Δέκατη μέρα για το Release festival και όπως φάνηκε κράτησε το δέκα το καλό για το τέλος.
Καλοπροαίρετα πάντα μιλώντας.
Όχι ότι οι προηγούμενες φεστιβαλικές μέρες δεν ήταν ισάξιες με προσεγμένα billing και performances από τους καλλιτέχνες (εξαιρουμένου φυσικά του bau-chaos της πρώτης μέρας), αλλά για τους λάτρεις της vegetarian σκηνής, υποστηρικτές και οικολόγους της green power energy, και γενικότερα groovy ανθρώπους αυτή ήταν η μέρα. Στα συν να προστεθεί φυσικά και η πρώτη εμφάνιση και ανολοκλήρωτος πόθος αρκετών οπαδών των Σουηδών Hellacopters. Γιατί μπορεί να είδαμε Ιmperial State Electric και Backyard Babies στο παρελθόν, αλλά το real thing και deal είναι αυτή η rock n roll πεντάδα.
Η Τρίτη σαν μία μέρα καθημερινή της εβδομάδας, καθώς και η έντονη ζέστη θα μπορούσαν να είναι ανασταλτικοί παράγοντες για τον κόσμο, πάραυτα αρκετοί μαζεύτηκαν από νωρίς στην τσιμεντένια πλατεία χωρίς νερό για να τιμήσουν τα εγχώρια σχήματα και να απολαύσουν ωραίες μουσικές.
Με Αγγλική ακρίβεια οι ADAM ίσως για πρώτη φορά για πρώτο εμφανιζόμενο όνομα δεν είχαν τον άχαρο ρόλο να ζεστάνουν το λιγοστό κοινό, δεδομένου ότι τα τσιμέντα είχαν πυρώσει και ο κόσμος ήταν ήδη καυτός από κάτω και έτοιμος να ακούσει τα κομμάτια από το πρώτο τους δίσκο. Πόσο καρμικό και οξύμωρο πάντως να παρουσιάζεις τον δίσκο σου “Sun” κάτω από τον καυτό ήλιο.
Το συγκρότημα κυκλοφόρησε έναν κορυφαίο δίσκο για τα διεθνή δεδομένα από την Venerate Industries και δίνει από νωρίς το στίγμα της στο μουσικό χάρτη. Η μπάντα έχοντας έναν ατμοσφαιρικό ήχο άπλωσε τις Tool oriented grunge-οειδής μελωδίες της με την dark αισθητική της, δημιουργώντας και χαρίζοντας μία ηχητική σκιά στο χώρο και κερδίζοντας το χειροκρότημα. Θα ήθελα την επόμενη φορά να τους δω σε κλειστό χώρο για να γεμίσουν με τις μουσικές τους το κεφάλι μου και όχι τον ανοιχτό χώρο.
Επόμενο act με τον κόσμο να μαζεύεται αργά και σταθερά, καταλαμβάνοντας τα λιγοστά τετραγωνικά εκατοστά σκιάς ήταν οι επίσης δικοί μας Deaf Radio. Για όσους έχουν παρακολουθήσει ζωντανά την μπάντα, γνωρίζουν ότι είναι μία αμιγώς συναυλιακή μπάντα οπού ιδρώνει την φανέλα και το σανίδι και όχι απαραίτητα από τη ζέστη. Στο μικρό για τα δεδομένα ενός φεστιβάλ σετ τους, μας “κάθισαν by the ocean” (όπως έλεγε στα μεγάφωνα μία ξανθιά ψυχή στο ενδιάμεσο πριν ανέβουν) και μας χάρισαν έξι feel good hits for the summer κομματιών, συμπεριλαμβανομένου των “Astupalaia” , “backseats” και ενός καινούργιου, του “Modern Times” από το επερχόμενο άλμπουμ, βγάζοντας την synth-ετικοί τους πλευρά προς τα έξω και γεμίζοντας το χώρο με διάφορα ”ηχητικά στρώματα” με Post Punk ήχους δίνοντας στον κόσμο αφορμή να λικνιστεί.
Για κάτι παραπάνω από μισή ώρα τίμησαν σε όλα τα ηχητικά μήκη και πλάτη την περσόνα του ξανθομπάμπουρα Josh Homme σε όλες του τις εκφάνσεις είτε με τους QOTSA είτε και με τους Post Pop Depression. Προσθέτοντας στο σύνολο τους επίσης μία εμπορική Muse χροιά στην μουσική ταυτότητα τους. Εν αναμονή λοιπόν της καινούριας κυκλοφορίας.
