη που το καβαλά, παρότι επίσης δεν ξέρει πού θα τη βγάλει, έχει αφεθεί να την πάει προς το άγνωστο. Είναι σαν να έχει ενδώσει στην τραγική μαγεία και ακολουθεί αυτήν τη διαδρομή.

-Είναι οπωσδήποτε ένα εξαιρετικό έργο τέχνης και…
Cam: Ναι, και δεν ξέρω αν γνωρίζεις την ιστορία πίσω από αυτό το έργο…

-Ναι, τη γνωρίζω. Συναρπαστική αλλά στενάχωρη ιστορία.
Cam: Ναι! Όταν διάβασα τη λεζάντα κάτω από την εικόνα, σκέφτηκα πως πρόκειται για ένα απτό παράδειγμα τραγικής μαγείας. Ο καλλιτέχνης έφτιαξε τον πίνακα, οι κριτικοί δεν τον εκτίμησαν καθόλου, κατέστρεψε το έργο του και αυτοκτόνησε. Έφτιαξε κάτι απαράμιλλης ομορφιάς και η ισχύς του επί της ζωής του ζωγράφου ήταν τέτοια, που με κάποιον τρόπο οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Κάθε στοιχείο, κατ’ εμέ, φώναζε “τραγική μαγεία”.

-Αλήθεια, πώς νιώσατε όταν ανακαλύψατε ότι και οι Firtan χρησιμοποίησαν τον ίδιο πίνακα για το εξώφυλλο του τελευταίου album τους “Marter”;
Cam: Αργήσαμε πολύ να το μάθουμε. Θα ξέρεις ότι αυτήν την περίοδο υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις με τις τυπώσεις των δίσκων· περνάει έως και έτος μέχρι να πάρεις στα χέρια σου τον δίσκο σου. Εμείς είχαμε διαλέξει τον πίνακα από το 2021, αλλά ανακοινώσαμε διαδικτυακά το artwork πολύ αργότερα, με διαφορά περίπου μίας εβδομάδας από τους Firtan. Προφανώς, μείναμε έκπληκτοι, αλλά μιλήσαμε μαζί τους, είναι πολύ φιλικά, ευγενικά άτομα, και δεν υπήρξε πρόβλημα. Ήταν και μια αφορμή να μάθουμε τη μουσική τους, που είναι πολύ καλή αν σε ενδιαφέρει το ατμοσφαιρικό black metal. Κανένα συγκρότημα δεν φταίει. Η ευθύνη είναι της γκαλερί στην Πολωνία, που έδωσε άδεια χρήσης και στις δύο μπάντες, πράγμα που εγώ βρίσκω αντίθετο στην όλη λειτουργία της αδειοδότησης. Τέλος πάντων, εμείς δεν φταίμε και, εντέλει, καταλήξαμε φίλοι με τους Firtan.

-Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν. Ας επανέλθουμε στη μουσική του “Tragic Magic”. Τόσο εσύ όσο και ο Al συνεισφέρετε τραγουδιστικά στους Spell, παρότι έχετε πολύ διαφορετικές φωνές και αλλιώτικα στιλ. Πώς αποφασίζετε τίνος η φωνή ταιριάζει καλύτερα στο εκάστοτε τραγούδι;
Cam: Δεν έχουμε κάποιον αυστηρό κανόνα, απλώς το κουβεντιάζουμε. Εγώ τραγουδώ στην πλειονότητα των τραγουδιών, αλλά πάντα δίνω στον Al τη δυνατότητα να πει ένα τραγούδι που του αρέσει ή που το έχει γράψει εκείνος. Συνήθως, τραγουδά ό,τι έχει γράψει ο ίδιος, αν και συχνά λέμε ο ένας τραγούδια του άλλου. Σε αυτό το album, ας πούμε, εγώ έγραψα το “Sarcophagus”, αλλά το τραγούδησε ο Al. Στην περίπτωση αυτήν, ο λόγος ήταν κάπως πιο προσωπικός. Ο Al εργάζεται σε γραφείο τελετών και ήθελε να εξωτερικεύσει το αίσθημα της καθημερινής του ενασχόλησης με τον θάνατο. Ήταν πιο ταιριαστό να το τραγουδήσει αυτός.

