Για περισσότερα από 40 χρόνια, ο άνθρωπος αυτός μεταφέρει το μουσικό του όνειρο σε ένα δύσκολο, ταραγμένο, αλλά πανέμορφο και ειλικρινές ταξίδι, αφήνοντας σημάδια φωτός και αισιοδοξίας, ευγένειας και δημιουργίας στον μάλλον παραγκωνισμένο χώρο του neoprog. Φέτος, οι Pendragon, το μουσικό του όχημα, επέστρεψαν με το ενδέκατο στούντιο άλμπουμ τους (review) και κατάφεραν ξανά να ζωντανέψουν το παραμύθι γύρω μας. Έχουμε την μεγάλη τιμή να μιλάμε με τον ιδρυτή και ηγέτη τους, Nick Barrett.
Λοιπόν, το “Love Over Fear”, είναι το 11ο στούντιο άλμπουμ και με έναν αισιόδοξο τίτλο σε αυτό. Πάντα ένιωθα, ακούγοντας τη μουσική σας όλα αυτά τα χρόνια, ότι υπάρχει ένα μόνιμο προστατευτικό φίλτρο ομορφιάς σε αυτή. Ακόμη και τα πιο αρνητικά θέματα μας δίνονται σαν να είμαστε αιώνια παιδιά και εσύ ο αφηγητής. Είναι μια καλλιτεχνική απόφαση ή είναι απλά εσύ, ο τρόπος που έχεις πάντα ως άτομο;
Υποθέτω ότι είναι επειδή απλά έτσι είμαι εγώ. Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι πολύ ευγενικό από μέρους σου να το βλέπεις έτσι … και κολακευτικό νομίζω! Δεν το γνωρίζω πραγματικά.
Ξέρω ότι είσαι ακόμα αρκετά “μέσα” στο τελευταίο άλμπουμ καθώς μόλις έχει τελειώσει, αλλά πώς θα περιέγραφες τις διαφορές σε σχέση με το “Men Who Climb Mountains” που είχε προηγηθεί, στην κατεύθυνση, τον τρόπο ενορχήστρωσης και τον γενικό ήχο;
Το “Love Over Fear” μάλλον επιστρέφει σε έναν παλαιότερο τύπο ήχου και είναι αυτό που ήθελα. Ένας πολύ πραγματικός ήχος, με 12χορδες κιθάρες και Mellotron, έγχορδα κλπ. Ήθελα κάτι που να έχει μια όμορφη αίσθηση σε αυτό, κάτι που οι άνθρωποι να μπορούν να χαθούν και να μεταφερθούν σε ένα διαφορετικό βασίλειο! Ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ που θα είχε την ίδια αίσθηση με κάποια από τα άλμπουμ που μου άρεσαν στη δεκαετία του 70 … με όλο αυτό το artwork, και τα πάντα!
Μου αρέσει ακόμα τo “…Mountains”, είναι πιθανότατα λίγο πιο προσανατολισμένο στο σύγχρονο ροκ από το “LOF” και έχει έναν ελαφρώς πιο σύγχρονο ήχο στη σύνθεση μέσα του από το “LOF” αλλά, εεε … πρέπει να το ανακατέψεις λίγο και να δοκιμάσεις διαφορετικά πράγματα, αλλιώς καταντά βαρετό!
Μπορείς να θυμηθείς την πρώτη πηγή έμπνευσης που τελικά σε οδήγησε στο να διαμορφώσεις το άλμπουμ, πρώτα σε ότι έχει να κάνει με τους στίχους, και στη συνέχεια στον έλεγχο της διάθεσης της μουσικής; Μπορείς να διαλέξεις μια σειρά από τους στίχους σου στο “Love Over Fear” που σε αντιπροσωπεύει ως άτομο και να μας πεις γιατί;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Ήταν μάλλον το γενικό concept του artwork, καθώς είχα αυτή την ιδέα μιας δίνης με πολλά ζώα, και ήταν περίεργο γιατί είδα το έργο της Liz σε ένα κατάστημα κοντά στο μέρος που μένω και ήταν κάπως έτσι η αντίδραση: “ε! αυτό είναι σχεδόν αυτό που είχα οραματιστεί!” Έτσι επικοινωνώ μαζί της και ξεκινάμε να δουλεύουμε πάνω στις ιδέες, τα χρώματα που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και τα ζώα. Αποφάσισα να είναι κυρίως θαλάσσια ζώα. Μετακόμισα στην Κορνουάλλη πριν από 3 χρόνια που είναι κοντά στη θάλασσα, γιατί αγαπώ τη θάλασσα, και γι’ αυτό ήξερα ότι ήθελα να έχω το άλμπουμ να έχει μια αίσθηση της θάλασσας.
