Ας είμαστε ειλικρινείς, παιδιά. Ξέρουμε ήδη ποια είναι η καλύτερη και πιο δυνατή από κάθε άποψη ημέρα του Release για το 2022, μη σου πω και όλου του 2022. Μιλάω φυσικά για ποιους άλλους, τους Bauhaus!
Ντάξει, όχι. Το λοιπόν. Αυτό που ζήσαμε τη δεύτερη μέρα του αγαπημένου μας φεστιβάλ στην Πλατεία Νερού, είναι κάτι που όποιος βρισκόταν εκεί, θα θυμάται και θα κουβαλάει μαζί του για πάρα πολύ καιρό. Ίσως και πρώτη φορά στη ζωή μου, σε τόσο έντονο βαθμό, να βίωσα μια τόσο ισορροπημένη και ταυτόχρονα δυνατή διαβάθμιση προς το καλύτερο, αφού κάθε φορά που έβγαινε η επόμενη μπάντα του line up, ανέβαζε ακόμη πιο πολύ τον πήχη και τη διασκέδαση, και εγώ έβρισκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται “μπορεί να γίνει καλύτερο;!” Και κάθε φορά, η απάντηση ήταν ναι, καταλήγοντας με εμένα να πέφτω σε μια πανέμορφη λούπα.
Παρά τις μικρές ανησυχίες που υπήρχαν για καταιγίδα, η τύχη ήταν με το μέρος μας και τα βροχερά συννεφάκια μακριά μας. Έχοντας φτάσει πολύ νωρίς, περίμενα σε μια ήδη αρκετά μεγάλη ουρά, τουλάχιστον ένα μισάωρο πριν ανοίξουν οι πόρτες.
Το φεστιβάλ μπορώ να πω πως ήταν τρομακτικά τυπικό και συνεπές στην τήρηση του προγράμματός του, έτσι και το πρώτο act της βραδιάς, οι Αθηναίοι Royal Arch, βγήκαν ακριβώς στην προκαθορισμένη τους ώρα, 17:25. Η πεντάδα είναι ένα άκρως νεοσύστατο indie/shoegaze σχήμα, με πάρα πολλή ενέργεια και φοβερό μεράκι για τη μουσική τους, αφού τα άτομα που αποτελούν τους Royal Arch, όντας πολύ στενοί φίλοι, έχουν “βρει”, όσο και επηρεάσει ο ένας τον άλλον στα μουσικά κουμπιά τους, κάτι το οποίο βγήκε και στη σκηνή του Release.
Όσο άκουγα τις μελωδίες των παιδιών, δε σταμάτησα να σκέφτομαι πόσο ιδανική θα είναι η μουσική τους για κάποιο roadtrip, καλοκαιράκι, με την ξέγνοιαστη διάθεσή τους και τη νεανικότητά τους. Στο σύντομο αυτό set τους τα παιδιά φαίνεται να συντονίστηκαν πολύ αρμονικά, μιας που όσο πέρναγε η ώρα ο ήχος τους έφτιαχνε όλο και πιο πολύ, φέρνοντας δειλά δειλά όλο και περισσότερα άτομα στη σκηνή για να τους απολαύσουν. Κλείνοντας με το αγαπημένο τους και πρώτο single τους “Nuit”, οι Royal Arch μας αποχαιρέτησαν, αφήνοντάς μας με τη σκέψη ότι αν συνεχίσουν έτσι θα έχουμε να ακούσουμε πολύ όμορφα πράγματα στο – σύντομο ελπίζω – μέλλον, και η σκηνή θα έχει ένα καινούριο παιδί που μάλλον της έλειπε.
Η σκυτάλη παραδίδεται στους Sugar For The Pill, που με τη σειρά τους μας μάγεψαν με τις μουσικές τους. Η πεντάδα έδωσε την ονειρική της νότα στην Πλατεία Νερού, με τις γλυκόηχες shoegaze συνθέσεις τους να παρασύρουν όλο και περισσότερο κόσμο κοντά στη σκηνή, κάτι το οποίο εκτίμησαν ιδιαίτερα και φάνηκε στα ταπεινά ευχαριστώ που μας έλεγε συχνά πυκνά η γλυκύτατη frontwoman τους, Βάνα.