-Κατάλαβα. Ως προς το μπάσο σου τώρα. Καταπληκτικός ήχος! Και ο τόνος και οι γραμμές σου. Διακριτός ήχος, παχύς και κλασάτος. Και κάθε τραγούδι έχει καλογραμμένο μπάσο. Εγώ, προσωπικά, ακούω πολύ Geddy Lee στο στιλ σου· διόρθωσε με αν κάνω λάθος. Ποιοι μπασίστες σε έχουν επηρεάσει και πώς έφτιαξες αυτόν τον ζεστό και γοητευτικό ήχο μπάσου για τους Spell;
Cam: Σε ευχαριστώ. Καλή ερώτηση. Καλά, σαφώς και λατρεύω τον Geddy Lee. Ο λόγος που έμαθα μπάσο είναι ο Steve Harris και μου αρέσει πολύ και ο Geezer Butler, φυσικά. Γράφοντας αυτό το album, άκουγα πολύ motown και soul, όπου το μπάσο μού φαίνεται πιο εκλεπτυσμένο από την περισσότερη heavy metal μουσική. Τώρα είμαστε τέσσερα μέλη και έχουμε δύο κιθαρίστες, αλλά για καιρό ήμασταν τρία άτομα, με έναν κιθαρίστα. Με μία κιθάρα, το μπάσο έχει περισσότερη άπλα και, θα έλεγα, πρέπει να είναι πιο ενδιαφέρον και να διαφοροποιείται, όχι όπως σε πολλές heavy metal μπάντες, που παίζει τη βασική νότα και ακολουθεί τις κιθάρες. Εξασκούμαι πάνω σε αυτό την τελευταία δεκαετία, προσπαθώ να γράφω τέτοιου τύπου μπασογραμμές. Επίσης, επηρεάστηκα πολύ από το groove της soul μουσικής. Έτσι βρήκα τον ήχο μου. Δεν προσπαθώ να παίξω τίποτα εξεζητημένο.

-Μολονότι το “Tragic Magic” μού αρέσει πολύ στο σύνολό του, ομολογώ πως έχω τεράστια αδυναμία στο “Watcher of the Seas” και στο “A Ruined Garden”, που με μάγεψαν ακαριαία. Υποθέτω ότι για εσένα θα είναι δύσκολο, αλλά υπάρχει κάποιο τραγούδι του album που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου;
Cam: Συνήθως, περνάνε κάποια χρόνια μέχρι να νιώσω έτσι για κάποια τραγούδια. Εύκολα θα διάλεγα αγαπημένα τραγούδια από τις παλιότερες δουλειές μας. Από το “Opulent Decay”, πλέον ξεχωρίζω το “Dawn Wanderer” και το “The Iron Wind”. Από το “For None and All”, ξεχωρίζω τα “Madame Psychosis” και “River of Sleep”, ενώ από το “Full Moon Sessions”, έχω αδυναμία ακόμα στα “Never Enough” και “Electric Witchery”. Για να μην πω και τη διασκευή μας στο “Sisters of the Moon” των Fleetwood Mac, επειδή είμαι μεγάλος fan των Fleetwood Mac. Για το “Tragic Magic”, δύσκολα θα διάλεγα κάποιο αυτήν τη στιγμή. Ναι, όμως, το “Watcher of the Seas” ξεχωρίζει και για εμένα. Είμαι πολύ περήφανος και για το “Ultraviolet”, επίσης. Να πω, πάντως, ότι οι στίχοι του “Watcher of the Seas” είναι όλοι αληθινοί εκτός από τη μισή τελευταία στροφή. Είχα κάνει μια πολυήμερη εξόρμηση με έναν φίλο στην άγρια φύση του Καναδά, σε ένα αποκομμένο μέρος όπου μπορείς να πας μόνο με πτήση, και εκεί που περπατούσα στο δάσος, σε κάτι μονοπάτια όπου δεν είχα δει κανέναν άλλον άνθρωπο για μέρες, άκουσα μια παράξενη μουσική από μακριά. Δεν έμοιαζε με τίποτα που έχω ακούσει ποτέ μου και προσπάθησα να ακολουθήσω τις νότες και να βρω από πού έρχονται. Όταν κινήθηκα προς την όχθη του ποταμού, συνάντησα μια υπερυψωμένη, φυσικά διαμορφωμένη δεξαμενή με νερό, πλάι σε έναν απότομο βράχο, και μόλις πάτησα το πόδι μου εκεί, η μουσική σταμάτησε ξαφνικά. Σίγουρα, δεν υπήρχε κανένα άτομο στην ευρύτερη περιοχή, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε. Όμως, η μουσική τρύπωσε στο μυαλό μου και έπρεπε να γράψω ένα τραγούδι για αυτήν την εμπειρία.

