8 Ιουνίου του 2019, ανεβαίνουν στην σκηνή της Πλατείας Νερού και του Release Festival οι Shame και μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
3 χρόνια και κάτι ψιλά, δυο-τρεις καραντίνες, δυο – τρεις πολέμους, ένα-δυο Zombie Apocalypses μετά (ντάξει, ευτυχώς όχι) μετά, επιστρέφουν για να το ξανακάνουν, αυτή την φορά στην σκηνή του Fuzz. Aς τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή.
Έφτασα κατά τις 21:00 στο ακόμα ήρεμο Fuzz, έπιασα το στασίδι μου, ήπια τις μπιρίτσες μου και περίμενω την εμφάνιση του, άγνωστου για μένα τουλάχιστον μέχρι εκείνη την στιγμή, Council Popstar. Aυτό θα γίνει στις 21:30 όπου θα χαμηλώσουν τα φώτα, θα αρχίσουν να παίζουν κάτι ‘80s σινθγουεϊβιές και θα σκάσει μύτη ο Άγγλος, φορώντας μια μπαλακλάβα.
Ξεκίνησε πετώντας κάτι στο κοινό, αλλά να με συμπαθάτε καθώς η γκαβομάρα μου δεν μου επέτρεψε να δω τι ήταν, ούτε είχε κάποιο αποτέλεσμα η βοήθεια του κοινού. Ξεκίνησε με το “Terrorist Attack in the Cotswolds” και συνέχισε με κομμάτια από το “National Distress”, μοναδική του κυκλοφορία μαζί με το single του “Propaganda” που ακολούθησε. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ο Βρετανός, και αντίστοιχες ήταν και οι αντιδράσεις γύρω μου τολμώ να πω. Ήταν λίγο σαν την μπίρα τους, χλιαρός (κακό Ba Dum Tss, σορι). Κάπως ζέστανε η φάση στο τελευταίο τραγούδι, όπου βγήκε μια κοπέλα κρατώντας μια πινακίδα “Viva Exarhia”, την οποία άφησε και ξεκίνησε να χορεύει, γεμίζοντας λίγο την σκηνη. 22.00 νταν μας χαιρέτησε χωρίς πολλά-πολλά, και το γεμάτο πλέον Fuzz έβραζε περιμένοντας την επιστροφή των Shame.
Μισή ώρα διήρκησε αυτή η αναμονή, με το “Live and Let Die” του Paul McCartney να δίνει το έναυσμα. Oι αλήτες απ’ το Nότιο Λονδίνο (τίτλος βιντεοκασέτας ‘80s, στο ρόλο του Charlie Steen ο Σταμάτης Γαρδέλης φυσικά) μπήκαν γκαζωμένοι απ’ την αρχή με το “Alphabet”, εισαγωγικό κομμάτι του περσινού “Drunk Tank Pink” και πολύ ωραίο κομμάτι για άνοιγμα συναυλίας, και το “Fingers of Steel” από το επερχόμενο άλμπουμ τους “Food For Worms”, που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 24 Φεβρουαρίου του ’23. Ο Steen τόνισε ουκ ολίγες φορές το διάστημα που χρειάστηκε να περάσει για να μας ξαναεπισκευτούν (το ξέρουμε και πόνεσε Τσάρλι), και δεν άργησε να πετάξει το πουκάμισό του, όπως είχε κάνει και τότε στο Release (που είχαν πεθάνει απ’ τη ζέστη). “Concrete” και “The Lick” μέσα απ’ το ντεμπούτο τους, “Songs of Praise” του 2018, και άλλο ένα απ’ το καινούριο άλμπουμ,“Six-Pack”.
Γενικά ήταν πολύ δύσκολο να πάρεις τα μάτια σου πάνω απ’ τον Steen, o oποίος δεν σταμάτησε να κινείται και να χτυπιέται, με αποκορύφωμα μια φάση που ήρθε πάνω στο μπαρ (ακριβώς από πάνω μου, την μπίρα μου ήθελε μάλλον) και σκαρφάλωσε στον εξώστη. Δεν πήδηξε, κατέβηκε ευγενικά και επέστρεψε στην σκηνή αφού βοηθήθηκε απ΄ όλους με τα καλώδια που μας είχε τυλίξει. Ο μόνος που τον κοίταξε στα μάτια όσον αφορά την σκηνική παρουσία ήταν ο μπασίστας, Josh Finerty. Aν υπήρχε στατιστικό για distance covered όπως στο ποδόσφαιρο, στάνταρ κατάπιε καμια δωδεκαριά χιλιόμετρα. Ό,τι πρέπει για αμυντικό χαφ. Γιατί τι είναι ο μπασίστας, αγαπητέ αναγνώστα, παρά το αμυντικό χαφ μιας μπάντας. Πάντα σημαντικότατος και συνήθως υποτιμημένος.
Συνέχεια με “Tasteless”, δυο καινούρια κομμάτια ονόματι “Alibis” και “Adderall”, “Born in Luton” και “Dust on Trial” και άλλα δυο καινούρια, “6/1” και “Burning By Design”. Γενικά δώσανε γενναίο δείγμα απ’ το “Food For Worms”, 8 τραγούδια μαζί με το “Orchid” που παίξανε αργότερα. Το να πω ότι το πρόσημο ήταν θετικό, θα ηταν τουλάχιστον understatement. Δεν είναι εύκολο το 50% σχεδόν της set list σου να είναι καινούρια τραγούδια, και το κοινό να τα δεχτεί τόσο θερμά. Εντείνεται η ανυπομονησία για την επερχόμενη κυκλοφορία λοιπόν…
Υπεραγαπημένο “One Rizla”, “Angie” και “Snow Day”, πριν μας χαιρετίσουν προσωρινά στις 12 παρά τέταρτο, για να επιστρέψουν αμέσως εν μέσω αποθέωσης για να παίξουν το “Gold Hole” και να μας χαιρετήσουν οριστικά, αφού πρώτα ο Steen μιμηθεί εξαιρετικά τον Ίγγαρο στα νιάτα του, περπατώντας πάνω στο κοινό.
Θριαμβευτική επιστροφή. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο απ’ αυτήν την υπέροχη μπάντα που πραγματικά είναι breath of fresh air που λεν και στο χωριό μου. Απαιτούν την προσοχή σου μουσικά και σκηνικά και το κάνουν αβίαστα, με ωριμότητα πιο έμπειρης σε χρόνια μπάντας, αλλά με φρεσκάδα και έκρηξη που δεν βρίσκεται εύκολα. Μακάρι να τους ξαναδούμε πιο σύντομα, γιατί πραγματικά μας ταιριάζουν και τους ταιριάζουμε. Νομίζω ξεκινάει ένα love affair μεταξύ των Shame και του ελληνικού κοινού που πιστεύω θα κρατήσει πολύ καιρό.
Setlist:
Alphabet
Fingers of Steel
Concrete
The Lick
Six-Pack
Tasteless
Alibis
Adderall
Born in Luton
Dust on Trial
6/1
Burning By Design
One Rizla
Angie
Orchid
Snowday
Gold Hole
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
805 
