Μετά από ένα πολύ δυναμικό και πολυποίκιλο ξεκίνημα, η τρίτη μέρα του φετινού Rockwave Festival είχε πλέον φτάσει και μας χτυπούσε την πόρτα γοερά.
Εμείς δεν είχαμε παρά να ετοιμάσουμε το μικρό σακιδιάκι μας και να πάμε να χτυπήσουμε τα εισιτήριά μας στις πόρτες του Terra Vibe.
Κάθε φορά που βρίσκομαι στο Terra Vibe, αισθάνομαι σαν να είναι η πρώτη φορά. Καλά, δεν έχω πάει και τόσες φορές, όμως υπάρχει κάτι μαγικό στο να πηγαίνεις σε αυτό το μέρος, που για εμένα υπερνικάει κάθε παράπονο που μπορεί να βρεθεί στο διάβα σου. Είναι λίγο η μεγαλοπρέπεια της τοποθεσίας, που σου “μεταμορφώνει” κάθε πιθανή κούραση της διαδρομής σε συναισθήματα ενθουσιασμού εκδρομής, λίγο το ότι πας να δεις κάποια μπάντα που (λογικά, για να έχεις κάνει τόσο δρόμο) αγαπάς πολύ (αλλιώς δεν ξέρω τι πάει λάθος και ταλαιπωρείσαι έτσι, σόρρυ), λίγο η άμστ- όχι αυτό, γράψε λάθος.
Ξεκινώντας λοιπόν, παρ’ ό,τι οι πιστοί που παρευρισκόντουσαν από την αρχή στο μεγάλο πάρκο ήταν αρκετά λίγοι – αλλά καλοί -, οι Frenzee ήταν αποφασισμένοι πως θα τα δώσουν όλα, όπως κι έκαναν, κάνοντας το κοινό που βρισκόταν σε άγνοια σχετικά με τους εν λόγω εμφανιζόμενους να αλλαξοπιστήσει.
Οι Frenzee, με το καταστροφικό – και αρκετά old school – punk τους και αίμα που βράζει, σηματοδότησαν ένα φοβερά δυναμικό ξεκίνημα της ημέρας, και πραγματικά πιστεύω πως η συγκεκριμένη μπάντα δεν την κρατάει πίσω τίποτα από το να κάνει μεγάλα πράγματα. Με το ομώνυμο EP τους (2022) και ένα φρεσκότατο νέο single που τσακίζει και δέρνει, πραγματικά ανυπομονώ να δω τι μας επιφυλάσσουν και πού θα φτάσουν. Ελπίζω σε πολλά!
Νομίζω δεν είναι τυχαίο που το line up της συγκεκριμένης ημέρας θεωρείται από πολλούς ένα από τα πιο πολυποίκιλα σε θέμα μουσικών ακουσμάτων που έχουμε δει ως τώρα.
Από old school punk γίνεται απότομη στροφή στα μονοπάτια του progressive, melodic/groove metal με τους Spektrvm να καταλαμβάνουν τη σκηνή. Οι Περαματιανοί, πιο έτοιμοι από ποτέ και εμφανώς ενθουσιασμένοι που βρισκόντουσαν στο Rockwave Festival, έδωσαν το 200% των εαυτών τους, σε ένα μισάωρο set κατά τη διάρκεια του οποίου το μικρό κοινό που τους τίμησε με την παρουσία τους, ευχαριστήθηκε στο έπακρον την τεχνική δεινότητα του σχήματος που πλαισιωνόταν από την εξαιρετική ποιότητα ήχου.
Ο φιλόδοξος χαρακτήρας των μουσικών που αποτελούν τους Spektrvm μόνο απαρατήρητος δε μπορούσε να σου περάσει, και παρόλο που είναι θέμα γούστου το αν το μουσικό είδος που παίζουν εκφράζει κάποιο άτομο ή όχι, σίγουρα αξίζουν συγχαρητήρια για την ερμηνεία και την απόδοσή τους.
Αν υπήρχε κάποιος καλλιτέχνης ιδανικός να παίξει στη Μαλακάσα μια τέτοια μέρα, αυτός δεν ήταν άλλος από τον Kishi Bashi. Η ρομαντική, παραμυθένια indie pop/rock του ταλαντούχου καλλιτέχνη έδενε γάντι με την ομορφιά του βουνού της Μαλακάσας, ταξιδεύοντας το κοινό που σιγά σιγά είχε αρχίζει να πληθαίνει σε ονειρικά, γαλήνια μέρη.
