1. Motorhead- “The Bronze Era”
Μια ταινία που επιχειρεί να ρίξει φως σε λεπτομέρειες από την πρώτη περίοδο του γκρουπ. Αρχίζοντας με τον διωγμό από τους Hawkwind, όταν ο πεισμωμένος Lemmy βάζει στο μυαλό του τη δημιουργία ενός γκρουπ που θα έχει την ένταση των MC5, φτάνει μέχρι την κατάκτηση της κορυφής και την αποχώρηση του κιθαρίστα “Fast” Eddie Clark. Πέρα από τα εμβόλιμα μουσικά βίντεο και τα στιγμιότυπα με τους άμεσους πρωταγωνιστές, εναλλάσσονται οι απόψεις διάφορων ανθρώπων του χώρου που έζησαν το φαινόμενο από απόσταση αναπνοής.
Ο Gerry Bron, εμβληματική μορφή της μουσικής βιομηχανίας στην Αγγλία, καλύπτοντας όλη τη διαδρομή, από μουσικός, παραγωγός, μάνατζερ, ατζέντης και ιδρυτής της δισκογραφικής Bronze, δεν διστάζει να παραδεχτεί ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα, πως ο Lemmy είχε δίκιο όταν είπε για τον ίδιο πως έχασε το ενδιαφέρον του για τους Motorhead μετά τη φυγή του Clark. Ο περιβόητος Krusher, σχεδιαστής, καλλιτεχνικός διευθυντής στο “KERRANG!”, ραδιοφωνικός παραγωγός, κριτικός, μέχρι και μουσικός σε ένα σχήμα με τον Wurzel στα mid 90’s, δίνει το δικό του στίγμα για τον Lemmy.
Ο παραγωγός Tony Platt, οι δημοσιογράφοι Malcom Dome και Mick Wall, αλλά και οι Robertson και Wurzel, κάνουν τις δικές τους εκτιμήσεις στην απόπειρα να συμπληρωθεί το παζλ μιας ιδιαίτερης εποχής. Υπάρχουν και κάποιες ανακρίβειες, όπως για παράδειγμα η άποψη του Malcom Dome πως ο Lemmy εκδιώχτηκε από τους Hawkwind γιατί δεν είχε άδεια να ταξιδέψει στην Αμερική, ενώ τη στιγμή που συνέβη αυτό, η περιοδεία στις ΗΠΑ είχε ολοκληρωθεί και είχαν περάσει στον Καναδά.
Μια χορταστική και πολύ ευχάριστη αφορμή να αφουγκραστεί κανείς μια ξεχωριστή εποχή και να διασταυρώσει γεγονότα και πληροφορίες.
2. Hypnotizing Power: The Story Of Master Of Puppets
Ο Stuart Kirwan είναι ένας επεξεργαστής βίντεο και καλλιτέχνης γραφικών κίνησης που δραστηριοποιείται σαν ελεύθερος επαγγελματίας με έδρα το Manchester. Εργάζεται από το 2008 μετά την αποφοίτησή του με πτυχίο στην τεχνολογία παραγωγής ταινιών και έχει συνεργαστεί με απαιτητικούς “πελάτες”, όπως BBC, ITV, Channel 5, DANZ, A+E Networks, The Biography Channel.
Για δυο ολόκληρα χρόνια αφιέρωνε όλο τον ελεύθερο χρόνο του για να ετοιμάσει ένα ντοκιμαντέρ αφιέρωμα στο μυθικό “Master Of Puppets”. Όπως ο ίδιος εμφατικά σημειώνει, είναι ένα έργο που δημιουργήθηκε από έναν οπαδό, θαυμαστή του γκρουπ και απευθύνεται στους οπαδούς των Metallica.
Χρησιμοποιώντας ένα πλούσιο αρχείο από συνεντεύξεις, ηχογραφήσεις στο στούντιο, ζωντανές εμφανίσεις και διάφορα άλλα πλάνα αρχείου, ξεκινά με μια σύντομη αναδρομή στο ξεκίνημα του γκρουπ. Από τη στιγμή που επικεντρώνεται στο άλμπουμ, υπάρχει μια σχολαστική αναφορά στα τραγούδια με τη σειρά που εμφανίζονται στον δίσκο. Η ακρίβεια στην προσέγγιση της πραγματικότητας έχει να κάνει με το γεγονός πως τα λόγια των ίδιων των μελών καλύπτουν σχεδόν όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και η αναφορά στο μοιραίο δυστύχημα στις 27 Σεπτεμβρίου του 1986, ενώ οι Metallica ταξίδευαν περιοδεύοντας στη Σουηδία, που κόστισε τη ζωή του Cliff Burton. Τα τελευταία επτά λεπτά του ντοκιμαντέρ είναι και τα περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένα, από τη στιγμή του ήχου της αναγγελίας της τραγικής είδησης, μέχρι το φινάλε που το γκρουπ δηλώνει πως το χρωστάνε στον Cliff να συνεχίσουν.
