Δεν χωράει σε μια σελίδα μονάχα μια ολοκληρωμένη περιγραφή του πόσες στιγμές έχω ζήσει με albums των Βρετανών Paradise Lost.
Τον καιρό της κασέτας, δεν έλειψαν από καμιά συλλογή που χαρίστηκε σε φιλενάδα ή φίλο. Δεν περνούσαν μέρες χωρίς κάποιο βινύλιο ή CD τους να φέρει στροφές στο σπίτι μου. Και η πρώτη φορά που τους είδα στην περιοδεία του “One Second” μου έχει μείνει αξέχαστη και αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να τους ξαναδώ στις 17 Απριλίου στο Fuzz Club.
Οι Paradise Lost έχουν φτιάξει μουσικά στιλ, έχουν πειραματιστεί και αναπαλαιώσει τον ίδιο τους τον εαυτό, έχουν ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο και έχουν πουλήσει δυο εκατομμύρια αντίτυπα.
Για να τους τιμήσω λοιπόν, κατατάσσω τα δεκαέξι τους albums από το καλό… στο καλύτερο, αφού το κακό δεν μπορεί να μπει στην ίδια πρόταση με εκείνους.
- “Lost Paradise” (1990)
Λίγο μετά την κυκλοφορία του ο γράφων στάλθηκε αντιπρόσωπος εκ μέρους του μεγαλύτερου αδερφού στο, υπόγειο τότε, Rock City για να ζητήσει να αγοράσει το παρόν. Οι παρευρισκόμενοι κοίταξαν έκπληκτοι τον αμούστακο μαθητή Γυμνασίου και μια ιστορία αγάπης με τη σκληρή μουσική ξεκίνησε. Ένας δίσκος που σίγουρα επηρέασε πολύ την αγγλική σκηνή (και ίσως παραπέρα) αφού η δοσολογία doom στο death metal των Βρετανών δεν ήταν συνήθης τότε. Ο μόνος λόγος που θέτω το “Lost Paradise” ουραγό της λίστας είναι πως κανείς πλέον δεν θα μπορούσε με κλειστά μάτια να αναγνωρίσει την μπάντα ως δημιουργούς του.
- “Medusa” (2017)
Σύμφωνα με τον κύριο Mackintosh αυτό είναι το βαρύτερο τους album. Και θα συμφωνήσω. Οι PL πέφτουν με τα μούτρα στον sludge/doom βάλτο και συνθέτουν έναν heavy επικήδειο που όμοιο του δεν έχουμε ξανακούσει από το συγκρότημα. Καθόλου περίεργο πως η Nuclear Blast τους ταίριαξε με τους Pallbearer για την περιοδεία προώθησης του. Η παραγωγή του Arellano είναι και πάλι υψηλού επιπέδου και το “Medusa” είναι το μοναδικό album τους, το οποίο δεν θα αναγνώριζα αμέσως ως δικό τους.
14.“Obsidian” (2020)
Δεύτερο album για την Nuclear Blast. Δεύτερο και για τον Waltteri Väyrynen στα τύμπανα. Οι Paradise Lost έχουν κάνει ολική επαναφορά στο παρελθόν και παρόλο που κυκλοφορεί εν πλήρη καραντίνα λόγω covid, οι οπαδοί το αγκαλιάζουν σφιχτά. Ο Arellano και πάλι καταφέρνει να απεικονίσει την απαιτούμενη ατμόσφαιρα στην παραγωγή και παρόλο που δεν είναι πολλά τα αξιομνημόνευτα σημεία του album, μόνο κακή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η προσπάθεια. Με αυτή στις βαλίτσες τους θα μας επισκεφτούν αυτόν τον μήνα εξάλλου.
13.”Host” (1999)
Τα ηλεκτρόδια απαγάγουν την αγαπημένη μας μπάντα και τη σέρνουν από τα μαλλιά ως το Rock fm. Το pop ραδιόφωνο αρχίζει να παίζει μετά μανίας τα τραγούδια του δίσκου αφου EMI. Σε καμία περίπτωση, δεν μιλάμε για κακό δίσκο, παρόλο που αναγκαστικά τοποθετείται χαμηλά στη λίστα, αλλά το τότε σοκ ήταν μεγάλο και η metal κοινότητα φώναζε πως ξεπουλήθηκαν για να παρουν τη θέση των Duran Duran. Ίσως βέβαια, να εννοούσαν τους Depeche Mode στους οποίους παραπέμπει ο ήχος του “Host”. Αργότερα, οι Lost θα δηλώσουν πως απογοητεύτηκαν από την παραγωγή του album που ίσως ήταν το πιο ευρέως γνωστό τους.
