Το ελληνικό συναυλιακό καλοκαίρι έχει ξεκινήσει πάρα πολύ δυνατά, όπως αναμενόταν άλλωστε καθώς γίγαντες της metal σκηνής και όχι μόνο πάτησαν το πόδι τους στην χώρα μας (βλ. Rammstein) και ακόμα δεν έχουμε φτάσει καν στα μισά του πρώτου από τους 3 μήνες του καλοκαιριού με ονόματα όπως Megadeth και Judas Priest να καραδοκούν στην γωνία για να μας προσφέρουν ανεπανάληπτες στιγμές.
Μία από τις βραδιές που αναμέναμε με πολύ μεγάλη ανυπομονησία ήταν εκείνη της ενδεκάτης Ιουνίου όπου θα βλέπαμε για άλλη μία φορά τους αγαπημένους μας Αυστραλούς που ακούνε στο όνομα Parkway Drive. Έτσι με όμορφες και συνοπτικές διαδικασίες βρεθήκαμε στο Floyd.
Οι πόρτες ανοίξανε από τις 20:00 παρότι στο πρόγραμμα αναμενόταν να ξεκινήσει την εμφάνιση της η μπάντα στις 22:00, μιας και το live ήταν Sold Out και αναμενόταν πολύ μεγάλη προσέλευση. Φτάνοντας στο venue γύρω στις 20:45 εντός του χώρου γινόταν ήδη το αδιαχώρητο. Η αρένα αλλά και ο εξώστης ήταν σχεδόν γεμάτοι παρότι είχαμε ακόμα 1,5 ώρα περίπου για την αρχή της συναυλίας. Καθώς πέρναγε η ώρα ο κόσμος αυξανόταν όλο και περισσότερο και η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί μεταφορικά λόγω της όρεξης του κοινού αλλά και κυριολεκτικά λόγο των υψηλών θερμοκρασιών που επικρατούσαν στην περιοχή παρότι ο χώρος, προς τιμήν του, είχε τα κλιματιστικά στο τέρμα για να ισορροπήσει ελαφρώς της ατμόσφαιρα. Η πολυαναμενώμενη ώρα έφτασε, τα φώτα σβήνουν και οι ParkWay Drive παίρνουν θέση στην σκηνή. Το κοινό παραληρεί και το σύνθημα “είναι τρελός ο Αυστραλός” δεν σταματάει να ηχεί στα αυτιά του Winston.
Το live ξεκινάει με το “Glitch” ταρακουνώντας το Floyd μιας και δεν υπήρχε γωνιά του που να μην υπήρχε κάποιος να χορεύει και να χτυπιέται στον ρυθμό. Το Live περιείχε πολλές επιτυχίες της μπάντας όπως Vice Grip, Dedicated, Bottom Feeder κα, ωστόσο ακόμα και τίποτα από αυτά να μην παίζανε, με τόση ενέργεια και τόσο κέφι που μας μετέδιδαν οι Αυστραλοί θα περνούσαμε το ίδιο καλά και στο mute. Έχοντας πάει σε πολλά lives έχουν δει πολλά τα ματάκια μου, όμως δεν είχα ξαναδεί ποτέ τον τραγουδιστή μιας μπάντας να κατεβαίνει στο κοινό με Crowd Surf, να στέκεται στην μέση της αρένας και να ανοίγει pit, στο οποίο τραγουδάει παράλληλα κάτι το οποίο ο Winston έκανε με μεγάλη ευκολία δείχνοντας μας για άλλη μία φορά πως περνάει πολύ όμορφα στη χώρα μας. Τελικά είναι όντως τρελός ο Αυστραλός χαχα! Φυσικά το live, διάρκειας περίπου 1,5 ώρας, κλείνει με το “Wild Eyes” και υπόσχεση από την μπάντα πως θα μας ξαναδούν σύντομα.
Δυστυχώς ηχοληπτικά η μπάντα θεωρώ πως χαντακώθηκε ελαφρώς, μιας και μουσικά ήταν υπέροχη, καθώς η ένταση των τυμπάνων και κυρίως της μπότας κάλυπτε σχεδόν τα πάντα καθιστώντας πολύ δύσκολο στους θεατές να ξεχωρίσουν και να ακούσουν καθαρά τα όργανα. Επιπλέον, για ακόμη μία φορά, παρά τις πολλαπλές υποδείξεις της διοργάνωσης, υπήρχαν πάρα πολλοί που δεν σεβάστηκαν τον διπλανό τους και καπνίζανε σε κλειστό χώρο. Παρόλα αυτά, χάρη στο απίστευτο performance της μπάντας καλύφθηκαν οι παραπάνω αστοχίες με αποτέλεσμα να είναι μία βραδιά που σίγουρα χαράκτηκε στις μνήμες μας.
Οι Αυστραλοί μας επιβεβαίωσαν για άλλη μία φορά την δυναμική τους και την ικανότητα τους όχι μόνο στην μουσική αλλά και στο interaction με το κοινό κάνοντας μας όλους όσους βρεθήκαμε στο Floyd να μην θέλουμε να φύγουμε.
Ανυπομονούμε λοιπόν να κρατήσουν οι Parkway Drive την υπόσχεσή τους και να μας ξανάρθουν πολύ σύντομα.
Καλό μας συναυλιακό καλοκαίρι!
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
417 