Ένα ειλικρινές, ζωντανό flashback σε μια ιστορική συγκυρία με διπλή όψη, μια δουλειά με το μεράκι ενός οπαδού και τη δεξιοτεχνία ενός εξαιρετικού επαγγελματία. Με δεδομένη την σχετικά πρόσφατη δημοσιοποίησή του, έχουμε μια ιδανική συγκυρία να το ανακαλύψουμε.
3. Heavy Metal Britannia
Μια πολύ φιλόδοξη παραγωγή του BBC Four από το 2010 που ήδη θεωρείται “must” παρακολούθηση για όποιον έχει έστω και μακρινής συγγένειας σχέση με τη μουσική αυτή. Είναι φυσικά αυτονόητο πως το όνομα BBC εγγυάται ένα “πασπαρτού” αποτέλεσμα με πολύ πλούσιο υλικό, και μιας άλλης εποχής αλλά και μιας πιο σύγχρονης παρέλασης πολλών εμβληματικών μορφών του χώρου που θυμούνται, κρίνουν, εκτιμούν, περιγράφουν και ολοφάνερα νοσταλγούν.
Από την επιστροφή στην αφετηρία, ανιχνεύοντας τις επιδράσεις και την εξέλιξη του ηλεκτρικού ήχου, στα πρώτα δείγματα μιας άλλης μουσικής που αρχίζει να απλώνει το δίχτυ της στον κόσμο. Με την παράλληλη σκιαγράφηση μιας κουλτούρας που συμπληρώνεται σταδιακά αλλά και τον αντίκτυπο του άγνωστου πάνω στην προκατάληψη των ακροατηρίων, παρακολουθούμε πως παίρνει το σχήμα της η πρόσοψη μιας μουσικής που λατρεύτηκε και πολεμήθηκε τόσο. Ο πόλεμος, ο μυστικισμός, ο σατανισμός, τα απωθημένα της εργατικής τάξης, οι κάθε λογής εξαρτήσεις από ουσίες, οι συνεχείς αλλαγές στα δεδομένα, η διεύρυνση της σημασίας του είδους, όλα γράφουν μια διαφορετική ιστορία. Το πρώτο πραγματικό στέκι της νέας μουσικής, το καταφύγιο του “Soundhouse” στο Λονδίνο, η εφεύρεση της air guitar, ο ερχομός του punk, η αντοχή στα χτυπήματα, μας φέρνουν στο νέο κύμα, με τους Saxon, τους Maiden, τους Diamond Head και όλους τους άλλους.
Υπάρχει ένας αναμενόμενος αγγλικός σωβινισμός κάπου στον αέρα, αλλά ο τίτλος είναι συγκεκριμένος και ο στόχος δεδομένος. Πέρα από την εγκυκλοπαιδική του αξία και την εγκυρότητα που εγγυώνται οι πρωταγωνιστές του χώρου με τις παρουσίες τους, είναι ένα πραγματικό οπτικό και ακουστικό ντοκουμέντο για τα σπουδαία αποσπάσματα από το παρελθόν που μας δίνουν μια εντύπωση για πολλούς από τους ήρωες της ιστορίας αυτής.
4. Finland – Promised Land Of Heavy Metal
Η σκηνοθέτης Tanja Katinka Karttunen γύρισε το ντοκιμαντέρ αυτό το 2008. Με δεδομένη την μαζική εξαγωγή της σκηνής τότε, με ονόματα που τα κατάφεραν ακόμα και στις ΗΠΑ, όπως οι HIM, Nightwish, Lordi, The 69 Eyes (που περιέργως απουσιάζουν όπως και οι πιονιέροι Hanoi Rocks) , Dimmu Borgir και άλλοι, η ταινία αυτή επιχειρεί μια αναδρομή στην ιστορία του metal στη χώρα των χιλίων λιμνών. Ο βασικός αφηγητής είναι ο κιθαρίστας των Sacrofagus, Kimmo Kuusniemi, ένας άνθρωπος που έζησε όλη τη διαδρομή από το ξεκίνημα, βιώνοντας στο πετσί του μια εποχή δύσκολη, περιθωριακή, που δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε.
