Όταν ανακοινώνεται μια μπάντα, και μέχρι να παίξει έχει αλλάξει τρία venues και το sold out βρωμάει πολύ πριν τελικά γίνει, κάτι έχει κάνει καλά. Ο πήχης τέθηκε πολύ ψηλά εξ αρχής από τους Soviet Soviet, φάνηκαν όμως και αυτοί και το συναυλιακό αυτό βράδυ αντάξιοι των προσδοκιών και της προσμονής; Θα το δούμε στο επόμενο επεισόδιο (ταν ταν ταααν).
Καλωσήρθατε στο επόμενο επεισόδιο. Φτάνοντας στο Gazarte στις εννέα και κάτι ψιλά, η ουρά για να μπούμε μέσα έφτανε μέχρι την άκρη του στενού κι έστριβε κιόλας. Ήταν η πρώτη μου φορά στον συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο, οπότε υπήρχε αυτή η περιέργεια του πως και του που. Δηλαδή πως θα είναι και πού είναι το μπαρ. Μπήκαμε τελικά μέσα, κάναμε ένα μικρό scouting, πιάσαμε μια θέση μπροστά – μπροστά και περιμέναμε ανάμεσα στον ήδη πυκνοκατοικημένο μαγαζί του ασυμπάθητου Γκαζίου/Γκαζιού (άκουσα περισσότερο Σαμπάνη στη διαπασών απ’ ότι θα ήθελα. Όχι στο μαγαζί ευτυχώς, στον δρόμο από διάφορα ηχεία).
Την βραδιά άνοιξε στις δέκα παρά είκοσι ο Eddie Dark, τον οποίον ομολογώ δεν ήξερα, σε αντίθεση με αρκετό κόσμο που κατέβαζε αισθητά τον μέσο όρο ηλικίας και που μετά το τέλος του σετ του είδα να χάνεται προς τα πίσω. Δυνατή ηλεκτρογκοθίλα με χορευτικά συνθομπίτια, τον Dark να κωλοχτυπιέται μαζί με μια γκοθοburlesque κοπέλα που σε όλο το σετ χόρευε απαλά στην σκηνή, τραγουδώντας κιόλας λίγο στο “Επόμενη στάση”, ενώ ο τραγουδιστής της αφιέρωσε και κάποιο τραγούδι που έγραψε για εκείνη (φιλήθηκαν κιόλας, περισσότερα στο Σούπερ Κατερίνα που κυκλοφορεί). Γενικώς ο κύριος Dark μας έλεγε διάφορα, αλλά καθώς μιλούσε με μια θεατρική, χαμηλή ένταση (που έσπαγε από κάποια ξεσπάσματα λίγο άβολα), δεν τα άκουγα και όλα. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Rockway.gr έπαιξε αρκετά ακυκλοφόρητα τραγούδια, μεταξύ τους ένα αρκετά ωραίο για μαύρα γυαλιά, στο οποίο μας παρακίνησε να μην είμαστε φλώροι και να βάλουμε τα γυαλιά μας (o Corey Hart θα ήταν περήφανος), και το “Dead in a European Nightclub”, το οποίο ήταν βιωματικό καθώς μας ενημέρωσε πως το έγραψε όταν ένας θαμώνας κάποιου πολύ γνωστού (δεν πάμε όπου κι όπου) ευρωπαϊκού νάιτκλαμπ έπεσε νεκρός, αλλά δεν ασχολήθηκε κανείς και πολύ.
Ολοκλήρωσε το σετ του στις 22:30, αφήνοντας (σε εμένα) μεικτά συναισθήματα. Στα θετικά, σίγουρα ζέστανε τον κόσμο (του) και έδωσε ένταση στο βράδυ. Στα αρνητικά, δεν μου ταίριαξε ιδιαίτερα με τους Soviet Soviet, ενώ κάποια στιγμή έκανε ένα σχόλιο τύπου “Ξέρω πως ήρθατε για να ακούσετε indie post punk και τέτοια”, ενώ λίγο πριν φύγει ευχήθηκε καλή τύχη στην “επόμενη μπάντα”, το οποίο (μου) ακούστηκε κάπως ειρωνικό, ή τουλάχιστον άκομψο, όταν έχω ακούσει τεράστιες μπάντες να ευχαριστούν ονομαστικά και αναλυτικά μέχρι και το τελευταίο support. Γενικώς μια επιτήδευση που δεν μου ταιριάζει ιδιαίτερα, αλλά ποιος χέστηκε για μένα, προχωράμε.
