SEPULTURA: From Nay to Yay

Η Βραζιλία, πέρα από καλό καφέ, έχει και τους Sepultura για να σε βοηθήσουν να ξυπνήσεις.

Κι όντως, ο δισκογραφικός δρόμος των Seps μοιάζει αρκετά με καφέ. Άλλοτε γλυκός, άλλοτε πικρός, άλλοτε σκέτος. Άλλοτε θυμίζει εσπρεσάκι, που σε ξυπνάει στα μπαμ, άλλοτε φίλτρου, που σε πάει τουαλέτα στα μπαμ, άλλοτε καπουτσίνο που απολαμβάνεις με τις ώρες κι άλλοτε με φραπέ, που τον πίνεις πιτσιρικάς γιατί δεν ξέρεις να πιεις κάτι άλλο.

Για όσους λοιπόν πίνουν ακόμα φραπέ, να υπενθυμίσω πως ο Derrick Green βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας εδώ και 24 χρόνια, ενώ ατάκες τύπου «χωρίς τον Max, δεν υπάρχουν Sepultura», παραμένουν γραφικές, κουραστικές κι ετεροχρονισμένες.

Thus said, ακολουθεί ένα προσωπικό worst to best, έτσι για να έχουμε κάτι (ακόμα) να διαφωνούμε:

15. A-Lex (2009)

Βασισμένο στη νουβέλα «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του 1962, το “A-Lex” αποτελεί ίσως το πιο μπερδεμένο album των Sepultura κι αυτό γιατί μοιάζει περισσότερο με ένα άτυπο soundtrack μιας underground απόδοσης της ιστορίας, παρά με έναν κανονικό δίσκο. Ακούγοντάς το, νιώθεις πως το concept οδηγεί τις συνθέσεις, κάνοντάς τις συνοδευτικές τρόπον τινά και σίγουρα όχι πρωταγωνιστικές. Καλές στιγμές υπάρχουν ασυζητητί και σίγουρα μιλάμε για μία «δύσκολη» δουλειά που θέλει ακροάσεις, αλλά κάπως σε χάνει το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν είναι κακό, αλλά δεν σου μένει κιόλας.

14. Morbid Visions (1986)

Μπορεί η δισκογραφική αρχή των Sepultura να θεωρείται cult από πολλούς, αλλά δεν παύει να είναι μία άγουρη δουλειά, η οποία έθεσε όμως τις βάσεις για μία θρασάτη πορεία, που θα μπορούσε κάλλιστα, κρίνοντας από το ντεμπούτο, να παίξει μπαλάρα και σε μαυρομεταλλικά γήπεδα. Τα παιδαρέλια τότε, έδειξαν πως έχουν τα φόντα να κάνουν καριέρα, αλλά αν δεν είσαι πρωτοδισκάκιας καταλαβαίνεις πως το “Morbid Visions” έχει μεγαλύτερη ιστορική αξία, παρά συνθετική.

13. The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart (2013)

Εκεί που οι Seps το είχαν γυρίσει στο πιο «άμεσο», ο Kisser και η παρέα του, αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν την πιο δύσπεπτη δουλειά τους. Το “The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart”, συνδυάζει το thrash παρελθόν με τις εγκεφαλικές συνθέσεις των concept album της μπάντας, χαρίζοντας ένα εσωστρεφές κι απόκοσμο κράμα, που ξενίζει, ενώ ο Ross Robinson (που έκανε την παραγωγή και στο “Roots”), δεν βοήθησε πολύ. Το 2013 είχα γράψει πως «πρόκειται για έναν γοητευτικό brutal δίσκο, ο οποίος περισσότερο θα διχάσει, παρά θα απασχολήσει θετικά» και μέχρι και σήμερα, δεν έχει αλλάξει κάτι.

12. Against (1998)

Η φυγή του Cavalera έδωσε μεγάλη σφαλιάρα στους Sepultura και ξέρουμε όλοι πως ό,τι κι αν έβγαζε η μπάντα, οι καβαλερικοί θα το έκραζαν, ενώ όποιος κι αν ήταν ο διάδοχος πίσω από το μικρόφωνο, δεν θα ήταν ποτέ αρκετός για τον μέσο οπαδό τους. Έτσι λοιπόν, το “Against” αποτελεί μία από τις πιο αδικημένες δουλειές του group, η οποία θάφτηκε από κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα το album να μην έχει σε καμία περίπτωση την εμπορική επιτυχία του “Roots”. Με το πέρας των χρόνων, ο κόσμος κατάλαβε πως είναι μια χαρά ο δίσκος, απλώς λίγο κουραστικός σε σημεία.