-Πολύ κινηματογραφικό όλο αυτό. Μοιάζει και με όνειρο ή με acid trip…
Cam: Ναι, κάπως έτσι ήταν.

-Μήπως προσπάθησες να συμπεριλάβεις στο “Watcher of the Seas” κάτι από εκείνη τη μουσική που άκουσες;
Cam: Χμμ, περίπου. Είναι δύσκολο να το κάνεις με ακριβή τρόπο. Ξέρεις, όμως, ένα από τα αγαπημένα μου κόλπα όταν συνθέτω είναι το εξής. Άμα ακούω ένα τραγούδι που μου αρέσει και σκέφτομαι “Μακάρι να το είχα γράψει εγώ ”, πατάω stop αμέσως. Κάναν μήνα μετά, πιάνω την κιθάρα για να το παίξω, αλλά δεν το θυμάμαι, όπως είναι φυσικό. Θυμάμαι, όμως, πώς με έκανε να νιώσω και, αν είμαι τυχερός, συνθέτω κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το πρωτότυπο, αλλά φέρει μέσα του τη μαγεία που με έκανε να νιώσω. Έτσι, δεν κλέβω την ιδέα κάποιου άλλου. Δανείζομαι μια αίσθηση μάλλον. Και κάτι τέτοιο προσπάθησα να κάνω στο “Watcher of the Seas”.

-Πάμε λίγο να τα πούμε ως μουσικόφιλοι, Cam; Το 2022 σχεδόν τελείωσε και δεν ήταν άσχημο έτος για το metal. Παραμένεις ενημερωμένος ως προς τις νέες κυκλοφορίες; Αν ναι, ξεχώρισες κάποια δισκογραφική δουλειά φέτος;
Cam: Ναι, μου αρέσει πολύ να ψάχνω νέες μουσικές. Δεν ακούω ό,τι βγαίνει, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Όταν είμαι στο σπίτι και δουλεύω ή μαγειρεύω, πάντα ακούω μουσική. Φέτος ανακάλυψα μερικά πολύ καλά albums. Συγκεκριμένα, πέρασα πολύ καλά με το ντεμπούτο των Sonja, το “Loud Arriver”. Φανταστικός δίσκος, με ωραίες μελωδίες, πολύ καλή μουσική ματιά, υπέροχους στίχους. Μου άρεσε πολύ το τελευταίο Nite (σ.σ. εννοεί το “Voices of the Kronian Moon”). Το ακούω συχνά, ωραίο album, με black metal φωνητικά και σκοτεινά heavy metal riffs, που μου αρέσουν πολύ. Πολύ καλό ήταν και το “Iron Shackles” των Luzifer. Το ομώνυμο είναι υπέροχο και το εξώφυλλο, με το κόκκινο χρώμα και τον ιππότη που σπάει τις αλυσίδες του, είναι καταπληκτικό. Πολύ ωραίο heavy metal. Τέλος, μου άρεσε πάρα πολύ το ντεμπούτο των Phantom Spell. Μου θυμίζει λίγο το πρώτο Wytch Hazel και λίγο Hällas. Είναι σπουδαίο, όμορφο hard rock. Και το νέο Hällas μού άρεσε πολύ, αλλά πάντα θυμόμαστε περισσότερο τους δίσκους που βγαίνουν αργότερα μέσα στη χρονιά. Είμαι μεγάλος θαυμαστής τους.

