Είδος: Experimental Pop / Rock
Δισκογραφική: Puzzlemusik
Ημ. Κυκλοφορίας: 7 Φεβρουαρίου 2020
Να και κάτι εντελώς ασυνήθιστο. Από μια αθηναϊκή μπάντα που ακολουθεί ένα ύφος μουσικής (τουλάχιστον στη χώρα μας) το οποίο σπανίως επιλέγουν κάποιοι να ακολουθήσουν. Ο λόγος για τους πειραματικούς rockers (με ένα ερωτηματικό στον όρο, με τις ταμπέλες δεν τα πολυπηγαίνω καλά) Playground Theory οι οποίοι κυκλοφόρησαν πρόσφατα το τρίτο τους album.
H μουσική που εμπεριέχεται στο “Tears Go Upwards” ανήκει σε ηχοτόπια που ίσως κάποιος θα συναντούσε στον post rock χώρο (οι κιθάρες συχνά – πυκνά όντως πρεσβεύουν αυτό πεδίο) αλλά θα έλεγα ότι το να τους συμπεριλάβεις σε αυτό το ρεύμα θα ήταν μάλλον αποπροσανατολιτιστικό. Κι αυτό γιατί οι απολήξεις των κομματιών συμπεριλαμβάνουν αρκετούς trip hop προορισμούς όπως και “intelligence dance” στοιχεία (όπως με πληροφόρησε ο Zu, ένας τρέλαξ φίλος ο οποίος ειδικεύεται σε τέτοιου ειδους ακούσματα).
Αν θέλεις να χρησιμοποιήσω έναν πιο δόκιμο όρο αυτός θα ήταν “εμπλουτισμένο synthwave” με προθϊέρεια των συνθέσεων την Μάρσια Ισραηλίδη πίσω από το μικρόφωνο η οποία ακούγεται εύθραυστη και έχει καλή χροιά χωρίς ιδιαίτερες αδυναμίες στην προφορά της και θα έλεγα ότι προσεγγίζει την αδικοχαμένη Aleah Stanbridge των Trees Of Eternity, αν και με εντελώς διαφορετικό background πίσω της (ok, όχι και τόσο διαφορετικό αν εξαιρέσουμε τις distorted κιθάρες των Σουηδών). Οδηγεί τις συναισθηματικές στάθμες των κομματιών fillάρωντας τα synth layers με μαεστρία ενώ και η ομάδα πίσω της, είτε σε μελωδικό, είτε σε ρυθμικό επίπεδο είναι εξαιρετική παρουσιάζοντας μια μπάντα η οποία είναι σαφέστατη σε αυτά που προτείνει.
Αρκετά tribal στοιχεία (στο “Belonging” που μου θύμισε τους Dead Can Dance ή στο “Paper Words”) όπως και ηλεκτρονικά στοιχεία του στυλ των Στέρεο Νόβα (“Cat Feelings”). Από εκεί και πέρα το “Circle” με παρέπεμψε σε κάτι πολύ προοδευτικό από τον νεοκυματικό post χώρο και ιδιαίτερα τους 65daysofstatic και τους Boards of Canada, με εξαιρετικές ατμόσφαιρες και πανέμορφες μελωδικές φωνητικές γραμμές στον επίλογό του. Πολύ καλά επίσης τα “A Tiny Red Scratch” και “Escape The Night” με την post κιθαριστική τους άποψη, το “Sleep And Repeat” θα μπορούσε να είναι tribute αναγωγή στην πάλαι ποτέ ηρωΐδα της ηλεκτρονικής σκηνής Annie Clark, τα “Toys” και “Woman Outside” με τα keys να είναι συμβατής τεχνοτροπίας με αυτής του Wim Mertens και το album κλείνει με το ελληνόφωνο “Λιμάνι”, ένα ήσυχο αντίο, σαν να κοιτάς από το πλοίο τη στεριά να χάνεται στο φόντο.
Πολύ καλή δουλειά, με ισχυρά τα νοητικά της “προϊόντα”. Το “Tears Go Upwards” είναι μελαγχολικό, πειραματικό και εμπνευσμένο album το οποίο θα το χαρακτήριζα “music for empty rooms” καθώς πρόκειται κυρίως για ψυχοπαλευτικό παρά για ψυχαγωγικό άκουσμα (αν και έχει τέτοιες στιγμές αλλά δεν καθορίζουν τον χαρακτήρα αυτής της δουλειάς). Ως διάλειμμα από τα συνήθη ακούσματά μου, απολύτως ευχάριστο και θα έλεγα ότι οι Playground Theory δικαιούται να νιώθουν υπερήφανοι για τη δημιουργία τους. Είναι πολύ δύσκολο να μην συμπαθήσει ο ακροατής (της ανάλογης ιδιοσυγκρασίας φυσικά) αυτό το τεμάχιο. Συνίσταται ανεπιφύλακτα.
https://www.facebook.com/PlaygroundTheoryBand/
758 
