Η συναυλιακή χρονιά για μένα ξεκίνησε με τον καλύτερο πιθανό τρόπο, βλέποντας για πρώτη φορά ένα συγκρότημα που έχει τιμήσει όσο λίγα τον τόπο μας.
Οι Savage Republic έχουν επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές την Ελλάδα, έχουν εμπνευστεί από αυτήν και την έχουν υμνήσει και μάλιστα, το νέο τους album με το οποίο περιοδεύουν, ονομάστηκε Μετέωρα.
Είχα διαβάσει για τις εμφανίσεις τους, φίλοι μου είχαν πει πως πρέπει να τους δω οπωσδήποτε, παρόλα αυτά, δεν περίμενα αυτό που αντιμετώπισα.
Μπαίνοντας για χιλιοστή φορά στο An Club (25 χρόνια και ακόμη κουτουλάω μπαίνοντας στην τουαλέτα), είδα τον χώρο αραιά συγχρωτισμένο αν και η ώρα έναρξης πλησίαζε επικίνδυνα. Αυτό βέβαια καμιά φορά είναι σχετικό, μιας που η ώρα έναρξης αποδείχθηκε για μια ακόμη περίσταση ελαστική, πράγμα που επέδρασσε θετικά από άποψη προσέλευσης.
Με όλο αυξανόμενη τη ροή του κοινού, η εξάδα των Coyote’s Arrow “κατέλαβε” τη σκηνή ξεκινώντας με το “Desert” από το ομώνυμο ντεμπούτο album τους, με “ινδιάνικες” ιαχές και το mouth harp της Ευτυχίας (που δυστυχώς δεν συνέχισε να ακούγεται όταν μπήκαν και τα υπόλοιπα όργανα στη μίξη), η οποία έχει ποικίλο ρόλο στην μπάντα με πλήκτρα, κουδούνι, φωνητικά. Ο Σταύρος βγαίνοντας με μαράκες ανά χείρας, άρχισε να ζεσταίνεται και με τον δικό μοναδικό τρόπο έκφρασης, σκούπισε κυριολεκτικά τη σκηνή με το κορμί του.
Ο ήχος του μπάσου ξεχώριζε και έδενε ιδανικά με τα τύμπανα, σαν καλοκουρδισμένη μηχανή μιας παρέας που αν μη τι άλλο απολαμβάνει να βρίσκονται μεταξύ τους στη σκηνή. Αυτό το όμορφο οικογενειακό κλίμα, μετέδιδε ενέργεια και προς τα εμάς, που είχαμε γεμίσει πλέον τον χώρο και χειροκροτούσαμε εγκάρδια κάθε κομμάτι. Αγαπημένες στιγμές τα “Wasted” και “Living in my brain”, με ένα άκρως επιτυχημένο άνοιγμα συναυλίας, σε ένα βράδυ που σίγουρα κέρδισαν τα κρουστά.
Coyote’s Arrow setlist:
Desert
Veils
Bad day
Time is my healer
Insane
Living in my brain
Can’t breathe
Lose control
Rage
Shots
Coyote’s Arrow
Αριστερά της σκηνής ένα μεταλλικό βαρέλι είχε μετατραπεί σε τραπέζι μιας παρέας κυριών που πιθανότατα δεν είχαν υπόψη τους τη μετέπειτα χρήση του. Στάθηκα κοντά τους για λίγο, περιμένοντας την άβολη στιγμή που αμήχανα θα έπρεπε να ζητηθεί η μεταφορά του στη σκηνή για το στήσιμο των Αμερικανών.
Αυτά τα βαρέλια από ό, τι έμαθα αργότερα, ήταν αποθηκευμένα στην αποθήκη του An Club από την προηγούμενη εμφάνιση των SR και τους περίμεναν για μια ακόμη φορά να βιαιοπραγήσουν ρυθμικά επάνω στο πετρελαϊκό τους κέλυφος.
