Ίσως τελικά το κακό να είναι πιο ελκυστικό από το καλό. Ίσως το περίβλημά του να το κάνει λιγότερο βαρετό ή και συναρπαστικό. Το ερώτημα είναι αιώνιο και στον ατέρμονο αυτό αγώνα καλού-κακού, με σχετικό φυσικά τον προσδιορισμό τους για τον καθένα μας, οι απόψεις και οι σκέψεις μοιάζουν να καταλήγουν άχρηστα λογοτεχνικά στολίδια, σαν τα μπιμπελό που γεμίζουν τα παραφορτωμένα σπίτια και κανείς δεν τα προσέχει πραγματικά. Μένει μόνο το βάρος ενός περιττού όγκου να σε περιβάλλει σαν τη σκιά μιας εντύπωσης.
Είναι γεγονός πως η απήχηση της “διδαχής” της αρετής ή αν προτιμάς ακόμα και μιας τέχνης που σκαλίζει, καλλιεργεί και ανθίζει την ψυχή του ανθρώπου εξαρτάται και από τη μορφή αυτού που τη μεταφέρει στους άλλους. Ίσως να μάθαινες ολοκληρώματα αν σου τα δίδασκε ο Iommi… Υπάρχει η τεράστια φιλοσοφική κληρονομιά αυτού του τόπου που παραμονεύει παραγκωνισμένη μόνο για λίγους βιτσιόζους που έχουν ένα ξεχωριστό μικρόβιο αναζήτησης. Όλα αυτά τα σπουδαία δυστυχώς επιχειρήθηκαν να ταξιδέψουν μαζί μας στο χρόνο με έναν τρόπο απεχθή, μια ξύλινη εκπαίδευση με μονοδιάστατους και βαρετούς συχνά εκπαιδευτικούς, αντιπαθείς και κουραστικούς στα μάτια των περισσότερων παιδιών. Ένας Robin Williams ανεβασμένος στην έδρα του να απαγγέλει με στόμφο θα είχε καλύτερα αποτελέσματα.
Σήμερα βέβαια, η σύγκρουση του καλού με το κακό, ή αν προτιμάς του απαιτητικού, του εξεζητημένου με το φτηνό και το χυδαίο έχει απλοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Φυσώντας μακριά ακόμα και την μυθική σκόνη των μεγάλων κακών της αμερικανικής μαφίας, που έντυσε τους χαρακτήρες μεγάλων κινηματογραφικών επιτευγμάτων, σήμερα διανύουμε τη μαστροπεία του φτηνού κλιπ και των τατουάζ. Μια υποκουλτούρα που ανέτρεψε τη μακρινή αφετηρία του μαχητικού rap και hip hop και αποτελεί πια μια ρηχή, συστημική έκφραση… Η μεγαλύτερη παγίδα είναι η συνήθεια, η επανάληψη και φυσικά η διάρκεια, που μπορεί να αποδειχθεί εγκληματική στα χρόνια που το παιδί κάνει τα σημαντικά βήματα να ανδρωθεί σε όλες τις κατευθύνσεις. Και δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε: το εύκολο, λαμπερό αλλά και φτηνιάρικο είναι ελκυστικό, κοντινό, σφυρίζει δελεαστικά σαν σειρήνα στο μυαλό του πιτσιρικά. Αν όμως το χαρακτηριστικό του ενήλικα είναι ο επίκτητος κυνισμός του, που τον έχει οδηγήσει στην κουρασμένη απομυθοποίηση των ιδεών, τι μας απομένει αλήθεια;
Ανάμεσα στον ξύλινο μεσήλικα που δεν παύει να χλευάζει τον ιδεολόγο έφηβο εαυτό του, και τον έφηβο που λαχταρά να βιώσει τη ρηχή πολυτέλεια κακομαθημένων ινδαλμάτων, πέρα από την αναζήτηση της πολυτέλειας πια κάποιων πιθανών κοινωνικών αξιών, έχουμε και το διογκωμένο πρόβλημα του σεβασμού στη γυναίκα. Εκτός από τη μιμητική συνθηματική αντιμετώπιση των εφήβων απέναντι στα κορίτσια με ινδάλματα ψευτο-macho φαλλοκρατικά σκουπίδια , που μπορεί να εξελιχθεί επικίνδυνα, υπάρχει και η κατηφόρα στο άλλο φύλο. Πολλά κορίτσια προσπαθούν να υιοθετήσουν το ανάλογο κοστούμι και να βρουν τον “ρόλο” τους στο ιδεατό βίντεο κλιπ της δικής τους πραγματικότητας, να καταλήξουν κενά επιθυμητά ομοιώματα κατ’ εικόνα των καλλίγραμμων χορευτριών των κλιπ.
Όσο γελοίο και αν μοιάζει αυτό το παιχνίδι, ειδικά για την ελληνική πραγματικότητα, ο κίνδυνος του ατυχήματος (όχι φυσικά απλά ενός αυτοκινητιστικού) από εκτροπή της παρατεταμένης μίμησης παραμονεύει. Σε μια χώρα που ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα οικονομικά τα τελευταία χρόνια, η εκθαμβωτική εικόνα του πετυχημένου σταρ είναι σίγουρα πιο δελεαστική από την αριστούχο που δεν τα κατάφερε και αναγκάστηκε να γράψει επιστολή στην Κεραμέως.
Πέρα από τη φανερή δημιουργική φτώχεια, την πτώση του πήχη για ένα είδος που ανδρώθηκε αγωνιστικά να διεκδικήσει και έχει μεταλλαχθεί και ευνουχιστεί, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φυτώριο εν δυνάμει νταβατζήδων. Περιμένοντας λοιπόν τον καλό trapper που θα ξανακάνει γυναίκες τις “πουτάνες”, θα σταματά στο κόκκινο, θα αποφύγει την οπλοχρησία, τις ουσίες και το εύκολο χρήμα, όσο σκληρό και αν είναι και παραφράζοντας τον Στάιμπεκ, κάποιοι νέοι σήμερα μοιάζει να βλέπουν τους εαυτούς τους όχι σαν καταπιεσμένους προλετάριους, αλλά σαν προσωρινά ατυχήσαντες εκατομμυριούχους.
500 
