Ένα χρόνο μετά και όλο έλεγα να γράψω για το περιβόητο Lords of Chaos και χρόνο δεν έβρισκα. Καλύτερα τελικά, γιατί με την απόσταση μπορώ πλέον να απομακρυνθώ από το αν είναι καλή ταινία, όλοι έχετε ήδη άποψη, και να ασχοληθώ με αυτό που προσπέρασαν όλοι, την τοξική κληρονομιά του βιβλίου. Ναι, όλοι όσοι μάθαμε το black metal στα 90s μεγαλώσαμε με ένα θολό legacy και θρύλους γύρω από το περιβόητο σκανδιναβικό crew και μάθαμε, ή καλύτερα νομίζαμε ότι μάθαμε, πολλά από το βιβλίο μιας και ήταν το πρώτο και καλά ιστορικό ντοκουμέντο της σκηνής που αγαπάμε. Εν έτη 2020 όμως, πρέπει να είσαι και λίγο (ηθελημένα;) αφελής για να μην αντιλαμβάνεσαι ότι ο θησαυρός είναι κατά κύριο λόγο όχι απλά άνθρακες αλλά ποτισμένος με δηλητήριο.
Ας ξεκινήσουμε πολύ σύντομα από το βασικό: η συντριπτική πλειοψηφία της περιβόητης παρέας ήταν και είναι ένα μάτσο τοξικά μαλακιστήρια, χωρίς να αμφισβητώ το τεράστιο βάρος της μουσικής δημιουργίας των Mayhem, νομίζω ήρθε η ώρα να την αποσυνδέσουμε από την προσωπολατρία των μουσικών που το έγραψαν. Δηλαδή ήμαρτον, ακόμα υπάρχουν άτομα που τσακώνονται για το ποιος είναι καλύτερος και πιο true, ο Euronymous, ένας edgy μεσοαστός πιτσιρικάς που έκανε φάση με τα λεφτά των γονιών του και είχε μόνη ιδεολογία του την πρόκληση, ή ο Varg, ένας κομπλεξικός nerd που ξεκίνησε σε φάση notice me senpai και όταν έφαγε άκυρο το έπαιξε 10η εντολή και “έγκλημα πάθους” ενώ παράλληλα σαν καλός νάρκισσος ερωτεύθηκε τα κίτρινα media και αποφάσισε να γίνει αντάξιος αυτού που απεικόνιζαν; Για να μην πιάσουμε τον Necrobutcher, ένα καμένο attention whore που μαζεύει πλέον κόσμο να του γράφει μουσική ή τον Hellhammer, ένα ρατσιστικό αρχίδι και μέγιστο οπορτουνιστή που παίζει παντού αρκεί να τον πληρώσουν καλά; Τελικά ίσως ο μόνος αθώος της φάσης να ήταν ο Dead, ένας ψυχικά άρρωστος νέος που έκανε το έγκλημα να διαλέξει λάθος φίλους και ίσως να ζούσε ακόμα αν δεν ήταν οι εν λόγω φίλοι όπως ο Euronymous να τροφοδοτούν το πρόβλημα του για να κερδίζουν πόντους “ακρότητας”. Με το συμπάθιο αλλά αν αφαιρέσουμε το μουσικό κομμάτι είναι σαν να παίρνουμε στα σοβαρά και να αναλύουμε τους σατανιστές της Παλλήνης.
Και κάπου εδώ εμφανίζεται και ο συνήθης ύποπτος και κάνει το πιο σκληρό φασιστικό εισοδιστικό ρεσάλτο στην μουσική ιστορία του metal, ο Michael Moynihan ο οποίος εκμεταλλεύθηκε το σούσουρο με το γνωστό παρεάκι και έκανε δουλίτσα. Γιατί αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά του Lords of Chaos, αυτή που παραβλέπουν όλοι, δεν είναι ούτε η ταινία, ούτε η ιστορία των Mayhem, είναι το υπόλοιπο.
