Έφτασε πια Απρίλης του 2022, για να μπορούμε να λέμε ότι οι συναυλίες είναι ξανά και ολοκληρωτικά αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Και ενώ αυτό είναι κάπως τραγικό αν το σκεφτείς βαθύτερα, δεν έχει πια και τόση σημασία, γιατί επιτέλους συμβαίνει.
Και επειδή παράλληλα δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον – ή μάλλον στο περίπου ξέρουμε – τρέχουμε με μανία, μπας και προλάβουμε να αναπληρώσουμε το κενό αυτών των δύο γεμάτων χρόνων. Δύο χρόνια, που όχι απλώς στέρησαν από εμάς την αγαπημένη μας μορφή ψυχαγωγίας, αλλά κυρίως, στέρησαν την – ζωτικής σημασίας – μορφή έκφρασης, από σχεδόν κάθε καλλιτέχνη εκεί έξω, πόσο μάλλον μουσικό. Και εκτός της ανυπέρβλητης ανάγκης να ικανοποιήσουμε όσο μπορούμε τη δική μας στέρηση, έχουμε πια και την ευκαιρία να στηρίξουμε και αυτούς τους καλλιτέχνες, ίσως με τον ουσιαστικότερο τρόπο και, φυσικά, όπως και όσο μπορεί και θέλει ο καθένας μας.
Τους She Past Away, περίμενα αυτά τα δύο χρόνια να τους δω. Και όντας η πρώτη μπάντα που επιτέλους είδα, από τις τόσες πολλές που περίμενα να δω από το 2020 αλλά αναβλήθηκαν, πρώτη φορά ένιωσα μία μικρή δικαίωση μέσα μου, έστω και καθυστερημένα. Η δικαίωση αυτή λοιπόν, πέραν της βαρύτητας και σημασίας που κουβαλούσε από μόνη της, απέκτησε ζωή σε μία συναυλία που έμελλε να είναι ένα βίωμα, με την αναγκαιότητα των καλλιτεχνών και του κοινού να το ζήσουν στο έπακρον, να είναι η κυρίαρχη.
Στη σκηνή μας υποδέχτηκαν οι Strawberry Pills, ένα πολλά υποσχόμενο Αθηναϊκό darkwave ντουέτο, με cold wave, minimal wave όπως και dark electro στοιχεία. Δύο παρουσίες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, που εναρμονίζονταν με πολύ όμορφο τρόπο και κατέκλυσαν το χώρο του Fuzz με τη noir αισθητική τους, ικανοποιώντας το hype των ήδη υπαρχόντων fans τους και παράλληλα δημιουργώντας καινούριους.
Η μαγεία της μουσικής τους, με τη σκηνική παρουσία των Strawberry Pills, υπό τη συνοδεία του πολύ ατμοσφαιρικού φωτισμού που μας σκέπαζε όλους, σαν να μας έκανε δώρο ένα νοητικό ταξίδι, σε κάποιο underground κλαμπ του Βερολίνου στα 80’s. Η ηλεκτρική κιθάρα του Αντώνη, κατά βάση ακολουθούσε πιο πιστά post punk μονοπάτια, ενώ είχε κάποια πολύ δυναμικά solo, noise ξεσπάσματα και παραμορφώσεις που έδιναν την τέλεια πάσα στα σκοτεινά φωνητικά της Valisia να δημιουργήσουν ένα κλίμα μυσταγωγικό. Παράλληλα δε μπορώ, όσο και να προσπαθώ, να ξεπεράσω την παρουσία της Valisia, η οποία έφερε επί σκηνής μία τόσο σύγχρονη, μοντέρνα και σαγηνευτική μορφή, που ξεχείλιζε από fashion sense, τόσο στην εμφάνιση όσο και στην ενέργεια που εξέπεμπε. Αν είχα ένα κάποιο “παραπονάκι” από την εμφάνιση των Strawberry Pills, αυτό θα ήταν η απουσία του synthesizer επί σκηνής. Ωστόσο, η παρουσία αυτής της μπάντας σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας πολύ όμορφης βραδιάς, η οποία έμελλε να γίνει ακόμη πιο όμορφη.
Κάπου στο χαμούλη, τα φώτα και τις μουσικές που ηχούσαν όσο περιμέναμε το αγαπημένο μας δίδυμο να ανέβει στη σκηνή, ξαφνικά έσβησαν τα πάντα, χτίζοντας ένα κάποιο suspense που έδινε τροφή στην ανυπομονησία μας, μέχρι να βγουν οι She Past Away και να ξεχάσουμε τα πάντα. Έτσι και έγινε. Το καθηλωτικό darkwave δίδυμο μας τύλιξε κατευθείαν κάτω από τα ατμοσφαιρικά του πέπλα, ζεσταίνοντας τις ψυχές μας με τον γοτθικό ρομαντισμό του.
