Είδος: Progressive metal
Εταιρεία: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28 Αυγούστου 2020
14 κανάλια με κιθάρες; Έμπειροι ανιχνευτές εξάχορδων οργάνων επιχειρούν ενδελεχώς να αποκρυπτογραφήσουν σχεδόν απροσδιόριστους ήχους, προσπερνώντας την κτητική μανία των φίλτρων που μοιάζουν να επεμβαίνουν με ιμπεριαλιστικό θράσος. Ιδιαίτερα, οι προάγγελοι του “Πάνθηρα” έμοιαζε να είναι επιλεκτικά δύστροποι και προκλητικοί, σαν να προσπαθούν να ιντριγκάρουν τους παραδοσιακούς φίλους της μουσικής του Daniel Gildenlow. Κάθε νέο promo video και ένα χαστουκάκι σε κάθε εφησυχασμένο μάγουλο αρσενικής ή θηλυκής Daniel-ίτσας.
Είναι βέβαια αργά να αναρωτηθούμε αν ο ηγέτης αυτού του εξελισσόμενου project που ακούει στο όνομα “Pain Of Salvation” νιώθει κάπως σαν το κέντρο του μουσικού σύμπαντος, τουλάχιστον για μια δεδομένη μουσική περιφέρεια. Άλλη μια περίεργη ιστορία με τον Ragnar Zolberg, που σημάδεψε την προηγούμενη, αυστηρά βιωματική δουλειά του, “In The Passing Light Of Day”, επιβεβαίωσε πόσο αδίστακτα απόλυτος είναι, όταν ο βασικός του συνεργάτης οδηγήθηκε στην έξοδο μέσα στο νεφέλωμα της εντύπωσης πως δυο Daniel δεν χωρούν στον ίδιο πόνο της σωτηρίας.
Αυτή η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη του απόλυτου ελέγχου, αυτό το υψωμένο εγώ απόλυτης εξουσίας, αυτή η βεβαιότητα και η πανίσχυρη πίστη στο προσωπικό όραμα, μπορεί κάποιες στιγμές να έχουν δυο όψεις, δεν παύουν όμως να είναι και οι κινητήριες δυνάμεις που σπρώχνουν τη δημιουργία μπροστά. Ο Gildenlow είναι από τα πνεύματα που έχουν σκιά τους την ανησυχία, και είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του σε κάτι λιγότερο από το ρόλο ενός μόνιμου πιονιέρου. Μέσα σε αυτό το πεδίο σύλληψης και δράσης δεν θα μου φανεί παράξενο ακόμα και να έχει ζηλέψει την κατάθλιψη βόρειου, σημαίνοντα “γείτονά” του από το Notodden της Νορβηγίας…
Με το αυστηρά προσωπικό πρίσμα να μονοπωλεί τα θέματά του τα τελευταία χρόνια, η δυσλειτουργία ιδιαίτερων ανθρώπων μέσα στους κανόνες και τις συμβάσεις της κοινωνίας τον οδηγούν στη μεταφορά από το βασίλειο των ζώων: ένας πάνθηρας σε έναν κόσμο σκύλων. Χωρίς να δηλώνω ιδιαίτερα ενθουσιασμένος από το συνολικό concept, αισθάνομαι τελικά τυχερός συγκριτικά με την εναλλακτική εκδοχή που είχε στο μυαλό του και αφορούσε σε αυτοκίνητα, συμβατικά και οχήματα της Φόρμουλα 1… Πέρα βέβαια από το περιτύλιγμα των συμβολισμών, η προφανής αλήθεια είναι πως ο βασικός άξονας είναι μια περιφρόνηση προς την κοινωνία που συνθλίβει και επικρίνει τη διαφορετικότητα, τη μοναδικότητα, την πρωτοτυπία.
Στο πλήρωμα έχει επιστρέψει ο Johan Hallgren με τους παραμένοντες, αφανείς αλλά ήρωες, Daniel Karlsson στο μπάσο και τον Leo Margarit που μάλλον πρέπει να χρεωθεί πολλά από τα εύσημα της εύστοχης μουσικής τόλμης του άλμπουμ, με την εκπληκτική του παράσταση στα τύμπανα.
