“Είναι τρελός, είναι τρελός ο καραφλός!”
Αυτό είναι το σύνθημα που με άρτιο και οπαδικό συγχρονισμό γέμιζε ηχηρά τους τοίχους του Fuzz την περασμένη Τρίτη.
Το να μπορεί ένας καλλιτέχνης να φανατίζει με τέτοιο όμορφο και πολιτισμένο τρόπο το κοινό του, ενώ παράλληλα η μουσική του δεν χρήζει και τόσο “φανατισμών”, σημαίνει πάρα πολλά. Ας μην προτρέχω όμως.
Η συναυλία των Soen, για αρκετούς δηλαδή που την επέλεξαν πάνω από αυτή των She Wants Revenge (καλά κάνατε, παιδιά), καλωσόρισε επίσημα το φθινόπωρο τόσο στο ημερολόγιο, όσο και στις ψυχές αρκετών από εμάς. Η εμφάνιση των Soen, όπως αποδείχθηκε, ήταν μία τεράστια ανάσα που πολλοί χρειαζόντουσαν, είτε σαν μορφή προσωπικής διαφυγής από τις δυσκολίες της καθημερινότητας που όσο πάνε και πολλαπλασιάζονται, είτε σαν αφορμή ξεσπάσματος, μάντεψε, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Σε αυτήν τη γεμάτη συναίσθημα και ατμόσφαιρα βραδιά μας εισήγαγαν οι δικοί μας Church of the Sea, η πανέμορφη doomgaze τριάδα που με το ντεμπούτο δίσκο της “Odalisque” (2022) έδωσε μεγάλη ικανοποίηση στα αυτιά πολλών κριτικών και απέσπασε πολλά θετικά σχόλια. Όντας παρούσα σε αρκετές από τις συναυλίες τους, δε μπορώ παρά να αισθάνομαι περήφανη για την συνεχή εξέλιξή τους, μιας που με την πάροδο του χρόνου αλλά και την απόκτηση εμπειρίας, η άνεσή τους όταν βρίσκονται στη σκηνή συνεχώς αυξάνεται, και οι ίδιοι την αξιοποιούν σε ολοένα και πιο δυνατές εμφανίσεις.
Φυσικά, ή συγκεκριμένη τους εμφάνιση δεν αποτέλεσε καμία εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Η υπνωτική φωνή της Ειρήνης, σε συνδυασμό με την σκοτεινή και δυνατή κιθάρα του Βαγγέλη αλλά και τις μαγευτικές μελωδίες που γεννιούνται από τα πλήκτρα του Αλέξανδρου δε γίνεται να μην φτάσουν τα αυτιά σου σε οργασμό, καθώς σε βουτάνε και σε παίρνουν μαζί τους στο δικό τους κόσμο. Κάθε φορά που οι Church of the Sea πατούν τα πόδια τους στη σκηνή, ξέρεις οτι πρόκειται να μαρτυρήσεις κάποιου είδους τελετουργικό, πράγμα που δικαίως ορίζει τους fans της τριάδας ως cult. Ίσως το μοναδικό cult του οποίου θέλω να είμαι μέλος.
Ανυπομονώ, λοιπόν, να δω την πορεία που θα χαράξει αυτό το σχήμα στο οποίο πιστεύω πολύ βαθιά, με το ένστικτό μου να μου ψιθυρίζει πως αν πατήσουν το γκάζι για τα καλά, δε θα τους σταματάει απολύτως τίποτα.
Setlist:
XVII
Raindrops
Preparation
Sweet Surprise
Me As Water/Tree
No One Deserves
Odalisque
At the Edge of the World
Με την εμφάνιση λοιπόν των Church of the Sea να αποτελεί το ένα πολύ δυνατό ζέσταμα για το συναισθηματικό progressive των Soen, είχε φτάσει η ώρα για ένα μικρό διάλειμμα, ενίσχυση με μπύρες και μια σύντομη ανάκτηση δυνάμεων, οι οποίες αργά ή γρήγορα θα εξαντλούνταν.