Οι στίχοι που με αντιπροσωπεύουν; Ενδεχομένως, εεε … όλοι τους, ΟΛΑ τα λόγια είναι εγώ, η ψυχή μου αν προτιμάς!
Πάντα δίνεις μεγάλη προσοχή στη γραφική τέχνη των άλμπουμ σας και αυτό είναι κάτι που όλοι εκτιμούμε πολύ. Θα ήταν μεγάλη χαρά να μας αποκαλύψεις κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες σχετικά με την συνεργασία με τη Liz Saddington και τη σύνδεση της κάλυψης με το θέμα του άλμπουμ.
Όπως είπα νωρίτερα, είδα την δουλειά της και απλά ήξερα ότι είναι αυτό! Δεν ήθελα να έχω ένα εξώφυλλο που να είναι ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες που κάνουν όλοι σήμερα, γι ‘αυτό ήθελα να επιστρέψω σε ένα πραγματικό πρόσωπο, με αληθινά χρώματα, με μια πραγματική ψυχή … αυτό ακριβώς που πήραμε …. Λατρεύω τη δουλειά της Liz και ήταν τόσο διασκεδαστικό να συναντιέμαι μαζί της κάθε μερικές εβδομάδες στους τελευταίους 18 μήνες. Επειδή είναι ένα κορίτσι, φέρνει εκείνη τη γυναικεία ομορφιά στο έργο τέχνης που αγαπώ, και εκπλήσσομαι και εμπνέομαι από αυτό!
Η ιδέα ήταν ότι η δίνη των ζώων οδηγεί σε μια ενιαία καρδιά, μια ενοποιημένη αγάπη …… στο Θεό, αν θέλεις !!! Όλα τα πράγματα είναι συνδεδεμένα …
Αυτή είναι η πρώτη ηχογράφηση για τον Jan-Vincent Velazco και ακούγεται τέλεια εναρμονισμένος με το πνεύμα της μπάντας. Είναι προφανώς νεώτερος. Ήταν εξοικειωμένος με τη μουσική σας ή το χώρο του neoprog; Πώς ήταν η διαδικασία να τον οδηγήσεις μέχρι το σημείο της αφομοίωσης;
Ναι, όταν έμενε στις Φιλιππίνες γνώριζε τους Pendragon και πολλές μπάντες prog rock, του αρέσουν οι Dream Theater… χα χα, νομίζω πως το ακούς αυτό! Το όνειρό του ήταν να έρθει στο Ηνωμένο Βασίλειο ή την Ιαπωνία και να αναζητήσει μια μουσική σταδιοδρομία … .Έκανε καλά που ήρθε στο Ηνωμένο Βασίλειο !! Είναι ο καλύτερος ντράμερ που έχουμε συνεργαστεί ποτέ, ενώ ταιριάζει με το συγκρότημα τόσο καλά και σαν χαρακτήρας, τον αγαπάμε! Η ικανότητά του στο παίξιμο είναι απίστευτη, είναι τόσο έμπιστος στα live …… και έχει και υπέροχα “rock μαλλιά”!
