SLEEP TOKEN: “This Place Will Become Your Tomb”

ALBUM

Είδος: Alternative metal/electronic/ambient
Εταιρεία: Spinefarm Recirds
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24 Σεπτεμβρίου 2021

Ένας σύγχρονος Λονδρέζικος μύθος λέει πως ένας βασανισμένος και ταλαντούχος μουσικός ονειρεύτηκε κάποτε μια αρχαία θεότητα, και την ονόμασε απλά “Sleep”, καθώς καμιά σύγχρονη γλώσσα δεν μπορούσε να εκφράσει σωστά το όνομά της. Η συνέχεια ήταν η δημιουργία μιας ανώνυμης μουσικής κολεκτίβας γύρω του με σκοπό τη μουσική λατρεία της θεότητας αυτής, που κάποτε είχε μεγάλη δύναμη, χαρίζοντας στους αρχαίους πολιτισμούς το δώρο του ονείρου και την κατάρα του εφιάλτη.

Ακόμα και σήμερα που η δύναμη έχει ξεθωριάσει, εξακολουθεί να παραμονεύει στο υποσυνείδητο του μυαλού αντρών, γυναικών και παιδιών. Θραύσματα ομορφιάς, τρόμου, αγωνίας, πόνου, ευτυχίας, χαράς, θυμού, αηδίας και φόβου ενώνονται για να δημιουργήσουν υπερβατική μουσική με συναισθηματική υφή που περιέχει ταυτόχρονα τις πιο σκοτεινές και τις πιο φωτεινές αφηρημένες σκέψεις.

Υπερβολικά φιλόδοξο;

Πρόσθεσε λοιπόν στην προδιάθεση που γεννούν οι παραπάνω γραμμές το γεγονός πως οι Sleep Token φορούν μάσκες, δεν έχουν αποκαλύψει τις ταυτότητές τους, και δεν δίνουν συνεντεύξεις. Ο frontman τους, που αυτοαποκαλείται “Vessel”, είναι ένας ιδιαίτερος πιανίστας με μια υποβλητική, συγκινητική φωνή. Προσπαθώντας να συγκεράσω τις εντυπώσεις που έχω αλιεύσει από κάθε κατεύθυνση κυρίως για αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους, ο Vessel μοιάζει να είναι το νόμισμα με τις δυο όψεις για το γκρουπ…

Είναι μάλλον περιττό να επισημάνει κανείς τι μπορεί να αποτελεί για τον ευρύτερο μουσικό τύπο της χώρας του ένα τέτοιο φρέσκο σχήμα: “βούτυρο στο ψωμί” των εκκεντρικών και βιτσιόζων αποτυχημένων συγγραφέων που μπορούν να βγάζουν τη χολή τους ή τον παιάνα τους, είναι μάλλον το λιγότερο. Αν προσθέσεις σε όλα αυτά την υποβόσκουσα εντύπωση στη μουσική που κάνουν, πως θέλουν να γίνουν γρήγορα διάσημοι, τα υπόλοιπα έρχονται σχεδόν μόνα τους.

Οι Sleep Token θα λατρευτούν και θα μισηθούν άμεσα. Ήδη οι οπαδοί του πρώτου άλμπουμ μοιράζονται και μπερδεύονται. Ο Vessel, δικαιολογημένα, σηκώνει τα βάρη, τόσο του στέμματος όσο και της αγχόνης. Η εγωκεντρική του παρουσία στο άλμπουμ, που με μετριοπάθεια χαρακτηρίζεται απλά “vocal driven” έχει γεννήσει παροιμιώδη σχόλια, όπως αυτό που αναφέρει πως “αν πιστεύεις πως τα τελευταία άλμπουμ των Leprous είναι σόλο άλμπουμ του Einar, πρέπει να ακούσεις αυτό εδώ”…

Μια άλλη χαρακτηριστική απόπειρα περιγραφής στην σίγουρα δύσκολη προσπάθεια να περιγράψει κανείς τον ήχο τους είναι η πρόταση “αν ο Chris Marin των Coldplay μεγάλωνε ακούγοντας Deftones”… Ας σοβαρευτούμε όμως… Ο Vessel είναι αναμφίβολα χαρισματικός ερμηνευτής, και ανάμεσα στη γοτθική του σοβαρότητα και στο ευάλωτο φαλτσέτο του παραμονεύουν τα χρώματα της άμεσης συγκίνησης. Υπάρχουν στιγμές που η φωνή του υπακούει ένα μακρινό, σχεδόν απόκοσμο πρόσταγμα αλλά και φορές που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε αναλώσιμος μορφονιός μιας boy band, όπως περίπου το ίδιο συμβαίνει και με τις μουσικές μεταμφιέσεις τους.

Με ένα ύφος που στρίβει ανάμεσα στο εναλλακτικό, το industrial, αφήνοντας πολλά ambient πεδία, ακόμα και κάποιες djent εξόδους, η μπάντα μπορεί να σε προκαλέσει κάθε στιγμή με ένα απολαυστικό αραβούργημα περίεργων συγκλίσεων, όπως το απίθανο “Hypnosis”, και λίγο μετά να σε βουλιάξει στη πιο πολύχρηστη ραδιοφωνική συχνότητα, εγκαταλείποντας τις μπερδεμένες προσδοκίες σου χωρίς προφανείς απαντήσεις αλλά με υπολογίσιμους πειρασμούς.

Φαίνεται τελικά πως η αμφίσημη δράση της αρχαίας θεότητας είναι πιο σοβαρή από ένα γαρνίρισμα μυστηρίου στο συνολικό concept της κολεκτίβας. Μέσα στην απελευθέρωση των νέων δώδεκα τραγουδιών τους που μοιάζει να χλευάζει την καινοτομία αλλά και το κλισέ, οδηγώντας τα σε μια ιδιαίτερη συγκατοίκηση, ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής Vessel παραλίγο μα τραβήξει τη μάσκα του τραγουδώντας:

I’m certain that you and I are crashing chords, driven by a holy force

Website: https://www.sleep-token.com/
Facebook: https://www.facebook.com/sleeptoken

652
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…