“Μα καλά ρε παιδιά, Δευτεριάτικα live; Ποιος θα πάει καν;”
Insert meme με σφαλιάρα Batman * από όσους βρεθήκαμε τη Δευτέρα στο Fuzz· άλλοι μετά από βάρδιες, άλλοι προετοιμασμένοι για το ότι την επόμενη μέρα θα κουβαλήσουν με δυσκολία τα τομάρια τους για να βγει το μεροκάματο, άλλοι και για τα δύο. Οπλισμένοι όμως με καλή διάθεση και πολλές πολλές μπύρες, οι πιστοί συγκεντρωθήκαμε από νωρίς στο χώρο του Fuzz για να τιμήσουμε το opening act της βραδιάς (και ιδανική επιλογή της διοργάνωσης), Mother of Millions.
Χωρίς καθυστέρηση και με ένα Fuzz να είναι ήδη αρκετά γεμάτο, το αθηναϊκό progressive σχήμα ξεκίνησε το set του με ένα πολύ ατμοσφαιρικό intro που έστρωσε τέλεια το χαλί για να ακολουθήσει κι επίσημα το πρώτο κομμάτι της βραδιάς, “Amber”. Τελευταία φορά που είδα ζωντανά τους Mother of Millions ήταν περίπου ενάμιση χρόνο πριν, στη δική τους συναυλία που έγινε στο Gagarin, η οποία, απίθανη ως ήταν, είχε θέσει πάρα πολύ υψηλά τον πήχη μου για κάθε επόμενη ζωντανή εμφάνιση της μπάντας. Με έπιασε κάπως απροετοίμαστη το γεγονός πως τα όργανα μου ακούγονταν αρκετά μπουκωμένα, και ο ήχος αρκετά οξύς, ενώ το έχω κι ένα παραπονάκι πως δεν άκουγα πολύ κιθάρα, μα περισσότερο μπότα και φωνητικά, κάτι βέβαια που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν το λες και κακό, μιας που ο Προκοπίου έχει αναμφισβήτητα από τις καλύτερες φωνές που έχουμε ακούσει στο χώρο.
Τα μέλη των Mother of Millions, αφού χρειάστηκαν λίγο χρόνο για να ζεσταθούν και να αισθανθούν πιο άνετα μαζί μας, φυσικά και δεν άφησαν τη συνθήκη του όχι και τόσο καλού ήχου να τους πάρει από κάτω, αντιθέτως τον πήραν οι ίδιοι από πάνω και τον κέρδισαν. Παράλληλα, υπήρχε μεγάλη μερίδα έφηβου κοινού, που όχι μόνο γνώριζε τη μπάντα αλλά έδειχναν φανερά την αγάπη τους για τα κομμάτια που έπαιζαν, με το συνεχές sing along αλλά και τον ενθουσιασμό που μοιραζόντουσαν κάθε φορά που άκουγαν το intro αγαπημένου τους κομματιού, κάτι που μου φάνηκε πολύ όμορφο. Αποκορύφωμα της εμφάνισης των Mother of Millions ήταν η στιγμή που όσο έπαιζε το “Collision”, ένα παιδί έπιασε τον πατέρα του απίστευτα ενθουσιασμένος για να του πει “Το πιστεύεις; Είναι έλληνες αυτοί! Και είναι φοβεροί!”. Και πράγματι, αυτοί είναι οι Mother of Millions.
Είναι στιγμές σαν αυτές που ακούς το “Artefact” ζωντανά και εκτός του δέους που αισθάνεσαι καθώς σε ρουφάει ολόκληρο το κομμάτι, ξεχνάς πως βλέπεις μια support μπάντα. Τουλάχιστον εγώ για κάποια ώρα είχα ξεχάσει πως βρισκόμουν στο Fuzz με κύριο σκοπό να δω τους Riverside. Αυτό κάνουν οι Mother of Millions και μας αφήνουν στα κρύα του λουτρού, να περιμένουμε πώς και πώς την επόμενη φορά που θα τους δούμε. Την επόμενη φορά που θα έχετε την ευκαιρία να τους δείτε, αρπάξτε την, είμαι σίγουρη πως δε θα το μετανιώσετε.
