Μια από τις πιο ιστορικές μπάντες του Hardcore επιστρέφουν στην χώρα μας, μετά από τέσσερα χρόνια, μια πανδημία και ίσως την πιο “αμφιλεγόμενη” κυβέρνηση από την μεταπολίτευση και μετά.
Αλλά για αυτό μας αρέσει το Hardcore, δεν είναι μόνο το συναίσθημα ενότητας που μας δίνει αλλά και το ξέσπασμα της οργής, των συναισθημάτων μας. Αλλά αρκετά με την εισαγωγή, πάμε να μιλήσουμε για το live, as it was.
Τους Black Mamba δυστυχώς, τους πρόλαβα στο τέλος (Thank you, ΗΣΑΠ!), οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για αυτούς. Αλλά το υπόλοιπο live ήταν για βραβείο. Οι Γερμανοί Blood.Shoot.Down έδωσαν μια ένεση ενέργειας παρότι το κοινό δεν συμμετείχε όσο τους άξιζε. Με τον τραγουδιστή τους να φεύγει από την σκηνή και να τραγουδάει μέσα στο πλήθος, πηδώντας μέχρι και στην κολώνα του ΑΝ. Σκηνική παρουσία 100%, άμα ζούσαμε τις ένδοξες εποχές του CBGB’s σίγουρα θα είχαμε σοβαρά τραυματίες.
Οι blood.shoot.down παίζουν κλασσικό breakdown-ιστο hardcore με μελωδικά στοιχεία, ιδανικά θα έπρεπε να υπάρχουν windmills παντού και παρότι υπήρξαν, ήταν λίγα. Σε τραγούδια όπως “The Youth Of Today” έγινε χαμούλης, ενώ όταν αρχίζεις live με το “False Paradise” τα πάντα θα πάνε καλά.
Κεφάλαιο Last Hope, τι να πεις για μια από τις πιο ιστορικές μπάντες των Βαλκανίων. Aπό Βουλγαρία μας ήρθαν τα παιδιά, παίζοντας Terror-ίστικο hardcore και πάρα πολύ καλά. Και τότε το Αn γέμισε, ήμασταν πήχτρα και αυτό είναι πάντα καλό. Οι Last Hope έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά από τα 90ς, μας πήραν τα κεφάλια και μπράβο τους.
Πάμε στο κυρίως θέαμα, Sick Of It All, τι να πούμε εδώ; Και μόνο που άκουσα το “Maladjusted” ή το “Inner Vision” για να μην μιλήσω για έπη όπως το “scratch the surface” ή το “step down”. Τα αδέρφια Koller μας δώσανε τα κόκαλα μας στο πιάτο.
Αγνό Hardcore που βγαίνει από την ψυχούλα σου ή τους. Τραγούδια όπως τα ¨We Want The Truth” και “Consume” ξεσήκωσαν τα πλήθη. Οι Sick Of It All είναι μια μπάντα που πρέπει να δείτε, έπαιξαν τα πάντα και τα έπαιξαν γαμάτα, βγάζοντας όλη την νεοϋορκίλα που μπορούσαν να βγάλουν. Τι θα θυμόμαστε από αυτό το live; Ότι πρέπει να τους ξαναδούμε και προφανώς ότι το hardcore ενώνει τον κόσμο! Αυτά από μένα keep it true που θα λέγαν και οι νεοϋορκέζοι.
Υ.Γ. Περισσότερα stage diving δεν έχω ξαναδεί!
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
355 
