Είδος: Heavy /Doom Metal
Εταιρία: No Remorse Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 25 Φεβρουαρίου 2022
Πως τα φέρνει η ριμάδα η ζωή καμιά φορά. Εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και αναλογίζεσαι τους δίσκους του 2021 που έφυγε, σκάει ένας δίσκος από το πουθενά και σου κάνει το μυαλό πουρέ, πριν καλά καλά ξεκινήσει η νέα χρονιά. Έτσι, λοιπόν, ένιωσα με το νέο άλμπουμ των Smith & Swanson.
Για όσους βιάζονται, το μόνο που πρέπει να ξέρουν είναι ότι πατώντας το play, θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα οργιώδες ποτ πουρί των καλύτερων περιόδων Sabbath, μέσα από το ξεχωριστό ήχο της κιθάρας του Tim Schmidt (Seamount) και την τόσο ιδιαίτερη φωνή του Phil Swanson (πρώην Atlantean Kodex, Vestal Claret), που ξεδιπλώνεται στα 7 κομμάτια του δίσκου. Βάλτε το στη λίστα σας, τρέξτε να το πάρετε όταν βγει, γεια σας, τελειώσαμε.
Οι υπόλοιποι, που θέλουν να βουτήξουν στον υπέροχο κόσμο των Smith & Swanson, πιάστε μια καρέκλα να τα πούμε. Η κατραπακιά έρχεται από το πρώτο μόλις κομμάτι, το “No Colors”, το οποίο είναι ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή, αλλά ταυτόχρονα down to earth κομμάτια που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες. Έχει μια απροσδιόριστη σκοτεινή αύρα και σε ξεσηκώνει με έναν εντελώς αφύσικο τρόπο.
Μιλάμε για τον ορισμό του γκολ από τα αποδυτήρια. Θα σου θυμίσει Black Sabbath και μη ντρέπεσαι για αυτό. Αν αφεθείς ελεύθερος όμως, θα ακούσεις την ελευθερία των Bathory να έχει εμποτίσει το DNA αυτού του έπους. Το μυαλό σου θα ταξιδέψει σε διάφορα ακούσματα και αν καταφέρεις να μαζέψεις τα αυτιά σου από το πάτωμα, ίσως νιώσεις το πνεύμα του “Epicus Doomicus Metallicus” της εποχής μας σε αυτό το κομμάτι.
Ξέρεις πότε καταλαβαίνεις ότι έχεις έναν πραγματικά μεγάλο δίσκο στα χέρια σου; Όταν γράφεις όλα αυτά για το πρώτο κομμάτι και το δεύτερο είναι ακόμη καλύτερο. Το “Like Glass” ροκάρει σαφέστατα περισσότερο, ανεβάζοντας το tempo και ενστικτωδώς το χέρι σου πάει να πιάσει το παγωμένο ποτήρι μπύρας, που θα έπρεπε κάποιος να σου είχε βάλει στο τραπεζάκι. Όλα αυτά, πριν σκάσει ένα ψυχεδελικό πέρασμα στη μέση του κομματιού, για να σου πει εμμέσως πλην σαφώς ότι κρύβονται εκπλήξεις σε κάθε σκοτεινό δωμάτιο αυτού του άλμπουμ. Η ερμηνεία του Swanson εδώ είναι απλώς Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Η, σαλεμένη και απαλή σα χάδι, ταυτόχρονα.
Φανταστείτε ότι είχα και αρνητική προδιάθεση για το δίσκο, γιατί είχα ακούσει το πρώτο κομμάτι και δεν με “έπιασε” καθόλου. Ε, κάνουμε και λάθη! Ενταγμένο μέσα στα υπόλοιπα κομμάτια, το “Refuse” καταλαβαίνω 100% γιατί βγήκε ως πρώτο single. Έχει ξεκάθαρα συναυλιακή διάθεση, είναι ο ύμνος που θα τραγουδηθεί, το σόλο που θα ξεκινήσει το air guitaring το πρόστυχο, το ρεφραίν που θα σου μένει. Άσε που ακούω λίγο Warrel Dane στο σπαραγμό της φωνής και λυγίζω, ο έρμος.
Μέσα μου αρχίζω και αγχώνομαι, γιατί θέλω αυτός ο δίσκος να συνεχίσει να μου χτυπάει όλες τις σωστές χορδές, να μη με απογοητεύσει σε κανένα σημείο. Τσάμπα άγχος, παιδιά. Το διαβολικό “Lucifer and Diana” γκρουβάρει ανελέητα φέρνοντας μέχρι και Cathedral στο μυαλό και το “Bastard” παίζει μαζί σου με συνεχείς αλλαγές στο ρυθμό και τις διαθέσεις. Το σαμπαθικό αρχικό riff δίνει τη θέση του σε υπέροχες ακουστικές μελωδίες, μόνο και μόνο για να σε διαολοστείλει με τον riff ογκόλιθο που κλείνει το κομμάτι.
Στο “Song for Harry” έχουμε τη συναισθηματική κορυφή του δίσκου, κάτι που γίνεται αντιληπτό από την πρώτη νότα, με την μελωδική εισαγωγή να οδηγεί σε ένα απολύτως πετυχημένο παιχνίδισμα μεταξύ του δυναμικού riff και μιας σπαρακτικής φωνής, που αφηγείται μια ιστορία απώλειας. Πετάξτε μου κάτι, αλλά δεν θα με σταματήσετε από το να ακούω Manowar κάπου καλά κρυμμένους μέσα στη σύνθεση.
Το δίσκο κλείνει το “Worms” με θριαμβευτικό τρόπο, χωρίς να ρίχνει καθόλου την ταχύτητα, ίσα ίσα, ανεβάζει τους ενισχυτές στο 10 και τους φαντάζεσαι να φεύγουν από τη σκηνή και το κοινό από κάτω να μην ξέρει τι τους έχει χτυπήσει.
Έχοντας ακούσει το δίσκο αρκετές φορές, έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις. Αρχικά, μπορώ να πω με άνεση ότι έχει τη στόφα του κλασσικού, αυτού του δίσκου που άκουγες όταν ήσουν πιτσιρικάς και σου έμενε για πάντα. Το “Smith & Swanson” είναι μικρό σε διάρκεια και τελειώνει πριν καν το καταλάβεις, κυλάει σαν γάργαρο νερό. Η μπάντα φαίνεται να έχει εξαιρετικά σαφές όραμα για τη μουσική της, δεν πλατειάζει σε κανένα σημείο, δεν μπορείς να κόψεις τίποτα.
Αν θα έπρεπε με το στανιό να ανακαλύψω κάτι αρνητικό, θα ήταν ότι η σειρά των κομματιών θα μπορούσε να είναι διαφορετική, καθώς τα 2 εναρκτήρια κομμάτια είναι σαφώς πιο σκοτεινά, ενώ η συνέχεια αρκετά πιο μελωδική και παιχνιδιάρικη. Σκεφτείτε ένα “Battle Hymns” με τα “Dark Avenger” και “Battle Hymn” ως τα δυο πρώτα τραγούδια. Κάπου μπερδεύεσαι, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Εδώ έχουμε έναν δίσκαρο, απλά, λιτά και απέριττα, για όλους, μα ΟΛΟΥΣ τους χεβιμεταλλάδες. Άντε, μην είστε φλώροι.
Official Site: https://www.noremorse.gr
Facebook: https://www.facebook.com/NoRemorseRecordsGreece
1275 