Με ένα album στις πλάτες τους, το πολύ καινούριο “Wanderlust”, οι Sugar For The Pill μας έπαιξαν εφτά κομμάτια, που παρά ένα μικρό άγχος που μπορούσα να διακρίνω στην αρχή, κάτι πολύ λογικό και ανθρώπινο, δεν άργησαν να αφεθούν και να ταξιδέψουν κι αυτοί μαζί μας. Η δε γλυκιά Βάνα, με την εμφάνισή της θα έλεγα πως απέδιδε στο εκατό τοις εκατό τον τίτλο της μπάντας “Sugar for the Pill”. Slowdive, be proud.
Setlist:
More Than A Lover
I Wish I Was The Fire
Quicksand
Drink Conium
Falling Back To You
Soul Can Wait
Moan of the Thunder
Με το κέφι και τη διάθεση να είναι ήδη πολύ ανεβασμένα, τρέχουμε μπροστά να πιάσουμε θέση για τη μπαντάρα που ξέρουμε ως Fontaines DC. Με το νεύρο που μπουκάρανε όλοι στη σκηνή, γεμάτοι όρεξη (ναι, το λέω πολύ ευγενικά) και έτοιμοι να κάνουν χαμό, ήδη ξέραμε πως αυτό που θα δούμε από την post punk πεντάδα δε θα είναι τόσο απλό.
Η ευχαρίστηση που πήρα ακούγοντας το πολύ αγαπημένο μου και βαριά συναισθηματικό “In ár gCroíthe go deo” (πρώτο κομμάτι από το νέο δίσκο τους “Skinty Fia”), ως εισαγωγή του setlist τους, ήταν απερίγραπτη, όπως επίσης απερίγραπτο ήταν και να ακούς αυτή την κομματάρα live, με έναν ήχο που από τις πρώτες νότες σου είχε ρίξει το σαγόνι στο πάτωμα, βιώνοντας παράλληλα όλα αυτά τα συναισθήματα που σου προξενεί. Μπορώ πλέον με σιγουριά να πω, πως οι Fontaines DC είναι τεράστιοι, με το κερασάκι στην τούρτα – για να εκτοξευθεί αυτή η αντίληψη –, την εμφάνισή τους την Τετάρτη.
Είμαι σίγουρη πως αν συνεχίσουν έτσι, με τη δημιουργικότητά τους να ξεχειλίζει στο βαθμό αυτό, θα φτάσουν πολύ πολύ ψηλά και, εδώ που τα λέμε, δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο. Παρά το ότι περιστρέφονται γύρω από ένα άκρως ιδιαίτερο post punk, στο οποίο έχουν δώσει τη μοναδική τους ταυτότητα, οι Ιρλανδοί είναι ξεκάθαρα πάνκιδες στο χαρακτήρα, και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Ίσως να έβαζα τον Grian Chatten ως εξαίρεση σε αυτό το συλλογισμό ωστόσο, αφού ζει ολοφάνερα το rapper υγρό όνειρό του μέσα απ’ τη μπάντα, ιδέα την οποία είδαμε να απογειώνεται στο τελευταίο κομμάτι που έπαιξαν για εμάς, “I Love You”.
Εάν δεν έχεις ήδη ακούσει και τις τρεις δισκάρες τους, τρέξε προτού να είναι αργά, γιατί θέλω να πιστεύω πως μετά την αποθέωση που έζησαν απ’ το Αθηναϊκό κοινό θα κάνουν τον κόπο να μας επισκεφθούν ξανά, και θα ήθελα πάρα πολύ να τους δω στη δική τους συναυλία, το συντομότερο!
Setlist:
In ár gCroíthe go deo
Lucid
Sha Sha Sha
Roman Holiday
I Don’t Belong
Chequeless
Televised Mind
Nabokov
Big Shot
Too Real
A Hero’s Death
Jackie Down The Line
Boys
I Love You
Η ώρα έχει έρθει για τους τιτάνες του post rock, Mogwai, ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, και εγώ έχοντας κάνει ένα μικρό διάλειμμα προς τις Toi Toi, ακούω να ευχαριστούν τον κόσμο και τρέχω σαν παλαβή να βρω τη θέση μου μπροστά.