Σε αυτό το ταξίδι για περισσότερα από 40 χρόνια, μπορείς να θυμηθείς την πιο δύσκολη συγκυρία για τους Pendragon και να μας εξηγήσεις γιατί;
Χμμ … υπήρξαν τόσα πολλά πράγματα, αλλά αυτή είναι η ζωή. Το να μην έχουμε ένα δισκογραφικό συμβόλαιο στη δεκαετία του 80 ήταν αρκετά σκληρό, όλοι έπρεπε να κάνουμε σκατένιες δουλειές, δούλεψα σε φούρνο, ο Peter εργάστηκε σε ένα εργοστάσιο με σακούλες απορριμάτων … ήταν φρικτό, αλλά με οδήγησε να ξεκινήσουμε τη δική μας δισκογραφική εταιρία, που είναι ότι καλύτερο έχουμε κάνει ποτέ! Έχουμε όλοι καλλιτεχνικό έλεγχο και κατέληξα να μου αρέσει τόσο να μην μου λένε να κάνουμε singles κ.λπ. κλπ. Είμαι ακόμα ευτυχής που δεν κερδίσαμε τελικά κάποιο δισκογραφικό συμβόλαιο, νομίζω ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο έχουμε επιβιώσει.
Η απόκτηση ενός διαζυγίου ήταν επίσης δύσκολη υπόθεση, καθώς δεν ήμουν σε θέση να γράψω άλμπουμ για πολλά χρόνια, αλλά και πάλι μακροπρόθεσμα τέτοια πράγματα διαμορφώνουν την ψυχή σου και μαθαίνεις τόσα πολλά για τη ζωή και τον εαυτό σου, που στο τέλος σε βοηθά να αντιμετωπίσεις πολλά άλλα προβλήματα.
Έτσι είναι η ζωή! … όλοι έχουν τρομερές δυσκολίες να ξεπεράσουν, αλλά πιστεύω όπως είπε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ποτέ να μην εγκαταλείπεις!
Ναι, μπορώ να γίνω πολύ θυμωμένος ή ανήσυχος για παράδειγμα, για τους ανθρώπους που κατεβάζουν παράνομα τη μουσική μας … και την επικρίνουν κιόλας! Θέλω να πω, αλήθεια …;
Αλλά απλά το ονομάζω “πράγμα των 24 ωρών”, επειδή ξέρω ότι θα αισθανθώ διαφορετικά για αυτό σε 24 ώρες, όπως και για τόσες πολλές πράξεις στη ζωή … δώστε τις 24 ώρες! … τότε πάρτε τον εαυτό σας … σβήστε τον … και συνεχίστε!
Υπήρξαν και κάποιες πολύ δύσκολες στιγμές στην περιοδεία … κυρίως με τους ντράμερ! χαχα..
Εάν σκεφτείς για τις επιρροές σου, πιθανώς τα ονόματα συγγραφέων ή συνθετών, ζωγράφων, σκηνοθετών που νομίζεις ότι έχουν κάπως ρίξει τη σκιά τους πάνω στη μουσική σου, με ποιους θα απαντούσες;
Ουφ… πάλι υπάρχουν τόσοι πολλοί. Ροκ μουσικοί, Andy Latimer Camel, David Gilmour, Pink Floyd, Jimi Hendrix, Genesis, Ennio Morricone, και ένα εκατομμύριο άλλοι! Ζωγράφοι, αγαπώ τον Monet, τον Van Gogh, τον ιμπρεσιονισμό πραγματικά … αισθάνομαι σαν να είμαι λίγο μεθυσμένος και ευδιάθετος όταν βλέπω πολλές από τις εικόνες τους, τις βλέπω μέσα από γυαλιστερά μάτια. Οι σκηνοθέτες ταινιών – Tarantino, οι ταινίες του είναι πάντα συναρπαστικές, Spielberg, Ridley Scott, οι ταινίες τους είναι πάντα ενδιαφέρουσες.
Μου αρέσουν και κάποιες περίεργες ταινίες και μερικές φορές αν είμαι στη διάθεση, κάποιες παράξενες υποτιτλισμένες, το “Girl With The Dragon Tattoo” ήταν εκπληκτικό. Ή το “Appocalypto” και το “Passion Of The Christ” από τον Mel Gibson ήταν εκπληκτικά … και χωρίς να μιλούν αγγλικά ή τουλάχιστον μια ευρωπαϊκή γλώσσα, αυτό ήταν ένα αρκετά μεγάλο επίτευγμα!