Setlist
Intro
Amber
Orbit
Silence
Rite
Collission
Rome
Artefact
Τα παιδιά μας αποχαιρέτησαν και τη θέση τους για λίγο πήραν κάποια πολύ κλασσικά – και άλλοτε χριστουγεννιάτικα – 50’s κομμάτια, ενώ περιμέναμε να στηθεί η σκηνή, και κάτι μου έλεγε πως κάποιος είχε βάλει το χεράκι του για αυτό. Και φυσικά αυτό λειτούργησε, αφού είχε αρχίσει να χτίζεται μια ατμόσφαιρα σαν να βρισκόμασταν σε γιορτή, και οι Riverside δεν βρισκόντουσαν καν στη σκηνή ακόμη. Φυσικά τα κινηματογραφικά φώτα που τοποθετήθηκαν στο πίσω μέρος της σκηνής θα πω ψέματα αν πω πως δε μου τράβηξαν την προσοχή, και μαζί με όλα τα υπόλοιπα, είχα έναν επιπλέον λόγο να ανυπομονώ. Τηρώντας τυπικά το πρόγραμμα, στις δέκα ακριβώς, οι Riverside βρέθηκαν στη σκηνή, δείχνοντας πολύ χαρούμενοι και ευγνώμωνες που ήταν μαζί μας.
Ελάχιστα θέματα στον ήχο εξακολούθησαν να γίνονται αισθητά κατά τη διάρκεια του πρώτου κομματιού στο set τους, “#Addicted”. Ακόμη δεν ξέρω αν σταμάτησα εγώ να δίνω σημασία, ή αν τα θέματα διορθώθηκαν από τον ηχολήπτη, αλλά μπροστά σε όλο αυτό που συνέβαινε επί και κάτω της σκηνής, αυτά τα ζητήματα έπαψαν να έχουν και την παραμικρή αξία. Το να ακούς τον Mariusz να κοροϊδεύει τον ελιτισμό του progressive metal χώρου, λέγοντας πράγματα όπως “το να βρισκόμαστε στην ίδια κατηγορία με τους Dream Theater δεν είναι και πολύ κολακευτικό για εμάς” ενώ παράλληλα είχα σταμπάρει τουλάχιστον τρία άτομα να φοράνε μπλουζάκια Dream Theater, έκανε αρκετούς από εμάς να ξεκαρδιστούμε στα γέλια. Σίγουρα όχι αυτούς που φορούσαν Dream Theater μπλουζάκια, αλλά, ας προσέχατε παιδιά.
Η στιγμή που άκουσα ζωντανά το δυνατό μπάσο με τη μελωδική ηλεκτρική κιθάρα του “Panic Room”, με επιβεβαίωσε πως η σύνθεση αυτού του τραγουδιού είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένη από ψωμί με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα. Φυσικά το τραγούδι είναι το ψωμί, και ο ακραίος συνδυασμός κιθάρας και μπάσου το φυστικοβούτυρο και η μαρμελάδα. Τόσο γεμάτο ηχητικά, που πραγματικά δε χορταίνεις να το ακούς. Να πω βέβαια πως πολύ με στενοχώρησαν τα παιδιά που δεν έπαιξαν το ολοκληρωμένο κομμάτι, μιας που το τέλος του “Panic Room” είναι αυτό που δίνει και αξία σε όλο το υπόλοιπο κομμάτι για εμένα, αλλά καταλαβαίνω πως βρισκόντουσαν στα πλαίσια μιας περιοδείας με αρκετά διαφορετική διάθεση και το σέβομαι απόλυτα.
Αρκετές φορές ενδιάμεσα στα κομμάτια, ο Mariusz μας εξηγούσε τη φύση του “ID. Entity”, το σκοπό με τον οποίο γράφτηκε ο δίσκος, αλλά μοιραζόταν επίσης και πιο προσωπικά συναισθήματα που σχετίζονταν με τη δημιουργία του. Ο δίσκος, μας είπε, πως γράφτηκε καθαρά με σκοπό να παίζεται ζωντανά, σε μια άμεση αλληλεπίδραση κοινού και συγκροτήματος, ορίζοντας εμάς, το κοινό, ως το πέμπτο μέλος του group. Και πράγματι, κάθε φορά που το “ID. Entity” έπαιρνε σάρκα και οστά μέσα από τα κομμάτια του, δε μπορώ να εξηγήσω ακριβώς πώς, αλλά ένιωθα πως μοιραζόντουσαν μαζί μας κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Κάτι που δεν ανήκει μόνο σε εκείνους, αλλά και σε εμάς.