Σαν ένα γλυκό νανούρισμα που όμως σε κρατάει ξύπνιο γιατί μουσικά είναι άρτιο και άκρως ενδιαφέρον, ο Kishi Bashi έδωσε μια υπέροχη νότα στο φεστιβαλικό χάος, αλλά και μια ξεκούραστη ανάσα. Με κερασάκι στη setlist το “I Am An Antichrist To You”, χαρακτηριστικό και αγαπημένο τραγούδι που παίζει σε ακόμη πιο αγαπημένη σκηνή της ΑΚΟΜΗ πιο αγαπημένης σειράς Rick n’ Morty, όπως και πολλά βιολιστικά και πιανιστικά solo, η εμφάνιση του Kishi Bashi αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα highlights της ημέρας. Τον ευχαριστούμε για την όρεξη, το ταλέντο και την όμορφη ενέργειά του!
Κατά το διάλειμμα και αφού ο ήλιος ναι μεν πλησίαζε τα τελευταία του αλλά έκανε ακόμη αισθητή την παρουσία του, ο εφοδιασμός με μπύρες ήταν αναπόφευκτος και αναγκαίος για να πάρουμε δυνάμεις και να συνεχίσουμε. Ο χώρος της Μαλακάσας είχε αρχίσει να μαζεύει κόσμο και κοσμάκη, με τους περισσότερους να αράζουν στο δροσερό γρασίδι a la picnic κατάσταση. Εμείς προτιμήσαμε να μεταβούμε προς τα μπροστά της σκηνής για να ξανανιώσουμε λίγο έφηβοι.
Σιγά σιγά και τυπικά τηρώντας το ωράριο του φεστιβάλ, ανεβαίνουν στη σκηνή οι μουσικοί του Ville Vallo, με τελευταίο τον ίδιο. Ο ενθουσιασμός του κοινού έχει με διαφορά αυξηθεί, πράγμα λογικό, και ο VV, χαμηλών τόνων και ντροπαλός αλλά εμφανώς χαρούμενος που ήταν μαζί μας, έμελλε να μας χαρίσει ένα setlist τόσο με νέα δικά του κομμάτια, όσο και κλασικά αγαπημένα των HIM που λιώναμε και λατρεύαμε μικρά. Ξέρεις, αυτά τα κομμάτια που άκουγες και ένιωθες πως έχεις μαζεμένη όλη την εμπειρία του κόσμου ώστε να συμμερίζεσαι τον πόνο που εξέφραζαν στο 100%, ενώ είσαι 13 και το μεγαλύτερό σου πρόβλημα είναι ότι τελείωσε το παγωτό και η γεύση που έχει δε σου αρέσει. Αυτά τα κομμάτια.
Ξεκινώντας, ωστόσο, ακούστηκε το “Zener Solitaire”, από την πρόσφατη solo κυκλοφορία του VV, που πολύς κόσμος συμπεριλαμβανομένου και εμού δε γνωρίζαμε, οπότε η απήχηση δεν ήταν και τεράστια, θα έλεγε κανείς, όμως η όρεξή μας μόνο και μόνο που βλέπαμε τον πρίγκιπα και η νοσταλγία μας που είχε βαρέσει κόκκινο ήταν υπεραρκετή ώστε να δημιουργηθεί ένα όμορφο και wholesome κλίμα. Η αλήθεια είναι πως ο VV δε βρισκόταν και στην καλύτερη φάση του ερμηνευτικά, πολλές φορές δυσκολευόταν, και κάποιες φορές αποπροσανατολιζόμουν λίγο, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα κρατήσω από την εμφάνισή του. Μου αρκούσε το ότι ήταν εκεί πάνω και τραγουδούσε για όλους εμάς, και που ήθελε πραγματικά να περάσει όμορφα, μεταδίδοντας και σε εμάς την όρεξή του.
Οι μουσικοί που τον συνόδευαν δε, ήταν όλοι ένας κι ένας, όλοι επαγγελματίες και αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, και μπορώ να πω πως είμαι αρκετά ικανοποιημένη από τον καθένα ξεχωριστά, παρ’ όλο που σε γενικό σύνολο μου έλειψε πολύ η χημεία που θέλω να βλέπω ανάμεσα σε μουσικούς που αποτελούν κάποιο σχήμα (γκουχ Puscifer γκουχ, αναθεματισμένος βήχας).
