1η και καλύτερη μέρα του καλύτερου μηνού του (όχι καλύτερου) χρόνου, ανοίξανε οι πύλες του Terra Vibe για να μας υποδεχτεί στην εναρκτήρια μέρα του φετινού Rockwave Festival.
Τι είχε το μενου; Τρεις Άγγλους, έναν Λιβανέζο κι έναν Έλληνα.
Δυστυχώς τον Leon of Athens δεν τον προλάβαμε, καθώς καταφέραμε να φτάσουμε λίγο μετά τις 18:00 στα γρασιδοχώματα της Μαλακάσας, όπου βρήκαμε ήδη στην σκηνή τον Jonathan Jeremiah.
Έπαιξε κομμάτια απ’ το σύνολο της δεκαετίας plus που έχει κλείσει πλέον, όπως το “Happiness” και το “Good Day”.
Μπόλικα folk και soul στοιχεία, με φωνή που ίσως μπορεί να σου φέρει τον Sivert Høyem στο μυαλό σε ύφος και χροιά, ήταν πολύ καλό soundtrack όσο εμείς γυροφέρναμε και επανοικιοποιούμασταν με τον χώρο. Ο Jeremiah, που στο ενδιάμεσο των τραγουδιών του μας έλεγε διάφορα ρομαντικοποιητικά, έκλεισε το σετ του στις 7.
Ευκαιρία να πάμε καμιά βόλτα στα γύρω περίπτερα και στα διάφορα “δρώμενα”, και να στηθούμε στην ουρά για τις μάρκες της ημέρας. Το “στηθούμε” είναι κυριολεκτικό, καθώς η ουρα προχωρούσε με ρυθμούς του Αλέξανδρου του σκουληκιού απ’ τα Αηδονάκια όταν έβρισκε ανηφόρα (boomer alert). Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα και πως θα μπορούσε να διορθωθεί αυτό.
Μερικά ταμεία παραπάνω, λιγότερο πολύπλοκο σύστημα μαρκών (πχ. Τετράδα μπίρας = 15 ευρώ. Κάθε μάρκα δεν αντιπροσώπευε προϊόν, αλλά χρήματα. Παρόλα αυτά έπρεπε να πάρεις συγκεκριμένες μάρκες για την συγκεκριμένη προσφορά, και όχι απλώς 15 ευρώ σε μάρκες. Δεν πολυκαταλαβαίνω που εξυπηρετεί αυτό το σύστημα, πιστεύω θα μπορούσε να είναι αρκετά πιο απλό). Αποτέλεσμα ήταν να βγει ο Mika στις 19:30 κι εμείς να τον βλέπουμε απ’ την ουρά των μαρκών. Ευτυχώς τα μπαρ λειτουργούσαν πολύ πιο γρήγορα.
Ο Mika, ντυμένος στα πράσινα και με πολύ ωραία γραφικά καθ’όλη την διάρκεια της εμφάνισής του, έδειξε εξ αρχής την ξεσηκωτική του διάθεση και τον ενθουσιασμό του, τα οποία μετέφερε αβίαστα στο κοινό που σιγά-σιγά μαζευόταν (χωρίς να έχει γεμίσει ακόμα τον χώρο), ξεκινώντας με το “Lollipop”. Φρεντιμερκιουρικός στο attitude και την θεατρικότητά του, αλώνιζε συνεχώς την σκηνή, που και που έπαιζε λίγο πιάνο αλλά πιο πολύ ανέβαινε πάνω του και γενικώς απαιτούσε την προσοχή σου.
Συνειδητοποίησα ότι ήξερα περισσότερα τραγούδια του απ’ όσα νόμιζα, και με κέρδισε πολύ περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Το μόνο αρνητικό που έχω να πω είναι ότι σε ορισμένα σημεία το παράκανε με τις ψεύτικες ψηλές που κάποιες φορές του φεύγανε λίγο, ειδικά στις απότομες εναλλαγές (πχ στο “Relax, Take it Easy”, ειδικά σε ένα σημείο που σταμάτησε και ξανάπιασε το κομμάτι προς το τέλος του). Συνολικά όμως ήταν πολύ ωραία εμφάνιση, με προσωπικά highlights τα “Underwater”, “Rain” και “Happy Ending”.
