Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Sony Music
Ημ. Κυκλοφορίας: 9 Σεπτεμβρίου 2022
To heavy metal μετρά ήδη 50 και βάλε χρόνια ζωής. Γεγονός αδιαμφισβήτητο. Όπως επίσης πέραν αμφιβολίας είναι ότι τα πρώτα χρόνια ζωής του, σαν “παιδί”, τη δεκαετία του 1970 δεν είχε οριστεί πλήρως και σαν τέτοιο λογιζόταν οποιοδήποτε άκουσμα είχε βαριές κιθάρες και λίγο-πολύ όλα θεωρούνταν ότι ανήκουν στον ευρύτερο hard rock χώρο. Αυτό ίσχυε και για τους Black Sabbath που το εφηύραν και με τα 8 πρώτα album τους έπαιξαν σχεδόν τα πάντα, την εξέλιξη των οποίων ακούμε μέχρι τις ημέρες μας (συνθετικά τουλάχιστον γιατί ηχητικά όλα παραμετροποιούνται βάσει της τεχνολογίας), ίσχυε και για τους Judas Priest των πρώτων τους 3-4 δουλειών, το ίδιο ίσχυε ακόμη και για τους ορισμούς του heavy ήχου, των αρχέγονων Iron Maiden.
Ο γράφων θεωρεί ότι αμιγώς ο όρος δεν μπορεί παρά να έχει την πηγή του στο “Heaven and Hell” των Sabbath με τη φωνάρα του Dio πίσω από το μικρόφωνο που έθεσε πολλές από τις σταθερές που εδραίωσαν την έννοια στο μυαλό των ακροατών. Αυτά σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Φυσικά όλη ξέρουμε ότι την δεκαετία του 1980 το heavy metal πέρασε στην ενθουσιώδη εφηβεία του, και εδραιώθηκε και εμπορικά. Με “προσημασμένο” ακροατήριο οποιονδήποτε θεωρείτο “φρικιό”, δηλαδή διαφοροποιημένους και λίγο πιο αντιδραστικούς σε σχέση με τους υπόλοιπους νεολαίους που βρήκαν μια διέξοδο να ξεσπάσουν, να διοχετεύσουν την νεανική ζωντάνια τους σε κοινωνίες που λίγο – πολύ, για την περίοδο που αναφερόμαστε, ήταν σχεδόν “μαμ, κακά και νάνι”, μέσα στην ανεμελιά, τουλάχιστον στον δυτικό, καπιταλιστικό κόσμο (τα δεδομένα από την άλλη πλευρά ήταν τελείως διαφορετικά σε όλα τα επίπεδα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά).
Πέρα από την καλλιτεχνική όσο και ποιοτική παρουσία εξαιρετικών μουσικών που διήγαν βίο μέσω του heavy metal, αυτό που κυρίως εδραίωσε τη μουσική αυτή, σαν νοοτροπία πλέον, ήταν οι διάφοροι “μύθοι”. Ιστορίες ναρκοχημικής τρέλας, “ηρωϊκές” αποδόσεις διαφόρων τυχαίων συμβάντων από προσωπικότητες που προκαλούσαν δέος, πληροφορίες που ήταν δύσκολο να διασταυρωθούν αλλά πολύ εύκολο να κολλήσουν σαν τσίχλα στο νου των ανά την υφήλιο πιτσιρικάδων. Ένα τρανό παράδειγμα ανάλογης αντιμετώπισης προς έναν μουσικό – που είναι και το αντικείμενο αυτής της αναφοράς στο παρόν review; Μα φυσικά ο μεγάλος Ozzy Osbourne που το δάγκωμα της νυχτερίδας σε ένα live έπαιξε σχεδόν καταλυτικό ρόλο στην εξάπλωση του φαινομένου, με τη μουσική βιομηχανία που διατράνωσε αυτό το γεγονός και το εκμεταλλεύθηκε εμπορικά στο έπακρο. Είπαμε, ζούσαμε σε εποχές εξέλιξης και καθημερινών “παρθένων” καταστάσεων και κάτι τέτοια συμβάντα σε καιρούς που η “πληροφορία” σαν μέγεθος δεν είχε την χαοτική μορφή του σήμερα και μπορούσε να εμπεδωθεί με την πάροδο του χρόνου. Όσο απαρχή και ετυμολογικά του όρου “heavy metal” ήταν το προαναφερθέν “Heaven And Hell”, άλλο τόσο μπορεί (και πρέπει) να θεωρηθούν και – τουλάχιστον – τα 4 πρώτα solo albums του Ozzy ο οποίος μαζί με τους συνεργάτες του παρήγαγε ποιοτικότατο heavy metal και με το “προσωπείο” της τρέλας που διέσπειρε το management του, διατράνωσε και την καριέρα του ίδιου του τραγουδιστή αλλά και το ίδιο το heavy metal τη συγκεκριμένη δεκαετία.
