Εν μέσω πανδημίας, φαίνεται πως καλλιεργείται άλλη μία αρρώστια στην Ευρώπη, η οποία προσβάλλει ποικιλοτρόπως όλους τους καλλιτέχνες.
Λογικά γνωρίζετε ήδη για το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να ψηφιστεί και που θα απαγορεύει οποιοδήποτε υλικό που ανεβαίνει στο διαδίκτυο «να εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος & δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα» κι αν δεν το έχετε μάθει, μπορείτε να το ψάξετε online, όσο ακόμα υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στο internet.
Το νομοσχέδιο δεν χρίζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Είναι τόσο γενικό και «βολικό», που δικαιολογημένα έχει προκαλέσει τη δυσφορία επίσημων κι ανεπίσημων πρεσβευτών της τέχνης.
Σε ευρωπαϊκές χώρες που έχει ήδη εφαρμοστεί, το αποτέλεσμα είναι άκρως απογοητευτικό και υπονομεύει το έργο του εκάστοτε δημιουργού, είτε αυτό είναι καλαίσθητο είτε όχι. Η αισθητική άλλωστε, αλλά και ο τρόπος έκφρασης, από τη στιγμή που δεν επηρεάζει άμεσα κάποιον, είναι κάτι υποκειμενικό. Δεν γίνεται να μπει σε καλούπι, ούτε να περνάει από επιτροπές «γούστου». Άλλο η παράθεση κριτικής κι άλλο η απαγόρευση ενός έργου, επειδή μπορεί κάποιος να συναντήσει σε αυτό απόψεις, αντίθετες με τις δικές του. Διότι, το να κριθεί ένα έργο ως ακατάλληλο από μία χούφτα ανθρώπων που δεν εκπροσωπούν την τέχνη (γιατί αν την εκπροσωπούσαν, σίγουρα δεν θα συμφωνούσαν με όλο αυτό), είναι εφάμιλλο με το να καθορίζουν τη ζωή σου μερικοί μη-καταρτισμένοι προύχοντες, που ζουν σε διαφορετικό πλανήτη από εσένα… oh wait, αυτό συμβαίνει ήδη, αλλά τέλος πάντων.
Η βία, το μίσος και η τρομοκρατία, είναι αποστήματα που δεν δημιουργούνται από τις τέχνες, αλλά από την κοινωνία την ίδια και δη, από τους πρεσβευτές της. Οι τέχνες απλά, τα εκφράζουν όλα αυτά κι ενίοτε αποτελούν τη φωνή όσων δεν μπορούν να μιλήσουν για όσα τους πνίγουν. Αν είναι κάτι αυτήν τη στιγμή «τρομοκρατικό» και «βίαιο», είναι το εν λόγω νομοσχέδιο, που τρομοκρατεί κι επιτίθεται στο πώς θα σκεφτεί ένας καλλιτέχνης και το πώς θα αποτυπώσει αυτό που έχει στο μυαλό του.
Το Rockway, στέκεται ξεκάθαρα δίπλα από κάθε καλλιτέχνη και απέναντι από κάθε προσπάθεια ελέγχου της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης, στο βωμό του καθωσπρεπισμού και μιας συντηρητικής ατζέντας που θέλει να επιβάλλει το τι θα ακούμε, τι θα βλέπουμε, τι θα αγγίζουμε, τι θα μας ταξιδεύει και τι θα απολαμβάνουμε. Η τέχνη και η στήριξη αυτής, είναι επιλογή και όχι reality show, για να περνάει από επιτροπές δεοντολογίας και οφείλει ο καθένας που σέβεται τον εαυτό του να μπορεί να αποφασίσει για το τι θα θαυμάσει και τι θα απορρίψει, χωρίς υποδείξεις.
472 
