Είδος: Progressive Rock
Δισκογραφική: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15 Μαΐου
Όταν ο εθιστικός ρυθμός του “Raining Hard In Heaven” αρχίζει να γυαλίζει σαν παλιά πίστα, είναι ήδη ανώφελο να εμποδίσω τον εαυτό μου να φανταστεί τον Ted Leonard να τραγουδά φορώντας το κόκκινο σακάκι και το λευκό πουκάμισο με φρου φρου του Tom Jones. Δεν ακούω λάθος άλμπουμ, άλλωστε η περιπέτεια της εξέλιξης που εύλογα περιμένεις από τέτοιους δημιουργούς, έρχεται σύντομα με πορτιέρη ένα φωτεινό break.
Έχουμε προχωρήσει πια για τα καλά στο δεύτερο κεφάλαιο των Pattern-Seeking Animals, που μας ήρθε απρόσμενα γρήγορα, περίπου ένα χρόνο μετά το ομότιτλο ντεμπούτο τους. Το οργανικό μέρος του τραγουδιού που έχει ανοίξει το “Prehensile Tales” σπρώχνει αφηγηματικά με θεματικές προσθήκες που περικυκλώνουν μελωδικά τον σκελετό του τραγουδιού, κρατώντας την ευκολία στο άκουσμα. Η εντύπωση που έρχεται από την πρώτη στιγμή είναι πως κάτι σπουδαίο συμβαίνει εδώ. Αν θέλεις να αποφύγεις εύκολες λέξεις σαν την αρμονία ή την έμπνευση, μπορείς απλά να ευχαριστήσεις τα στεγανά των Spock’s Beard που επιτρέπουν σε αυτό το alter ego τους να χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα μαγικά κόλπα που δεν χωρούν στις δικές τους συντεταγμένες.
Με τον άρχοντα των κλειδιών, John Boegehold, στην κεντρική θέση, οι νυν και πρώην Spock’s Beard, Ted Leonard (ξανά στις κιθάρες πέρα από τη φωνή), Dave Meros (μπάσο), και Jimmy Keegan (ντραμς), έχουν επιστρέψει τραβώντας μια μακρύτερη γραμμή στο δρόμο τους, κι αν στο ομότιτλο έμεινα με την έντονη περιέργεια για τη συνέχεια, τώρα έχω αγγίξει την απόλυτη αιχμαλωσία. Υπήρχε φυσικά η τίμια προειδοποίηση όταν κοινοποιήθηκε το “Here In My Autumn”, περίπου πριν από ένα μήνα. Όταν έχεις γνωρίσει και το υπόλοιπο υλικό του άλμπουμ, συμφωνείς πως η έντονη αίσθηση του κλασικού που μεταφέρει, το καθιστά την πρώτη άμεση επιλογή. Πέρα από τις σπουδαίες φωνητικές μελωδίες που το καθιστούν σε σύγχρονο ύμνο του χώρου, σου ξεδιπλώνει και τον ήχο του άλμπουμ, αυτή την αίσθηση μιας εποχής κλεισμένης σε ένα παλιό βιβλίο. Με την χρήση βιολιού, φλάουτου, τρομπέτας, σαξόφωνου και τσέλου η ρουστίκ νοσταλγία του δεν γίνεται να μην σου φέρει αρκετές στιγμές στο μυαλό τις αρετές των Kansas.
Είναι βέβαιο πως ο Boegehold αγαπά πολλά διαφορετικά μουσικά είδη πραγματικά, και αυτή η ειλικρινής επαφή του δίνει την πολυτέλεια να χρησιμοποιεί τις επιδράσεις αυτές με μια φυσική λειτουργικότητα. Δεν επικαλείται είδη και ήχους για να επιδειχθεί σαν υπερφίαλος προοδευτικός συνθέτης, τιμά τα ακούσματά του με ισορροπία και αρμονία.
Δεν νομίζω να υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το καταπληκτικό “Why Don’t We Run”, με την αγάπη του για τον Morricone και τα spaghetti western να καταλήγουν σε ένα εξωτικό διαμάντι με υπέροχους ρυθμούς, κινηματογραφική μαγεία, πνευστά mariachi, αλλά ταυτόχρονα και ένα πολυφωνικό ρεφρέν βγαλμένο από τις μεγάλες μέρες του αμερικανικού ραδιοφωνικού rock. Στα δυο μεγαλύτερα θέματα που έρχονται στο τέλος του άλμπουμ, το 17λεπτο “Lifeboat” και το 12λεπτο “Soon But Not Today”, οι πολλές διαθέσεις που μεταφέρονται από ένα ανάλογο πλήθος μουσικών, καθώς η reggae, η jazz, το pomp rock, σιγοντάρουν το κύριο ύφος τους με μαεστρική φυσικότητα και ακολουθία. Πέρα από τους τυπικούς ακροατές του είδους που πάντα δείχνουν μια προτίμηση για τις μεγαλύτερες σε χρονική διάρκεια συνθέσεις, και τα δυο τραγούδια διατηρούν τις αρετές τους. Προσφέρονται να ακουστούν από διαφορετικούς ακροατές, καθώς απλώνονται όμορφα χωρίς φλυαρίες και επιδείξεις, με τη μελωδία να κρατά το τιμόνι σε κάθε κατεύθυνση.
Συνήθως τα σπουδαιότερα πράγματα γίνονται ακούσια, και ειδικά ο δημιουργός που ζει τόσο μέσα στο έργο του είναι πολύ δύσκολο να εκτιμήσει το αποτέλεσμα. Ο Boegehold ήταν κατηγορηματικός πως απλά δούλεψαν να γράψουν ακόμα ένα άλμπουμ χωρίς συγκριτικούς στόχους, βλέψεις και σε καμιά περίπτωση προβλέψεις. Για όλους εκείνους που επηρεάζονται αισθητά από τις οπτικές εντυπώσεις, το καταπληκτικό έργο του Mirekis, “An Evolutionary Broadcast” που επιλέχτηκε για εξώφυλλο, είναι ένα ιδανικό σινιάλο.
Ο Leonard, που άπλωσε για άλλη μια φορά το πολύτιμο χρώμα του, αποδείχτηκε πιο τολμηρός στην κρίση του: “είναι μια συλλογή με πλούσιες ενορχηστρώσεις και κολλητικές μελωδίες. Εννοώ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κολλητικές. Υπάρχουν ορισμένες γραμμές που είναι το τελευταίο πράγμα που περνά από το μυαλό μου το βράδυ, και το πρώτο το πρωί”.
Κάποιον μου θυμίζει αυτό.
https://www.psanimals1.com/
https://www.facebook.com/psanimals1/
508 
