Είδος: Punk Rock, Pop Punk, Skate Punk, Punk ‘n’ Roll
Δισκογραφική: Monona Music LLC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: Μάρτιος 2020
Επιτέλους ήρθε η ώρα να γράψω μία κριτική για μία μπάντα, που όχι απλά γνώριζα την ύπαρξή τους, αλλά είχα ακούσει επαρκώς την μουσική τους, ώστε να έχω ήδη μία (θετική στην προκειμένη) άποψη. Το καλό όταν κάνεις reviews για συγκροτήματα που είχες στην καλύτερη των περιπτώσεων ακουστά, στην χειρότερη δεν τα γνώριζες ούτε καν σαν όνομα, είναι ότι επεκτείνεις τα ακούσματά σου από την μία αλλά δεν καταφέρνεις να εντρυφήσεις σε αυτά από την άλλη. Το κακό τώρα με το να ασκείς κριτική σε νέες κυκλοφορίες μουσικών σχημάτων τα οποία ήδη ακούς και τα έχεις σε εκτίμηση, είναι ότι έχεις υψηλές απαιτήσεις. Ειδικά αν έχω μπροστά μου ένα συγκρότημα που έβγαλε, κατά την ταπεινή μου άποψη, ίσως έναν από τους καλύτερους “τριτογεννήτικους” punk rock δίσκους, το “Boogadaboogadaboogada!”, με ύμνους όπως τo “My Right”, το “Dingbat”, το “I Believe In UFOs” αλλά και το προκλητικό “I Hate Led Zeppelin”, o πήχης είναι στην κορυφή. Οι αιώνιοι έφηβοι (ποιο είναι πιο κολεγιακό μουσικό ύφος από το pop punk άραγε?) από το Prospect Heights, ένα προάστιο της πολιτείας του Illinois των Η.Π.Α., από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ακόμα, έδειξαν ότι θέλουν να ξεχωρίσουν από την μόδα, παρ’ ότι μετέπειτα υπέγραψαν σε δισκογραφικές όπως η γνωστή Fat Wreck των NOFX και νωρίτερα στην ανεξάρτητη Lookout! Records, πίσω από την οποία υπήρχαν οι ανερχόμενοι ακόμα Green Day. Με μία αλητεία της Αμερικάνικης underground punk rock σχολής, η εν λόγω μπάντα πέρα από τις χαζοχαρούμενες μελωδίες της και τους χορευτικούς ρυθμούς, κάνει κριτική στο κατεστημένο (βλ. “Ι Wanna be a homosexual”, “The Science Of Myth” κ.α.), διαχωρίζοντας έτσι τον εαυτό της από τα soundtracks των mainstream φαρσοκωμωδιών.
Πάμε τώρα στο “Some Freaks Of Atavism”. Από που να πρωτοξεκινήσω; Από τον κλασσικό σαρκασμό στον τίτλο του άλμπουμ; Από την μασκότ των Screeching Weasel (τον σκυλάκο) που κορδώνεται με αμφίεση και background σε στυλ Κουρδιστού Πορτοκαλιού; Απλά επειδή καλό είναι να μην κρίνουμε από το εξώφυλλο, πάμε στην ακρόαση του δίσκου που αρχικά (δεδομένου των απαιτήσεων που είχα για μία τέτοια μπάντα) μου άρεσε αρκετά, αλλά δεν με ενθουσίασε. Ramono-ειδές punk ‘n’ roll με pop punk “πινελιές” και στο παίξιμο αλλά πιο πολύ στην παραγωγή. Θύμισε κάτι μεταξύ Τhe Guttersnipes, The Huntingtons με Lawrence Arms και λιγότερο The Lillingtons και τους βετεράνους του είδους Dwarves. Ενδιαφέρουσες συνθέσεις, “καλογυαλισμένος” σύγχρονος ήχος να φλερτάρει με πιο retro rock ‘n’ roll τραγούδια (βλ. “Problematic”, “She Ain’ Your Baby”). Κομμάτια όπως το “Back Of Your Head”, το “Losing Your Mind” ή το “Never Been In Love”, θα μπορούσαν να χαρακτήριζαν τους Screeching Weasel, μία εκσυγχρονισμένη μουσική συνέχεια των γερόλυκων The Dickies. Ο χαρακτήρας του άλμπουμ δεν είναι ενιαίος, μιας και υπάρχουν σημεία που παραπέμπουν σε πιο ’90s skate μουσικά θέματα, όπως το “God Help Us”, “Dead By Dawn” ή το “Hell With You”, που θυμίζουν λίγο τα mid tempo κομμάτια των Bad Religion και Pennywise. Τραγούδια όπως το “Settle In” και το “Not Even Close”, σου φέρνουν στο μυαλό περισσότερο pop punk συγκροτήματα όπως οι The Vandals και οι Face To Face.
Σε γενικές γραμμές, αν έπρεπε οπωσδήποτε να βαθμολογήσω αυτήν την τελευταία κυκλοφορία των μεσηλίκων (αλλά για πάντα παιδιών) από τα προάστια του Σικάγο, θα έβαζα 7 στα 10. Όχι γιατί δεν ήταν ένας αρκετά καλός δίσκος για τον κόσμο που ακούει “τριτογεννήτικο” punk rock, αλλά όπως προ είπα, άμα έχεις γνωρίσει τους Screeching Weasel από τις πρώτες τους “αλήτικες” κυκλοφορίες, όσο και να σου αρέσει ο μουσικός εκμοντερνισμός κάπως ξενερώνεις, έστω ελάχιστα. Οι υπόλοιποι που δεν τους γνωρίζατε, ακούστε πρώτα το “Some Freaks Of Atavism” και μετά τα παλιά τους, όπως θα φας το γλυκό μετά το φαγητό, όσο και να σου αρέσει το καλύτερο το αφήνεις πάντα για το τέλος…
Facebook: https://www.facebook.com/screechingweasel/
Bandcamp: https://screechingweasel.bandcamp.com/album/weasel-mania
602 