Παρ’ όλα αυτά, ένα μεγάλο τσεκ μπήκε στη λίστα μου που κατάφερα να ακούσω από κοντά κομμάτια όπως τα “Join Me In Death”, “Right Here in my Arms”, “Wings of A Butterfly”. Το χρωστούσα στη μικρή Άννα.
Setlist:
Zener Solitaire
Echolocate Your Love
Poison Girl
The Foreverlost
Right Here in My Arms
Run Away From the Sun
Buried Alive by Love
Heartful of Ghosts
Join Me in Death
Neon Noir
The Kiss of Dawn
Salute the Sanguine
Wings of a Butterfly
Saturnine Saturnalia
Τώρα επιτέλους έφτανε η στιγμή να δούμε το ασύλληπτο σχήμα των Puscifer, δημιούργημα εξ’ ολοκλήρου του υποσυνείδητου του Maynard James Keenan, γνωστό για τους αγαπημένους τιτάνες του prog metal, Tool, αλλά και των ύστερων Perfect Circle. Η διαφορά, βέβαια, με τους Puscifer, όπως έχει πει κι ο ίδιος είναι πως οι Puscifer αποτελούν έναν τρόπο να ξεβράζει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Και χαίρομαι τόσο που όχι απλώς του δόθηκε η ευκαιρία και είχε τα μέσα να το κάνει, αλλά και που έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες ανάμεσά μας. Πόσο μάλλον που ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να δούμε έναν από αυτούς live…
Εκεί λοιπόν που είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στο κάγκελο του general admission, ομολογώ πως μια κάποια στενοχώρια με έπιασε όταν είδα πως το golden standing ήταν μισοάδειο. Όπως και να ‘χει όμως, κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ο fangirlισμός μου ήταν έτοιμος να κάνει ξεκάθαρο το λόγο που βρισκόμουν στο Terra Vibe εκείνη τη μέρα. Όταν τα φώτα σκοτείνιασαν και έπεσε το video που μας προετοίμαζε με μια μικρή εισαγωγή αντίστροφης μέτρησης για την εμφάνιση των Puscifer, ένιωθα την καρδιά μου να σπάει. Τρία λεπτά μετά που φάνταζαν με αιώνα, να σου οι εξωγ- εεεε Puscifer, στη σκηνή. Εκεί που ξεκινήσαμε να ακούμε τον Maynard να λέει “shut the fuck up” υπό τους πειραματικούς ηλεκτρονικούς ήχους του “Fake Affront”, τα τσιριχτά πήγαιναν κι έρχονταν.
Λίγα ξέραμε για το ότι επρόκειτο να δούμε ένα από τα καλύτερα live shows που θα βλέπαμε ποτέ. Και το κοινό που είχε αράξει προς τα πίσω, όταν άρχισε να καταλαβαίνει ότι εδώ κάτι σοβαρό συμβαίνει, ήρθε αμέσως προς τα μπροστά, με αποτέλεσμα ο χώρος να γεμίσει ικανοποιητικά. Φυσικά με το τέλος του “Fake Affront”, ο Maynard όφειλε να μας ξεκαθαρίσει πως οι Puscifer είναι απλώς μια rock n’ roll μπάντα και σε καμία περίπτωση δεν βρίσκονται στο Terra Vibe σε μυστική αποστολή για να βρουν δείγματα ζωής εξωγήινων. Καλή η προσπάθεια, Maynard, αλλά δεν πείθεις.
Οι Puscifer, πέραν της τεχνικής αρτιότητας που τους χαρακτηρίζει στο μουσικό aspect της συναυλιακής τους εμφάνισης, κατάφεραν να συνδυάσουν θεατρικό show με ηθοποιούς ντυμένους άλλοτε σαν μυστικούς πράκτορες, άλλοτε σαν actual εξωγήινους που πάλευαν να δείρουν με φωτόσπαθα τον Maynard. Χρειάζεται μπόλικο ταλέντο, μπόλικο όμως, για να δίνεις κωμικό show ενώ ταυτόχρονα παίζεις μουσικάρες χωρίς να σπας χαρακτήρα ούτε δευτερόλεπτο. Και αυτό κάνει τους Puscifer να ξεχωρίζουν, να καθηλώνουν και στα δικά μου στάνταρ να αποτελούν ένα από τα καλύτερα live που έχω δει ποτέ.
