Θυμάστε αυτή την όμορφη στιγμή που ένας δίσκος σας πετάει τα σαγόνια στο πάτωμα εκεί που δεν το περιμένατε; Αυτό έπαθα με το ντεμπούτο των Smith & Swanson, που θεωρώ πλέον και με το νόμο, τον πρώτο μεγάλο heavy metal δίσκο της χρονιάς.
Στιβαρός, σκοτεινός, οργανισμός, ζωντανός δίσκος, βγαίνει από τα ηχεία και παίζει στο σαλόνι σου, ζωντανεύει εικόνες και σε ταξιδεύει, όπως μόνο κάποια πολύ ιδιαίτερα άλμπουμ μπορούν να κάνουν. Ίσως και να είχα χάσει την ελπίδα μου ότι μπορώ να ακούσω κάτι αυθεντικά καλό εν έτη 2022 και αυτός ο δίσκος να με ξανασήκωσε από το καναβάτσο. Ίσως απλώς η κλεισούρα της καραντίνας να με έκανε πιο απαισιόδοξο. Ο Phil Swanson είχε την ευγενή καλοσύνη να απαντήσει στις ερωτήσεις μου και να ρίξει λίγο φως σε έναν δίσκο που πιστεύω ότι θα μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια. Όσο μπορείς να ψυχολογήσεις έναν άνθρωπο μέσα από μια συνέντευξη, ο χαρισματικός τραγουδιστής μου φάνηκε ερωτευμένος με τη μουσική, απολύτως αφοσιωμένος σε αυτή και ευγνώμων για αυτή τη συνεργασία με τον Tim Schmidt.
Στο τέλος της ημέρας, βέβαια, χρωστάει τα πάντα, όπως μου εκμυστηρεύτηκε στον Ozzy. “Χωρίς τη σύγκριση με τον Ozzy θα ήμουν ένα τίποτα!” Όλοι μας.
-Αρχικά να σας συγχαρώ για το ντεμπούτο σας, ήταν ένα εξαιρετικό άκουσμα. Σκοτεινό και ξεσηκωτικό, βαρύ και μελωδικό ταυτόχρονα και αναρωτιέμαι πως γεννήθηκε αυτή η προσπάθεια. Ποια είναι η ιστορία των Smith & Swanson;
Ειλικρινά “πηγαίνουμε” πίσω πάνω από μια δεκαετία. Αρχικά, θέλαμε να κάνουμε ένα ακουστικό project, αλλά καταλήξαμε στην αντίθετη κατεύθυνση με τραγούδια πιο βαριά, από αυτά που γράφαμε ως Seamount. Πιο πρόσφατα αποφασίσαμε να μην περιορίσουμε καμία από αυτές της ιδέες, οπότε πηγαίνουμε προς άγνωστη κατεύθυνση, που περιλαμβάνει τα πάντα.
-Τα δύο πρώτα τραγούδια, το “No Colors” και το “Like Glass” είναι επικά και θεοσκότεινα και τα αγαπημένα μου από το album. Μοιάζουν όμως, λίγο διαφορετικά από τα υπόλοιπα, όσον αφορά τη διάθεση και την ατμόσφαιρα και αναρωτιέμαι αν το επιλέξατε επίτηδες να αρχίσετε με αυτούς τους 2 οδοστρωτήρες;
Έπεσες τρελά μέσα. Όπως είπα και πριν, αυτά τα τραγούδια ήταν πολύ βαριά για τους Seamount, τουλάχιστον όπως παίζαμε τότε. Ο νέος δίσκος ξεδιπλώνεται κομμάτι κόμματι, αποκαλύπτοντας την εξέλιξη της δημιουργίας του.
-Αν διάλεγες ένα κομμάτι ως το αγαπημένο σου, ποιο θα ήταν και γιατί; Επίσης υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από το κομμάτι “Song for Harry”;
Παρότι μου αρέσει η “παραξενιά” του “No Colors”, το “Lucifer and Diana” είναι το αγαπημένο μου γιατί είναι τόσο οικείο με αυτό που κάνουμε μαζί με τον Tim. Έχει όλα τα “σημάδια” του πρώτου δίσκου των Seamount: Επική, doomy, rock διήγηση και στη μουσική και στους στίχους.