Και αν υπάρχουν, αναμενόμενα, κάποια συγκοινωνούντα δοχεία με το προηγούμενο άλμπουμ, ιδιαίτερα με την σύνθετη, δύστροπη δομή του “Full Throttle Tribe”, η επιλογή του αρχηγού να επιμείνει στα στιγμιαία κοστούμια των ήχων με εξαντλητική λεπτομέρεια, σε συνδυασμό βέβαια και με τις ρυθμικές καινοτομίες κάποιων συνθέσεων, δίνει στο άλμπουμ μια ξεχωριστή ευρύτητα.
Πιθανά κάποιοι έχουν ήδη δυσανασχετήσει με το ομότιτλο που είναι και το πιο δυσπρόσιτο τραγούδι του άλμπουμ: έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία, ομιλούντα φωνητικά που μάλλον ραπάρουν, και μια πιο απλή προσέγγιση στο συνολικό αποτέλεσμα, δεν μεταφέρουν από την αρχή το ρόλο του τραγουδιού που αναδεικνύεται σταδιακά μαζί με τη συνολική ανάδυση του άλμπουμ, και με βάση πάντα τη χρονική θέση του στη συνολική εξέλιξη. Συγγενικό με κάποια έννοια το “Restless Boy”, επικοινωνεί ευκολότερα, αλλά η αρμονία του αποκαλύπτεται μέσα στη συνέχεια του δίσκου. Το εναρκτήριο “Accelerator” έχει αναλάβει να προετοιμάσει τον ακροατή για τα ηχητικά ευρήματα της νέας μανιέρας του Gildenlow, αλλά συνολικά είναι πιο πλούσιο και πειστικό και σε θέματα.
Αν θέλουμε να αντιπαραθέσουμε στα δύσκολα τα σίγουρα, πρώτο και καλύτερο έρχεται το “Wait”, προικισμένο με μοιραίες μελωδίες, στολισμένο με έξυπνη εξέλιξη και πλήθος υπέροχων ήχων, μια αρμονία της καρδιάς και του μυαλού του Daniel που σε παίρνει αιχμάλωτο με την πρώτη ακρόαση. Το “Keen To A Fault”, περιεκτικό σε χρώματα, μαζί με τις μεταστροφές της μουσικής πάνω στο απίθανο παίξιμο του Margarit, ολοκληρώνεται με τις εύστοχες φωνητικές μελωδίες του αρχηγού. Το νεφελώδες, δύσβατο “Unfuture”, με μια σκληρή βιομηχανική επιδερμίδα και σχεδόν γοτθική απόκοσμη αισθητική, αποτελεί μια μεγάλη σύνθεση που δικαιολογεί απόλυτα τον χαρακτηρισμό του επίκαιρου progressive metal. Τέλος, το “Icon” είναι η λιχουδιά με την οποία θα μας ξεπροβοδίσει, με την βεβαιωμένη υπερβατική αξία του σημαίνοντα επίλογου, με ένα μακρύτερο βήμα στην αποκάλυψη του ψυχισμού του, τυλιγμένο πάντα με την επίμονη ανάπλαση της μεγάλης μουσικής που δικαιούται μια τέτοια απόπειρα: ένας ηχητικός τόπος πολλών μελλοντικών συναντήσεων, φορτισμένων, ξεχωριστών και δύσκολων.
Πίσω από την καταδίωξη μιας επίκαιρης μουσικής εξέλιξης, πίσω από την ανάγκη να είσαι κομμάτι της ιστορίας, πίσω από τις μανιέρες και το ύψος του εγώ, πίσω από το εμμονικό κατηγορώ μιας “κανονικής” κοινωνίας, μου φαίνεται τελικά πως κρύβεται κάτι πολύ πιο ανθρώπινο και συντριπτικό, όπως είναι η πραγματικότητα ενός πατέρα με αυτιστικό παιδί. Και μοιάζει τελικά να μαζεύονται αρκετοί σοβαροί λόγοι να εκτιμήσει κανείς με επιμονή τον πάνθηρα, συνυπολογίζοντας τη συνήθη εξέλιξη να μεγαλώσει αισθητά το άλμπουμ με κάθε νέα ακρόαση.
Άλλωστε, ακόμα και αν έχεις γεννηθεί σκύλος σε έναν κόσμο σκύλων, τίποτα δεν μπορεί να σε εμποδίσει να ακούσεις τη μουσική ενός πάνθηρα.
Website: http://painofsalvation.com/
Facebook: https://www.facebook.com/Painofsalvation/
691 