Φυσικά, δε μπορώ να μη σχολιάσω την oustanding αισθητική που χαρακτηρίζει ακόμη και την αμφίεση των μουσικών, με κοστούμια τόσο μοντέρνα που αποτελούν statement από μόνα τους, αλλά έδιναν την τελική πινελιά σε ένα over the top ολοκληρωμένο show. Με τον Maynard και την Carina να τρέχουν πάνω κάτω στη σκηνή διανύοντας χιλιόμετρα, να χορεύουν, και ταυτόχρονα μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και χωρίς να σπάνε χαρακτήρα να τραγουδάνε χωρίς να τους φεύγει νότα για νότα, εντάξει, σκέφτηκα, τα παρατάω.
Τεράστια, τεράστια όμως respect για όλο αυτό το εγχείρημα που θέλει όρεξη, μεράκι, ταλέντο, αλλά και φοβερή εξάσκηση και δουλειά ώστε να μπορούμε εμείς να βλέπουμε live αυτό το αψεγάδιαστο, γεμάτο χιούμορ show και φυσικά με πολλή διάδραση με το κοινό.
Βλέποντας τη χημεία της του διδύμου στη σκηνή νιώθω πως πραγματικά βρήκαν ο ένας τον άλλον, με όλη την έννοια της λέξης, και δε μπορώ να περιγράψω πόσο χαίρομαι γι’ αυτό. Οι Puscifer, παρ’ ό,τι λιγότερο γνωστοί απ’ ό,τι τους αξίζει, πιστεύω πως άλλαξαν ριζικά τη γνώμη μεγάλου μέρους του κοινού για το τι εστί το σχήμα τους πραγματικά. Και όσοι ήρθατε μόνο για τον Maynard, φύγατε με κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Εννοείται πως δεν μπορώ να αφήσω απ’ έξω τον Mat Mitchel, που αποτελεί το τρίτο μόνιμο μέλος του σχήματος μαζί με τους προαναφερθέντες, του οποίου το ταλέντο έχει προσφέρει εξίσου πολλά και οι Puscifer σίγουρα δε θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτόν. Στην δική του κοσμάρα, χωρίς να συμμετέχει στο “frontmanιλίκι” της Carina και του Maynard, τον έβρισκες συνέχεια στο background, αγκαλιά με την κιθάρα του, να τηλεμεταφέρεται από θέση σε θέση. Γελάσαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε, εν ολίγοις διασκεδάσαμε άπειρα και κάποιοι σχεδόν κλάψαμε, σε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα show που έχω δει ποτέ μου. Και αλήθεια, αν μπορούσα να βλέπω τους Puscifer κάθε μέρα, θα το έκανα. Τώρα απλώς λυσσάω μέχρι να τους ξαναδώ.
Setlist:
Fake Affront
Postulous
UPGrade
The Underwhelming
Horizons
Momma Sed
Bullet Train to Iowa
Man Overboard
Flippant
Conditions of My Parole
The Remedy
Μετά από αυτήν την εμφάνιση, πραγματικά ένιωθα τόσο ολοκληρωμένη σαν άνθρωπος που είχα σχεδόν ξεχάσει πως οι Puscifer δεν ήταν οι headliners. “Ντάξει”, είπα, ας πιώ ένα ποτάκι να δω τι έχουν να μας πουν και οι Black Keys, μετά από τόσα χρόνια που είχαμε να ιδωθούμε. Δεύτερη φορά που έβλεπα το δίδυμο από το Ohio εγώ, για κάμποσους φίλους πρώτη, οπότε ήμουν περικυκλωμένη από έναν ενθουσιασμό που δύσκολα θα με άφηνε ανεπηρέαστη.