-Πάμε τώρα από τα νέα στα παλιά. Μπορείς να μου πεις μερικά albums που σε έχουν σημαδέψει τόσο ως οπαδό όσο και ως μουσικό;
Cam: Ναι, εννοείται. Θα αρχίσω λέγοντας ότι, όταν ο Al και εγώ ήμασταν έφηβοι, παρότι δεν είχαμε ιδέα από rock, γιατί οι γονείς μας δεν άκουγαν πολλή μουσική, μια μέρα μπήκαμε σε ένα μαγαζί που πουλούσε μεταχειρισμένα CD και το μάτι μας έπεσε στο “Piece of Mind” και στο “Brave New World”. Θα ήταν ή το 2000 ή το 2001. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα πήραμε, πήγαμε σπίτι, τα ακούσαμε και μας άλλαξαν τις ζωές για πάντα. Φάγαμε σκάλωμα με τους Iron Maiden και μετά προχωρήσαμε στους Sabbath, τους Priest κ.λπ. Κάποια χρόνια αργότερα, είχα κολλήσει με τους Καναδούς Goat Horn. Ήμουν φοιτητής και εργαζόμουν στον ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου. Έκανα και μια heavy metal εκπομπή για λίγο. Τότε έμαθα ότι οι Goat Horn διαλύθηκαν και ότι φτιάχτηκαν οι Cauldron. Ο ραδιοφωνικός σταθμός έλαβε ένα promo του πρώτου Cauldron, του “Chained to the Nite”, το άκουσα και κόλλησα άσχημα, με κυρίευσε, έπαιζα τραγούδια από αυτό στην εκπομπή μου όλη την ώρα. Βέβαια, και τα επόμενά τους μου άρεσαν πολύ. Και για τελευταίο θα αναφέρω… Κοίτα, εκείνη την περίοδο περίπου, υπήρχε μια καινούργια μπάντα, οι The Devil’s Blood. Κατ’ εμέ, ήταν πολύ σημαντικοί για το heavy metal, επειδή στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 2000, στο Βανκούβερ υπήρχε πολύ grindcore, goregrind και άλλα τέτοια φριχτά πράγματα, που δεν μου έλεγαν τίποτα. Μετά άκουσα The Devil’s Blood, και ήταν σαν το metal να μπορούσε να είναι και πάλι όμορφο, σημαντικό και σοβαρό. Και επανέφερε το εκφραστικό στιλ τραγουδιού. Που ήταν το αντίθετο από αυτό που επικρατούσε τότε. Ήταν λίγο μετά την εποχή του nu metal, και αρκετό metal που έβγαινε τότε ήταν πολύ τραχύ, με πολλή γκαρίδα, πολύ ωμό και ακατέργαστο. Οι The Devil’s Blood δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά· ήταν εξαιρετικά μελωδικοί, εκφραστικοί, ψυχωμένοι, είχαν μουσικό πλούτο και άλλαξαν τα πράγματα. Ο Al κι εγώ ταξιδέψαμε ως τη Γερμανία για να τους δούμε ζωντανά το 2009, στην πρώτη τους περιοδεία, λίγο αφότου είχαν βγάλει το EP “Come Reap”, το οποίο λατρεύω.