11. Nation (2001)

Όταν πρωτοάκουσα το single “One Man Army”, είχα ενθουσιαστεί και περίμενα πως το “Nation” θα είναι ο δίσκος που θα κλείσει τα στόματα όσων δήλωναν απογοητευμένοι από τους Sepultura, ύστερα από τη φυγή του Max. Οκ, τελικά έπεσα αρκετά έξω, αλλά το “Nation”, πέρα από ενδιαφέρουσες συμμετοχές (κάτι που έτσι κι αλλιώς γινόταν τα τελευταία χρόνια), διαθέτει και ωραίες συνθέσεις. Το σύνολο, κατ’ εμέ, είναι καλύτερο από αυτό του “Against”, αλλά οι σκιές του παρελθόντος δεν έχουν φύγει και εν τέλει η αίσθηση που αφήνει ο δίσκος είναι πως το group έχει χάσει κάπως τον προσανατολισμό του ή τέλος πάντων δεν έχει αποφασίσει τι θέλει να κάνει.

10. Dante XXI (2006)

Η δέκατη δουλειά των Βραζιλιάνων είναι concept και βασίστηκε στη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη (όχι του Χρήστου) κι αυτό από μόνο τους σαν γεγονός έκανε πολύ κόσμο να προσεγγίσει πολύ διστακτικά το “Dante XXI”, το οποίο είναι καταιγιστικό και συνάμα αρκετά εγκεφαλικό, κάνοντάς το σχετικά δύσκολο να το «καταλάβεις» εξ αρχής. Προσωπικά δεν με ενθουσίασε όταν το πρωτοπήρα, αλλά πλέον θεωρώ πως είναι από τις πολύ ποιοτικές δουλειές των Seps. Για την ιστορία, αυτό ήταν και το τελευταίο full length με τον Igor Cavalera στα τύμπανα.

9. Kairos (2011)

Έχοντας περάσει μία δύσκολη δεκαετία, οι Sepultura έχουν την ανάγκη να επανασυστηθούν και να αναθερμάνουν τις σχέσεις τους με το κοινό. Έτσι, έβαλαν τον Roy Z να κάτσει στην καρέκλα του παραγωγού και εγένετο “Kairos” (έναν χρόνο μετά, οι Meshuggah κυκλοφόρησαν το “Koloss” και μία περιοδεία υπό το όνομα “Kolokairos” θα ήταν επική, αλλά πού μυαλό). Τι μας χάρισε το εν λόγω full length; Ένα καθόλα άρτιο αποτέλεσμα με πιο άμεσες συνθέσεις, σε σχέση με τα 2 concept album που προηγήθηκαν και ίσως το πιο easy listening δισκάκι που έχει βγάλει το group. Πίσω στο 2011 είχα γράψει πως το “Kairos” είναι η καλύτερή τους δουλειά ως τότε, με τον Green. 11 χρόνια μετά, έχουν βγάλει καλύτερες μεν, αλλά όντως τότε, μαζί με το “Roorback”, ήταν εκείνες που έδωσαν το φιλί της ζωής σε 2 challenging περιόδους για το σχήμα.

8. Roorback (2003)

Η εμμονή της μπάντας να επαναλάβει την εμπορική επιτυχία του παρελθόντος δεν έφερε αποτέλεσμα και αυτό έδιωξε αρκετούς fans, μόνο που το σχήμα δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Στο “Roorback” καταφέρνουν (επιτέλους) να παρουσιάσουν ένα σύνολο τραγουδιών που δεν προσπαθεί να μιμηθεί τους Sepultura του “Roots”, με τον ήχο να θωπεύει περισσότερο την trashy πλευρά τους, σκορπίζοντας χαμόγελα σε όσους το ακούσαμε τότε. Ίσως η πιο «πάρ’ τα-μωρή-άρρωστη» δουλειά τους με τον Green.

7. Schizophrenia (1987)

Η προσθήκη του Andreas Kisser στο σχήμα παραμένει έως και σήμερα, για τον γράφοντα, η καλύτερη κίνηση της μπάντας, καθώς οι κιθάρες αναβαθμίστηκαν απευθείας και το συγκρότημα άρχισε να αποκτά σιγά σιγά τον δικό του ήχο. Στο “Schizophrenia”, τα black στοιχεία αντικαθίστανται με death thrash προσανατολισμό και μέσα από μία σειρά καταιγιστικών συνθέσεων, οι Seps δήλωσαν βροντερό μουσικό παρών, το οποίο έδινε υποσχέσεις για το μέλλον (οι οποίες ευτυχώς τηρήθηκαν). Το κύριο ντεσαβαντάζ του (για άλλους αβαντάζ βέβαια), η χύμα προσέγγιση, που δέσποζε ούτως ή άλλως στον εν λόγω ήχο εκείνη την εποχή.

6. Machine Messiah (2017)

Ύστερα από αρκετές αστοχίες και awkward επιλογές, οι Sepultura ξυπνάνε και αποφασίζουν πως δεν χρειάζεται να υπερπροσπαθούν κι αυτό μετουσιώθηκε σε μία αλλαγή ηχητικής πλεύσης, η οποία ξεκίνησε με το “Machine Messiah”. Εδώ, μιλάμε για μια πάρα πάρα πολύ καλή στιγμή της μπάντας, η οποία είναι κάπως άνιση σε σημεία, αλλά αποτελεί κομβικό σημείο για την καριέρα της, αποτελώντας μία εντυπωσιακή επιστροφή η οποία, ευτυχώς, είχε και συνέχεια.

