Όταν οι Pentagram και δη ο Bobby Liebling σε προσκαλεί για έναν τελευταίο χορό στα πλαίσια μιας αποχαιρετιστήριας περιοδείας, τότε φοράς τα καλά σου αψηφώντας κούραση και καθημερινές και δίνεις βροντερό παρών.
Πόσο μάλλον όταν τη βραδιά ανοίγουν τα δικά μας μαμούθ προλογίζοντας με το Doom τους, τους πατριάρχες της σκηνής σε μία Doomed to να περάσεις καλά βραδιά.
Η Demons Gate Productions έκανε για ακόμη μία φορά το θαύμα της και έστησε μία γιορτή για το συγκεκριμένο ήχο, αφενός με το billing και αφετέρου τηρώντας το χρονοδιάγραμμα κατά γράμμα δείχνοντας συνέπεια και επαγγελματισμό.
Με τον κόσμο να συρρέει από νωρίς, στις 20:30 οι Acid Mammoth ανέβηκαν στη σκηνή και με ένα “καλησπέρα σας είμαστε οι Acid Mammoth”, ξεκίνησαν την επέλαση τους προκαλώντας σεισμικές δονήσεις και ανοίγοντας ρήγματα επί τους οδού Ηπείρου.
Η μπάντα το έχουμε ξαναπεί ζει το momentum της και αποτελεί το πουλέν στο ρόστερ την Heavy Psych Sounds παίζοντας μουσική για μεγάλα σαλόνια. Έχει υιοθετήσει τον ήχο των Sabbath, Sleep και Electric Wizard μεταξύ άλλων, με μονολιθικό drumming και τον έχει διαμορφώσει στα δικά της μέτρα και σταθμά.
Σίγουρα το έχουν ξαναπεί πολλοί και οι ίδιοι θα έχουν βαρεθεί να το ακούνε, αλλά θα το αναφέρω ξανά και ξανά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το σωστό parenting (όχι μόνο προς τον υιό αλλά και στο σύνολο της μπάντας) καθώς το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά, μόνο που ήταν δαγκωμένο από τον ίδιο τον Όφι.
Δεν χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να μας συνεπάρουν με τα riffs τους, και μέσα από πέντε αργές, έως πολύ αργές συνθέσεις, και ενώ γύρω γύρω από το Κύτταρο ήταν Τρίτη μέσα στα χώρο ήταν Sabbato.
Κοινώς δεν σηκώσαμε βλέμμα όλοι οι παρευρισκόμενοι καθώς είχαμε κλείνει την κεφαλή προς τα κάτω με υποταγή στο riff. Κάποια στιγμή προλογίζοντας το κομμάτι “Jack the Riffer”, ο υιός Μπαμπαλής σχολίασε τσεκάρετε αυτό το riff, ξυπνώντας αναμνήσεις από την ταινία Pick of Destiny, όπου ο Growl υποδυόμενος τον Διάβολο έλεγε “Check this riff…is fucking tasty, και πραγματικά μας πήρε και μας σήκωσε.
Κλείνοντας το σετ τους με το “They Live” σε μία καθόλα βαριά, ασήκωτη και ρυθμική εμφάνιση μας ευχαρίστησαν και άφησαν την σκηνή έρμαιο για τους Pentagram που ακολουθούσαν κατά πόδας.
Ο χώρος πλέον γεμάτος σχεδόν ασφυκτικά στα όρια του sold out, με Mars Red Sky και Dead Meadow μουσικές στα ηχεία από όσο κατάλαβα και με εύθυμη διάθεση στο ανάμεικτο ηλικιακά κοινό, ήταν έτοιμος να υποδεχτεί το main act μετά από εφτά χρόνια.
Στις 21:30 ο Bobby και η παλιό παρέα του ανέβηκε στη σκηνή και έσυραν το χορό με τα “BloodLust” και “Starlady” με το κοινό από νωρίς να δείχνει τις άγριες διαθέσεις του. Οι τέσσερις τύποι που απολαμβάναμε πάνω στη σκηνή είναι σεσημασμένοι της Stoner/Doom σκηνής και εξαίσιοι μουσικοί, με βεβαρυμένο ηχητικό μητρώο που μας το “έστριψαν” στα μούτρα μετά μουσικής.