Φυσικά, έπρεπε να ισοσταθμιστεί το κλίμα με τις αβίαστες καφρίλες του ασταμάτητου Michał, ο οποίος έκανε goofy και αστείες κινήσεις όλη, μα όλη την ώρα, χωρίς να του φεύγει νότα παράλληλα και δίνοντας ακραίο πόνο στα πλήκτρα. Μονίμως σε άμεση αλληλεπίδραση με άτομα από το κοινό που του έκαναν καφρίλες ως ανταπάντηση, γελούσε με την καρδιά του σαν να βρισκόταν απλώς με την παρέα του και να έκαναν τις δικές τους βλακείες. Το ίδιο ακριβώς βέβαια συνέβαινε κατ’ εξακολούθηση και επάνω στη σκηνή, μεταξύ των μουσικών, οι οποίοι γελούσαν όλη την ώρα, σαν μικρά παιδιά που έπαιζαν με τα all time αγαπημένα τους παιχνίδια.
Το να ακούς το “Big Tech Brother” ζωντανά, ένα από τα πιο σημαντικά και αριστουργηματικά κομμάτια από όλη τη δισκογραφία των Riverside, είναι αναντικατάστατης αξίας. Όχι μόνο λόγω της συνθετικής μαεστρίας του, αλλά γιατί κάποιες φορές έχεις τόσο την ανάγκη να ακούσεις “When this life for everyone becomes too hard, what we must give in return is a bit too much”, όσο και να φωνάξεις με την καρδιά σου “I’ve nothing to hide, I simply hate your style”. Το χρωστάμε στον εαυτό μας, να υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας, να μην αποδεχόμαστε την εικόνα του εαυτού μας που μας επιβάλλεται από άλλους, όπως μας λένε και οι Riverside.
Εννοείται, βέβαια, πως και τα διαλείμματα ανάμεσα στα κομμάτια του “ID. Entity”, ήταν κάθε φορά καλοδεχούμενα, αφού μας δόθηκε έτσι η ευκαιρία να ακούσουμε κολοσσούς όπως τα “Left Out”, “We Got Used To Us”, “Egoist Hedonist”, με τη μπάντα να μας χαρίζει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα setlist, διάρκειας δύο γεμάτων ωρών και με ακούραστες ερμηνείες. Γενικώς, το κλίμα της συναυλίας των Riverside σε συνδυασμό με την αγάπη μου για τη μουσική τους με έκανε να σκέφτομαι πως θα μπορούσα άνετα να παρακολουθώ μέχρι και δεκάωρη συναυλία τους. Και αυτό οφείλεται περισσότερο στο κλίμα που είχε δημιουργηθεί, παρά στην μουσική καθ’ αυτή, αφού βρήκα τον εαυτό μου να αισθάνεται πραγματική ευφορία.
Από τις αγαπημένες μου κορυφαίες στιγμές, όταν ο Mariusz, κατά τη διάρκεια του “The Place Where I Belong”, το οποίο έχει γραφτεί με τέτοιον τρόπο ώστε να βιώνεται στην ολότητά του ζωντανά, μας καθησύχασε με τον τρόπο του ώστε να περιμένουμε με αγωνία το climax του κομματιού, πράγμα που μου δημιούργησε ανατριχίλες, γιατί ήταν ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο είχα φανταστεί να ακούω αυτό το κομμάτι ζωντανά.
Και στην τελευταία στροφή των στίχων
“For your bar is set too high
I’m sorry, I’m getting out
Of this race
Don’t want to take my part”
επικρατούσε ησυχία, μέχρι που ήρθε η πλήρης απελευθέρωση.
Η συναυλία δε μπορούσε παρά να κλείσει με το γνωστότερο και πιο αγαπημένο κομμάτι του group “Conceiving You”, με τον Mariusz να μας καλεί να πάρουμε όλοι μέρος στο πιο “σιγανό ουρλιαχτό” με εμάς πρακτικά να ψυθιρίζουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε και τον Mariusz αντίστοιχα να μας δίνει feedback, ψυθιρίζοντάς μας “You are so fucking metal”.
Η παρουσία των Riverside ήταν τόσο μα τόσο ζεστή, και μεταδόθηκε με τέτοιον τρόπο σε όλους εμάς, που οι περισσότεροι δε σταματήσαμε να έχουμε το χαμόγελο ως τ’ αυτιά καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, αλλά και να χαμογελάμε ο ένας στον άλλον γιατί αυτό που βιώναμε ήταν τόσο όμορφο, και ήταν κάτι που βιώναμε μαζί. Για λίγο γίναμε οικογένεια, και δε μπορώ να περιμένω το επόμενο live των Riverside, για να ξαναδώ την οικογένειά μου.
Setlist
Addicted
O2 Panic Room
Landmine Blast
Big Tech Brother
Left Out
Post-Truth
The Place Where I Belong
We Got Used To Us
Egoist Hedonist
Friend Or Foe?
Encore
Self-Aware
Conceiving You
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
487 