5. Roots (1996)

Το “Roots” αποτέλεσε την τελευταία δουλειά των Sepultura με τον Max Cavalera πίσω από το μικρόφωνο και ομολογουμένως το «αντίο» ήταν πολύ καλό, αν και μεγάλη μερίδα οπαδών ξενέρωσε με τον δρόμο που πήρε το σχήμα. Κι αυτό διότι, αν στο “Chaos A.D.” το σχήμα φλέρταρε με τη λατινογενή τους επιρροή, στο “Roots” πλέον δίνει γλωσσόφιλο στα παραδοσιακά elements και στο groove, δημιουργώντας ένα crossover που αν μη τι άλλο, δημιούργησε σχολή και (κυρίως) αποτέλεσε εμπορικό breakthrough. Όχι, δεν είναι όσο nu metal όσο πολλοί λένε, αλλά σίγουρα το “Roots” δεν απευθύνεται σε όσους θέλουν το thrash του να μυρίζει τρουίλα και να μην μπολιάζεται με «μοδέρνες» αισθητικές. Αν με ρωτάς, θα το ήθελα μικρότερο σε διάρκεια.

4. Quadra (2020)

Αυτό που ξεκίνησε με το “Machine Messiah”, όχι απλώς συνεχίστηκε εξίσου καλά στο “Quadra”, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο των Seps επί εποχής Green και γενικά μια από τις καλύτερες δουλειές τους ever. Ιεροσυλία που το έβαλα πάνω από “Roots”; Μπορεί, αλλά το “Roots” ήρθε σε μία περίοδο που η μπάντα πυροβολούσε τον έναν καλό δίσκο μετά τον άλλον. Το να καταφέρεις να βγάλεις όμως μια δουλειά σαν το “Quadra”, ύστερα από τόσα σκαμπανεβάσματα, δεν το λες και λίγο. Δισκάρα, τελεία και παύλα κι αν δεν υπήρχαν τα αδιαμφησβήτητα classics, θα το έβαζα και πιο ψηλά ασούμε.

3. Chaos A.D. (1993)

Το σερί που πραγματοποίησε το group με τα “Beneath the Remains” και “Arise”, ανέβασε τις προσδοκίες του κοινού και οι Seps δεν απογοήτευσαν, παρόλα αυτά δεν έκατσαν στα ηχητικά αυγά τους. Στο “Chaos A.D.” το φλερτ με τα πιο παραδοσιακά στοιχεία γίνεται πιο έντονο, ενώ ο ήχος είναι πιο θρασάτος, αφήνοντας λίγο πίσω τον ντεθ χαρακτήρα, προκειμένου να αγκαλιάσει περισσότερη γκρούβα. Το εν λόγω album, θα μπορούσε να βρίσκεται και στη δεύτερη θέση, ενώ γενικά η πρώτη τριάδα, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι στο νούμερο ένα.

2. Arise (1991)

Το “Arise” είχε το δύσκολο έργο να διαδεχθεί το “Beneath the Remains” και παρόλα αυτά, κράτησε ψηλά τον πήχη, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερο push στο συγκρότημα. Μπρουταλάδικο thrash με ενδελεχές τούπα-τούπα, που παράλληλα κοιτάζει μπροστά, δείχνοντας πως η μπάντα δεν έχει επαναπαυτεί στην επιτυχία που έχει ήδη κάνει. Στις συνθέσεις του, αρχίζουν να αχνοφαίνονται οι μουσικές ανησυχίες των μελών και η ανάγκη για πειραματισμό. Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή του “Orgasmatron” στην Ιαπωνική έκδοση του δίσκου, που ακούγεται καλύτερη κι από την original έκδοση των Motorhead.

1. Beneath the Remains (1989)

Έχοντας δείξει τα συνθετικά δόντια τους ήδη, οι Sepultura κυκλοφορούν το album που τους κάνει ευρύτερα γνωστούς σε παγκόσμια κλίμακα και ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια, θεωρείται κόσμημα για το death thrash ιδίωμα. Στο “Beneath the Remains”, έχοντας το helping hand της Roadrunner, πήγαν τον ήχο τους αρκετά σκαλιά παραπέρα, χαρίζοντας έναν δίσκο καθόλα σκοτεινό και πραγματικά ώριμο, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Μετά από έναν τέτοιο δίσκο, η πορεία μόνο ανοδική μπορούσε να είναι, μιας και από τότε, το σχήμα μπήκε (με φόρα) στα εμπορικά σαλόνια του ακραίου ήχου.

Οι Sepultura θα εμφανιστούν στις 23 Ιουλίου στην Πλατεία Νερού, μαζί με τους Slipknot, στο πλαίσιο του Release Athens Festival και πατώντας εδώ μπορείς να κλείσεις το εισιτήριό σου, γιατί προφανώς και αυτό το live δεν χάνεται με τίποτα!

https://www.facebook.com/sepultura