Είδος: Funeral doom metal
Δισκογραφική: Svart Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 24 Σεπτεμβρίου 2021
Οι δύο γονείς του funeral doom γεννήθηκαν στην Φινλανδία, πριν περίπου 30 χρόνια. Δυστυχώς ο ένας (Thergothon) δεν τα κατάφερε μετά τα μισά της δεκαετίας του ’90, ο άλλος όμως προχώρησε αργά (πολύ αργάαα) με τη ζωή και την καριέρα του και εν έτει 2021, φόρεσε πάλι το σμόκιν με το ανοιχτό παπιγιόν του και το λευκό τριαντάφυλλο στο πέτο και ήρθε να μας «μοιράσει χώμα».
Οι Skepticism έχουν χαρίσει φιουνεραλικές συγκινήσεις ουκ ολίγες φορές, με albums όπως το καταθλιπτικά μαγικό “Stormcrowfleet” του 1995, το “Lead And Ether” τρία χρόνια μετά και το “Alloy” λίγο πριν τελειώσουν τα ’10s, ενδεικτικά. Αν και σιγά σιγά μπορούσες να διακρίνεις αλλαγές στον ήχο τους, ήταν το 2015 και η ζωντανή ηχογράφηση του album τους “Ordeal” μπροστά σε ακροατήριο και όχι στο studio, που μπορούσες πραγματικά να καταλάβεις πως ο μονολιθικός, πνιγμένος στο organ του Eero Pöyry και στα floor toms based τύμπανα του Lasse Pelkonen, παιγμένα στα -900 bpm, είχε αντικατασταθεί από έναν ήχο πιο τραχύ, πιο «σκληρό», λίγο πιο γρήγορο και λίγο πιο «επιθετικό».
Έξι χρόνια μετά, οι «νεκροθάφτες» από το Riihimäki επιστρέφουν κανονικά στο studio με το “Companion”. Υπάρχουν αλλαγές στον ήχο του νέου album; Με την πρώτη κιόλας ακρόασή του, γνέφεις καταφατικά.
Το εναρκτήριο “Calla” είναι ίσως το πιο «ματζόρε» και ταυτόχρονα επικό σε διάθεση τραγούδι τους, τόσο που με τα συμφωνικά πλήκτρα του παραπέμπει μέχρι και στους While Heaven Wept. Ταυτόχρονα, το tempo είναι αισθητά πιο ανεβασμένο (για τους Skepticism και το funeral doom τους πάντα, έτσι; Μην παρεξηγηθώ και προετοιμαστείτε να ακούσετε το “Into The Unfathomed Tower” των Candlemass) αλλά και το μπάσο (μπάσο, ΟΛΕ!) έντονο και ευδιάκριτο (ακόμα παραμένει άγνωστο ποιος παίζει), στοιχεία που διατηρούνται στα “Intertwined”, “The Inevitable” αλλά και το “Swan And The Raven” που κλείνει το δίσκο και που σαφέστατα δίνουν το στίγμα της κατεύθυνσής του. Και τα τρία τραγούδια μου έφεραν στο μυαλό τους My Dying Bride ουκ ολίγες φορές, μια που είναι πλέον πιο riff-driven, μαζί με την επικότητα των WHW που προανέφερα.
Ιδιαίτερη αίσθηση μου έκανε το εφιαλτικό “Passage”, με το καθαρό black metal riff στην αρχή και το επιθετικό doom/death αργότερα, το δαιμονικό ambient και τα growls του Matti Tilaeus να «ταιριάζουν γάντι» στο concept του τραγουδιού, αλλά συγκίνηση ένιωσα με το “The March Of The Four”, στο οποίο από τον τίτλο και μόνο μυρίστηκα παλαιότερους Skepticism – το όργανο αλλά και ο ρυθμός του από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, δεν με διέψευσαν.
Το “Companion” είναι ένα δύσκολο album, όπως άλλωστε κάθε κυκλοφορία της μπάντας. Ίσως ευκολότερος από τα παλαιότερα έπη τους, σε κάθε περίπτωση όμως είναι μια τίμια κατάθεση που έχει πράγματα να πει “de profundis” και σίγουρα καλύτερο από το “Ordeal”.
Δεν θα ήταν το album που θα πρότεινα σε κάποιον που μου ζητάει να ακούσει Skepticism για πρώτη φορά, όμως ο «γονιός» του funeral doom κυκλοφόρησε ένα από τα πιο αξιόλογα funeral doom – ατμοσφαιρικά doom/death albums της χρονιάς, αποδεικνύοντας το πιο πένθιμο “who’s-your-daddy” status ever.
Bandcamp: https://skepticism.bandcamp.com/
Facebook: https://www.facebook.com/officialskepticism
968 