Το “Song for Harry” δεν είναι τόσο συναισθηματικό όσο κάποιος ίσως νομίζει. Είναι στην πραγματικότητα, μία… κρυφή απόδοση τιμών σε έναν από τους πιο επιδραστικούς σε μένα συνθέτες, που είναι δύσκολο να τον μαντέψεις. Είναι ο Harald Spengler, γνωστός ως Lee Tarot των Stormwitch. Θυμάμαι τόσο ζωντανά να ακούω τους πρώτους δίσκους Stormwitch και να σκέφτομαι πόσο άψογες συνθέσεις είχαν. Το tempo, η μελωδία και η δύναμη τους, χωρίς όμως ποτέ να παίξουν τόσο σκληρά, ενώ παράλληλα είχαν τόσο προσεγμένες συνθέσεις. Είναι ένας διαχρονικός τραγουδοποιός και πραγματικά λείπει. Είναι σίγουρο ότι αν ζούσε, θα έγραφε ακόμη με την ίδια αυτοπεποίθηση.
Το κομμάτι είναι, επίσης, ένα μεγάλο “νεύμα” στο In Memory των Necronomicon, ένα τραγούδι που με έχει σημαδέψει, τα ακούω μαζί και νιώθω τη σύνδεση! Αυτές είναι δύο μπάντες που κανείς δεν θα μπορούσε να συνδέσει με τους Smith & Swanson, ειδικά αν ο Tim έβαζε το χεράκι του. Όμως, χωρίς το γερμανικό metal και την επίδραση του πάνω μου, δεν θα κατέληγα ποτέ να βρω τον Tim ούτως ή άλλως, οπότε από αυτή την άποψη, ναι τελικά, το κομμάτι είναι συναισθηματικό. Ένας εμμονικός οπαδός του γερμανικού heavy metal από τα ΒορειοΑνατολικά των ΗΠΑ, να ζει το όνειρο του με μια γερμανική μπάντα, σίγουρα θα φαινόταν απίστευτο σε μια νεότερη έκδοση του εαυτού μου. Πολύ σουρεαλιστικό, όλο αυτό!
-Τι feedback έχετε από τους οπαδούς και τι προσδοκίες έχετε από τον δίσκο; Υπάρχουν ζωντανές εμφανίσεις προγραμματισμένες;
Δεν έχω ιδέα τι λένε οι ακροατές, ακόμα και αν κάποιος αποκαλείται οπαδός μας. Εγώ και ο Tim είμαστε τόσο αποστασιοποιημένοι από αυτή τη νοοτροπία που δεν ξέρουμε αν όντως κάποιος μας ακούει. Απολαμβάνουμε αυτό το μουσικό ταξίδι μαζί και μοιραζόμαστε ιδέες και φιλία. Η μόνη μου προσδοκία είναι να φτιάξουμε ακόμη έναν δίσκο, θέλω να χτίσουμε πάνω σε αυτό που ήδη βγάλαμε, με την ίδια σύνθεση. Αυτό το album άνοιξε ξανά τις πύλες της δημιουργικότητας. Κάποιες φόρες που νιώθω ότι στερεύω από ιδέες, στέλνει μουσική ο Tim και ξαφνικά γίνεται τόσο εύκολο να ξαναγράψη μουσική.
Ο Tim και εγώ έχουμε γράψει 5 δίσκους μαζί ως Seamount και αυτό είναι μια προέκταση του ποιοι είμαστε και ποιοι θα είμαστε πάντα σαν μπάντα. Ήδη γράφουμε το νέο δίσκο και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ικανοποιημένος. Τα νέα τραγούδια είναι… classy as fuck και αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να τα περιγράψω!
Καμία ζωντανή εμφάνιση δεν είναι προγραμματισμένη. Προσπαθήσαμε να κάνουμε σχέδια για συναυλία και μας τσάκισε κάθε προγραμματισμό η πανδημία. Περιμένουμε μέχρι ο κόσμος να βρει μια σταθερότητα και μετά θα κάνουμε και πάλι σχέδια.
-Καθώς ακούω τον δίσκο νιώθω ότι ήταν μια εξαιρετικά φυσική διαδικασία για σας, ότι η μουσική ήρθε απευθείας από την ψυχή σας, σαν να είχατε ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για το τι θέλετε να γράψετε όταν μπήκατε στο στούντιο. Ισχύει ή είναι ιδέα μου;
Είσαι ξανά 100% σωστός. Ο Tim και εγώ έχουμε απίστευτη μουσική σύνδεση και το γράψιμο μουσικής μαζί του έρχεται χωρίς προσπάθεια, εντελώς φυσικά. Δυστυχώς ή ευτυχώς αφήνω πάντα τα πράγματα να συμβούν χωρίς να το πολυσκεφτώ. Οι στίχοι, οι μελωδίες των φωνητικών και η ηχογράφηση των κομματιών συνήθως συμβαίνουν σε περίπου μία ώρα, ίσως και λιγότερο. Πολύ οργανικά, ότι ακούτε είναι ακριβώς αυτό που άκουσα και εγώ την πρώτη φορά που ολοκληρώθηκε το τραγούδι. Γράφω τις μελωδίες και τους στίχους καθώς ακούω τη μουσική για πρώτη φορά και το ηχογραφώ απευθείας. Ούτε καν ακούω ολόκληρο τραγούδι, μέχρι να κάνω την τελευταία μίξη για τα φωνητικά μου και να τσεκάρω για πιθανά λάθη. Πάντα ήταν έτσι με τον Tim. “Ακούω” τα φωνητικά αμέσως να μιλούν μέσα από τη μουσική, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό.