Καθώς περνούσε η ώρα και το αεράκι βοηθούσε τους παρευρισκόμενους σαν φυσικός ανεμιστήρας να διατηρούν σταθερή θερμοκρασία (ενώ την ίδια στιγμή σε άλλη περιοχή της Αττικής δυσχέραινε το ζωτικής σημασίας σωστικό έργο κάποιων) ξεκινούσε η κάθοδος των βορείων και η επέλαση των Βίκινγκς. Η Elin Larsson και η παρέα της κατέλαβαν την σκηνή και με το “Proud Woman” έσυραν το χορό με τον κόσμο να ανταποκρίνεται με το καλησπέρα σας.
Οι Σουηδοί στα mid 10s βρίσκονταν σε ένα συνθετικό, δισκογραφικό και συναυλιακό ζενίθ, το οποίο μας απέδειξαν ότι καλά κρατεί μέχρι και σήμερα και ωριμάζει σαν το καλό κρασί. Δεν ξέρω πως φαντασιώνονται τις θερμοκρασίες της κόλασης στα μέρη τους, αλλά αυτό που βίωσαν χτες μπορεί να τους το φέρνει πολύ κοντά. Σωστή από ενδυματολογικής άποψης η επιλογή του λευκού χρώματος από την Elin και τον Zack Anderson, ενώ κάποιος πρέπει να πει στον Kristoffer Schaefer ότι στην Ελλάδα το “white is the new black”. Η τετράδα από το Örebro μας χάρισε απλόχερα τις λουλουδιασμένες Blues infused μελωδίες της και τίμησε τον ομώνυμο αλλά και τον τελευταίο δίσκο της, κλείνοντας με το ανεπανάληπτο “Devil Man”.
Η Elin με την γενικότερη αεικίνητη παρουσία της (και το crowdsurfing) κρατάει τα ηνία και τραβάει τα βλέμματα, αλλά αν δεν είχε τους τρεις ακούραστους και low profile εργάτες από πίσω της όπου λειτουργούν άψογα συνεργατικά, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο. Προσωπική άποψη του γράφοντα, για να ταιριάζει και αισθητικά και οπτικά με την μουσική τους, θα τους προτιμούσα αντί για το urban style της πλατείας, σε κάποιο δάσος κάτω από τα δέντρα για να αναδειχθεί η οργανική και ψυχεδελική χίπικη πλευρά τους.
Ώπα, ώπα, Βασίλη! Μπορείς να πάρεις μιαν ανάσα τώρα, αναλαμβάνω εγώ!
Η αντικειμενικότητα κάπου εδώ πάει περίπατο, αφού εκτός από σουηδοαναθρεμένος, είμαι και τεράστιος αφισιονάδο των Hellacopters, τους οποίους θεωρώ την επιτομή του σύγχρονου rock n roll. Δεν θα μπορούσα εννοείται να λείψω από την πρώτη τους εμφάνιση στην πόλη μου, παρόλο που τους έχω δεί σε δυο ακόμη ευρωπαϊκές πόλεις. Πιστέψτε όμως, πως αν είχα το χρόνο και το χρήμα, θα τους ακολουθούσα σε ολόκληρη περιοδεία.
Το άκουσμα του ερχομού τους στην Αθήνα για το Release Athens με έκανε να βρέξω το εσώρουχο μου και για αρκετό καιρό δεν μιλούσα για τίποτα άλλο. Οπότε όχι, δεν με πείραξε ο μπουκωμένος ήχος της έναρξης, αφού η σκηνική παρουσία των Σουηδών “διόρθωνε” κάθε πρόβλημα.
Κανείς δεν θα μπορούσε να διαλέξει καλύτερο ξεκίνημα από το “Hopeless Case of a Kid in Denial” και το πάρτι αρχίζει. Αβυσσαλέο rock, με garage/punk attitude, χωρίς φιοριτούρες και εντυπωσιακά διακοσμητικά, με ένα συγκρότημα που αν και για λίγα χρόνια μας είχε πικράνει με τη διάλυση του, επανήλθε δριμύτερο σαν να μην έλειψε ποτέ. Με τον Dolf DeBorst (αν δεν γνωρίζετε τους The Datsuns, κάντε χάρη στον εαυτό τους) πλέον στο μπάσο, και τον Dregen στη μόνιμη σύνθεση της μπάντας και πάλι, μας ζήτησαν συγγνώμη που τους πήρε τόσα χρόνια να μας επισκεφτούν. Δεν φταίνε όμως, εμείς είμαστε άμπαλοι!
