PLOHO

Αν το καλό είναι ο εχθρός του καλύτερου, τότε το κακό είναι Ploho. Από τη Ρωσία με αγάπη, οι post punks από τη Σιβηρία επιστρέφουν στην Ελλάδα για τρεις εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Λάρισσα, 6, 7 και 8 Μαρτίου αντίστοιχα. Ο γλωσσομαθής Δημήτρης Μαρσέλος αποφάσισε να απευθύνει τον λόγο στον μπροστάρη της μπάντας, Viktor Ujakov, με αποτέλεσμα μια πολύ χορταστική συνέντευξη.

-Χαιρετισμούς από την Ελλάδα. Ploho σημαίνει «κακός» στα ρωσικά, αλλά δεν ακούγεστε τόσο κακοί. Πώς προέκυψε το όνομα;
Είναι όλα στη σύγκριση! Το κακό φαίνεται καλύτερα στο φόντο του καλού και το καλό στο φόντο του κακού… Φιλοσοφία. Αλλά ειλικρινά, δεν έχουμε καμία ιστορία πίσω από το όνομά μας- είναι απλώς μια λέξη.

-Υπήρχαν συγκροτήματα όπως οι Kino στη Ρωσία που έπαιζαν έναν ήχο παρόμοιο με το post-punk/new wave. Είχαν αυτές οι μπάντες κάποια επιρροή στην εξέλιξη των Ploho; Ποια μπάντα σας ώθησε, κατά κάποιο τρόπο, να παίξετε αυτό το είδος μουσικής;
Κάθε άτομο που μεγάλωσε στη Ρωσία μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 γνωρίζει και αγαπάει τους Kino. Τα τραγούδια αυτής της μπάντας είναι μέρος του DNA του ρωσικού λαού. Εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση. Αλλά γενικά, επηρεάστηκα περισσότερο από το βρετανικό κύμα του post-punk και του new wave.

-Το τελευταίο σας άλμπουμ μεταφράζεται ως “Soil”. Για τι τραγουδάτε σε αυτό το άλμπουμ; Είναι κάποιο είδος ενδοσκόπησης;
Είναι κυριολεκτικά ενδοσκόπηση. Αυτό το άλμπουμ βασίζεται πλήρως στην κοσμοθεωρία μου τα τελευταία δύο χρόνια. Αν ο προηγούμενος δίσκος ήταν, πρώτα απ’ όλα, για το σοκ που νιώθει ένα άτομο όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και ο κόσμος γύρισε ανάποδα, τότε το “Soil” αφορά τις σκέψεις ενός ατόμου που ζει μέσα σ’ αυτόν εδώ και αρκετά χρόνια – για το πώς αντιλαμβάνεται μια πραγματικότητα που έχει ήδη αλλάξει και περιστρέφεται σε νέες, παραμορφωμένες μορφές- για το πώς τα πιο τρομερά πράγματα μπορούν να γίνουν -και έχουν ήδη γίνει- μια οικεία ειδησεογραφική ατζέντα για την κοινωνία, ακόμα και μέρος της καθημερινής ρουτίνας. Αν το “When the Soul Sleeps” έμοιαζε με το κάταγμα ενός οστού, το “Soil” είναι ένα είδος αρχής της μετατραυματικής αποκατάστασης.

-Είναι η μουσική ένα μέσο ψυχοθεραπείας; Πώς αισθάνεστε μετά από μια ζωντανή συναυλία;
Νομίζω ότι η μουσική είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό από την ψυχοθεραπεία. Η μουσική είναι ένα πολύ μεγαλύτερο και πιο σημαντικό φαινόμενο. Η μουσική θεραπεύει την ψυχή, όχι τον εγκέφαλο. Η γλώσσα της μουσικής είναι παγκόσμια- μπορείς να επικοινωνήσεις με το κοινό χωρίς λόγια, χωρίς να διατυπώσεις πολύπλοκες προτάσεις. Είναι απολύτως μοναδική.

