Την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου είχαμε την τύχη\ατυχία να είναι ένα πυκνό συναυλιακά βράδυ, οπότε είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μεγάλα ονόματα αλλά και σε κάποια που δεν είχαμε ξαναδεί.
Είναι γνωστή η αδυναμία που έχω στον ελληνικό underground, οπότε σχεδόν αντανακλαστικά αποφάσισα να πάω στο release show του EP: “Seismos” των Sidus στο αγαπημένο μας υπόγειο. Οι έτεροι της σκοτεινής φράξιας του Rockway είχαν διασκορπιστεί στα υπόλοιπα live, οπότε με την άγνωστη-γνωστή φωτογράφο, κατηφορίσαμε τα σκαλιά του AN Club για να απολαύσουμε παλιούς γνώριμους αλλά και να γνωρίσουμε καινούργιους αγαπημένους.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Dead Flag Blues, τηρώντας το ανακοινωμένο time-schedule, γεγονός το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα ειδικότερα λόγω Κυριακής. Η πρώτη επαφή που είχα με τους Dead Flag Blues ήταν το Μάρτιο του 2021 όπου και μου είχαν κάνει την τιμή να μου ζητήσουν να κάνω review το EP τους: “Traumatique”. Το EP πέρα από κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, κινείται γύρω από τις κλασσικές φόρμες του post rock και τις ημιτονοειδείς μελωδίες που το χαρακτηρίζει. Την Κυριακή το σχήμα μας έδειξε ότι έχει αφήσει πίσω του το post rock και έχει κινηθεί προς το post metal και τις πιο συμπαγείς μελωδίες. Με πολύ όμορφο σύμμαχο τα drums με πλούσιο λεξιλόγιο και όχι απλά για να υπάρχουν, η μελωδική παρέα έδειξε να περνάει πάρα πολύ καλά στη σκηνή και εμείς απολαύσαμε την εξέλιξη του σχήματος.
Θεωρώ ότι οι Dead Flag Blues πρέπει να γίνουν πιο εξωστρεφείς γιατί έχουν να δώσουν πάρα πολλά σαν μουσικοί και ίσως έχει έρθει η στιγμή για μια επόμενη κυκλοφορία. Απολαμβάνω πάρα πολύ το γεγονός ότι μπορεί να θεωρώ πως ένα σχήμα έχει αναμενόμενο ήχο, αλλά τελικά στο live που θα τους δω θα παρουσιάσουν κάτι τελείως διαφορετικό. Έτσι και οι Dead Flag Blues μου έδειξαν ότι δεν έχουν σταθεί στον ήχο του “Traumatique”, αλλά έχουν προχωρήσει πολλά βήματα παρακάτω.
Η συνέχεια άνηκε στους Sevengill. Πριν περίπου δύο χρόνια, μου ήρθε ένα mail που έγραφε: “Γεια σας. Είμαστε οι Sevengill και παίζουμε post metal. Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα αν ακούγατε τον δίσκο μας και γράφατε ένα review”. Απλά καθημερινά λόγια από μια παρέα που έχει τρέλα με αυτό που κάνει. Το review του δίσκου έγινε, όπως και πήγα να τους δω αρχές Ιανουαρίου του 2022 να παίζουν live. Από τότε χτίστηκε μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού για το τι έχει να προσφέρει ο καθένας, είδα το σχήμα επίσης να χτίζει σχέσεις με όμορες μπάντες του χώρου, να παίζει support σε σχήματα που πολλοί θα πλήρωναν να βρεθούν στη σκηνή μαζί τους και σε κάθε επόμενο βήμα αντί να νοιώθω ότι απομακρύνονται από την αφετηρία τους και τον λόγο που βρέθηκαν να παίζουν μουσική, έβλεπα τα χαμόγελά τους να γίνονται ακόμα πιο πλατιά και τις αγκαλιές τους να γίνονται ακόμα πιο σφιχτές.
