Είδος: Doom Death Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 15 Μαΐου 2020
Ε δεν νομίζω να χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τους Paradise Lost. Έχει χυθεί τόσο φυσικό όσο και ψηφιακό μελάνι εδώ και 30 χρόνια που η παράθεση οποιωνδήποτε ιστορικών στοιχείων ή αποτίμηση μνειών να περιττεύει για οποιονδήποτε έχει έστω και μια επιδερμική σχέση με την ηλεκτροδοτούμενη μουσική, όντας μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες στο γενικότερο dark χώρο αυτού του μουσικού ωκεανού που καθορίζεται με τον απλό όρο “metal”.
Όπως προελάλησα ο προλαλημένος (τι ακαδημαϊκά που τα λέω ώρες – ώρες όμως ε;), τρείς δεκαετίες στο συνάφι, 16 δισκογραφικές full length κυκλοφορίες (μαζί με την παρούσα η οποία και υποφαινόμενη περιγραφής) οι οποίες για τον γράφοντα κινούνται από πολύ καλές εως αριστουργηματικές, άμεση επιρροή για ολόκληρα εικαστικά ρεύματα (που συνεπάγονται εκατοντάδες – ίσως και χιλιάδες – μπάντες που ακολούθησαν το τεχνοτροπικό μονοπάτι των Βρετανών), αμέτρητα hit singles εσαεί χαραγμένα στην ψυχή των μουσικόφιλων ως απτά τεκμήρια μελαγχολικής τέχνης που καθορίζουν διαθέσεις – τεράστιο credit το οποίο διαφοροποιεί μια καλή, μια μεγάλη και μια τεράστια μπάντα. Βλέπεις, μερικές φορές οι αριθμοί λένε τα πάντα, σωστά;
Αυτό που είναι και το πλέον αναμενόμενο μετά από τόση εμπειρία είναι ότι οι άνθρωποι ξέρουν τι πάει να πει τραγουδοποιϊα. Ούτε προσπαθούν να επαναφέρουν τον τροχό, ούτε θα σε “δουλέψουν” με μεγαλόστομες δηλώσεις περί ποιότητας. Αυτό που κάνουν όμως συνεχώς είναι το να διατηρούν την σταθερή ποιότητα του προϊόντος τους. Το οποίο και στο “Obsidian” δεν είναι άλλο από εξαιρετικό doom ή goth ή dark ή όπωςστονπεοθέλειςπεςτο metal.
Κομμάτια ευφυέστατα, με πραγματική ποιητική στιχουργική διάθεση που είναι ταυτοποιήσιμη με τις ψυχές των ακροατών τους και όχι λεκτικές αράδες που κάτω από το πέπλο της αφηρημάδας προσπαθούν να λογιστούν ως “ποίηση” (σαν αυτά τα quotes στα socials media που αποτυπώνονται κάτω από βυζάκια και κωλάρες για τη δηθενιά του “φαίνεσθαι” και όχι του “είνα锨), συναισθηματικότατων ροπών που δείχνουν ότι αυτή η emotional τακτική είναι πηγαία φύση των δημιουργών τους και όχι υποκριτικές φόρμουλες για διατήρηση οπαδών, τραγούδια που θα σε συνεπάρουν σε sing along, σε air guitar και σε απτή αντιμετώπιση ενδόμυχων τυψεων για θέματα που όλοι λίγο πολύ έχουν στο πίσω μέρος τους νου τους, σαράκια που τρώνε σιγά – σιγά το είναι του καθενός μας από τότε που συνειδητοποιήσαμε τι πάει να πει real life.
Αν θέλεις μουσική προσεγγιστική αναπαράσταση θα έλεγα ότι η μπάντα επανέρχεται στο καθαρόαιμο doom metal των “Gothic” και “Icon” με πασούλες προς το “Draconian Times” και ίσως στην πληρέστερη σύμπτηξη αυτού του προσωπείου τους, στο ομώνυμο album “Paradise Lost” του 2005 στο οποίο και επανακαθορίστηκαν μετά από τα dance floor περάσματα των “One Second”, “Host” και “Believe In Nothing”.
Αργόσυρτο, βαρύτατο και ογκώδες doom death, με εξωπραγματικό ήχο που εγκολπώνει την ηχητική άβυσσο των riffs των Gregor Mackintosh / Aaron Aedy, με τα beats των Waltteri Väyrynen / Stephen Edmondson να σου γαργαλάνε τις τρίχες της οπίσθιας οπής σου και φυσικά αδιαπραγμάτευτο κομιστή τον Nick Holmes ο οποίος έχει κερδίσει τη θέση του αψεγάδιαστου performer / στιχουργού / ερμηνευτή στην αθανασία εδώ και πολύ καιρό χωρίς να έχει να αποδείξει τίποτα εκτός ότι για ακόμη μια φορά με ρεαλιστικό τρόπο σου δίνει τα φωνητικά σπλάχνα του κοιτώντας σε στα μάτια.
Δεν χρειάζεται να ξεχωρίσω κάποα σύνθεση από τα εννιά κομμάτια του “Obsidian”. Δοκίμια μελαγχολικής ισχύος με κοινή στοχοποιημένη συνισταμένη τους τις “στον πάτο” διαθέσεις σου τις οποίες και είναι ικανοί να σου τις διαλύσουν, φέροντάς σου, παραδόξως ίσως, προσωπική ανάταση. “Ghosts”, “The Devil Embraced”, “Forsaken”, το φοβερό epic metal “Serenity”, η αγωνιώδης πεσιμιστικότητα του “Ending Days”, “Hope Dies Young” και η εσχατολογία του “Ravenghast”, “τούβλα” ισοπέδωσης μεταξύ άλλων.
Μόνο σεβασμός για μια ομάδα πραγματικών καλλιτεχνών που υπηρετούν την Τέχνη και συνεπώς τον ίδιο τον Άνθρωπο. Τον οποίο και αντιμετωπίζουν με τη σύγχρονη πραγματική του φύση, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς κίβδηλες συμπόνοιες, χωρίς ανύπαρκτες ελπίδες. Ντόμπρα και στα ίσια. Μια δήλωση της ανισχύος του, της αβεβαιότητας, της απελπισίας, της ανικανότητας να ορθώσει το ανάστημά του μπροστά στα όσα του έχει επιφυλάξει η ισχυροκρατία, ο πραγματικός Αντίχριστος επί της καθημερινότητάς του. Χωρίς υπόκλιση, απλά μεταβολή και σκεπτικισμός, ψάχνοντας τρόπους να δούμε τη Δευτέρα Παρουσία του.
https://www.facebook.com/paradiselostofficial
http://paradiselost.co.uk/
798 
