Αφού έχει κοσμήσει με την παρουσία του και την καλλιτεχνική του υπόσταση γεμίζοντας μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς και αρχαία θέατρα μεταξύ άλλων, ο αγαπητός Νορβηγός επέστρεψε σε συμβατικούς χώρους και το περασμένο Σάββατο σχεδόν γέμισε το Floyd στην Πειραιώς.
Και λέω σχεδόν διότι δεν ήταν sold out εμφάνιση, αλλά αυτό δεν έχει να μας πει απαραίτητα κάτι (για να μην συνηθίζουμε και βαριόμαστε), δεδομένου ότι όσοι παρευρεθήκαμε περάσαμε μία υπέροχη βραδιά.
Η εμφάνιση του Hoyem στα πλαίσια της προώθησης του νέου του προσωπικού άλμπουμ “On An Island” έλαβε χώρα στο ανανεωμένο live stage της Πειραιώς, με την συγκέντρωση από πλευράς κόσμου να θυμίζει κάτι σαν μάζωξη αποφοίτων της δεκαετίας του 90’, αποτελούμενη από ευχάριστους ανθρώπους, γεμάτους χαμόγελα και όρεξη για κουβέντα. Παρατηρώντας τον κόσμο να βρίσκεται σε πηγαδάκια, σκεφτόμουν ότι είμαι από τους λιγοστούς που δεν συνοδευόμουν, κάτι που άλλαξε άρδην μόλις βγήκε στη σκηνή η μαγική μπάντα του Νορβηγού τροβαδούρου συντροφεύοντας μας με ωραίες μουσικές και γίναμε όλη μία παρέα.
Στις 22:02 λοιπόν ανέβηκε στην όμορφα χωροταξικά στημένη σκηνή η μπάντα, με τελευταίο σαν τιμώμενο πρόσωπο τον ίδιο τον Hoyem. Από την πρώτη στιγμή αντιλαμβανόσουν την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια με το Ελληνικό κοινό και που όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο έντονη και οικογενειακή. Σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία όπου μοιράζονταν μουσικές και συναισθήματα σε ένα μοναδικό αλισβερίσι καθ’ όλη την παράσταση.
Έναρξη με το ομώνυμο τραγούδι από το νέο δίσκο που σήμανε την αρχή ενός όμορφου ταξιδιού για τις επόμενες δύο ώρες, με ένα χορταστικό setlist από την προσωπική του (και όχι μόνο) δισκογραφία. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το γεγονός ότι επέστρεψα προσφάτως από το Roadburn Festival, και την έχω παρακούσει κάπως, αλλά η μουσική του ζωντανά αποκτά άλλη υπόσταση και την αντιλαμβανόμουν με μία Drone Pop αισθητική με υποδόριες Post αναφορές στα κομμάτια. Όχι τόσο μονότονη αλλά επαναλαμβανόμενη σε κινηματογραφικά μοτίβα. Στο μεγαλύτερο μέρος της ηχούσε στα αυτιά μου ως Spaghetti Rock με μία έντονα αναδυόμενη ατμόσφαιρα με Alternative ηχητική προσέγγιση.
Χωρίς να θέτω όρους σύγκρισης, δεδομένου ότι σαν καλλιτέχνης είναι μοναδικός και πιθανόν μία κατηγορία μόνος του, όσο τον παρατηρούσα να τραγουδάει και να κινείται πάνω στη σκηνή, ένιωθα τις ομοιότητες με την ποιητική ελεγεία του Nick Cave και τις προσωπικές αναζητήσεις του John Frusciante στον ήχο με μία ανεπαίσθητη επίγευση Ramazzotti όσον αφορά την φωνητική προσέγγιση.
Ο ήχος, τα φώτα, η σκηνική παρουσία της μπάντας και του ιδίου με την φωνή του προεξέχοντος έπιασαν το peak της απόδοσης τους και συνηγόρησαν για ένα αξέχαστο και majestic γεγονός. Ο Sivert εύθυμος, λαλίστατος και με περίσσια όρεξη για διασκέδαση, έσυρε και τους λοιπούς της παρέας δείχνοντας τον δρόμο για την τελειότητα της στιγμής όπως την νιώσαμε όλοι μας. Σε κομμάτια όπως το “My Thriving Heart” και “Majesty” ήταν πασιφανές, με τον κόσμο να προσπαθεί να απαθανατίσει την στιγμή, ίσως με το λάθος τρόπο. Κάποια στιγμή σηκωθήκαν στον αέρα τόσα κινητά που ξεπερνούσαν τον αριθμό τον παρευρισκομένων. Πιθανώς κάποιοι να σήκωσαν και δύο κινητά, ή η τεχνητή νοημοσύνη τους κατέλαβε όλους και ενεργούσε αυτοβούλως. Δεν αξίζει στον βωμό της τεχνολογίας και της εφήμερης χαράς της στιγμής να χάνουμε τις σημαντικές στιγμές που εκτυλίσσονται ζωντανά μπροστά μας και θα μας συντροφεύουν για πάντα στο μυαλό κι την καρδιά.
Η συνέχεια της βραδιάς ήταν εξίσου όμορφη μουσικά και όσο τα κομμάτια γινόντουσαν επένδυση σειράς του Κοκκινόπουλου αποκτούσαν μία σκοτεινή και αμαρτωλή ταυτότητα που μας έκαναν να γίνουμε ένα μαζί τους είτε ως Θύμα είτε ως Θύτης.
Επειδή όλοι μας έχουμε βρεθεί ξανά σε live, διά στόματος Hoyem, περιμέναμε υπομονετικά την επιστροφή στην σκηνή του κουιντέτο για το encore της βραδιάς για τα “Run Away” και “Don’t Pass Me By” για να πέσει η αυλαία αυτής της ανεπανάληπτης μουσικά και αισθητικά βραδιάς, η οποία αν και σχεδόν δύο ώρες πέρασε σαν ριπή οφθαλμού από τα μάτια μας.
Ο αγαπημένος Hoyem εμφανίστηκε σαν το Λάζαρο και αποχώρησε εν μέσω αποθέωσης μετά Βαΐων υπό τους ήχους του “Broken Flag” της Patti Smith, μέχρι την επόμενη φορά.
Γιατί θα υπάρξουν πολλές επόμενα φορές είναι σίγουρο και κάθε μία από αυτές θα είναι ξεχωριστές…εις το επανιδείν λοιπόν.
Setlist:
On an Island
Two Green Feathers
Blown Away
Lioness
Black & Gold
Long Slow Distance
Devotional
My Thieving Heart
Honey Bee (Madrugada)
Into the Sea
Prisoner of the Road
Now You See Me/Now You Don’t
Give It a Whirl
The Boss Bossa Nova
Some Miserable Morning
Not Enough Light
The Rust
Sleepwalking Man
Encore:
Majesty(Madrugada)
Run Away
Don’t Pass Me By
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
764 
