Πριν (ίσως και ακριβώς) τρία χρόνια, γνώρισα μια μπάντα που όχι απλώς θα αγαπούσα πάρα πολύ, αλλά θα με σύστηνε και σε ένα μουσικό κόσμο, που αργά ή γρήγορα, θα αποκαλούσα σπίτι μου.
Οι Russian Circles έμελλαν να σημαίνουν και να σηματοδοτήσουν πολλά πράγματα για εμένα. Η ψυχούλα μου λοιπόν το ξέρει πόσο ανυπομονούσα να τους δω από κοντά, με μία αγωνία αλλά και ανυπέρβλητο ενθουσιασμό, σαν μικρού παιδιού, τα οποία συναισθήματα οι συνθήκες των τελευταίων δύο χρόνων φρόντισαν να μου δοκιμάσουν σε ακραίο βαθμό. Έτσι από το 2020 φτάσαμε στο 2022 για να δούμε τα post metal τέρατα στην Αθήνα. Και φυσικά, δεν ήμουν η μόνη που αισθανόταν έτσι, μιας που στο Gagarin βρεθήκαμε να κάνουμε σαν αούγκανα με άγνωστα άτομα που μοιραζόμασταν την ίδια λαχτάρα για αυτό το live, με το sold out να είναι αναμενόμενο.
Σιγά σιγά, αρχίζουν να απλώνονται στη σκηνή οι Mass Culture, σημαίνοντας το ξεκίνημα της συναυλίας με τις σκληρές post hardcore μελωδίες τους. Και χρησιμοποιώ το ρήμα “απλώνονται”, γιατί δεν επρόκειτο για τρία, τέσσερα, αλλά πέντε (!) άτομα, με δύο κιθάρες, φωνητικά, μπάσο και ντραμς, έτοιμα να κατακτήσουν – έστω για λίγο – το Gagarin. Προσωπικά, παρότι ο ήχος τους δεν ήταν ακριβώς my type of cake, έβλεπα το κοινό να ανταποκρίνεται πολύ θερμά στην παρουσία της πεντάδας, όπως και φίλους που είχαν έρθει για να δώσουν τη φανερή τους στήριξη.
Οι Mass Culture, πέραν του ότι ήταν άκρως συντονισμένοι και ο καθένας έδινε το δικό του πόνο (τόσο μουσικά αλλά και συναισθηματικά), είχαν μια φανερά δυνατή χημεία μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα άκρως φιλικό κλίμα. Για τον ήχο και την ποιότητα αυτού δεν έχω να πω πολλά, αφού δεν ήταν το δυνατό σημείο της μπάντας. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό για να αλλοιώσει την κατά τα άλλα ικανοποιητική εμφάνισή τους, που άφησε μεγάλο μέρος του κοινού να τους χειροκροτεί παθιασμένα κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους, με αποκορύφωμα το τέλος.
Έτσι οι Mass Culture μας αποχαιρετούν και η σκηνή προσωρινά αδειάζει, οι παλμοί ανεβαίνουν (λόγω ζέστης, όχι ότι είχαμε τρελαθεί που θα δούμε RC, προς θεού), επικρατεί ένα υπέροχο κλίμα στο Gagarin το οποίο αργά ή γρήγορα, θα έβγαιναν οι Russian Circles στη σκηνή για να απογειώσουν. Μία λοιπόν το στήσιμο, μία το soundcheck, ούτε επίτηδες να το έκαναν για να μας βασανίσουν, μέσα έξω, πέρα δώθε και εμείς παράλληλα να ουρλιάζουμε σαν παλαβά.
Μέχρι η τριάδα φωτιά να καταλάβει πλήρως τη σκηνή του Gagarin και να ξεκινήσει το post rock ταξίδι μας, δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι επρόκειτο να συμβεί και πραγματικά, δεν είχαμε ιδέα τι μας περίμενε. Αυτό, μέχρι που ακούσαμε τις πρώτες μελωδίες του “Arluck”.
Η εμφάνιση των Russian Circles την περασμένη Πέμπτη, αν έπρεπε να βρω μια λέξη που να τη χαρακτηρίζει στην ολότητά της, γουελ, τουλάχιστον στο δικό μου φτωχό και ταπεινό λεξιλόγιο, αυτή δεν θα υπήρχε. Και δε χρειάζεται. Μπορώ με σιγουριά όμως να πω, πως το να βλέπεις και να ακούς τους RC ζωντανά ήταν από τις πιο μεθυστικές, συναρπαστικές και στιγματικές εμπειρίες της ζωής μου. Και αυτό γιατί, είναι άλλο το να ακούς στα ηχεία ή τα ακουστικά σου τις αγαπημένες σου post rock μελωδίες, και άλλο να ζεις την εμπειρία ζωντανά. Μια εμπειρία – ταξίδι χωρίς επιστροφή για όση ώρα κράτησε, που δε σου έδινε την επιλογή παρά να είσαι καθηλωμένος από αυτό που ακούς, ανήμπορος να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο. Για εμένα πάλι, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που μου δόθηκε η ευκαιρία να δω ζωντανά μια από τις μεγαλύτερες post metal μπάντες εκεί έξω, οπότε η συγκίνησή μου ήταν διπλή, τα συναισθήματά μου αμέτρητα. Φορτίζω τόσο συναισθηματικά ενώ τα θυμάμαι όλα αυτά, που ξεχνάω να μιλήσω και για βασικά πράγματα.