Κάπου προς το τέλος έβαλε κι έναν μανδύα κι ένα τεράστιο καπέλο-κεφάλι τίγρης, που θα μπορούσε άνετα να είναι wrestling χαρακτήρας του Sacha Baron Cohen. Εξαιρετικός από κάθε άποψη, για μένα θα έπρεπε να είναι ακριβώς κάτω απ’ τον headliner της βραδιάς, είμαι σίγουρος ότι θα έκανε την (πολύ πιο γεμάτη αργότερα) Μαλακάσα να χοροπηδάει.
Όσο περιμέναμε τον επόμενο καλλιτέχνη, στις οθόνες έπαιζε ένα πολύ ωραίο αφιέρωμα στο Rock in Athens του 1985. Γενικά το πρόγραμμα τηρήθηκε απόλυτα, και στις 21:00 ήρθε η ώρα του James Bay να βγει στην σκηνή –με πολύ πιο απλά γραφικά απ’ τον Mika, μόνο το όνομά του- με το “Best Fake Smile”. Στο “research” που έκανα μερικές μέρες πριν το live βρήκα ότι επίσης ήξερα περισσότερα κομμάτια του απ’ ότι νόμιζα κι εντυπωσιάστηκα απ’ τον τεράστιο αριθμό σε views και streams, καθώς είχα πολύ μικρή εικόνα.
Στο live, εντυπωσιάστηκα απ’ την γαμάτη μπλούζα Batman που φορούσε ο drummer. Για να μην είμαι υπερβολικός, που συνήθως είμαι, οφείλω να πω πως και η φωνή του και οι κιθαριστικές του ικανότητες είναι εξαιρετικές, αλλά προσωπικά δεν με κέρδισε ποτέ. Έχω την εντύπωση πως αυτό ισχύει και για μια σεβαστή μερίδα του κοινού (σίγουρα των γύρω μου, αλλά όχι μόνο). Όταν ας πούμε στο “Let it Go”, απ’ τα πιο γνωστά του κομμάτια, έστρεψε το μικρόφωνο στο κοινό, η απάντηση που πήρε δεν νομίζω ότι ήταν η αναμενόμενη.
Συνέχισε με δύο καινούρια κομμάτια, και κάπου εκεί εγώ ξεκίνησα μια καινούρια περιπέτεια, αυτή της τουαλέτας. Εκεί πιστεύω ότι βρίσκεται ακόμα ένα θέμα του Rockwave που μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα. Χωρίς τεράστιες αναμονές, μυρουδιές της φύσης, ανύπαρκτα σαπούνια, νιπτήρες και καζανάκια που δεν δουλεύουν. Σόρι γι’ αυτό το αηδιαστικό διάλειμμα, but it needs to be said. Άλλο ένα θέμα που δεν είναι τόσο δύσκολο να επιλυθεί.
Πίσω στον James Bay, που σε κάθε τραγούδι άλλαζε κιθάρα. Έπαιξε ένα πολύ ωραίο μπλουζίστικο σόλο σε μια φάση που πραγματικά με εντυπωσίασε, όχι όμως και το τραγούδι που το ακολούθησε. (Δεν) χαιρέτησε το κοινό με την ίσως μεγαλύτερη επιτυχία του, το “Hold Back the River”.
