Το Αμερικανικό φαινόμενο και μουσικό πείραμα των Pavlov’s Dog τείνει να ξεπεράσει τον μισό αιώνα ζωής διαιωνίζοντας την ιστορία του, τη μουσική του παρακαταθήκη και τον περίεργο θρύλο που το ακολουθεί και συνεχίζει να εκπλήσσει τους πιστούς του θαυμαστές με μοναδικές μουσικές και συγκλονιστικές ζωντανές εμφανίσεις.
Η μπάντα από το St.Luis του Missouri είναι μοναδική στο είδος της και από τις πιο αμφιλεγόμενες στο μουσικό μας σύμπαν, καθώς ανήκει (αδίκως) στην κατηγορία “Love it or Hate it”, με τους οπαδούς να έχουν ασχοληθεί μαζί της περισσότερο για τις ιστορίες και τους αστικούς μύθους που την ακολουθούν παρά για το ηχητικό μεγαλείο της και την μουσική της κληρονομιά.
Ειδικά λόγω της ιδιόμορφης φωνής του τραγουδιστή τους David Surkamp ο οποίος ακούγεται σαν τον Geddy Lee και την Edith Piaf υπό την επήρεια ήλιου και την τρεμάμενη φωνή σήμα κατατεθέν των Γάλλων τραγουδιστών. Για τον ίδιο τον Surkamp και τη φωνή του και αν έχουμε ακούσει ιστορίες και εικασίες, από τον πρόωρο θάνατο του, το γεγονός ότι αυτοκτόνησε λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης, μέχρι και για το γεγονός ότι στη κλασική σύνθεση “Julia” τραγούδησε ένας ευνουχισμένος νάνος ή κάποια μυστήρια γυναίκα.
Υπάρχουν δύο εκδοχές για τη δημιουργία της μπάντας, σύμφωνα με τον Mike Safron, αυτός και ο Siegfried Carver αποφάσισαν να δημιουργήσουν τους Pavlov’s dog, αλλά η πιο διαδεδομένη εκδοχή είναι ότι ξεκίνησαν από τις στάχτες των “High On A Small Hill” όπου έπαιζαν μαζί οι David Surkamp και Rick Stockton. Βέβαια το σημαντικό της υπόθεσης είναι ότι η αρχική σύνθεση περιλάμβανε τους David Surkamp (κιθάρα, φωνητικά), David Hamilton (πλήκτρα), Doug Rayburn (Mellotron, φλάουτο), Rick Stockton (μπάσο), Siegfried Carver (Βιολί) και Steve Scorfina (κιθάρα) και η σύλληψη της ιδέας συντελέσθηκε μεταξύ 1972-1973.
Αυτό το υπέροχο ταξίδι που στην πορεία πέρασε από φουρτούνες και χίλια κύματα βρίσκοντας τελικά την δική του Ιθάκη ξεκίνησε πέντε δεκαετίες πίσω, όταν πριν την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους ηχογράφησαν ορισμένα κομμάτια στο Pelion του Illinois. Ορισμένα από τα οποία κατά την σύμφωνη γνώμη των μελών την μπάντας, ήταν αρκετά καλά και κατάφεραν να μπουν στο ιστορικό και μνημειώδες ντεμπούτο τους “Pampered Menial”, (για το οποίο θα χύσουμε λίγο μελάνι ενόψει και της επερχόμενης συναυλίας τους στο Κύτταρο), τραβώντας το ενδιαφέρον των υπεύθυνων της ABC Dunhill Records και προσφέροντας τους για τα δεδομένα της εποχής το αστρονομικό πόσο των 650.000 δολαρίων εν έτη 1974.
Ο δίσκος είδε το φως του ηλίου και βρέθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων το 1975 (αρχικά από την ACB Records και λίγο αργότερα από την Columbia με ελαφρώς διαφορετικό εξώφυλλο)και το πρώτο που τράβηξε την προσοχή όλων ήταν το καταπληκτικό εξώφυλλο με γκραβούρες του Sir Edwin Landseer ο οποίος είχε αποβιώσει έναν αιώνα προτού την γέννηση του συγκροτήματος.
Η μουσική του δίσκου συνδύαζε το συμφωνικό Progressive με το Hard Rock ως είθισται από τα περισσότερα Αμερικάνικα συγκροτήματα της εποχής. Συγκροτήματα όπως οι Kansas και οι Styx προσπάθησαν να συνδυάζουν το προοδευτικό στοιχείο με radio friendly συνθέσεις, παράγοντας ένα πιο Pop και AOR ήχο περισσότερο προσκείμενο στους Toto, Foreigner και Journey.
