Μερικές φορές, το όνομα μιας μπάντας είναι αυτό που σε κερδίζει από την αρχή. Είτε λόγω μουσικής ευφυΐας είτε λόγω “τρολαρίσματος”, είτε ακόμα και ως χιούμορ του group, είναι αυτό που σου κάνει το αρχικό “κλικ” και ασχολείσαι περισσότερο με τη μπάντα. Οι Sometimes We Make Music, είναι σίγουρο ότι βάσει ονόματος θα σε προκαλέσουν να ασχοληθείς μαζί τους και το νέο τους album “Trail Of The Fallen” φαντάζει ικανό να σε κερδίσει μουσικά.
Οι Νορβηγοί symphonic folk metallers, δημιουργήθηκαν το 2013 στο Stavanger και το ιδιαιτέρως έξυπνο όνομά τους οφείλεται στο γεγονός ότι τα μέλη του group χωρίζονται από μεγάλες αποστάσεις, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να βρεθούν για να δημιουργήσουν μουσική. Έτσι, σκέφτηκαν να χαρίσουν αυτό το όνομα στη μπάντα, “τρολάροντας” ουσιαστικά την αδυναμία τους να βρίσκονται πιο συχνά και να παράγουν μουσική. Το “Trail Of The Fallen” είναι η πρώτη full length δισκογραφική προσπάθεια των Νορβηγών, αφού το 2013 είχαν κυκλοφορήσει το EP “Forgotten Tales”.
Οι SWMM, από τη δημιουργία τους, ασχολήθηκαν με τη συμφωνική και folk πλευρά του metal, προσθέτοντας αρκετά χορωδιακά μέρη και brutal φωνητικά. Είναι σαφές ότι επηρεάστηκαν από τη Νορβηγική παράδοση και τις αρχαίες ιστορίες γύρω από αυτήν, ενώ φαίνεται ότι δε λείπουν και οι επιρροές από τη black metal σκηνή, όπως και από το melodic death metal.
Το “Trail Of The Fallen” είναι ένα album που φέρει αποκλειστικά τη σφραγίδα των δημιουργών του, αφού ακούγοντάς το δύσκολα θα βρεις μουσικές ομοιότητες με κάποιο άλλο. Και αυτό οφείλεται, κατά μεγάλο ποσοστό, στην επιλογή της μπάντας να συνδυάσουν δύο είδη που δεν βρίσκονται στη πρώτη γραμμή του metal (το symphonic και το folk), αλλά και το γεγονός ότι τα μέλη του group δεν άφησαν τις, όποιες, μουσικές επιρροές τους να μεταλλάξουν αυτό που είχαν εξαρχής στο μυαλό τους για τον ήχο της μπάντας. Ίσως και το όνομα-λογοπαίγνιο, Sometimes We Make Music, να έχει επιδράσει και στη συνθετική διαδικασία, αφού φαίνεται ότι το group “μερικές φορές θα παράγει μουσική”, όποτε η μπάντα θεωρεί ότι έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό από αυτά που υπάρχουν εκεί έξω.
Όσον αφορά στη μουσική πλευρά του δίσκου, οι Νορβηγοί metallers έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα album που ανεβάζει τον πήχη των προσδοκιών για τη συνέχεια. Όταν από το ντεμπούτο σου μπορείς να παράξεις τέτοια μουσική, τέτοιες συνθέσεις, τότε τι να περιμένουμε στη συνέχεια; Οι Sometimes We Make Music, φαίνεται ότι έχουν πάρει στα πολύ σοβαρά τη δουλειά τους και γίνεται αντιληπτό από το πρώτο κιόλας album. Μπορεί η ποσότητα να σε ξενίζει (μόλις 8 κομμάτια), όμως η ποιότητα είναι τελικά αυτή που υπερισχύει και σου μένει. Άλλωστε, πόσα κομμάτια σαν τα “Famine”, “Trail Of The Fallen”, “Queen Anne’s Revenge” και “The Return” έχεις ακούσει να βγαίνουν τα τελευταία χρόνια; Και συνάμα, πόσες φορές έχεις δει μία μπάντα να συνδυάζει τόσο ισορροπημένα τα μουσικά είδη με τα οποία ασχολείται; Και τέλος βρε αδερφέ, πόσες φορές έχεις ακούσει ένα album που όλα τα κομμάτια να είναι “killers” και όχι “fillers”;
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό της υπόθεσης, είναι ότι τα μέλη της μπάντας δε βρίσκονται στο ίδιο μέρος! Και όμως, αυτό είναι κάτι που δε φαίνεται στο δίσκο. Δεν υπάρχουν τυχόν παραλείψεις, δεν υπάρχει διαφορά μουσικής νοοτροπίας, δεν υπάρχουν διαφορετικές συνθετικές ιδέες. Το “Trail Of The Fallen”, φαντάζει να έχει δημιουργηθεί από 5 παλικάρια που μένουν στο ίδιο μέρος, έχουν μεγαλώσει με τις ίδιες ιδέες, έχουν κοινές μουσικές ρίζες. Και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά σε αυτόν το δίσκο, πέρα από τη μουσική του ταυτότητα. Οι Sometimes We Make Music, δείχνουν να δρουν σαν οικογένεια και το “Trail Of The Fallen” το βγάζει προς τα έξω.
Τελικά, το “Trail Of The Fallen” είναι το album που θα ήθελε κάθε μπάντα να έχει κυκλοφορήσει. Είναι ο δίσκος, που βάζει για τα καλά τη μπάντα στο μουσικό γίγνεσθαι και της δίνει το δικαίωμα να ονειρευτεί κάτι καλύτερο. Είναι ένα album, που μπορεί να ενώσει το παλιό με το νέο, τη μελωδία με την επιθετικότητα, το συμφωνικό στοιχείο με το brutal. Είναι η μουσική πραγματικότητα των Sometimes We Make Music.
https://www.facebook.com/sometimes.we.make.music/
577 