Set list για όλα τα γούστα που αποδόθηκε με τον πιο heavy και groovy τρόπο με τον Bobby και την φωνητική και υποκριτική του προσέγγιση να το απογειώνει σε “High” συχνότητες. Έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές εντός και εκτός συνόρων τον Bobby με την εκάστοτε σύνθεση που είχε, και οφείλω να ομολογήσω ότι με αυτούς τους τρεις δένει τόσο τέλεια που θα μπορούσε να έχει, αν όχι συναυλιακή, σίγουρα δισκογραφική ζωή στο μέλλον. Για να μην ξεχνιόμαστε μιλάμε για τους Tony Reed, Henry Vasquez και τον Scooter Haslip, όπου ένα search στον ιστότοπο θα σας κατατοπίσει.
Πάντως και μόνο που παρακολουθούμε καλλιτέχνες σαν και του λόγου του στην έβδομη δεκαετία της ζωής του να περιοδεύει και να τραγουδά, θα πρέπει να νιώθουμε ευγνώμονες με οποιαδήποτε κριτική για την απόδοση να είναι περιττή.
Τουλάχιστον αυτήν την φορά θυμόταν σε ποια πόλη παίζει..!!
Ο τύπος είναι ένας stand up comedian που συμπεριφέρεται σαν μουσικός και τραγουδιστής του Heavy Rock, Proto Metal και του Doom ιδιώματος και με την εκφραστικότητα του και το πόσο παραστατικός είναι σε καθηλώνει. Για να μην μιλήσουμε για αυτό το βλέμμα που σε στοιχειώνει σε συνδυασμό με τη φωνή.
Κλασικές επιλογές κομματιών γέμισαν την βραδιά με το κόσμο να βρίσκεται σε παροξυσμό, ειδικά στο “Sign of The Wolf” χάθηκε το τόπι, να το θέσω λαϊκά, και πρώτη φορά σε τέτοιου είδους συναυλία είδα τόσα πολλά crowdfunding και μικρά mosh pit από το κατά κύριο λόγο νεότερο κοινό.
Αποδεκτά ως ένα σημείο ναι, αλλά κάπως ενοχλητικά, όταν εξυπηρετούν μόνο εσένα ατομικά σαν οπαδό. Έχουμε ξαναπεί η ελευθερία κάποιου σταματά εκεί που ξεκινά του διπλανού σου.
Το συγκρότημα πάντως έδειχνε να το απολαμβάνει και οι αντιδράσεις του κόσμου πυροδοτούσαν τους ίδιους ώστε να παίξουν ακόμα πιο παθιασμένα τα all time classics.
Μετά από δεκατρία κομμάτια, καθότι γρουσούζικος αριθμός, ανέβηκαν για το encore με τα “Forever My Queen” και “20 Buck Spin”και κάπου εδώ δεν μπορώ να περιγράψω άλλο καθότι είχα γυρίσει πλάτη στη σκηνή, για να αποφύγω τα διαφορά άκρα που αιωρούνταν στον αέρα, προσπαθώντας να τα αποφύγω πριν προσγειωθούν στα μούτρα μου.
Αν αυτό τώρα δεν είναι Metal συναυλία δεν ξέρω πως να το αποκαλέσω.
Μετά από περίπου ογδόντα και κάτι λεπτά, η αυλαία έπεσε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Πολύς η λίγος, ο χρόνος πάντα σχετικός. Ο Bobbie και η αρμάδα του σε αυτά τα λεπτά μας ταξίδεψε μέσα σε πέντε δεκαετίες μουσικής, οπότε ας μην είμαστε και αχάριστοι.
Είτε τον δούμε ξανά επί σκηνής είτε όχι, με ή χωρίς δισκογραφική παρουσία στο μέλλον οι τίτλοι τέλους του θα μείνουν για πάντα και ο ίδιος θα είναι “Forever Our (DOOM) King”…
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
528 