Παρόλο που όλα αυτά τα συγκροτήματα συνέθεσαν κλασικά Rock κομμάτια, ουσιαστικά κανένα δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα κλασικό άλμπουμ στην ολότητα του, που να μην ξεχωρίζει μόνο για τα singles του. Πιθανόν να ξέφυγε από τον κανόνα το “Leftovers” των Kansas, το οποίο πάλι και αυτό είχε τα ψεγάδια του.
Αυτό που καθιστά διαφορετικό αυτό το δίσκο είναι το γεγονός πως συνεργάζεται το συγκρότημα, χωρίς να προσπαθεί κάνεις τους να λάμψει μόνος του, χωρίς να παίζεται ούτε μία περιττή νότα σε ολόκληρο το άλμπουμ, αποπνέοντας μία αρμονία όλοι τους μαζί.
Ο Stockton και ο Safron συνεργάζονται ιδανικά και αλληλοσυμπληρώνονται με εναλλαγές και έντονη ρυθμικότητα, ενώ οι Hamilton και Rayburn κάνουν εξαιρετική δουλειά στο πληκτροφόρο κομμάτι, την ίδια στιγμή που ο Carver στο βιολί προσθέτει στοιχεία κλασικής παιδείας και αναγάγει τους Pavlov’s Dog σε ένα Progressive Rock συγκρότημα που κλείνει το μάτι στους King Crimson, Barclay James Harvest, Atomic Rooster και τους πρώιμους Genesis στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και ο Scorfina με τα πιασάρικα riffs και τις Blue Oyster Cult καταβολές του, και τα μελένια κιθαριστικά solos που προσάπτουν χαρακτήρα στις συνθέσεις, και σαν κερασάκι στην τούρτα στην κορυφή μπαίνει η μαγική φωνή του Surkamp η οποία είτε στις ψηλές είτε στις χαμηλές νότες εκφράζει τα συναισθήματα του μέσα και από τους απίστευτα ερωτικούς στίχους, τοποθετώντας τον ίδιο σε ένα από τους πιο αδικημένους και συνάμα εντυπωσιακούς τραγουδιστές στον κόσμο και τον ίδιο τον δίσκο σε έναν εκ των κορυφαίων του ιδιώματος.
Μπορεί στο “At The Sound of Bell”, τον δεύτερο δίσκο της μπάντας, να εμφανίζονται κορυφαίοι μουσικοί όπως οι Bill Bruford (Yes, King Crimson), Andy McKay (Roxy Music), και ο Jazz σαξοφωνίστας Michael Brecker, παρόλα αυτά δεν θα καταφέρουν να φτάσουν στο επίπεδο του “Pampered Menial”.
Ο δίσκος βρίσκεται στον καλύτερο δυνατό συνδυασμό του Cheesy και του Classic Rock, γεμάτο συναισθήματα και εμπορικής αισθητικής Prog Rock συνθέσεις, όπου μέχρι και σήμερα διχάζει την progressive κοινότητα, σε αυτούς που τον αντιλαμβάνονται σαν ένα Pop Rock δίσκο με ενοχλητικά φωνητικά, και σε αυτούς που το αισθάνονται σαν το τέλειο πάντρεμα διαφόρων μουσικών ειδών που πολύ προσπάθησαν να πετύχουν αλλά απειροελάχιστοι το κατάφεραν.
Ο δίσκος είναι ευχάριστος, μικρής διάρκειας, πιασάρικος και αρκετά φιλικός για air play στα ραδιόφωνα, με απλή μα ουσιαστική ενορχήστρωση. Περιέχει όλα τα κατακριτέα στοιχεία για το Prog ιδίωμα τόσο επιδέξια περιπλεγμένα όμως που τον αναγάγουν σε κλασικό.
Ενδείκνυται για ακροατές χωρίς παρωπίδες που χρησιμοποιούν το μυαλό τους, όπως έλεγε και ο Frank Zappa, ανοιχτό σαν αλεξίπτωτο για να δουλέψει.
Στις 10 του Σεπτέμβρη, μία μέρα πριν χτυπήσει το κουδούνι για την έναρξη του σχολικής χρονιάς, μαζευόμαστε να απολαύσουμε για ακόμη μία φορά στο Κύτταρο τους μεγάλους δασκάλους και τις κλασικές τους επιτυχίες με επετειακή διάθεση, και προσπαθούμε να μην μας τρέξουν τα σάλια, (όχι σαν τα σκυλιά του Pavlov), με ή χωρίς μουσική..!
269 
