Αν πέρυσι μου έλεγαν πως θα έβλεπα την ίδια βδομάδα στην Ελλάδα τους Hellacopters και τους Social Distortion, θα έβαζα τα γέλια και θα κρεμούσα κουδούνια σε εκείνον που σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Κι όμως συνέβη…
Και αφού την Τρίτη απόλαυσα τους Σουηδούς, ήρθε η ώρα των Αμερικανών την Παρασκευή.
Λίγα χρόνια μετά από το ανθρώπινο μποτιλιάρισμα στους Iron Maiden στην ίδια τοποθεσία, φτάσαμε χωρίς πρόβλημα στην Μαλακάσα και παρκάραμε μάλιστα σε απόσταση ανάσας. Αυτό βέβαια, μας έδωσε ένα στοιχείο της χαμηλής προσέλευσης, που αρχικά κάποιος θα μπορούσε να αποδώσει στο ότι ήταν καθημερινή και όλοι δουλεύουν.
Πρώτη στη σκηνή ήταν οι heavy rockers Half Gramme of Soma που υπερνίκησαν τη ζέστη με τη δροσερή γκρουβάτη μουσική τους και έκαναν αρκετούς από τους παρευρισκόμενους να λικνιστούν, έστω και ασυναίσθητα. Ο ήχος ακουγόταν περίφημα και αυτό ήταν σίγουρα μια καλή αρχή, αρκεί βέβαια να μην στραβώσει κάτι στη συνέχεια. Παρόλο που η παρουσία των πρώτων συγκροτημάτων είναι πάντα άχαρη στο TerraVibe, εξ αιτίας της απόστασης που εμποδίζει ακόμα και όσους θέλουν να φτάσουν νωρίτερα εκεί και έτσι αναγκαστικά οι Hgos καταδικάστηκαν στο να διασκεδάσουν όσους ήταν εκεί, κόντρα στις συνθήκες, αλλά ευτυχώς είχαν αρκετούς φίλους τους παρέα.
Οι επόμενοι, Krotalias, ανέβασαν κατακόρυφα τους ρυθμούς, έχοντας μεγαλύτερη ηχητική συνάφεια με τους headliners, και έτσι περισσότερους στο κοινό που γούσταραν το ύφος τους, φέρνοντας αρκετά κορμιά κοντά στη σκηνή. Ο ήχος και πάλι υπέροχος και τα χαμόγελα έβγαιναν αβίαστα. Οι Αθηναίοι punk rockers, με ελληνικό στίχο, ξεκίνησαν ένα μικρό πάρτι και με εξαιρετική και αυτοί, εμφάνιση κράτησαν τους πάνκηδες ευχαριστημένους για να αντέξουν τη βαριά, για εκείνους, συνέχεια.
Η συνέχεια είχε στο μενού μια από τις καλύτερες post metal μπάντες στη χώρα μας και ό,τι καλύτερο διαθέτουμε για να ντουμπλάρει τους Βέλγους που θα ακολουθούσαν. Ο ήχος ξανά πρωταγωνίστης και οι Allochiria σκίζουν με την εμφάνιση τους τις τριγύρω πλαγιές. Έχοντας ακολουθήσει την μπάντα εδώ και χρόνια, μπορώ με βεβαιότητα να πω πώς κάθε χρόνο κάνουν αλματώδη πρόοδο στο παίξιμο και δέσιμο τους και με μπροστάρισσα την Ειρήνη που όπως λέει η Άννα η φωτογράφος μας είναι “από άλλον πλανήτη”, κατέθεσαν για μια ακόμη φορά την ψυχή τους στη σκηνή. Όσοι βέβαια ήρθαν αποκλειστικά για τους SD, γκρίνιαξαν λίγο γιατί η μουσική τους τούς φάνηκε λίγο υποτονική και διαφορετική, αλλά περισσότερο γιατί θα αργούσαν ακόμη μέχρι να δουν τους Αμερικανούς.
Το soundcheck που ακολούθησε για να ετοιμαστούν οι Amen Ra μου φάνηκε ατελείωτο, αν και βοηθούσε την ατμόσφαιρα αφού ο ήλιος κατέβαινε ολοένα για να επιτρέψει στους Βέλγους να ξεδιπλώσουν τις χάρες τους. Πρέπει να ήταν 8:30 περίπου όταν έπεσαν οι πρώτες νότες, αλλά το φως της μέρας δεν με άφηνε να απολαύσω όσο ήθελα τους μάγους της απόγνωσης. Ο ήχος τιτάνιος, οι Amen Ra εξαρχής να χτυπιούνται συνεχόμενα και το rhythm section τους διχοτομούσε με ευκολία τα σπλάχνα μας.
Όταν όμως νύχτωσε για τα καλά και τα φώτα της σκηνής πήραν τον ρόλο τους, η εμφάνιση των Amen Ra ανέβηκε πολλούς ορόφους ψηλότερα. Παίζοντας κομμάτια όπως τα “Razoreater”, “Am Kreuz” και “Α Solitary Reign” έκαναν τα κεφάλια μας να κινηθούν με βία μπρος πίσω. Αυτό δυστυχώς είναι το κακό με τέτοια συγκροτήματα σε καλοκαιρινά φεστιβάλ. Το φως αφαιρεί τη μαγεία, αλλά όπως είπε και ο ψηλός “γιατί δεν έκλεινες τα μάτια σου;”.