12.“Shades Of God” (1992)
Οι Lost εδώ ξεκινούν να βουτούν βαθύτερα στο gothic και τα τραγούδια τους είναι πιο μελωδικά. Το πρώτο τους album μετά από την μεταπήδηση τους από την Peaceville στη Music For Nations και ο μεταβατικός δίσκος προς αυτό που όλοι γνώρισαν ως Paradise Lost. Η φωνή του Nick Holmes παίρνει τον χαρακτήρα που θα την κάνει αγαπητή στο μεταλλικό κοινό και η δημοτικότητα του συγκροτήματος αρχίζει και ανεβαίνει. Δεν υπήρχε στην αρχική έκδοση του album, αλλά το “As I Die” είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους.
- “Faith divides us- Death Unites us” (2009)
Φυσική συνέχεια του “In Requiem” με τους PL να αναμοχλεύουν και πάλι το ίδιο τους παρελθόν, με τον μάγο Jens Bogren στην παραγωγή και τον Peter Damin, με θητεία στους Katatonia, στα τύμπανα. Το γοτθικό doom καλά κρατεί και οι PL αράζουν και παλι στον φυσικό τους χώρο προσφέροντας ποιοτική μουσική.
- “In Requiem” (2007)
Ο Holmes αγριεύει και συμπαρασύρει τους υπόλοιπους σε ένα στιλ που θυμίζει λίγο από “Icon”. Κυκλοφορεί μέσω της Century Media με εξώφυλλο του δικού μας Seth Siro Anton. Τα πλήκτρα συνεχίζουν να παίζουν ρόλο κομβικό στην goth/doom ατμόσφαιρα, αλλά ο δίσκος δεν φτάνει τα συνθετικά μεγαλεία του παρελθόντος.
- “Believe in Nothing” (2001)
Οι Lost συνεχίζουν λίγο πολύ να παίζουν με την μελωδική τους πλευρά, αλλά ο συνολικός ήχος περισσότερο γειτνιάζει το “One Second”, παρά το προηγούμενο “Host”, έτσι η ηλεκτρονική τους πλευρά ατονεί αρκετά. Η παραγωγή βέβαια, ακούγεται κάπως αδύναμη και φήμες λένε πως η εταιρεία πίεσε πολύ τους Lost σε αυτό το album. Προσωπικά, το αγάπησα μιας που τότε είχα μπει σε μια πιο μουσικά ήσυχη περίοδο, αλλά δεν θα μπορούσα να το τοπόθετησω ψηλότερα.
- “The Plague Within” (2015)
Οι PL συνεχίζουν το ηχητικό πισωγύρισμα με ακόμη περισσοτερη βαρύτητα και τον Holmes να χρησιμοποιεί μετά από καιρό σκληρά φωνητικά. Τέταρτη και τελευταία τους δουλειά μέσω της Century Media και φαίνεται πως οι PL διανύουν μια εξαιρετική περίοδο έμπνευσης, αφού το παρόν είναι άξια συνέχεια του “Tragic Idol” με τον Jaime Gomez Arellano αυτή τη φορά στην παραγωγή. Φαίνεται πως ο Nick Holmes φέρνει λίγο από τους Bloodbath στον γυρισμό του στο “σπίτι” και αυτό θα κάνει πολύ καλό στην μπάντα που ακούγεται ιδιαίτερα ανανεωμένη.
- “Symbol of Life” (2002)
Αυτή τη φορά απομακρύνονται από τη synth-pop των προηγούμενων πονημάτων τους, χωρίς βέβαια να παρατούν τα πλήκτρα και ο ήχος βαραίνει λίγο παραπάνω σε σχέση το άμεσο παρελθόν τους, με το αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικό, όμως είναι και ο τελευταίος δίσκος με τον Lee Morris στα τύμπανα.