Το ονειρικό αυτό ταξίδι μας ξεκίνησαν οι She Past Away με το “Durdu Dunya”, κομμάτι από τα πολύ αγαπημένα, που μας έκανε όλους να τσιρίζουμε και να χορεύουμε σαν παλαβά, λες και η βραδιά ήταν στο peak της, ενώ είχε μόλις ξεκινήσει. Μια πολύ όμορφη εντύπωση που μου προκλήθηκε, βλέποντας το δίδυμο επάνω στη σκηνή, ήταν αυτή η αντιφατική δυναμική που προέκυπτε από τη διαφορετικότητα των δύο προσωπικοτήτων. Από τη μία ο Doruk Öztürkcan (πλήκτρα – drum machine), είχε μία σκηνική παρουσία έντονη, λεκτική επικοινωνία με το κοινό, ήταν ο “extrovert”, αν θες, των δύο. Σε αντίθεση ο Volkan Caner (κιθάρες – φωνητικά), ήταν μία μορφή γλυκιά, ντροπαλή, ένα αγνό γκοθάκι, που δεν έπαιρνε την κιθάρα από τα μάτια του, σαν να ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε για εκείνον σημασία. Και οι δύο, το ζούσαν με τον δικό τους τρόπο, κάτι το οποίο θεωρώ πολύ ειλικρινές με έναν όμορφο τρόπο, ενώ παράλληλα “προδίδανε” και τον εσωτερικό, πηγαίο εαυτό των She Past Away, κάνοντάς σε να συνδέεσαι σε ένα αρκετά βαθύτερο επίπεδο με τη μπάντα.
Ο χορός συνεχιζόταν, μιας που σε ησυχία δεν είχαν σκοπό να μας αφήσουν και ούτε θέλαμε και οι ίδιοι. Ακούστηκαν πολλά αγαπημένα κομμάτια όπως το “Ruh”, “Izole”, “Ritüel”, “Sanrı”, “Disko Anksiyete”, “Insanlar”, με την κορύφωση να έρχεται με ποιο άλλο, παρά το δικαιολογημένα μεγαλύτερο hit του διδύμου, “Kasvetli Kutlama”, όπου όλος ο χώρος του Fuzz κυριολεκτικά μετατράπηκε σε μία ζοφερή εορτή, ακριβώς όπως υπόσχεται το ίδιο το τραγούδι.
Κάπου εκεί όπου ακροβατούσαμε ανάμεσα στην παντελή έλλειψη αίσθησης του χρόνου και την ουσιαστικότερη αναβίωση αυτού, το δίδυμο κάνει πως πάει να φύγει, επαναφέροντάς μας για τόσο λίγο στην πραγματικότητα, μέχρι να υποκύψουν στις φωνές και τα χειροκροτήματά μας και να επιστρέψουν για το encore. Ένα encore που έκλεισε μία πανέμορφη βραδιά με μοναδικό τρόπο, εφόσον ακούσαμε τρία παντελώς διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια. Οι She Past Away ξεκίνησαν με το “Bozbulanık”, επαναφέροντάς μας στο προηγούμενο mood ακραίου χορού, υπό τις darkwave μελωδίες τους, ενώ σιγά σιγά στράφηκαν στην πιο ρομαντική, ατμοσφαιρική τους μεριά, με το αγαπημένο μου “Monoton” να ακολουθεί. Εγώ, μη έχοντας δει setlist τους προηγουμένως, ουδέ μία ιδέα δεν είχα για το μοτίβο που ακολουθούσαν στα live τους, οπότε όταν άκουσα τις πρώτες μελωδίες του αγαπημένου μου τραγουδιού τους εξεπλάγην με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και, φυσικά, το τίμησα όπως άξιζε. Τέλος, λοιπόν, το αγαπημένο μας δίδυμο μας αποχαιρέτησε με το αργό, μελαγχολικό τους “Hayaller?”, ξυπνώντας μας σιγά σιγά από το όνειρο, αφήνοντάς μας με την πιο γλυκιά γεύση.
Κάτω από την υπόσχεση του Öztürkcan “see you next year”, εμείς θα θυμόμαστε αυτήν την βραδιά σαν το υπέροχο αυτό όνειρο που ήταν, περιμένοντας πως και πως να το ξαναζήσουμε, ελπίζοντας χωρίς αναμονές αυτήν τη φορά.
Φωτογραφίες: Πέτρος Πεταλάς
1323 