Θα το δοκιμάσω την επόμενη φορά λοιπόν! Δυστυχώς τα φάουλ της διοργάνωσης άρχισαν να φαίνονται εκείνη την ώρα που ο περισσότερος κόσμος κατέφθανε, αφού οι μπίρες άρχισαν να σερβίρονται ζεστές. Επίσης δεν υπήρχε πρόβλεψη για πώληση αναψυκτικών και έτσι όσοι οδηγάμε και δεν θέλουμε να πιούμε πολύ είχαμε μόνη επιλογή το νερό, ενώ καλό θα ήταν πλέον να υπάρχουν επιλογές και χορτοφαγικού φαγητού για ανθρώπους που ακολουθούν τη ζωή του Mike Ness.
Άλλη μια ωριαία διακοπή ακολούθησε για να ετοιμαστεί η σκηνή για τους Social Distortion που ελλείψει παγωμένης μπίρας έγινε ενοχλητική. Σε αυτό το σημείο ας είμαι ειλικρινής. Όλους τους μήνες που πέρασαν ως το live, ακούγαμε μαρτυρίες ανθρώπων που τους είδαν στο εξωτερικό πως πλέον οι συναυλίες τους είναι άνευρες και έτσι φτάσαμε στο Rockwave με χαμηλά τον πήχη και περισσότερο από σεβασμό στον μεγάλο Mike Ness.
O πήχης αυτός τώρα, κατοικεί κάπου ανάμεσα στα δυο μου κωλομάγουλα αφού τοποθετήθηκε εκεί από τους SD την Παρασκευή το βράδυ.
Τα φώτα έσβησαν και ακούστηκε το “Guns of Brixton” των θρυλικών Clash, γεγονός που θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς ως καλό οιωνό, αφού ήδη το κοινό άρχισε να τραγουδάει.
Τα φώτα άναψαν και εμφανίστηκαν οι Jonny “2 Bags” Wickersham (κιθάρα), Brent Harding (μπάσο) και David Hidalgo Jr. (τύμπανα) παίζοντας το ορχηστρικό “Road Zombie”, ώσπου ήρθε τρέχοντας ο Mike Ness με την κιθάρα του και άρχισε να σολάρει στην άκρη της σκηνής.
Το “Bad Luck” που ακολούθησε έφερε τις πρώτες ανατριχίλες, ενώ το “Reach for the sky” (το αγαπημένο μου) μας απογείωσε και οι φωνές των οπαδών άρχισαν να ακούγονται ολοένα δυνατότερα. Η Setlist ισορροπημένη θα έλεγα σε όλη τους την καριέρα (αφού παίχτηκε μέχρι και το “Mommy’s Little Monster”) και ο ήχος κρυστάλλινος από το ξεκίνημα. Ο Mike Ness έσβησε χωρίς πρόβλημα τις φήμες που ανέφερα πριν και άνθρωποι άρχισαν να λένε πως έπαιζαν καλύτερα από το Βέλγιο, το Λονδίνο, το Hellfest.
Ίσως αυτό είχε να κάνει με το γεγονός πως η μπάντα αντίκρισε αμέσως συνθήκες που γουστάρει στις συναυλίες της. Φανατίλες από κάτω να ξελαρυγγιάζονται, circle pits και crowd surfing, punk rock κλίμα γενικά που φτιάχνει μια ατμόσφαιρα απαιτούμενη για τον καλλιτέχνη να ρουφήξει ενέργεια. “Sick Boys”, “Prison Bound”, “California”, “Dear Lover” μεγάλες στιγμές της βραδιάς και ο frontman να ευχαριστεί συνεχώς λέγοντας πόσο πολύ έχει εντυπωσιαστεί από την επίσκεψη στη χώρα μας και κακώς άργησε τόσο να έρθει.
Η ώρα όμως πέρασε και οι 4 μουσικοί έφυγαν για μερικά δευτερόλεπτα από τη σκηνή για να επιστρέψουν με το καθιερωμένο encore και το “Don’t Drag me Down” που καλοσώρισε το πρώτο καπνογόνο. Ακολούθησε το “Born to Kill”, νέο κομμάτι των SD, που κατά Ness είναι ένα τραγούδι που μιλάει για επανάσταση, ενώ στο τελείωμα μας περίμεναν το “Story of my life” και “Ring of Fire” που ολοκλήρωσαν μια πολύ επιτυχημένη εμφάνιση.
Ακούσαμε παλιά, ακούσαμε πιο πρόσφατα, ακούσαμε και ακυκλοφόρητα. Είδαμε ένα από τα μεγάλα μας απωθημένα και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε. Πω, σκεφτείτε την ίδια μέρα με τους Hellacopters… Το Rockwave Festival 2022 μπορεί να μην μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το παρελθόν του, αλλά μας έδωσε μια από τις ομορφότερες συναυλίες του χρόνου αναμφισβήτητα.
Όποιο πει πως δεν έπαιξαν καλά οι SD, χρειάζεται παραπεμπτικό.
Setlist:
Road Zombie
Bad Luck
Reach for theSky
Bye Bye Baby
I Wasn’t Born to Follow
Mommy’s Little Monster
Sick Boys
Wicked Game (Chris Isaak cover)
Machine Gun Blues
Prison Bound
Gotta Know the Rules
California (Hustle and Flow)
Tonight
99 to Life
Dear Lover
Encore:
Don’t Drag Me Down
Born to Kill
Story of My Life
Ring of Fire
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
897 