Δεν πάει (καθόλου) καιρός από την τελευταία επίσκεψη των Soen στη χώρα μας, παρόλα αυτά με το που βγήκαν στη σκηνή, η αποθέωση από το κοινό έκανε αυτό το κενό απουσίας να φαίνεται πολύ πιο μακροχρόνιο. Με το κοινό να ανταγωνίζεται σε επίπεδο προθέρμανσης τους μουσικούς που βρισκόντουσαν επί σκηνής έναν προς έναν, η σχέση μεταξύ αυτών βρισκόταν στο peak της καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Το κοινό ζητωκραύγαζε και τραγουδούσε ασταμάτητα και οι Soen, με την ορχήστρα που τους συνόδευε, απέδωσαν την υπεροχότητα του Atlantis αψεγάδιαστα, σε όλο της το μεγαλείο.
Φυσικά, γνωρίζαμε πως πρόκειται για ολοκληρωμένη παρουσίαση του προαναφερθέντος δίσκου, αλλά κανείς – και το τονίζω – κανείς, δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτό που μας έσκασε ουρανοκατέβατα στην πορεία.
Πώς μπορεί μια τέτοια βραδιά να γίνει καλύτερη; Αναρωτιοντούσαν, προφανώς ρητορικά, οι αφελείς fans των Soen. Οι Soen όμως, σαν από μηχανής θεοί, απάντησαν, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.
Με την επιτυχημένη ολοκλήρωση της cover μπαλάντας του “Snuff”, οι πρώτες νότες του “Wish You Were Here” σε μια γεμάτη σεβασμό διασκευή της μπάντας αποτέλεσε την κορύφωση στην οποία δεν ξέραμε πως μπορούσαμε να φτάσουμε. Κλάματα από εδώ, αγκαλιές από εκεί, πλήρη άφεση του εξωτερικού εαυτού, στο βάθος και την ειλικρίνεια του εσωτερικού. Και η τιμητική σε μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών συνεχίστηκε με το “Hey You”, προτού ολοκληρωθεί το set με τα δύο τελευταία κομμάτια του Atlantis, “Lascivious” και “Lotus”.
Χωρίς κάποιο encore, οι ταλαντούχοι μουσικοί, με την ολοκλήρωση της παρουσίασης του Atlantis, μας αποχαιρέτησαν με την υπόσχεση πως θα ειδωθούμε ξανά πολύ σύντομα, μιας και μας χρωστάνε και ένα κάποιο Memorial, και πραγματικά λατρεύω αυτήν τη σχέση που έχουμε χτίσει μαζί τους, που κατά κάποιον τρόπο πλέον θεωρούμε “δεδομένο” το ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα για παρουσίαση του νέου τους δίσκου, και το “απαιτούμε” από αυτούς, με αποτέλεσμα να μας διαβεβαιώνουν πως θα επιστρέψουν, για να μην ανησυχήσουμε. Μη ειρωνικά, το λατρεύω.
Μπορεί οι Soen να μην είναι η πιο ξεχωριστή μουσικά μπάντα που έχουμε συναντήσει τα τελευταία χρόνια, αλλά η ψυχή με την οποία ερμηνεύουν, η ακομπλεξάριστη φύση τους, η ευαισθησία τους, ο αυθεντικός τους χαρακτήρας και ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδουν όλα αυτά στο κοινό τους, τους καθιστούν ως ένα από τα πολυτιμότερα διαμάντια που έχουμε αυτήν τη στιγμή στη μουσική μας. And we better hold on to them. Τα λέμε ξανά σύντομα.
Setlist:
Antagonist
Lunacy
Monarch
River
Jinn
Illusion
Trials
Modesty
Lucidity
Fortune
Savia
Snuff (Slipknot cover)
Wish You Were Here (Pink Floyd cover)
Hey You (Pink Floyd cover)
Lascivious
Lotus
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
507 