Στα –διαχρονικά- τεράστια θετικά του Terra Vibe, πέραν του χώρου που είναι πολύ ωραίος και φεστιβαλικός, είναι ο αψεγάδιαστος ήχος που δεν νομίζω ότι μπορεί να αγγίξει κανένας άλλος ανοιχτός χώρος. Όχι μόνο στους headliners, αλλά σε όλους. Δεν υπάρχει σημείο που να μην είναι άριστος (αυτή η λέξη έχει αποκτήσει αηδιαστικά άσχημο connotation). Τώρα γι’ αυτους που γκρινιάζουν για κίνηση και ταλαιπωρία (και κάθε φορά είναι πολλοί), ας κοιτάξουν να μην έρχονται τελευταί στιγμή μόνο για τα μεγάλα ονόματα, με αποτέλεσμα να πέφτουν ο ένας πανω στον άλλο, και ας παρκάρουν και λίγο πιο έξω, λίγο περπάτημα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Περιμένοντας τον Ρόμπαρο χαζεύαμε τις αλλαγές στην σκηνή η οποία γέμισε, δίνοντας μας μια ιδέα για το σόου που θα ακολουθούσε. Έγιναν ένα – δυο false starts, σαν προσποιήσεις, όπου όλοι νομίζαμε ότι άρχιζε το σετ. Είμαι σίγουρος πως αυτό ήταν ιδέα του βρετανού, που έχει έντονη και ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ (More on that later). Τελικά θα τον δούμε πάνω στην σκηνή (η οποία πραγματικά βάρυνε μερικούς τόνους με το που τον υποδέχτηκε, όπως γίνεται με κάθε σπουδαίο καλλιτέχνη) στις 22:30, όπως κι έλεγε το πρόγραμμα. Αρχή με το “Hey Wow Yeah Yeah” και το “Let Me Entertain You”, και ο κόσμος που έχει κατακλύσει το Terra Vibe ξεκινάει τον χoρό.
Ο Ρόμπι όχι απλώς απαιτεί την προσοχή σου κάθε δευτερόλεπτο, αλλά την κερδίζει με άνεση. Είτε με τα τραγούδια του, είτε με την θεατρικότητά του στο σανίδι, είτε με αυτά που λέει ενδιάμεσα των κομματιών. Θα μας εξηγήσει τι ακριβώς είναι entertainment με το “Land of 1000 Dances” του Chris Kenner, θα συνεχίσει με το “Monsoon”, και θα μας “ζητήσει την άδεια” να παίξει ένα απ’ τα λιγότερο γνωστά κομμάτια του, το υπέροχο “Strong”.
Όπως κάνει και στο συγκεκριμένο κομμάτι, ο Ρόμπι πολλές φορές μας άνοιξε την καρδούλα του μιλώντας για τις εξαρτήσεις του, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην ζωή και στην καριέρα του ξεκινώντας από πολύ μικρός στους Take That (μας είπε λίγο απ’ το “Could it be Magic” και αργότερα έπαιξε κανονικα το “The Flood” απ’ το reunion τους), τις ημέρες που πάρταρε ασύστολα με τα αδέλφια Gallagher (πολύ ωραίο cover του “Don’t Look Back in Anger”) και διάφορα άλλα που έγραψα αναλυτικά στο αφιέρωμα που του έκανα πριν λίγο καιρό, μπες, διάβασε και είσαι καλυμμένος. Πριν αυτών προηγήθηκε το αγαπημένο “Come Undone”, και ακολούθησε το πολύ όμορφο και γεμάτο θετική ενέργεια “Love my Life”.
O Robbie, στα 49 του πλέον χρόνια, εξακολουθεί να είναι σε εξαιρετική κατάσταση, κι επειδή διάβασα από δω κι από κει κάτι για washed up pop star και κάτι τέτοιες γραφικότητες -κυρίως με αφορμή κάτι αηδιαστικώς παραπλανητικά “άρθρα” σχετικά με ένα αστείο που έκανε για το εντυπωσιακό του γιλέκο- μακάρι να μπορούσαν πολλοί να αποδώσουν έτσι πάνω στο σανίδι.
