Είδος: Alternative rock, funk rock
Εταιρεία: Warner Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14 Οκτωβρίου 2022
Κι εκεί που κάποιοι έλεγαν «μα πού χάθηκαν αυτά τα καλιφορνόπαιδα», οι Red Hot Chili Peppers σκάνε μύτη με δύο full length μέσα στην ίδια χρονιά κι ως γνήσιοι boomers με σύνδρομο “Prince”, αποφασίζουν να μην πετάξουν τίποτα μέσα στην υπερπαραγωγικότητά τους.
Το εξώφυλλο παραπέμπει ευθέως στα πρώτα βήματα της μπάντας, κλείνοντας το μάτι σε τυχόν πρωτοδισκάκηδες, αλλά let’s be honest, ποιος πραγματικά πιστεύει πως οι Peppers θα έβγαζαν κάτι κοντινό στις «τότε» δουλειές τους και, κυρίως, ποιος αποζητά κάτι τέτοιο εν έτει 2022;
Για όσους βαριούνται να διαβάζουν λεπτομέρειες, ας ξεκαθαρίσουμε από τώρα πως το εν λόγω album, όπως ακριβώς και όλα των τελευταίων 11 χρόνων, δεν αποτελεί μηχανή παραγωγής radio friendly επιτυχιών, ενώ η πολύσυζυτημένη επιστροφή του John Frusciante ΔΕΝ είναι αυτό που νομίζεις.
Πάμε στο δια ταύτα λοιπόν…
Το εναρκτήριο “Tippa My Tongue” δίνει υποσχέσεις για μία πιο uptempo (τρόπον τινά) προσέγγιση, σε σχέση με το πιο νηφάλιο “Unlimited Love” κι αυτό ισχύει ως ενός σημείου, αλλά όχι σε βαθμό που το σχήμα να ξεφεύγει από ό,τι έχει κάνει τα τελευταία πολλά χρόνια. Τουτέστιν, στο “Return of the Dream Canteen” υπάρχει συνέπεια στον ήχο που έχει χτίσει πλέον το group και η minor διαφορά σε σχέση με τον προκάτοχό του είναι μερικές εξάρσεις και η κατά τόπους εκτενέστερη χρήση της κιθάρας. Μην μπερδεύεστε όμως, ο Flea εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο, είτε με το μπάσο, είτε με την τρομπέτα του.
Το “Peace and Love” κατεβάζει τους τόνους απότομα, με το “Reach Out” να λειτουργεί θετικά χάρη στο κιθαριστικό refrain του. Το “Eddie”, που ξεκινά σαν το “By the Way” κι αποτελεί έναν φόρο τιμής στον Eddie Van Halen, διαθέτει έναν καλοδεχούμενο νοσταλγικό και παλιακό αέρα, ενώ το “Fake as Fu@ck” συντελεί στο ότι ο δίσκος είναι μερικά «τσικ» λιγότερο νωχελικός από τον προηγούμενο.
Από τις top συνθέσεις για τον γράφοντα είναι το “Bella”, ενώ το “Roulette” που ακολουθεί θα ξεδιψάσει πρόσκαιρα εκείνους που αποζητούν τη συνταγή των εν δυνάμει single του «κάποτε». Το όμορφο “My Cigarette” θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται στο (πιο ταξιδιάρικο γενικά) “Unlimited Love”, το “Afterlife”κινείται σε ένα λεπτό σκοινί σε ό,τι αφορά το πόσο χρειάζεται, με το “Shoot Me a Smile” να σώζεται από το πολύ όμορφο ρερφρενάκι του.
Το “Handful” είναι τόσο αναμενόμενο και “meh” που το χέρι πάει αυτόματα στο skip, με το ‘80s oriented “The Drummer” που ακολουθεί να επαναφέρει την τάξη, αποτελώντας παράλληλα ένα από τα highlight του δίσκου. Στο “Bag of Grins” εκτιμώ τη διαφοροποίηση από τα άλλα κομμάτια και τη heavy rock προσέγγισή του, στο “Lalalalalalalalala” δεν εκτιμώ απολύτως τίποτα, ενώ στο “Copperbelly” δεν καταλαβαίνω τι προσπάθησαν να κάνουν, αλλά μάλλον δεν πέτυχε.
Η κοιλίτσα του τέλους συνεχίζεται με το απλώς συμπαθητικό “Carry Me Home”, ενώ το επιλογικό “In the Snow” είναι ο ορισμός του “all that could have been”, μιας και η γοητευτική χροιά του δεν καταλήγει πουθενά. Εν ολίγοις, εκεί προς τον τερματισμό δεν τράβηξε η φασούλα, αφήνοντας μια περίεργη ηχητική γεύση.
Συμπερασματικά:
Όπως και στο πρόσφατο ξαδερφάκι του, το “Return of the Dream Canteen” έχει πολύ καλές στιγμές, έχεις πολύ αδιάφορες στιγμές, έχει και τις good enough στιγμές. Η διάρκεια προφανώς και δεν λειτουργεί θετικά, αλλά όπως ειπώθηκε και στην αρχή, το σύνδρομο “Prince” είναι δύσκολο να το ξεπεράσεις και οι Peppers το έχουν αποδεχτεί κι αγκαλιάσει καιρό τώρα. Το κύριο ελάττωμά του album είναι πως είναι κάπως ασύνδετο σε σημεία. Σαν ένα κολλάζ συνθέσεων που περίσσεψαν από διάφορα sessions, κάτι που μπερδεύει ενίοτε τον ακροατή, ενώ τα άνισα μεταξύ τους τραγούδια δεν βοηθούν καθόλου.
Συγκριτικά με το “Unlimited Love”, η νέα δουλειά των καλιφορνέζων είναι λιγότερο ταξιδιάρικη, αλλά περισσότερο ψυχεδελική. Είναι λιγότερο ατμοσφαιρική, αλλά περισσότερο guitar driven. Και οι δύο μπορούσαν να είναι μικρότερες και οι δύο θα μπορούσαν να είναι ουσιαστικότερες. Σίγουρα όμως έχουν αμφότερες πολύ καλά σημεία αναφοράς.
Σε κάθε περίπτωση, αναρωτιέμαι γιατί το group δεν κράτησε τις πιο καλές στιγμές και των δύο, προκειμένου να βγάλει ένα πραγματικά super album, αλλά μετά θυμήθηκα πως δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν (βλέπε “Stadium Arcadium”), ενώ at the end of the day, Red Hot Chili Peppers είναι αφού. Κάνουν ό,τι θέλουν και μπήκαν και δυο φορές μέσα στην ίδια χρονιά στα charts με δύο διαφορετικά album και πώς μας φάνηκε!
https://www.facebook.com/ChiliPeppers
868 