-Το artwork σας είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με εκείνα των προηγούμενων άλμπουμ σας. Εκεί βλέπουμε ένα τασάκι, μερικά μαραμένα τριαντάφυλλα και μια ορθόδοξη εικόνα. Ποια είναι η σχέση σας με τη θρησκεία;
Η θρησκεία δεν είναι η μόνη που έχει σχέση με τη θρησκεία: Προσεγγίζω τη θρησκεία με προσοχή και περιέργεια. Είναι σαν να στέκεσαι στην άκρη ενός γκρεμού μπροστά σε έναν ορμητικό ωκεανό. Δεν αισθάνομαι αρκετά δυνατός για να πηδήξω εκεί.

-Ποιος βρίσκεται πίσω από το εξώφυλλο και πώς συνδέονται αυτά τα τρία στοιχεία στο εξώφυλλο με τους στίχους σας;
Αυτή η εικόνα ζωγραφίστηκε από την Polina Senokosova, μια καλλιτέχνιδα από την Αγία Πετρούπολη. Δουλέψαμε μαζί πάνω στην ιδέα αυτού του εξωφύλλου. Για μένα, ο πίνακας απεικονίζει τις εικόνες που είδα ενώ προσπαθούσα να καταλάβω ποιος είμαι και από πού προέρχομαι – να καταλάβω το έδαφός (“Soil”) μου.

-Το να τραγουδάτε στη μητρική σας γλώσσα σας εμποδίζει να προσεγγίσετε ένα ευρύτερο κοινό; Θα σκεφτόσασταν ποτέ να το κάνετε στα αγγλικά;
Όχι, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Θέλω να τραγουδάω στη γλώσσα στην οποία σκέφτομαι και ζω. Τα αγγλικά είναι απλώς ένας τρόπος για να επικοινωνώ όταν το χρειάζομαι πραγματικά, αλλά σίγουρα όχι ένα δημιουργικό εργαλείο.

-Από ό,τι καταλαβαίνω, έχετε τώρα την έδρα σας στη Σερβία. Τι σας έκανε να αποφασίσετε να έχετε τη βάση σας εκτός της χώρας σας;
Επειδή το να παίζεις περιοδείες στην Ευρώπη και να ζεις στη Ρωσία είναι σχεδόν αδύνατο πλέον. Οι πτήσεις ακυρώνονται, οι μεταφορές χρημάτων είναι αδύνατες – τα πάντα είναι πολύ, πολύ δύσκολα.

-Ερμηνεύσατε δύο τραγούδια σας σε μια λιθουανική ταινία. Πώς ήταν η εμπειρία της συμμετοχής σε μια άλλη μορφή τέχνης; Θα σκεφτόσασταν ποτέ να συνθέσετε μουσική για μια ταινία;
Ναι, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Αρκετά από τα τραγούδια μας χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή την ταινία και μάλιστα συμμετείχαμε στα γυρίσματα παίζοντας τους εαυτούς μας σε ένα από τα επεισόδια. Ο πληκτράς μας, Victor Volkovich, είναι συνθέτης και γράφει συχνά μουσική για ταινίες και διάφορα projects. Είχα και εγώ επίσης, την εμπειρία να γράψω μουσική για μια ταινία. Το side project μου, Bitcevsky Park, κυκλοφόρησε πρόσφατα έναν δίσκο με τίτλο “Monochrome”, ο οποίος είναι το soundtrack της ομώνυμης ρωσικής ταινίας.

-Θα εμφανιστείτε στην Ελλάδα τον Μάρτιο για άλλη μια φορά. Τι σας εντυπωσίασε την τελευταία φορά που ήσασταν εδώ;
Είχε πολλή ζέστη! Απλά κόλαση! Είχε περίπου 45 βαθμούς. Χαχαχα. Ήταν ένα σοκ για ένα συγκρότημα από τη Σιβηρία. Δεν περάσαμε πολύ χρόνο στην Ελλάδα και δεν προλάβαμε να δούμε πολλά. Αλλά ελπίζουμε ότι τον Μάρτιο θα έχουμε χρόνο να δούμε περισσότερα!

-Μέχρι να σας δούμε στη σκηνή, θα ήθελα να στείλετε μια πρόσκληση στους αναγνώστες μας.
Γεια σας, παιδιά! Ανυπομονούμε πραγματικά για τη συνάντησή μας!