Στα μουσικά και τεχνικά μας λοιπόν, η τριάδα αυτή όχι απλώς τα ΈΣΠΑΣΕ, αλλά μπορώ να πω πως ήταν ακόμη καλύτεροι από τις studio εκτελέσεις τους. Ακούσαμε κομμάτια από σχεδόν όλη τη δισκογραφική τους πορεία, αφήνοντας απ’ έξω τα “Geneva” και “Enter”, με μοναδική τριάδα από ίδιο δίσκο να αποτελούν τα “Arluck”, “Sinaia”, “Quartered” (Blood Year, 2019). Οι αγαπητοί, μας έκαναν και ένα δωράκι με το “Conduit”, φραντζολάκι φρέσκο-φρέσκο από το φούρνο, ένα βαρύ και ασήκωτο γκρουβαριστό post metal κομμάτι από τον πολυαναμενόμενο καινούριο δίσκο τους που περιμένουμε σαν μανιακοί.
Παράλληλα με όλα αυτά, εγώ ήμουν διχασμένη (ή τριχασμένη – συγγνώμη), ανάμεσα στο ποιος κουβαλούσε ποιον. Εκεί που με συνέπαιρνε ο Dave με τις ακραιίλες που έπαιζε αψεγάδιαστα στα ντραμς του, μου έσκαγαν οι riffάρες του Sullivan σαν χαστούκια, το ένα μετά το άλλο, ενώ παράλληλα το βαρύ και τρανό μπάσο του Cook δε με άφηνε σε ησυχία. Το μόνο σίγουρο για αυτό που συνέβαινε εκείνο το βράδυ, είναι ότι είχαμε τρία τέρατα επάνω στη σκηνή, που ο καθένας με τον τρόπο του έδινε τη δική του νότα στη δημιουργία αυτής της μαγείας που ζήσαμε.
Και το ακραίο εσωτερικό build up αγωνίας που βιώναμε μέχρι εκείνη τη μέρα όλοι όσοι περιμέναμε δύο χρόνια να τους δούμε, έκανε ένα τεράστιο μπαμ και τελικά έβαλε το λιθαράκι του στο να γίνει αυτή η εμπειρία ακόμη πιο δυνατή, έντονη και συγκινητική, καθιστώντας την ως μια από τις πιο δυνατές συναυλιακές αναμνήσεις μας. Ποια ζέστη, ποιος ιδρώτας, ποια ψύξη στο σβέρκο της επόμενης ημέρας, εδώ κουτουλάγαμε κυριολεκτικά από το headbanging και τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία.
Το τέλος μας βρήκε με ένα από τα πιο δυνατά και αγαπημένα κομμάτια των Russian Circles, που δεν είναι άλλο από το “Youngblood”. Και εκεί όπου έσκασαν τα απίστευτα χαρακτηριστικά riffάκια του Sullivan ξεκίνησε ο κακός χαμός. Έχετε δει να γίνεται pit σε συναυλία των RC; Ε εμείς όχι απλώς το είδαμε, το ζήσαμε κιόλας. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, οι post metal τιτάνες μας άφησαν να ξεροσταλιάζουμε θέλοντας κι άλλο. Χωρίς encore, μας χαιρέτησαν θερμά και έφυγαν από τη σκηνή. Και ίσως, η πιο χαρακτηριστική και ανατριχιαστική στιγμή από εκείνη την ημέρα, να ήταν το γεγονός ότι με την αποχώρηση αυτή των RC, όχι απλώς δεν κουνήθηκε καρφίτσα, αλλά για τουλάχιστον δέκα λεπτά φωνάζαμε και χειροκροτούσαμε όλοι. Γιατί για τόσο δυνατή εμπειρία μιλάμε.
Η άρνησή μας απέναντι στο τέλος αυτής της βραδιάς ήταν φανερή, μέχρι που μετά από λίγο αρχίσαμε να γελάμε αλλά συνεχίσαμε και να φωνάζουμε, και να χειροκροτούμε. Αν είσαι και fan του Μπομπ Σφουγγαράκη και ψάχνεις αφορμές να εντάξεις αγαπημένες σου σκηνές σε δικές σου εμπειρίες, μάντεψε τι σκεφτήκαμε όταν βγήκε άτομο της διοργάνωσης για να αρχίσει το μάζεμα, ενώ εμείς χειροκροτούσαμε ακόμη.
So long λοιπόν, σε αυτήν την τεράστια μπάντα που μας χάρισε μια από τις πιο όμορφες και δυνατές εμπειρίες της ζωής μας. Ευχαριστούμε. Θα την κουβαλάμε για καιρό.
Setlist:
Arluck
Afrika
Harper Lewis
Quartered
Deficit
309
Conduit
Sinaia
Vorel
Youngblood
photos: Μανταλένα Ντιντή
817 