Ο χώρος, παρ’ ό,τι είχε γεμίσει αρκετά, παρέμενε άνετος ώστε να μετακινηθείς σε όποιο σημείο της σκηνής ήθελες, κάτι που σίγουρα είχε τα θετικά και τα αρνητικά του. Με το που ανέβηκαν οι Black Keys στη σκηνή, ο κόσμος ήδη ξεκίνησε να τους αποθεώνει, και οι πρώτες νότες του “I Got Mine” σήμαναν την έναρξη ενός τρελού χορού γεμάτο κέφι. Αργά ή γρήγορα, οι φύλακες άνοιξαν τις σιδερένιες πόρτες του golden Standing από τη δεξιά μεριά της αρένας και όσοι ήμασταν κοντά τρέξαμε σαν τις πεινασμένες αντζούγιες από το επεισόδιο του Μπομπ Σφουγγαράκη να γεμίσουμε το χώρο.
Αυτό που συνέβαινε επί σκηνής ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστο, καθώς οι Black Keys και το υπόλοιπο crew τους είχαν τοποθετήσει τον εξοπλισμό τους με τόσο τρομακτική λεπτομέρεια και τελειομανία, που φυσικά αποδόθηκε στον κρυστάλλινο ήχο που ακούγαμε για όλο το βράδυ. Με το που κάτι τολμούσε να δώσει την εντύπωση ότι θα πάει λάθος, οι τεχνικοί που βρισκόντουσαν τριγύρω από το συγκρότημα το είχαν ήδη φτιάξει.
Ο Patrick στα drums, μας έλεγε συνέχεια ο Dan, ενώ νομίζω πως την τρίτη φορά είχαμε εμπεδώσει για τα καλά ότι αυτός στα drums είναι ο Patrick, και ο frontman o Dan, και μαζί λέγονται οι Black Keys. Ωστόσο, δεν ξέρω τι υπερδυνάμεις έχει ο Patrick, αλλά οφείλω να του δώσω ξεκάθαρα το βραβείο υπερτέρατος της βραδιάς όσον αφορά τα skills που απέδιδαν τα drums που ακούγαμε εμείς, ενώ ταυτόχρονα ήταν ακούραστος και χαλαρός.
Παρ’ όλο που προσωπικά, η εμφάνιση των Black Keys δεν κατάφερε να εισχωρήσει στην ψυχούλα μου, καθώς δεν είναι ακριβώς στα ακούσματά μου, οφείλω να τους δώσω πολλά συγχαρητήρια αφού είδα πόσο κατάφεραν να ηλεκτρίσουν το κοινό με τις μουσικές τους. Κάνοντας στάσεις σε πολλά σημεία της δισκογραφίας τους, θέλω να πιστεύω πως δεν άφησαν κανέναν fan με παράπονο.
Το setlist αποτέλεσε ένα best of της καριέρας τους, από το οποίο δεν έλειπε καμία επιτυχία αλλά ακούστηκαν και κομμάτια από την πιο κλασσική τους περίοδο. Εμένα προσωπικά, με τη μουσική αυτή, μου έλειψε ένα κάποιο παραπάνω παιχνίδι και διάδραση με το κοινό, αλλά είναι καθαρά η οπτική μου αυτή και δεν μειώνει σε καμία περίπτωση το μεγαλείο που άγγιξε στη σκηνή της Μαλακάσας το εκρηκτικό δίδυμο των Black Keys. Απλώς, εμένα, το κλειδί της καρδιάς μου ήταν πολύχρωμο και ανήκε ολοκληρωτικά στους Puscifer (και να μην τους είχα δει βέβαια, πάλι το ίδιο θα αισθανόμουν). Για να φτάσει σε σημείο να έρθει ο φωτογράφος των ίδιων των Black Keys και να μας πει “You guys are superfans, right?!” το αθηναϊκό κοινό μάλλον έκανε κάτι πολύ καλά.
Είμαι σίγουρη λοιπόν πως μετά από μια υπέροχη μέρα στο Terra Vibe, θα ξαναδούμε σύντομα πολλά από τα σχήματα που απολαύσαμε χθες και… το καλό που σου θέλω Maynard.
Setlist:
I Got Mine
Gold On The Ceiling
Your Touch
It Ain’t Over
Tighten Up
Have Love, Will Travel (διασκευή Richard Berry)
Everlasting Light
Next Girl
Lo / Hi
Heavy Soul
Weight Of Love
Howlin’ For You
Fever
Your Team Is Looking Good
She’s Long Gone
Little Black Submarines
Lonely Boy
phtoso: Μιχάλης Ροδάνας
674 