Εκμεταλλευόμενος το σοβαροφανές πρόσωπο της black metal σκηνής των 90s και το σούσουρο από τις δολοφονίες, ο Moynihan αποφάσισε να σκεπάσει την πραγματικότητα ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της σκηνής ήταν edgy πιτσιρίκια που διάβαζαν Tolkien και κανένα LaVey και τους παρουσίασε σαν μυστικιστικές και παγανιστικές αυθεντίες, προβάλλοντας τις δικές του προσωπικές επιλογές volkisch παγανισμού, ρατσισμού, και θεωριών ατόμων όπως ο Evola και ο Guido Von List σαν βασικά κομμάτια της σκηνής. Το corpsepaint από metal παράδοση διάφορων shock rockers μετατράπηκε σε βάψιμο Viking πολεμιστών, ο αφελής αντιχριστιανισμός απέκτησε έντονες αντισημιτικές και ρατσιστικές διαστάσεις και οι τότε black metal-άδες, που ως επί το πλείστον μέχρι τότε δεν ήξεραν τι τους γίνεται πέρα από μπύρες και Sodom, το κατάπιναν αμασητί και γουστάρανε, ένιωθαν σημαντικοί και επικίνδυνοι, έχοντας πειστεί από τον Moynihan ότι είναι σύγχρονοι συνεχιστές διαφόρων βαρβαρικών ορδών, ή μάλλον καλύτερα ανιστόρητων εκδοχών τους περασμένων από εθνικιστικά και ρατσιστικά φίλτρα. Για να προλάβω τις αντιδράσεις, προφανώς και υπήρχαν πιο σοβαροί μυστικιστές, παγανιστές κλπ στη σκηνή, αλλά πέρα του ότι το βιβλίο τους παρουσίαζε σαν πολύ περισσότερους από όσοι ήταν, με επιλεκτικές συνεντεύξεις και άρθρα απέκρυψε εντέχνως πολλούς που δεν ακολουθούσαν τα ρατσιστικά και φασιστικά μονοπάτια που ήθελε να προωθήσει αναδεικνύοντας έτσι σαν default κατάσταση τους διάφορους φετιχιστές των sonnenrad.
Παράλληλα έκανε μάγκες άτομα όπως οι Absurd, ένα συγκρότημα που έπαιζε σκατά των οποίων ο μόνος λόγος δημοσιότητας ήταν ότι σκοτώσανε ένα συμμαθητή τους, αλλά χάρη στην προώθηση του Lords of Chaos από πουθενάδες, δολοφόνοι μετατράπηκαν σε celebrities και ηγέτες αυτού του νέου ρεύματος που ονομάστηκε NSBM (ναζιστικό black metal δηλαδή, για όσ@ δεν γνωρίζουν τον όρο). Και κάπως έτσι βρεθήκανε σήμερα τα μέλη των Absurd ιδιοκτήτες 2 από τις πιο γνωστές black metal εταιρείες, της φασιστικής Darker Than Black και της “ουδέτερης” World Terror Committee (WTC) από τις οποίες έχει περάσει και μεγάλο μέρος της ελληνικής σκηνής, συμπεριλαμβανομένων και μπαντών που κατά τα άλλα “δεν έχουν σχέση με ναζί” (απλά τους δίνουν λεφτά).
Και να σου ξαφνικά μια ολόκληρη γενιά, με το internet να είναι αργό και τις online πηγές λίγες, να μαθαίνει το black metal μέσα από το ιδεολογικό φίλτρο που του πέρασε σκόπιμα ο Michael Moynihan, μια ολόκληρη γενιά που έμαθε πως οι σβάστικες είναι cool, οι εβραίοι φταίνε για όλα τα κακά του χριστιανισμού και ότι ο παγανισμός και μυστικισμός συνδέεται με το DNA. Μια ολόκληρη γενιά που κατέληξε με μέλη στην Μεραρχία Azov και στους Atomwaffen, με τα NSBM κατακάθια να είναι αποδεκτά επειδή “έτσι είναι το black metal” και οι παιδεραστές να παίρνουν πάσο επειδή είναι “evil”.
Αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά του Lords of Chaos, μια κληρονομιά που ο μουσικός τύπος αρνείται ακόμα να αναγνωρίσει και αρκείται να ασχολείται μόνο με το κομμάτι της γνωστής παρέας, μια κληρονομιά για την οποία κανείς δεν προειδοποιεί στα πολυάριθμα άρθρα για την ταινία. Δεν είναι δύσκολο παιδιά, κάντε μια μικρή παρένθεση, κάπου μεταξύ σχολιασμού του casting και της σκηνοθεσίας: “Παρεμπιπτόντως, καλά τα περί Mayhem κλπ, αλλά όσοι λόγω της ταινίας αγοράσετε το βιβλίο να ξέρετε, βρωμάει ολοκαύτωμα και φασισμό.”
Διαβάστε επίσης: https://truthout.org/articles/lords-of-chaos-brings-a-white-nationalists-book-to-the-big-screen/
630 