Η mainstream εξέλιξη της μουσικής αυτής σε ολόκληρη τη χώρα, έγινε αισθητή στην καθημερινή ζωή με αποκλειστικά metal εστιατόρια και μπαρ. O Kimmo μιλάει με τον Haka Kekaiainen, έναν πάστορα που είχε την περίφημη πια ιδέα του λεγόμενου “Metal Mass”, ουσιαστικά της απόπειρας να δημιουργηθεί μια metal εκδοχή της εκκλησίας, κάτι που ξεκίνησε το 2006 και στην πορεία προσέλκυσε εκατοντάδες νέους ανθρώπους. Η γενική έκρηξη έφερε εκθέσεις, καλοκαιρινά φεστιβάλ, ορδές από μακρυμάλληδες Βίκινγκς στους δρόμους, ακόμα και δηλώσεις από τον πρόεδρο της χώρας πως είναι οπαδός του metal.
Τα αποσπάσματα από το “Tuska Open Air Festival” με τις συνεντεύξεις μελών των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν τότε αλλά και θεατών από διάφορα σημεία του πλανήτη, αναδεικνύουν αυτή την ιδιαιτερότητα που ενισχύεται από την εικόνα των ντόπιων οικογενειών με μικρά παιδιά, μωρά σε καρότσια αλλά και κάποιους υπερήλικες.
Βέβαια, ο σύγχρονος αντίλογος λέει πως πολλά από αυτά που εμφανίζονται σε αυτό το φιλμ του 2008, σήμερα δεν υπάρχουν πια. Τα περισσότερα metal μπαρ στο Ελσίνκι, αλλά και σε άλλες πόλεις έχουν κλείσει, οι μικρότεροι ακροατές, πιστά αντιδραστικοί στη μουσική των γονιών τους βρίσκουν καταφύγιο στο φτηνιάρικο hiphop, και εκείνο το ωστικό κύμα κυρίως από τη νίκη των Lordi στη Eurovision έχει σβήσει. Βέβαια, η σύγχρονη φινλανδική σκηνή συνεχίζει να είναι πλούσια και ακμαία, χωρίς μάλλον το ντεκόρ της ονείρωξης μιας σχεδόν απόλυτα μεταλλικής κοινωνίας.
5. Celtic Frost – A Dying God
Είναι καλοκαίρι του 2006. Οι Ελβετοί σημαιοφόροι του σκοτεινού και ακραίου metal ετοιμάζονται να πατήσουν στη σκηνή του Wacken, μετά από 16 χρόνια απουσίας. Όπως εύλογα θα μπορούσε να πει και ο δύσκολος Tom G Warrior, η εντυπωσιακή εικόνα τους στη σκηνή μπροστά από 60.000 οπαδούς που γιορτάζουν την επιστροφή ενός θρύλου, είναι μόνο η κουρτίνα της μαύρης, δύστροπης ψυχής ενός γκρουπ που ταλανίστηκε πάνω στο βραχώδες δίπολο του Tom με τον Martin. Η δύσκολη αυτή συνύπαρξη, μαζί με όλα όσα γεννούσε, καθρεφτιζόταν άμεσα και σε όλους τους μουσικούς που συνεργάστηκαν μαζί τους.
Είναι βέβαια πολύ δύσκολο μέσα σε μια ώρα να ρίξεις φως σε μια τόσο ιδιαίτερη ιστορία ενός μοναδικού σχήματος, ενώ η κάμερα τους ακολουθεί και στην περιοδεία για το “Monotheist”, παράλληλα με κάποια ανεκτίμητα flashback της καριέρας τους, ακόμα και από τις μέρες των Hellhammer.
Ο σκηνοθέτης Adrian Winkler, σαφώς καταλαβαίνοντας πως το παρελθόν των δυο ανθρώπων είναι τόσο δυνατό που θα τους στοιχειώνει και θα τους καθοδηγεί, επιχειρεί να εκμαιεύσει απαντήσεις για καθοριστικά σημεία περασμένων καιρών και υπάρχουν στιγμές που πραγματικά αναδύεται φως για κάποιες πραγματικότητες. Η πιο χαρακτηριστική στιγμή είναι η δήλωση του Tom, λίγο πριν το τέλος, “Celtic Frost has never a happy ending”, που συνοδεύεται από ένα ανερμήνευτο χαμόγελο.
Λίγο αργότερα, θα αποχωρήσει ξανά. Είναι ένα δυνατό αλλά και λυπητερό ντοκουμέντο που το κάνει πια ακόμα βαρύτερο ο θάνατος του Martin Eric Ain, τον Οκτώβριο του 2017, από καρδιακή προσβολή.
475 