Παρότι προσωπικά έχω τεράστια εκτίμηση και πολλή αγάπη για τους Mogwai, όπως και θεώρησα την επιλογή να ανοίξουν για τους Bad Seeds φοβερή από μουσικής άποψης, φοβόμουν πως για το ευρύτερο κοινό δε θα ίσχυε το ίδιο, και δυστυχώς είχα δίκιο, αν κρίνω από τα λίγα που άκουσα τριγύρω μου.
Ο κόσμος δεν ήταν πολύ θερμός στις τόσο ανοιχτές συνθέσεις που χαρακτηρίζουν τους Mogwai (αλλά και την post rock γενικότερα), άλλοι που είχαν έρθει αναμένοντας να δουν ένα “show” με πολύ έντονη σκηνική παρουσία γκρίνιαζαν, κ.ο.κ. Αν με ρωτάς, θεώρησα την εμφάνιση των Σκωτσέζων εξωπραγματική, έχοντας τις απίστευτες μελωδίες τους να είναι αρκετές για να δημιουργήσουν μια σκηνική παρουσία αξέχαστη.
Άλλωστε, δεν χρειάζεται πάντα το “frontmanιλίκι”, πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψη μας και τη μουσική που ακούμε, αλλά και αυτό που θέλει να επικοινωνήσει ο καλλιτέχνης με το κοινό. Περί ορέξεως τέλος πάντων, κολοκυθόπιτα, ή ό,τι αρέσει στον καθένα. Η μία+ περίπου ώρα για την οποία μας συντρόφευσαν – και πράγματι ήταν συντροφιά – οι Mogwai στη σκηνή του Release, ήταν μια μουσική πανδαισία, ένα να ταξίδι από το οποίο δεν ήξερα αν ήθελα να επιστρέψω.
Μπορώ να πω χωρίς κανένα δισταγμό πως η εμπειρία του να ακούς κομμάτια όπως τα “I’m Jim Morrison, I’m Dead”, “Killing All The Flies”, “Remurdered” (ξεκάθαρα το highlight για μένα), “Mogwai Fear Satan”, αλλά και πόσα ακόμη απ’ τη μεγάλη τους κληρονομιά live, είναι τουλάχιστον καθηλωτική, σε τέτοιο βαθμό όπου το μεγαλείο των post rockers έφτασε σε επίπεδο αυτό των Bad Seeds. Bold, το ξέρω, αλλά κρίνοντας από το τόσο μεγάλο εύρος συναισθημάτων που μου προκλήθηκαν κατά την εμφάνισή τους και το πόσο με συνεπήρε αυτό που άκουγα, είναι μια προσωπική αλήθεια. Η ώρα έχει πάει 10 και οι Σκοτσέζοι μας αποχαιρετούν, με ένα πολύ θερμό χειροκρότημα από το κοινό.
Setlist:
To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth
I’m Jim Morisson, I’m Dead
Dry Fantasy
Killing All The Flies
Ritchie Sacramento
Ceiling Granny
Drive The Nail
Remurdered
Mogwai Fear Satan
We’re No Here
Και εκεί ήρθε η στιγμή της αλήθειας. Κοτζάμ μετακόμιση γινόταν στο stage, τόσο όπου ένιωθα πως θα δω φορτηγά επί σκηνής να ξεφορτώνουν πράγματα (θα μιλάγαμε για άλλο live αν ήταν τέτοια η περίπτωση), και η σκηνή μετατράπηκε αργά ή γρήγορα σε ένα ορχηστρικό πανδαιμόνιο, προετοιμάζοντάς μας για το ότι θα γίνουν φοβερά πράγματα.