Τον Ιανουάριο του 2022 είδα ένα σχήμα που είχε πολύ όμορφες επιρροές (Amenra, Cult Of Luna, Isis), αλλά οι συνθέσεις του πλάτειαζαν και υπήρχαν σημεία που με έκαναν να νοιώθω ότι κάτι λείπει. Τον Δεκέμβριο του 2023 είδα μια μπάντα με πολύ συμπαγείς συνθέσεις, σάπια φωνητικά (αυτό είναι κομπλιμέντο) και ξεκάθαρο όραμα για το που θέλουν να φτάσει ο ήχος τους. Ο λόγος που φέρνω αυτήν τη χρονική αντιπαραβολή είναι γιατί οι Sevengill από μία μπάντα που ψάχνει τον ήχο της μέσα σε δύο χρόνια έγινε μια μπάντα που μπορεί να σταθεί με φοβερές αξιώσεις σε ένα festival σαν το Roadburn.
Ο κιθαρίστας ανέβηκε στη σκηνή με μπλουζάκι The Moth Gatherer (κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και άκου το “Esoteric Oppression”), έχοντας πλέον αναλάβει και τα φωνητικά και οι μελωδίες του έχουν πλέον εντροπία, με τη ρυθμική βάση (μπάσο και drums) να δίνουν τον ρυθμό ενός occult headbanging. Ειλικρινά, θα μπορούσα να γράφω για πολύ ακόμα, γιατί αυτό το σχήμα το ακολουθώ από πολύ κοντά από τις πρώτες στιγμές του και κάθε επόμενη φορά που τους βλέπω είναι και πιο δεμένοι, πιο εξελιγμένοι. Οι Sevengill μας χάρισαν ένα πανέμορφο live και έναν τεράστιο πόνο στον αυχένα την επόμενη μέρα.
Η συνέχεια άνηκε στους οικοδεσπότες της βραδιάς. Οι Sidus με τo “Seismos” κατάφεραν να κάνουν εντύπωση, οπότε είχαμε μεγάλη αγωνία για το πως θα αποδοθεί live. Σε ένα σχήμα έχουν σημασία όλες οι σημειολογίες, οπότε δεν μπορούσα να μην προσέξω το strap του μπάσου το οποίο ήταν στα χρώματα του rainbow. Χωρίς φλυαρίες και με μια μικρή κίνηση σαν κι αυτή, ένα σχήμα μπορεί να δείξει το ελευθεριακό πνεύμα που το διακατέχει κι εγώ στο κοινό το υποδέχτηκα με ένα πλατύ χαμόγελο.
Οι Sidus ακραία προβαρισμένοι, μέσα σε λίγα λεπτά έστησαν όλον τον εξοπλισμό τους στη σκηνή και αφού ευχαρίστησαν όλες τις μπάντες, ξεκίνησαν το ταξίδι στις αιθέριες μελωδίες τους και το post που πλησιάζει τη σχολή των The Ocean Collective. Δεδομένου και των υπολοίπων συναυλιών της ημέρας, το An Club είχε γεμίσει σε ικανοποιητικό βαθμό και οι Sidus έκαναν το κοινό να χορεύει και να απολαμβάνει την μουσική τους.
Το live των Sidus ήταν τόσο αψεγάδιαστο σε σημείο που προσωπικά μου φάνηκε ξένο. Είμαι σίγουρος ότι το σχήμα κατανάλωσε ατελείωτες ώρες στο studio για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, αλλά προσωπικά ευχαριστιέμαι τα live που ξεφεύγουν λίγο, μπορεί τα κομμάτια να βγουν πιο γρήγορα ή πιο αργά, σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Λίγο πριν το τέλος του set τους, ο μπασίστας πήρε το μικρόφωνο και είπε: “Σας ευχαριστούμε όλους. Μακριά από φασίστες”. Μετά από αυτά τα γλυκά λόγια μας χαιρέτησαν, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα αργήσουμε να τους ξαναδούμε.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
1075 