–Οι Black Sabbath υπάρχουν παντού σε αυτό το δίσκο. Θα μας πεις πόσο μεγάλη επιρροή είναι για σένα και το αγαπημένο σου άλμπουμ τους;
Η επιρροή τους πάνω μου ήταν πάντα κάτι που δεν μπορούσα ποτέ να κρύψω και ο μόνος λόγος που κάποιος μπορεί αμέσως να με προσέξει. Χωρίς τη σύγκριση με τον Ozzy, θα ήμουν ένα τίποτα. Αλλά είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ένα δίσκο τους, εξαρτάται από τη διάθεση μου εκείνη τη στιγμή. Μάλλον θα έλεγα το ντεμπούτο τους γιατί ήταν κοσμοϊστορικό και μετά θα έλεγα το ίδιο για κάθε άλμπουμ τους, γιατί… πολύ απλά ισχύει!
Επίσης, λέω ότι δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για οτιδήποτε χωρίς τον Ozzy, παρότι δεν είμαι λάτρης των σόλο δίσκων του. Πρέπει να είναι οι στίχοι του Geezer με τη φωνή του Ozzy, αυτοί είναι οι μόνοι Black Sabbath που αναγνωρίζω. Σημειώνω ότι μιλάω μόνο για μένα καθώς ο Tim γουστάρει την εποχή με Dio, αλλά … ας πρόσεχε.
-Ένα ακόμη στοιχείο που ένιωσα με τη μουσική σας είναι ότι “φωνάζει” για να παιχτεί ζωντανά. Το είχατε στο μυαλό σας όταν ηχογραφούσατε;
Ούτε λίγο. Τίποτα από αυτά που κάνω δεν “φωνάζει” για να παιχτεί ζωντανά και εγώ είναι πιο πιθανό να φύγω ουρλιάζοντας στην πιθανότητα να παίξω live. Ίσως το κάνω κάτω από τις σωστές προϋποθέσεις, αλλά δεν το σκέφτομαι ποτέ όταν γράφω. Ο Tim από την άλλη λατρεύει τις συναυλίες και σίγουρα είναι επηρεασμένος από αυτή την αίσθηση όταν γράφει riffs. Εγώ είμαι ένας μουσικός που γράφει και ηχογραφεί κατά κύριο λόγο και ακόμη κυνηγάω το όνειρο να είμαι κλεισμένος για μήνες σε ένα στούντιο στο δάσος. Βέβαια, στην πραγματικότητα, έγραψα τα περισσότερα από το νέο δίσκο στο αυτοκίνητο μου.
-Υπάρχει κάποια στιχουργική σύνδεση που “δένει” τον δίσκο; Τι συναισθήματα ήθελες να εκφράσεις μέσα από το Smith & Swanson;
Αυτός ο δίσκος καλύπτει μια μακρά περίοδο οπότε εμπεριέχει τόσες πολλές σκέψεις και ιδέες, αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους. Ο επόμενος δίσκος θα είναι ακριβώς το αντίθετο, με τις ιδέες να ακολουθούν ένα κοινό μονοπάτι και θα έχει πολύ περισσότερο φως μέσα του, αφήνοντας πίσω το σκοτάδι. Αυτός ο δίσκος, αντανακλάει πολύ μεγάλο μέρος του χάους που βίωσα τα τελευταία χρόνια.
-Θέλω να πω ξανά πόσο πολύ απήλαυσα το δίσκο και ο τελευταίος λόγος είναι, φυσικά, δικός σου.
Σε ευχαριστώ πολύ, το εκτιμώ πολύ, περισσότερο από όσο φαντάζεσαι. O Tim και εγώ βλέπουμε το δίσκο ως την μουσική επανασύνδεση της φιλίας μας, για την οποία η No Remorse μας έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε. Είναι μια υπενθύμιση του πως γνωριστήκαμε και τι θέλουμε να κάνουμε μαζί. Να φτιάξουμε μουσική.
870 