Οι Ethan Port και Kerry Dowling στάθηκαν πίσω από τα δύο βαρέλια και πάτησαν πάνω στον ρυθμό του εξαιρετικού Alan Waddington στα τύμπανα ξεκινώντας το live με ένα πανηγύρι κρουστών.
Η παρουσία του τελευταίου και O παραδοσιακός χειρισμός της μπακέτας με το αριστερό του χέρι, με εντυπωσίασαν εξαρχής και βρέθηκα αρκετές φορές με κολλημένο βλέμμα επάνω του, αφού στους χώρους του rock σπάνια βλέπεις τυμπανιστή να κρατάει έτσι stick και πόσο μάλλον στο τέλος, να επιδίδεται ακόμα και σε μπλαστίδια με περίσσια ευκολία. “Waiting for the fall” ανακοίνωσαν, με το “1938” να ανάβει φωτιές και τους SR να μας παίρνουν από το χέρι σε ένα άτυπο γεωγραφικό ταξίδι με όχημα τον αρτιστίκ post punk ήχο τους.
Οι τρεις μπροστινοί έπαιζαν διαρκώς τον “παπά” με τα έγχορδα να αλλάζουν χέρια και στο τέλος να έχεις ξεχάσει ποιος κράτησε πρώτος το μπάσο ή τη 12χορδη κιθάρα.
Οι SR έπαιξαν παλαιά και νέα κομμάτια, Θεοδωράκη, ευχαριστούσαν κάθε λίγο την παρουσία μας, ερμηνεύοντας κάθε τι με νεανικό πάθος και ένταση. Οι προσδοκίες που είχα για τη βραδιά υπερκαλύφθηκαν πριν τα μισά του set και οι λέξεις αυτές, σας διαβεβαιώ, αποτυγχάνουν να περιγράψουν την ποιότητα αυτής της εμφάνισης.
Κατά τη διάρκεια του σετ τους, μου ήρθαν αρκετές φορές στο μυαλό οι Tuxedomoon και βλέποντας στην άκρη ένα βιολί να περιμένει, θυμήθηκα που ήξερα εκείνη την κοστουμαρισμένη σεβάσμια φιγούρα που είδα να τριγυρνάει νωρίτερα στον χώρο.
Τότε ήταν που ο Thom Furhmann κάλεσε στη σκηνή τον Blaine Reiniger, ο οποίος επίσης έχει συνδεθεί πολύ με την Ελλάδα. Ευθύς αμέσως ξεκίνησε ένα φοβερό τζαμάρισμα που κατέληξε στη διασκευή του “Viva la Rock ‘n’ Roll” τον Alternative TV, ενώ η συνεργασία τελείωσε με το “Procession” και εκκωφαντικά χειροκροτήματα.
Μετά η μπάντα κάλεσε στη σκηνή την Εύα με τις μπαγκέτες της για να κλείσει το show όπως ξεκίνησε. Με τον θρίαμβο τον κρουστών. Δεν περιγράφω άλλο, ας μιλήσει η εικόνα.
Savage Republic setlist:
Drum intro
1938
Stingray
Newport ’86
Meteora
27 days
Hippodrome
Mobilization
Siege
Trek
Spice Fields
Bizerte Rolls
O’ Adonis
Year of Exile
The Ivory Coast
Next to nothing
Siam
Viva la Rock ‘n’ Roll (Alternative TV cover)
Procession
Πήγα για μαλλί και βγήκα κουρεμένος, παρακολουθώντας μια μπάντα με έναν κιθαριστικό ήχο που άλλοι δεν μπορούν να βγάλουν με δυο στοίβες πετάλια και έφυγα σκεπτόμενος πως ήταν σίγουρα μέσα στα 10 καλύτερα live που έχω δει.
Αν δεν τους έχεις δει, σημείωσε το στην bucket list. Πρέπει!
photos: facebook.com/drakosphotography
828 