To Gazarte έχει γεμίσει ασφυκτικά, σε βαθμό που το να πάω από την μία πλευρά στην άλλη για μπίρα ήταν σαν να περπατάς ανάποδα στην Ερμού σε φουλ ροή τουριστών. Μέχρι να τα καταφέρω και να γυρίσω στο σποτ μου, οι Ιταλοί ανέβηκαν στην σκηνή για να κουρδίσουν και να κάνουν μερικές συνεννοήσεις με τον ηχολήπτη. Οι συνεννοήσεις αυτές επαναλήφθηκαν αρκετές φορές, με τον ήχο –ειδικά στην φωνή του Andrea Giometti- να μην είναι είναι ο καλύτερος, αλλά να βελτιώνεται όσο προχωρούσε η νύχτα. Γενικά ο χώρος δεν ήταν ό,τι πιο ταιριαστό για την συγκεκριμένη μπάντα, χωρίς να παίζει τεράστιο ρόλο όμως. Ξεκινήσανε εν μέσω αποθέωσης με το “Together”, για να συνεχίσουν με τα υπέροχα “Remember Now” και “Fairy Tale”.
Γύρω μου ο κόσμος έμοιαζε πραγματικά ενθουσιασμένος που (ξανα)βλέπει τους Ιταλούς, βλέποντας παντού χαμόγελα και χορό. Όπως φαίνεται ήρθαν για indie post-punk, και αυτό έλαβαν απλόχερα. Ο Giometti δεν είναι κανένας τεχνικά άψογος τραγουδιστής, αλλά η ερμηνεία του είναι άμεση και απολύτως ταιριαστή με το ύφος της μπάντας. Το μπάσο του όμως ήταν το κάτι άλλο. Σε σημεία ρυθμικοχορευτικό, σε άλλα μου έφερε στο μυαλό την ατάκα του Lemmy από το ομώνυμο ντοκιμαντέρ που εξηγεί πως παίζουν οι άλλοι μπασίστες και πως παίζει αυτός. Ο άνθρωπος ξύριζε κεφάλια, δεν καταλάβαινε τι έκανε, έπαιρνε ζωές που λέει και το βιντεάκι κάποιου ριάλιτι που έχει γίνει διάσημο απ’ το Λούμπεν.Μεγάλος θετικός πρωταγωνιστής της βραδιάς για μένα. Στην σκηνή ήταν και ο πιο δραστήριος απ’ το τρίο, καθώς ο κιθαρίστας ήταν κάπως πιο μαγκωμένος. Λογικό, μιας και ήταν το πρώτο του live με την μπάντα όπως μας είπανε. Μουσικά στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και εκτέλεσε αρκετά καλά τα κιθαριστικά του καθήκοντα.
Άλλη μια φανταστική τριάδα με τα “Ecstasy”, “Endless Beauty” και “Gone Fast”, και η εμφάνιση του συγκροτήματος εξακολουθεί να είναι ένα απολαυστικό ταξίδι που περνάει από ατμοσφαιρικές κιθάρες, αυτό το χαρακτηριστικό bittersweet συναίσθημα της μουσικής τους αλλά και δυνατά ξεσπάσματα. Κάθε τραγούδι συναντάται από ένα μεταφορικό “ΤΟ ΒΑΛΕ!!11!”, ειδικά από μια πολύ ενθουσιώδη παρέα μπροστά μου που τρελαινόταν με κάθε κομμάτι. Γενικά υπήρχε ένα πολύ όμορφο συναίσθημα γύρω μου και πάνω στην σκηνή που με/μας παρέσερνε αβίαστα, Ο Giometti επανέλαβε αρκετές φορές πόσο χαρούμενοι είναι που βρίσκονται στην χώρα μας, και το ίδιο είπαμε κι εμείς με τον τρόπο μας. Κάπου εκεί μας έπαιξαν και μια καινούρια σύνθεση από τον επερχόμενο δίσκο τους το οποίο άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, πριν συνεχίσουν με τo “No Lesson”. Στο ενδιάμεσο μας θύμισαν λίγο τα νιάτα μας παίζοντας το χαρακτηριστικό σημείο απ’ το “Zombie Nation” των Kernkraft 400, όσο εμείς κάναμε το γηπεδικό “Ωωωωωω” στον ρυθμό του.
Mε το “Introspective Trip” και το “Pantomime”, ο Alessandro Ferri (ντραμερ) και ο κιθαρίστας θα φύγουν για λίγο απ’ την σκηνή όσο ο Giometti θα κάνει μια εκτεταμένη shoegazιά με το μπάσο του. Θα επιστρέψουν για να κλείσουν την βραδιά με το “Change with the Sun” και το πολύ όμορφο “Star”.
Υπέροχη βραδιά για όσους πήγαμε να ακούσουμε indie post punk, μια εμφάνιση από τους Soviet Soviet που έσταζε ειλικρίνεια, συναίσθημα και αυτήν την υπέροχη αμεσότητα που βρίσκεις στις καλές πλευρές αυτού του μουσικού φάσματος, αυτή που κατεβάζει τον καλλιτέχνη από την σκηνή και τον βάζει δίπλα σου. Μπορεί να θέλαμε λίγο παραπάνω από την μία ώρα και κάτι, αλλά καλύτερα να θέλεις κι άλλο παρά να θες να φύγεις. Προσωπικά ανυπομονώ για την επόμενη δισκογραφική δουλειά τους, αλλά και την επόμενη φορά που οι γείτονές μας θα μας ξανάρθουν για άλλη μια–εγγυημένα- sold out εμφάνιση.
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
666 