-Λίγο πριν, ανέφερες ότι πλέον είσαστε τέσσερα μέλη. Μπορείς να μου πεις ποιοι μπήκαν στους Spell; Και αν αυτό είναι το νέο σας lineup ή αν πρόκειται για προσθήκες που απλώς θα διευκολύνουν τις ζωντανές εμφανίσεις σας;
Cam: Ναι. Το “Tragic Magic” το φτιάξαμε μόνοι, εγώ και ο Al, με τη βοήθεια λίγων φίλων. Αλλά για να το παίξουμε ζωντανά, χρειαζόμαστε άλλα δύο μέλη. Και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι και περήφανοι που τα βρήκαμε. Ο ένας είναι ο Gabriel B, που παίζει κιθάρα και synthesizers, μέλος και μιας τοπικής goth/post-punk μπάντας, των Girlfriends and Boyfriends. Ο ίδιος έχει παίξει τα περισσότερα πλήκτρα στο “Tragic Magic”. Ο άλλος είναι ο Jeff Blackmore, κιθαρίστας της επίσης τοπικής epic heavy metal μπάντας Gatekeeper, ο οποίος θα αναλάβει τη lead κιθάρα. Ως τώρα, τα πάμε πολύ καλά, περνάμε τέλεια παίζοντας μαζί, γιατί έχουμε να δώσουμε συναυλία από πριν βγει το “Opulent Decay” και πολλά τραγούδια μας δεν τα έχω ακούσει ποτέ ζωντανά, με όλα τα όργανα. Οπότε, η φάση τώρα είναι πολύ καλή και, αν με ρωτάς, όσο θα συνεχίσουμε να περνάμε τόσο καλά, αυτοί θα είναι οι Spell.

-Τέλος οι ερωτήσεις, Cam, δεν έχω ετοιμάσει άλλες. Για μία ακόμη φορά, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου και την πανέμορφη κουβέντα. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε να σας απολαύσουμε ζωντανά στην Ελλάδα. Έχεις να συμπληρώσεις κάτι τελευταίο για το αναγνωστικό κοινό του rockway.gr;
Cam: Εγώ σε ευχαριστώ, Πέτρο. Κι εγώ θα το ήθελα πολύ να έρθουμε εκεί. Θα πω δυο πράγματα για το κλείσιμο. Πρώτον, έχω έρθει στην Ελλάδα για τουρισμό, αλλά ποτέ για να παίξω. Εύχομαι την επόμενη φορά που θα έρθω να είναι ως μουσικός. Αν μας διαβάζει κάποιος που έχει σχέση με διοργανώτριες εταιρείες ή με κάποιο φεστιβάλ, εμείς θέλουμε πολύ να παίξουμε στην Ελλάδα. Δεύτερον, αν έχετε απολαύσει τη μουσική μας, σας παρακαλώ, πιάστε μια κιθάρα και φτιάξτε ένα heavy metal συγκρότημα. Η δική μου γνώμη είναι ότι, αν έχεις ερωτευτεί τη μουσική, όπως κι εγώ, έχεις το χρέος και το καθήκον να προσπαθήσεις να κάνεις κι εσύ το ίδιο, όσο καλύτερα μπορείς. Και να μη βγει καλό, πρέπει να προσπαθήσεις. Πιστεύω πως κάθε γενιά έχει τη δική της μουσική και μαθαίνει ό,τι μπορεί από την προηγούμενη γενιά. Αν δεν δώσεις τη δική σου ερμηνεία πάνω σε αυτά που αγάπησες, τότε αυτή η αλυσίδα θα σπάσει και θα υπάρξει κάποιο κόστος για την επόμενη γενιά. Αυτό πιστεύω: αν είσαι εραστής της τέχνης, έχεις την ηθική υποχρέωση να γίνεις και δημιουργός τέχνης ή, τουλάχιστον, να το δοκιμάσεις. Αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνεις κάποιος άλλος, χειρότερα από εσένα (σ.σ. εδώ ο Cam γελάει) και ο κόσμος θα το αγαπήσει, γιατί αυτό θα έχει μόνο, κι εσύ θα λες μια ζωή “Θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα! Μακάρι να είχα προσπαθήσει!” Οπότε, κάντε την απόπειρα.