Μετά από μερικά τραγούδια ο ήχος θα στρώσει και η απόλαυση θα απογειωθεί. Με παλαιά και νέα κομμάτια, οι Hellacopters είμαι σίγουρος πως κέρδισαν πολλούς νέους φίλους στην Πλατεία Νερού. Τι και αν ο Dregen φορούσε ορθοπαιδική μπότα μετά από το πρόσφατο σπάσιμο του ποδιού του, αυτό δεν τον σταμάτησε από το να κινείται συνεχώς, αν και προσεκτικά.
Η έκπληξη της βραδιας για μένα ήταν το “Tab” που δεν περίμενα να ακούσω και είναι ένα από τα πιο μαστουριάρικα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ από μπάντα που δεν είναι “stoner” και αυτή η εμφάνιση ήταν άξια για να τιμήσει τη μνήμη του αδικοχαμένου πρώην κιθαρίστα τους, Robert Dahlqvist, αλλά και για να γιορτάσει τα 52α γενέθλια του κημπορντίστα, Anders “Boba” Lindström.
Εξαιρετικά ισορροπημένη setlist, ήχος που συνεχώς καλυτέρευε, μουσικοί που το διασκέδαζαν με την ψυχή τους κερδίζοντας ολοένα και περισσότερους από το κοινό, σε ένα βράδυ που θα έκλεινε με μια ακόμη άψογη εμφάνιση των Clutch. Πόσο καλύτερα να πάει η βραδιά!
Ελπίζουμε να ξαναδούμε σύντομα τους Hellacopters και σε κλειστό χώρο και να κάνουν ένα ηχηρό sold out που θα τους τοποθετήσει στη θέση που θα έπρεπε να είναι εδώ και δυο δεκαετίες.
ΗΜΟΥΝ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΣΕΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑ! Βασίλη, ο λόγος και πάλι σε σένα…
Setlist:
Hopeless Case of a Kid in Denial
Alright Already Now
Carry Me Home
Like No Other Man
Born Broke
Eyes of Oblivion
Ghoul School
Down on Freestreet
So Sorry I Could Die
Toys and Flavors
Everything’s on T.V.
Tab
The Devil Stole the Beat From the Lord
No Song Unheard
Soulseller
Try Me Tonight
By the Grace of God
Encore:
Reap a Hurricane
I’m in the Band
(Gotta Get Some Action) Now!!
Με το ρολόι να δείχνει 23:03 και το “Sea of destruction” στα ηχεία, ο μουσάτος πάστορας και οι τρεις ακόλουθοι του ανεβαίνουν στην σκηνή, πιάνουν τα όργανα και αναλαμβάνουν δράση. Δια στόματος Neil Fallon και έπειτα από τριετή απραξία και απουσία από τη χώρα μας, είναι ιδιαίτερα χαρούμενοι και ικανοποιημένοι που επιστρέφουν ξανά στον τόπο του εγκλήματος.. Όμως πραγματικά δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο ευχαριστημένοι από ότι εμείς οι οπαδοί.
“Immortal” και “The Mob Goes Wild” και το ξέφρενο πάρτι, όπως και κάθε φορά με τους Αμερικανούς ξεκινάει. Πατημένος ο συμπλέκτης και το γκάζι, με τις ταχύτητες να ανεβοκατεβαίνουν, αυξομειώνουν εντάσεις και στροφές κατά τις ορέξεις τους, και μας πηγαίνουν στα κόκκινα μέχρι τέλους με ελάχιστα σημεία χαλάρωσης. Πραγματικά στα live τους συνειδητοποιείς ότι η μπάντα ζει και αναπνέει για να πατάει στο σανίδι και η μουσική τους ζωντανεύει κυριολεκτικά. Ο ήχος της κιθάρας ακούγεται τόσο προσκείμενος στην Σαμπαθική φιλοσοφία, λες και βγήκε κατευθείαν από τις διδαχές του Μεγάλου Μουστάκια. Με την μοναδική διαφορά ότι τα riffs του Tim Sult έχουν βουτηχτεί στο απόσταγμα bourbon ενός παράνομου moonshiner και έχουν στεγνώσει σε κάποια πολιτεία του Νότου. Πακτωλός με τις μελωδίες και τα riffs, τα εξαπέλυε προς πάσα κατεύθυνση δημιουργώντας μία κατάσταση συναισθησίας, καθώς μπορούσες να γευτείς και να ακούσεις τις νότες που έπαιζε.
“A Quick Death in Texas”, “In Walks Barbarella”, “X-Ray Visions” παίρνουν την σκυτάλη και συμπληρώνουν το ρυθμικό μουσικό πάζλ με τον κόσμο να έχει ενεργό ρόλο και να ανταποκρίνεται στα μέγιστα. Ιδιαίτερα ευχάριστη συγκυρία η παρουσίαση δύο νέων κομματιών από τον επερχόμενο δίσκο, τα οποία ταίριαξαν γάντι και πέρασαν groovy πιστοποίηση 4/20 από την μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου.