Κι αν έπρεπε να διαλέξεις μόνο ένα τραγούδι από την καριέρα σου που θα ήθελες να μεταφέρεις μαζί σου στη σκηνή μέχρι την τελευταία παράσταση, ποιο θα ήταν και γιατί;
Αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει. Προσπαθώντας για ένα με το ισχυρότερο μήνυμα, την ισχυρότερη μελωδία, την πιο δημοφιλή; Ίσως θα ήταν το “Paintbox”. Αλλά αυτή τη στιγμή αγαπώ το “Starfish And The Moon” … πολύ απλό, αλλά για μένα με ένα ισχυρό μήνυμα.
Εκτός από τη μουσική, ποιες είναι οι συνήθειες και οι επιλογές που σε κάνουν να νιώθεις τη ζωή σου πολύτιμη;
Το σέρφινγκ. Γι ‘αυτό και έφυγα κοντά στη θάλασσα, μου αρέσει. Με σώζει …… μόνο εγώ, η θάλασσα και η σανίδα του σερφ. Είναι πολύ μακριά από τις απόψεις και τις κριτικές που δέχομαι με τη μουσική, αν κάνω λάθος στο νερό και χαθώ σε κύμα 3 μέτρων, έχω μόνο τον εαυτό μου να κατηγορήσω … γι ‘αυτό πρέπει να γελάσω. Το σέρφινγκ σε συνδέει με το ποιος είσαι πραγματικά.
Λατρεύω επίσης τη ζωή στο τροχόσπιτο, το κάμπινγκ, την πεζοπορία, την ορεινή ποδηλασία με το γιο μου, τις μοτοσικλέτες, και την ανάγνωση βιβλίων
Τέλος, έχοντας μια σοβαρή εμπειρία στο χώρο της μουσικής, ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά μέρη του να είσαι ανεξάρτητος καλλιτέχνης;
Τα χρήματα … είναι πάντα ένα τεράστιο πρόβλημα. Οι άνθρωποι νομίζουν πως οι μουσικοί, παίρνουμε εύκολα μαγικά χρήματα από ένα μαγικό δέντρο! Αλλά είναι πολύ δύσκολο … οι άνθρωποι θα τρομοκρατούνταν εάν ήξεραν πόσο λίγα κερδίζω από τη μουσική και δεν έχω κανένα άλλο εισόδημα, οπότε έπρεπε να ξεκινήσουμε μια μικρή “Bed and Breakfast” επιχείρηση πέρυσι… Έπειτα έχουμε ένα νέο άλμπουμ και εμείς [ελπίζουμε] να κάνει λίγο περισσότερες πωλήσεις, αλλά οι πωλήσεις CD είναι καταστροφικές και παίρνουμε λιγότερα, πολλοί άνθρωποι κατεβάζουν παράνομα τη μουσική μας, αντί να αγοράζουν τα άλμπουμ μας … αυτό καθιστά σχεδόν αδύνατο να συνεχίζουμε μερικές φορές.
Συχνά πρέπει να ασχοληθείς με δύσκολους ή αγενείς χαρακτήρες στην μουσική βιομηχανία, και στο τέλος, σε μια μπάντα, όπου ξοδεύεις το 90% του χρόνου οργανώνοντας πράγματα, όπως το λεωφορείο, τα μενού του φαγητού, η προώθηση, το πλήρωμα, ο έλεγχος των λεπτομερειών, που μπορεί να είναι φοβερά αγχωτικό. Πρέπει να είσαι λογιστής, νταντά, ψυχολόγος, μάνατζερ, και που και που να παίρνεις και την κιθάρα να παίξεις!
Το θετικό είναι, όταν πηγαίνει καλά, όπως όταν έχεις μια μεγάλη συναυλία ή κάνεις ένα σπουδαίο άλμπουμ ή τραγούδι … δεν υπάρχει συναίσθημα σαν αυτό στον κόσμο! Είναι απίστευτο … σα να βρίσκεις το Θεό!
1070 
