Πολλές φορές μου τραβάνε την προσοχή ακούσματα και ήχοι που δεν είναι γύρω από αυτά που ακούω συνήθως.
Όταν προσπαθώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που μου κέντρισε την προσοχή, μετά από προσπάθεια ανάλυσης σημείων ή κουλτούρας, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Η μουσική είναι τέχνη και η τέχνη δημιουργεί συναισθήματα. Καλλιτέχνης και ακροατής συντονίζονται γιατί… γιατί έτσι. Οπότε κλείνω το κουμπί της υπερανάλυσης, κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω τους ήχους. Με αφορμή το reunion και live των Raining Pleasure στον Λυκαβηττό στις 28 Ιουνίου (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), προσπάθησα να ανακαλέσω τι ήταν αυτό που κέντρισε την προσοχή στους Raining Pleasure.
Προς το τέλος της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές του ’00, η ελληνική σκηνή είχε αφήσει πίσω της τις άγουρες μελωδίες, οι ήχοι άρχισαν να γίνονται πιο πολύπλοκοι και οι πιο alternative ρυθμοί άρχισαν να μπαίνουν όλο και πιο δυναμικά στη σκηνή. Οι Earthbound είχαν κυκλοφορήσει το “The Valley”, τα Διάφανα Κρίνα το “Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές”, τα Ξύλινα Σπαθιά το “Ένας κύκλος στον αέρα”, οι Τρύπες το “Μέσα στη νύχτα των άλλων” και υπήρξε και ένας δίσκος που πραγματικά είχα λιώσει, το “Suddenly Comes” των Closer. Οι Closer στον λίγο χρόνο που βρέθηκαν στη σκηνή, κατάφεραν να κάνουν μια περιοδεία στην Αγγλία με τα Κρίνα, συμμετείχαν στο Rockwave και σήκωσαν αρκετή σκόνη γύρω από το όνομά τους, με τον ιδιαίτερο alternative ήχο τους και το παρανοϊκό silent βιολί που συνόδευε τις μελωδίες τους.
Σε αυτό το κλίμα, εμφανίστηκε ένα συγκρότημα από την Πάτρα όπου ανάμεσα στα συγκροτήματα που έπαιζαν στις φοιτητικές εστίες των πανεπιστημίων ξεχώρισαν και δεν ήταν άλλοι από τους Raining Pleasure. To 2001 κυκλοφόρησαν το “Flood” και εκτός από την μεγάλη επιτυχία που έκανε, κατάφερε να κεντρίσει και το ενδιαφέρον του marketing δίνοντάς τους ένα συμβόλαιο με μεγάλη εταιρεία τηλεπικοινωνιών για να βάλουν το κομμάτι “Fake” στη διαφήμισή τους. Ο up tempο ρυθμός και η μελωδική φωνή του τραγουδιστή έκαναν γνωστούς τους Raining Pleasure στους πάντες. Τους ήξεραν όλοι! Εμένα όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι η αισθητική τους μου θύμιζε τους πολύ αγαπημένους μου Closer, οπότε αν και δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάστηκα με το album, είχα τις κεραίες μου στραμμένες πάνω τους για να δω τη συνέχειά τους.
Όπως ήταν λογικό, όλοι περίμεναν το διάδοχο του “Fake” αλλά οι Raining Pleasure επέλεξαν να κινηθούν σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια με το “Forwards & Backwards” του 2003, αλλά εκεί που κατά τη γνώμη μου ξεδίπλωσαν όλη τη δημιουργική τους ικανότητα ήταν το 2005 με το album “Reflections”.
Με το “Reflections” οι Raining Pleasure έκαναν ένα πολύ τολμηρό βήμα. Αντί να ακολουθήσουν την έτοιμη συνταγή που είχαν, αποφάσισαν να διασκευάσουν το “Reflections” του Μάνου Χατζιδάκι που κυκλοφόρησε αρχικά το 1971. Σε αυτό το album ο Χατζηδάκις κατάφερε να βρει μια περιθωριακή μπάντα που κατάλαβε όμως το τεράστιο πάθος τους και δημιούργησαν ένα ταξίδι στην αγάπη την απώλεια και την διαφορετικότητα.
Οι Raining Pleasure σεβάστηκαν το υλικό του δίσκου αλλά έβαλαν και τον χαρακτήρα τους, ώστε να μην κάνουν απλά μια αντιγραφή του πρωτότυπου. Είδαν τις κλασσικές μελωδικές γραμμές του Reflections μέσα από μια πιο σύγχρονη ματιά αλλά συντονίστηκαν στην ανάγνωση του περιθωρίου και της διαφορετικότητας. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πανέμορφο album, το οποίο για εμένα πλέον έχει πάρει μια ξεχωριστή θέση στην δισκοθήκη μου και δεν είναι μία ακόμα διασκευή.
Με το Reflections ο Χατζιδάκις έδειξε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Και χαζομελωδίες σφηνάκια για ελληνικές ταινίες αλλά και συμφωνικά rock αριστουργήματα ενώ αφηνόταν στο περιθώριο της Νέας Υόρκης. Με τον ίδιο τρόπο και οι Raining Pleasure έδειξαν ότι μπορούν να γράψουν και εμπορικά hit που θα ντύσουν διαφημίσεις αλλά και τόλμησαν να δώσουν την δική τους οπτική σε ένα μεγαλειώδες έργο.
1001 