Η αναμονή μεγάλωνε και μαζί της άλλο τόσο η κούραση της ορθοστασίας, αλλά όταν τα φώτα άρχισαν να σβήνουν, οι σκέψεις αυτές σιγά σιγά εξασθενούσαν απ’ το μυαλό. Και στα λόγια του “Get Ready For Love”, όλοι αρχίσαμε να χορεύουμε και να φωνάζουμε σαν παλαβά, ενώ την επιλογή του συγκεκριμένου κομματιού ως άνοιγμα για τη συναυλία διόλου τυχαία δεν τη θεωρώ, αφού ξεκάθαρος σκοπός ήταν να προετοιμαστούμε για το πώς θα περάσουμε το υπόλοιπο της βραδιάς μας μαζί τους.
Και έτσι ήταν όντως. Για τον Nick Cave αδυνατώ να βρω κουβέντες για να τον χαρακτηρίσω χωρίς να ακουστώ υπερβολική, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπερβάλω καθόλου όταν λέω πως είναι από τους μεγαλύτερους frontmen που έχουν περάσει ποτέ απ’ την μουσική ιστορία. Το πόσο γεννημένος είναι για αυτό που κάνει, με το ταλέντο του που ξεχειλίζει τόσο στην απίθανα ξεχωριστή φωνή του, όσο και στον τρόπο με τον οποίο γεμίζει μια σκηνή με την παρουσία του και τη σχέση του με το κοινό, είναι κάτι το εξωπραγματικό.
Ο Nick Cave είναι ένας πραγματικός βασιλιάς, ένας βαρύτονος μάγος, που μας γέμισε με φως στην Πλατεία Νερού. Όσο για την τρέλα και παράνοια που λέγεται Warren Ellis, που πήγαινε από όργανο σε όργανο και παράλληλα ήταν ο πιο rock star – βιολιστής που έχω δει ποτέ μου, τα λόγια είναι περιττά.
Η σκηνή ξεχείλιζε από δημιουργικότητα, και κάπως, πώς να το πω, ήταν ανατριχιαστικό να σκέφτεσαι ότι αυτό που ακούγαμε εμείς σαν ακροατές, ήταν κάτι που γεννιόταν εκείνη τη στιγμή. Το μεγαλείο των Bad Seeds συνέχισε το άκρως γεμάτο και δυναμικό setlist με τα “There She Goes, My Beautiful World”, “From Her to Eternity”, και μετά ήρθε το δύσκολο. Μια ερμηνεία του “O Children”, η οποία πρέπει να ήσουν υπερβολικά άψυχος και να προσπαθούσες με νύχια και με δόντια για να μη συγκινηθείς.
Οι μελωδίες αυτού του τραγουδιού, θέλοντας και μη, μπήκαν βαθιά μες στην ψυχή μας, μιλώντας στο μικρό παιδί που έχει θαφτεί κάπου στο χάος… και ο Nick Cave ήρθε μπροστά, απευθυνόμενος σε όλους εμάς, με φοβερό highlight τη στιγμή αλληλεπίδρασης με μια νέα κοπέλα, κάνοντάς της ένα γλυκύτατο “pat pat” στο κεφάλι, ενώ το κορίτσι είχε συγκινηθεί τόσο πολύ, μαζί της και όλοι εμείς, που μοιραστήκαμε αυτήν τη γεμάτη τρυφερότητα στιγμή.
Το “O Children” ήταν μονάχα το ξεκίνημα μιας σύντομης κηδείας που ακολούθησε, αφού ακούσαμε στη σειρά τα “Jubilee Street” (εξαίρεση εδώ), “Bright Horses”, “I Need You”, “Waiting For You”, “Carnage”. Πόσο να αντέξουμε κι εμείς οι άνθρωποι ρε παιδιά.
Πάντως παρά τη μικρή κατάθλιψη, το κοινό συνέχισε να αποθεώνει τη μπάντα, και η μπάντα σύντομα επανήλθε στην παράνοια με το ξεσηκωτικό και ρυθμικό “Tupelo”, και εκεί που αρχίσαμε να ξεσυναρμολογούμαστε όλοι, να σου και το “Red Right Hand”. Να πω εδώ πως το κοινό ήταν από τα καλύτερα που έχω συναντήσει σε τέτοια μεγάλη συναυλία, αφού ήταν τόσο θερμό, τόσο ξεσηκωτικό, έδινε πόνο σε κάθε τραγούδι, κάτι που έδειχνε τη μεγάλη αγάπη που έχουμε για τον Nick Cave και τους Bad Seeds στην Ελλάδα, ενώ φοβόμουν αρκετά μην έχουν έρθει οι μισοί για να ακούσουν το “Red Right Hand”, κάτι σαν αυτό που είχε συμβεί δυστυχώς με τους Cure το 2019.