Το peak πολλών είναι η μέτρια μέρα του Ρόμπι, αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό γιατί θα με πείτε fanboy (και καλά θα κάνετε). Θα σταθώ στο ότι η δημοσιογραφία έχει φτάσει σε εξεφτελιστικά χαμηλό σημείο, στοχεύοντας μόνο στο κλικ με sensationalistic τίτλους, γιατί ξέρουν ότι η πλειοψηφία του κοινού τους είναι αρκετά χαζή ώστε να κάνει έστω και την προσπάθεια να διαβάσει ολόκληρη την αηδία που γράφουν.
Πίσω στα όμορφα. “Eternity”, ξεσηκωτικότατο και χορευτικότατο “Candy” και “Feel”, το οποίο έκανε χέρια και κινητά να σηκωθούν στον αέρα δημιουργώντας μια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα, όσο και αν δεν είμαι φαν του να βλέπεις το live απ’ την οθόνη σου (ή να εμποδίζεις τους πίσω, όπως μια φίλη που καθόταν δίπλα μου και πάσχιζε να δει ανάμεσα στο δάσος των κινητών).
Γενικά I’m not a religious person, αλλά στο “Kids” προσευχόμουν στον Μάμρα τον Παντοτινό να πεταχτεί από κάπου η Kylie Minogue, όμως και η κοπέλα που έπαιξε τον ρόλο της τα πήγε εξαιρετικά. Προσωρινή αποχώρηση με “Rock DJ”, μικρό διάλειμμα και encore με το υπεραγαπημένο “No Regrets” (γενικώς όταν ο Ρόμπι γράφει απ’ την ψυχούλα του, που το κάνει συχνά, βγάζει εξαιρετικά αποτελέσματα). “She’s the One” και “Angels” (που όπως είπε αστειευόμενος, του χάρισε μια καριέρα), το οποίο είχε περίπου τα ίδια αποτελέσματα με το “Feel” σε ατμόσφαιρα.
Κάπου εκεί θα κάτσει μόνος του στην σκηνή και θα κάνει ένα a cappella πέρασμα από τραγούδια που ήδη μας είπε, προσθέτοντας μεγάλο κομμάτι απ’ το αγαπημένο του ελληνικού κοινού “Me and my Monkey” (κάπου εκεί του φώναξα να φέρει πίσω την μπάντα και να το πουν κανονικά, αλλά δυστυχώς δεν με άκουσε, μας έφαγε η απόσταση), και θα μας χαιρετήσει, αφήνοντας μας να θέλουμε άλλο τόσο.
Οι περισσότεροι δηλαδή, γιατί ήταν ένας τύπος λίγο πιο πίσω που ήταν κοντά στο να φάει το κεφάλι του ότι πιο βαρύ είχα (εμένα ολόκληρο δηλαδή), καθώς μάλλον τον κουβαλήσανε εκεί και είπε να εκνευρίσει όποιον καθόταν δίπλα του. Ευτυχώς μετά από λίγο μάλλον αντιλήφθηκε τα διακριτικότατα (ίσως και όχι) βλέμματα που του έριχνα, κι έβγαλε τον σκασμό. Μην είστε μαλάκηδες, να σκέφτεστε και τους άλλους γύρω σας, και να είστε σίγουροι πως οι εξυπνάδες που λέτε τόσο περήφανα ακούγονται πολύ καλύτερα στο κεφάλι σας.
Ενιγουει, μικρή αρνητική παρένθεση, γιατί συνολικά ήταν μια μαγική βραδιά, με αιχμή του δόρατος έναν εκπληκτικό καλλιτέχνη που ξεδίπλωσε κάθε πτυχή του ταλέντου του στην σκηνή και δεν κράτησε τίποτα κρυφό, μας έδειξε τον δρόμο και οι χιλιάδες κόσμου που μαζευτήκαν τον ακολούθησαν πιστά σε κάθε στροφή του. Προσωπικά εύχομαι να μην του ξαναπάρει 8 χρόνια να τον ξαναδούμε.
photos: Αφροδίτη Ζαγγανά
750 
