Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται ακόμα και αν έχουν περάσει σχεδόν τριάντα ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ματιά (ή αυτιά στην προκειμένη) και μία δεκαετία από την πιο πρόσφατη συνάντηση.
Και αυτό αποδείχθηκε και επιβεβαιώθηκε περίτρανα το βράδυ του Σαββάτου στο Floyd με ένα αναμενόμενο και βαρύγδουπο sold out από τους αγαπημένους του Ελληνικού κοινού Βρετανούς.
Λόγω ανελαστικών οικογενειακών υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να είμαι από νωρίς στη γιορτή που στήθηκε στο χώρο και έφτασα την στιγμή που στα ηχεία έπαιζε το “Manifesto” των Roxy Music, παρατηρώντας γύρω μου μόνο χαρούμενα πρόσωπα και ευχάριστα πηγαδάκια σε μία κατάσταση που θύμιζε επανασύνδεση παλιών γνωστών με αμπελοφιλοσοφίες και απεριτίφ να δίνουν και να παίρνουν.
Την ακριβή ώρα του αναγγελθέντος χρονοδιαγράμματος, επιβεβαιώνοντας την τετριμμένη άποψη περί συνέπειας λόγω γεωγραφικής προέλευσης του συγκροτήματος, τα φώτα έσβησαν, το λιτό και απέριττο banner με το λογότυπο της μπάντας δέσποζε στο πίσω μέρος της σκηνής και η αγαπημένη τετράδα από το Manchester έκανε την εμφάνιση της σκορπώντας χαμόγελα και ρίγη συγκίνησης.
Μπορεί η πόλη του Manchester να υστερεί πλέον τουλάχιστον στα ποδοσφαιρικά δρώμενα, στο μουσικό κομμάτι όμως διατηρεί την πολυετή παράδοση και την συνεχίζει με τους Puressence να κατέχουν σημαντικό ρόλο επ’αυτού
Από την πρώτες νότες και την επιλογή των κομματιών αντιλαμβανόσουνα ότι η συναυλία θα κινηθεί σε ένα αμιγώς επετειακό best of setlist, και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά από την στιγμή που η μπάντα είναι μηχανή παραγωγής hit και κάθε σύνθεση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει περίοπτη θέση στο καθένα μας διαφορετικά για τους δικούς του λόγους.
Ο James Mudriczki παρά την σχετικά πρόσφατη περιπέτεια της υγείας του, είναι υγιής και σφύζει από ζωντάνια, ειδικά επί σκηνής όπως βροντοφώναζε κι ο ίδιος, και ένιωθε σαν το σπίτι του με ότι συνεπάγεται αυτό, και με το υπόλοιπο συγκρότημα να ακολουθεί τις επιταγές του, το χιούμορ του, τους σχολιασμούς του και τις φωνητικές του μελωδίες, για τις οποίες αξίζει να τον επαινέσουμε και προσωπικά.
Η μουσική τους παραμένει πιστή στο εναλλακτικό και Indie πεδίο, όμως ζωντανά μεταμορφώνετε σε κάτι διαφορετικό και ο ήχος της κιθάρας αποκτά μία ατμοσφαιρικότητα και δρα εν μέσω αυτοσχεδιαστικής διάθεσης με τις απαιτούμενες δόσεις πειραματισμού που σε σημεία, τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου γνώμη, παραπέμπουν στους Sun Dial, Loop και Spiritualized και στο ηχητικά acid υπόβαθρο τους.
Και η παραπάνω παραδοχή είναι αφιερωμένη σε όσους συνεχίζουν να θεωρούν την μουσική τους γλυκανάλατη και νερόβραστη.
Η συναυλία συνεχίστηκε σε υψηλά standard μέσα σε κλίμα ευφορίας και αμφίδρομης συναισθηματικής φόρτισης μεταξύ μπάντας και κοινού, χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερα ψεγάδια.
Εδώ όμως στο σημείο αυτό θα κάνω μία παραβολή με φανταστικά πρόσωπα δίνοντας τροφή για σκέψη.
“Ο Μπάμπης πηγαίνει στις συναυλίες και προσπαθεί να περάσει καλά, σηκώνει ψηλά το κινητό του όλη την ώρα κόβοντας σου το οπτικό πεδίο, μπαίνει μπροστά σου με αγένεια δήθεν αναζητώντας κάποιον και τελικά μένει εκεί και δεν βάζει γλώσσα μέσα του. Από την άλλη υπάρχει ο Πέτρος που επίσης προσπαθεί να απολαύσει τη συναυλία τηρώντας τα προσχήματα χωρίς να ενοχλεί ζώντας τη στιγμή σαν κάτι μοναδικό.
Σε έναν συναυλιακό κόσμο γεμάτο Μπάμπηδες προσπάθησε να γίνεις σαν τον Πέτρο για να περνάς καλά εσύ και οι γύρω σου και για να έχεις να μνημονεύεις πρόσωπα και καταστάσεις με ευχάριστη διάθεση στο μέλλον”.
Οι “πολιτογραφημένοι Έλληνες” Βρετανοί, για σχεδόν μιάμιση ώρα μας ταξίδεψαν νοσταλγικά και μας διασκέδαζαν με την μουσική τους προσφέροντας μας μία αγνή αίσθηση με λάγνες απολήξεις του τι εστί η μπάντα και ταυτόχρονα μας επιβεβαίωσαν ότι αποτελούν εκ των κορυφαίων και πιο αγαπημένων καλλιτεχνών στις προτιμήσεις του Ελληνικού κοινού εις τον μουσικό αιώνα τον άπαντα.
Μέχρι την επόμενη φορά μένει “αυτό το συναίσθημα..”
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
172 
