Την Παρασκευή το βράδυ στο AN Club, τρεις μπάντες ανέβηκαν στη σκηνή και πρόσφεραν ένα δυνατό μουσικό πρόγραμμα. Ο ήχος τους κινήθηκε σε παρόμοια μονοπάτια, αλλά κάθε συγκρότημα είχε τον δικό του χαρακτήρα, που ξεχώρισε με μικρές αλλά ουσιαστικές διαφορές.
Οι Messier 13 άνοιξαν τη βραδιά με έναν ήχο που θύμιζε Midwest emo, κάτι που μου θύμισε τα νιάτα μου. Ο ήχος τους και τα φωνητικά είχαν έναν bittersweet τόνο, γεμάτο μελαγχολία και νοσταλγία. Παρόλο που ο ήχος τους δεν ήταν τόσο «βαρύς» όσο των υπόλοιπων συγκροτημάτων, αποτέλεσαν ένα πολύ όμορφο ξεκίνημα για τη βραδιά. Αν έκλεινες τα μάτια, θα μπορούσες να φανταστείς τον συγκεκριμένο ήχο να σε συνοδεύει ενώ κοιτάς τον ορίζοντα σε κάποια μοναχική θέα. Η μουσική τους, αν και κάπως μονότονη κατά διαστήματα, είχε την ικανότητα να σε ταξιδέψει με έναν παράξενο, υπνωτιστικό τρόπο.
Στη συνέχεια, οι Afterwise ανέβηκαν στη σκηνή και με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα με τα ντραμς τους, τα οποία πρόσφεραν ένα εκπληκτικό «περιβάλλον» στον ήχο τους. Η δυναμική σύνδεση μεταξύ των ντραμς και των πλήκτρων ήταν μαγευτική και δημιούργησε ένα ηχητικό τοπίο που σε αιχμαλωτίζει. Αν και στην αρχή η απουσία φωνητικών φάνηκε να λειτουργεί κάπως αρνητικά, καθώς η συναυλία προχωρούσε, η μουσική μόνη της κατάφερε να κρατήσει τα μάτια όλων καρφωμένα στη σκηνή.
Τέλος, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τους Sevengill στο AN Club, και ομολογουμένως, ήταν μια εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου. Η ολη ατμόσφαιρα του μαγαζιού λειτούργησε θετικά, δίνοντας μια αίσθηση οικειότητας και ελευθερίας στον χώρο. Μπορούσες να εστιάσεις ανεμπόδιστα στη σκηνή και να απολαύσεις πραγματικά την ατμόσφαιρα χωρίς τον συνήθη συνωστισμό.
Από το πρώτο κιόλας τραγούδι, ήταν εμφανές ότι η μπάντα το ζούσε στο έπακρο. Ολα τα άτομα της μπάντας ήταν πλήρως αφοσιωμένα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της εμφάνισής τους, και αυτό πέρασε αβίαστα στο κοινό. Οι μακροσκελείς συνθέσεις, που συνήθως θα μπορούσαν να κουράσουν, εδώ αποτέλεσαν ένα από τα δυνατά σημεία της συναυλίας. Ο τρόπος με τον οποίο ξεχώριζαν τα όργανα και η αρμονία τους ήταν εκπληκτικός. Τα κομμάτια είχαν βάθος και πολυπλοκότητα, αλλά ταυτόχρονα, η μουσική τους έδενε αριστοτεχνικά, δημιουργώντας ένα μαγευτικό αποτέλεσμα.
Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθει στα φωνητικά, που παρότι θα θέλαμε να κρατούσαν λίγο περισσότερο, άφησαν μια ανεξίτηλη εντύπωση. Είχαν μια στοιχειωτική ποιότητα, προκαλώντας συναισθήματα τρόμου και νοσταλγίας ταυτόχρονα, κάτι που σπάνια συναντάς σε συναυλίες. Αυτή η ένταση και η εναλλαγή συναισθημάτων, σε συνδυασμό με τις συνεχείς αλλαγές στη μελωδία μέσα στα κομμάτια, έδιναν μια απροσδόκητη αλλά ευχάριστη δυναμική.
Οι Sevengill απέδειξαν ότι δεν χρειάζεται να παίζεις μπροστά σε χιλιάδες κόσμο για να δημιουργήσεις μια αξέχαστη συναυλιακή εμπειρία. Στο AN Club, κατάφεραν να μας παρασύρουν σε ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο ένταση, εναλλαγές και αυθεντικό συναίσθημα. Ανυπομονούμε για την επόμενη φορά που θα τους δούμε!
Κείμενο: Λία Ξηρομερίτη
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης
978 