Αλλά ήμουν λάθος και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Συνεχίζοντας, μαγευτήκαμε με το “The Ship Song”, “Mercy Seat” (κομμάτι που περίμενα πώς και πώς, μιας που εκτός του ότι το λατρεύω, ήμουν πάρα πολύ περίεργη να δω πώς θα ερμηνευόταν live, και προφανώς δεν απογοητεύτηκα), “Higgs Boson Blues”, ενώ χαμός έγινε ξανά στο “City Of Refuge”, όπου ο Cave είχε οριακά ξαπλώσει στο κοινό. Ακούμε έπειτα το “White Elephant”, κομματάρα των Nick Cave & Warren Ellis, όπου η φοβερή τριάδα που έδινε τα αρμονικά φωνητικά της στο background, ήρθε μπροστά και τραγουδούσαν όλοι αγκαλιά με τον Cave, σαν μια μεγάλη οικογένεια.
Βασικά, θα μπορούσα πολύ εύκολα να χαρακτηρίσω αυτό που συνέβαινε στη σκηνή σαν μια μεγάλη τρελαμένη στο ταλέντο οικογένεια. Και σε αυτό το κομμάτι, άναψε ο extra φωτισμός που υπήρχε πίσω από τους μουσικούς, δίνοντάς τους τις χρυσές τους αποχρώσεις, και ήταν σαν να βρισκόμασταν κυριολεκτικά στον παράδεισο. Ανατριχίλες.
Οι καλλιτέχνες αρχίζουν ένας ένας να φεύγουν απ’ τη σκηνή κι εμείς ξέρουμε ότι έχει έρθει η ώρα για το encore. Αρχίζουν οι μελωδίες του “Into My Arms”, του πιο γλυκού ρομαντικού τραγουδιού που ίσως έχει γραφτεί ποτέ, και όλο το κοινό αγαπιέται, ζευγάρια είναι αγκαλιά, ενώ εμείς που τα ζευγάρια μας ήταν μακριά είχαμε κάνει μια αγκαλιά όλη η παρέα (πριτς!), και ακολούθησε το καθηλωτικό και πολύ αγαπημένο μου “Vortex”, σε μια ερμηνεία που μας σημάδεψε για πάντα. Η ταλαντούχα οικογένεια έκλεισε με το “Ghosteen Speaks”, συμπληρώνοντας δύο ολόκληρες ώρες ζωντανού live set, και αποχώρησαν από τη σκηνή, αφού μας ευχαρίστησαν όλους θερμά.
Ίσως μόνο κάποιος που βρισκόταν εκεί να μπορεί να καταλάβει ακριβώς το συναίσθημα που μας άφησε αυτή η εμπειρία. Χαρακτηριστικά, ένας φίλος ήρθε μετά από κάποιες μέρες και μου είπε “δε μπορώ, το σκέφτομαι ακόμη, και με τις μέρες έχει ωριμάσει μέσα μου και έχω ακόμη πιο πολλά συναισθήματα”. Εδώ βάζω να δω το live του “O Children” στο youtube και τρέχουν καταρράκτες. Αλλά ήταν ακριβώς αυτή η εμπειρία, που όσο απομακρύνεται χρονικά, δυναμώνει συναισθηματικά μέσα σου. Παιδιά, αλήθεια, την επόμενη φορά, να πάτε να τους δείτε.
Setlist:
Get Ready For Love
There She Goes, My Beautiful World
From Here To Eternity
O Children
Jubilee Street
Bright Horses
I Need You
Waiting for You
Carnage (Nick Cave & Warren Ellis Cover)
Tupelo
Red Right Hand
The Ship Song
The Mercy Seat
Higgs Boson Blues
City of Refuge
White Elephant (Nick Cave & Warren Ellis cover)
Encore:
Into My Arms
Vortex
Ghosteen Speaks
1134 
