RIKARD SJOBLOM’S GUNGFLY: “Alone Together”

ALBUM

Είδος: Progressive rock
Εταιρεία: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 4 Σεπτεμβρίου 2020

Το λιγότερο που μπορείς να ισχυριστείς για τον Σουηδό πολυμουσικό είναι πως πραγματικά είναι ένας πολυάσχολος τύπος. Τέσσερα χρόνια πια χωρίς τους Beardfish, και η παραγωγικότητά του συνεχίζει να τρομάζει, μοιάζοντας πραγματικά να προσπαθεί να δικαιώσει το όνομα “Gungfly” που διάλεξε από μια νουβέλα, και σημαίνει “ακάλυπτος χώρος”, εκφράζοντας μεταφορικά την απουσία λόγων και αιτιών πίσω από τις απόψεις και δράσεις κάποιου. Η ατίθαση καρδιά του καλλιτέχνη βέβαια υπακούει σε περίεργες εσωτερικές φωνές και κατευθύνεται από μυστηριώδεις ανάγκες έκφρασης.

Προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στους Άγγλους progressive rockers Big Big Train, ο Rikard ξεδιπλώνει τις προσωπικές, βιωματικές του ανησυχίες σχετικά συχνά, συνδυάζοντας την περίτεχνη μουσική του παιδεία με μια πολύ ανθρώπινη πλευρά του στις δικές του δουλειές. Όπως έκανε στο προηγούμενο άλμπουμ του, το “Friendship” του 2018, μια συλλογή τραγουδιών για σημαντικές φιλίες που χάνονται με το πέρασμα του χρόνου, έτσι και στο ολόφρεσκο “Alone Together” το εναρκτήριο σημείο έμπνευσης είναι οι ανθρώπινες σχέσεις με όλες τις ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις και τις μεταστροφές που μπορεί να κρύβουν, διατηρώντας ζωντανό το μυστήριο της ζωής.

Η μουσική περιοχή του Rikard μοιάζει πια σχεδόν εξίσου παγιωμένη με τη μόνιμη συμμετοχή των αδερφών Diamant στο σχήμα του, τον Petter στα τύμπανα και τον Rasmus στο μπάσο, με το αφεντικό να κάνει όλα τα υπόλοιπα μόνος του, όπως το συνηθίζει άλλωστε. Λατρεύοντας την υφή αυτού του ήχου των 70’s που μπορεί να συμπορεύεται με το hard και το progressive rock, μοιάζει να νιώθει πως προσδίνει μια διαχρονικότητα στα τραγούδια του επιμένοντας στις δεδομένες αναλογίες. Σταθερά παλιομοδίτης σε χωράφια που μπορούν να ανακαλέσουν πιο άμεσα μια νοσταλγία και έναν δεσμό με το παρελθόν, καταφεύγει μόνιμα στο Hammond, το πιάνο, και τις παραδοσιακές κιθάρες που μπορούν να υπηρετήσουν εύστοχα hard, folk αλλά και fusion μονοπάτια.

Συνθετικά, υπάρχει μια πετυχημένα δομημένη ισορροπία, με τον δίσκο να ανοίγει και να κλείνει με δυο σπουδαία τραγούδια, καθώς το ομότιτλο κάθεται στον θρόνο του, ακριβώς στο μέσο του άλμπουμ. Το εναρκτήριο “Traveler”, μοιάζει να έχει το πιο συναρπαστικό δέσιμο ανάμεσα στο θέμα του και την ανάλογη μουσική ανάπλαση. Στα 13 λεπτά του ο Rikard σκαρώνει μια σπουδαία διαδοχή μελωδικών μεταστροφών που συνοδεύουν μια εσωτερική σύγκρουση, μια προσωπική μάχη του “ταξιδιώτη” που ουσιαστικά δεν θέλει να φύγει ξανά. Νοσταλγικές μελωδίες συμπράττουν με όλα εκείνα τα τερτίπια που δελεάζουν έναν τυπικό prog ακροατή, καθώς ο δημιουργός δεν είναι καθόλου φειδωλός και η γκάμα του είναι πλούσια και ευρηματική. Με παρόμοια τακτική κλείνει το ταξίδι και το “On The Shoulders Of Giants”, το οποίο ακολουθούν δυο επιπλέον τραγούδια στην ειδική έκδοση του άλμπουμ.

Το ομότιτλο έχει την πολύ δύσκολη και ιδιαίτερη αποστολή να περιγράψει την κατάσταση ενός γονιού που έχει κλεισμένο το παιδί του σε ψυχιατρικό θάλαμο μετά την απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα, και με ζηλευτή ελαστικότητα ανάμεσα σε φορτισμένα και συγκινητικά μέρη αλλά και στριφνά, πολύπλοκα σχήματα σε ρουφά εύκολα μέσα του. Το σύντομο, απογυμνωμένο, ακουστικό “From Afar” είναι, αμέσως μετά, παραπάνω από ευπρόσδεκτο μέσα στην ήρεμη, φολκ ομορφιά του.

Αν κάποιοι συνεχίζουν να θρηνούν πάνω από το μνήμα των Beardfish, θα τους χαρακτήριζα αθεράπευτα κολλημένους στο όνομα. Με μια απαιτητική αλλά και ποσοτική συνέχεια, ο βιρτουόζος Rikard υπηρετεί τον χώρο που επέλεξε να σταθεί με το βάρος του κλασικού.

Ίσως χωρίς μεγάλες εκπλήξεις αλλά με δημιουργική συνέπεια και διαρκή έμπνευση.

Website: http://www.rikardsjoblom.com/
Facebook: https://www.facebook.com/gungflyofficial/

621
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…