Οι Αμερικανοί για ακόμη μία φορά κέρδισαν το στοίχημα της φεστιβαλικής παρουσίας σε ανοιχτό χώρο με τη μουσική τους και την πληθωρική παρουσία του καθενός ατομικά και όλων μαζί συνολικά. Το rhythm section των Jean Paul Gaster και Dan Maines πλαισίωναν ιδανικά τον Sult μέσα από την φαινομενική απλότητα και ρευστότητα που έβγαζαν προς τα έξω και ήταν αμφότεροι χάρμα ιδέσθαι. Ο Gaster πίσω από το kit του είναι εκπληκτικός, στιβαρός και πρέπει να έχει εντρυφήσει στο μοχθηρό βιβλίο του μετρονόμικον, καθώς δεν έχασε ούτε χτύπημα, ακόμα και όταν του έφυγε η μπαγκέτα από το χέρι. Ενώ παράλληλα η ήρεμη δύναμη που ακούει στο όνομα Dan γεμίζει με τις μπασογραμμές του όγκο και groove, με το πληθωρικό του ταλέντο πάνω στον τετράχορδο οδοστρωτήρα του.
Αυτός όμως που είναι εκτός συναγωνισμού και μία κατηγορία μόνος του είναι ο Neil. Είτε κρατάει το μικρόφωνο και τραγουδάει, είτε κρατάει τη Les Paul και την περιεργάζεται, θέλεις σίγουρα να τον πάρεις μία αγκαλιά. Ο τύπος σε μαγνητίζει με τη φωνή του και σε καθηλώνει με την εκφραστικότητα του, σαν άλλος beardy Jello Biafra, κάνει το κοινό υποχείριο στις επιθυμίες του. Καθώς περνούσε η ώρα και ακούγονταν τα”Subtle Hustle” και “Cypress Grove”, αν έκλεινες τα μάτια θα μπορούσες να φαντασιωθείς ότι τζαμάρει με την μπάντα στην σκηνή ο Tom Peaty, με τον Rick James να κάνει ένα πέρασμα for bitchin the sound με funk απολήξεις.
Αν κάτι θα άλλαζα από την εμφάνιση των Αμερικανών, ίσως θα πρόσθετα λίγο χρόνο ακόμα στο σετ τους, για να ανταποκρίνονται πλήρως στα δεδομένα ενός άτυπου Headliner,καθώς enough is not enough.. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα “Firebirds!”,”(Red Alert) Boss Metal Zone, και για encore στα οποία έγινε χαμούλης τα “The Regulator”, “Rats” και “Electric Worry” όπου ο κόσμος έγινε όλος μία παρέα και τα οποία εκτίναξαν τον πήχη της διασκέδασης πολύ ψηλά.
Setlist:
Sea of Destruction
Immortal
The Mob Goes Wild
A Quick Death in Texas
In Walks Barbarella
X-Ray Visions
Firebirds!
Strive for Excellence
Subtle Hustle
Cypress Grove
(Notes from the Trial Of) La Curandera
Passive Restraints
(Red Alert) Boss Metal Zone
Crucial Velocity
Burning Beard
The Elephant Riders
Spacegrass
Encore:
The Regulator
Rats
Electric Worry
Ιδιαίτερη μνεία στον τύπο που ακούει στο όνομα Άκης και ο οποίος ήταν ατραξιόν ανάμεσα στον κόσμο και γκρουβαρε μαζί με την παρέα του σε άλλο επίπεδο. Όποιος και αν είσαι φίλε….RESPECT..!!
Εν τέλη τα είχαμε όλα,λιγοστά υποτυπώδη mosh pits, crowdsurfing, μπυροποσιες, με μπυροχυσίες, και λιγότερα κινητά..!! Το μόνο που δεν είχαμε, ήταν καπνογόνα αλλά δεν μας χάλασε κιόλας.
Στο τέλος της βραδιάς υπό τους ήχους του “Dirty Old Town” των Pogues έβλεπες μόνο χαρούμενα πρόσωπα και μόνο χαμόγελα, απόδειξη του ότι έζησες μια μοναδική και απολαυστική βραδιά. Στο κάτω κάτω για να θεωρηθεί κάποιο φεστιβάλ επιτυχημένο, αυτό μετράει…αρκεί να είσαι από τους τελευταίους ρομαντικούς..!!!
Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης
912 