- “Gothic” (1991)
Μόνο και μόνο λόγω τίτλου θα μπορούσε να πλασαριστεί ψηλότερα στη λίστα, μιας που είναι ένα album που όχι μόνο, άλλαξε το όλο ύφος της μπάντας, όπου ακόμα και τα γυναικεία φωνητικά χώρεσαν, αλλά άλλαξε την πορεία πολλών ακόμη σχημάτων. Οι Paradise Lost αρχίζουν να παίζουν μπάλα με το γοτθικό στοιχείο που με τα χρόνια εισέρχεται όλο και βαθύτερα στον οργανισμό τους, ενώ και το στοιχείο του doom λαμβάνει σημαντικότερο ρόλο στο συνολικό αποτέλεσμα. Το όνομα τους ακούγεται πιο δυνατά πλέον και η ανοδική τους πορεία ξεκινάει εδώ.
- “Tragic Idol” (2012)
Ο ήχος μπαίνει στη μηχανή του χρόνου και φαίνεται να γυρνάει στην περίοδο του “Draconian Times”. Οι Lost φαίνεται να κάνουν revival στον εαυτό τους, αλλά με τόσο ποιοτικό τρόπο που όλοι όσοι τους αγάπησαν τότε, νιώθουν και πάλι τη καρδιά τους να χτυπάει. Το gothic metal που τόσο λατρέψαμε επιστρέφει και οι βασιλιάδες της στεναχώριας είναι πάλι εδώ. Διπλή σουηδική παρουσία για πρώτη φορά με τον Jens Bogren στην παραγωγή και τον Andreas Erlandsson (At the Gates, The Haunted) στα τύμπανα. Εξαιρετικές μελωδίες, ογκώδεις συνθέσεις και μια ακόμη απόδειξη του μεγαλείου των Βρετανών.
- “Paradise Lost” (2005)
Οι Lost κάνουν πέρα τα ηλεκτρονικά στοιχεία που είχαν επικρατήσει ως τότε και κυκλοφορούν μια φυσική συνέχεια του “Draconian Times”. Οι συνθέσεις και η παραγωγή ακούγονται βαρύτερα από τους προηγούμενους 3-4 δίσκους τους και οι Lost επαναπροσελκύουν οπαδούς της δεύτερης περιόδου τους.
- “Icon” (1993)
Album μετάβαση όπου οι Lost παραδίδονται στη goth-ιά και αρχίζουν να χτίζουν τον μύθο τους, ενώ είναι και το τελευταίο με τον Matthew Archer στα τύμπανα. Τα “Embers Fire” και “True belief” θα μείνουν στην ιστορία και ο δίσκος αυτός θα είναι από τους σημαντικότερους για την ίδρυση του νέου gothic metal είδους.
- “One Second” (1997)
Οι Lost βρίσκουν τον πολιορκητικό κρίο με τον οποίον θα ρίξουν την πόρτα του mainstream και παράλληλα θα εμπλουτίσουν με ηλεκτρονικά στοιχεία τoν πρώτο δίσκο τους που ηχογραφείται με ψηφιακά μέσα. Το ομώνυμο και το “Say just Words” ακούγονται για πολλά χρόνια σε όλα τα rock στέκια και ήταν ο λόγος που η EMI τους άπλωσε τα δίχτυα της.
- “Draconian Times” (1995)
Ο πρωτος “μεγάλος” τους δίσκος με την μπάντα να έχει “αποτινάξει” το σκληρό της μουσικό παρελθόν. Γεμάτο με κομματάρες, όπως τα “The Last Time”, ” Forever Failure”, “Once Solemn”, έφερε τους Lost στα αυτιά ευρύτερου κοινού και σιγά σιγά στις setlists των clubs και ραδιοφώνων. Η επιρροή των Sisters of Mercy πάνω τους επιστεγάζεται και με την διασκευή του “Walk away” στο single του “The Last Time”, αλλά τελικά η μπάντα δεν θα επιμείνει σε αυτόν τον υπέροχο συνδυασμό και θα στοχεύσει σε αλλά μέρη στο μέλλον.
1595 