Από εκεί και πέρα, ο Ozzy και έκαστο οποιοδήποτε σχήμα που τον συνόδευε, δεν σταμάτησε να παράγει επίσης πολύ καλές δουλειές που όμως δεν συνοδεύτηκαν από την αρχική λάμψη. Και φτάνουμε στο σήμερα, που είναι στα 70 και κάτι του, με το γήρας να έχει χτυπήσει την ανθρώπινη, σαρκική μορφή του (γλυτώνει κανείς από το χρόνο άλλωστε;), δυο χρόνια μετά το σχετικά άνισο “Ordinary Man” που παρουσιάζει το ολόφρεσκο “Patient 9”, έχοντας μαζέψει μια σφιχτοδεμένη ομάδα πίσω του και σαν guests κάποια ιερά τέρατα της μουσικής μας στις κιθάρες όπως τον θεόθεο Tony Iommi, τον πολύπειρο και για πολλά χρόνια συνεργάτη του Zakk Wylde, τον τεράστιο Jeff Beck, τον Mike Mc Cready και τον Eric Clapton αλλά και τους Chad Smith (Red Hot Chili Peppers), Robert Trujillo (Metallica), Duff McKagan (Guns N’ Roses), Chris Chaney (Jane’s Addiction) καθώς και τον πρόσφατα εκλιπόντα Taylor Hawkins (Foo Fighters) και καταθέτοντας ένα πολύ δυνατό σύνολο 13 κομματιών, αποδεικνύοντας πως ναι, είναι ακόμη εδώ!
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από πάρα πολύ καλά κομμάτια στο σύνηθες στυλ που μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Συμπαγέστατο heavy metal αμερικανικής τεχνοτροπίας, με φοβερή παραγωγή, άμεσο και εύληπτο χωρίς να χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να μπεις στο πνεύμα της μουσικής, καλή ρυθμικότητα υψηλού headbangingικού βαθμού και φυσικά καταπληκτικού κιθαριστικού background από τεκμηριωμένους εξάχορδους πολέμαρχους που διανθίζουν τα κομμάτια με βαρύτατες riffοσειρές, εξαιρετικά solos (καλά, ο Beck γενικά “τυφλώνει” στο ομότιτλο track και στο “ A Thousand Shades”, ένα μπαλαντοειδές κομμάτι – trademark της τραγουδοποιΐας του Ozzy) και ευφάνταστα licks, πινελιές που μέσω της αψεγάδιαστης παραγωγής, ανεβάζουν το επίπεδο του “Patient 9”.
Πέρα από τα προαναφερθέντα, τα κομμάτια με τον Iommi (“No Escape From Now” και “Degradation Blues”) είναι φοβερά, με το μεν πρώτο να ξεκαθαρίζει με τη μια ότι προέρχεται από το πνεύμα του τελευταίου album των Black Sabbath “13” και το δεύτερο να έρχεται μάλλον να ολοκληρώσει κατά κάποιο τρόπο το “The Wizard” από το big bang debut. Από εκεί και πέρα η τεχνοτροπία του Zakk Wylde είναι ολοφάνερη ως συνθετική επιρροή στα “Parasite”, “Mr. Darkness” (θαυμάσιο), “Nothing Feels Right” και “Evil Shuffle” το οποίο επίσης πλησιάζει τα χωράφια των Sabbath, πολύ καλή μπαλαντάρα επίσης το “One Of These Days” με τον Eric Clapton ο οποίος μάλλον προσωπικά πρωτοπορεί σε τέτοιου είδους μουσική και ταυτόχρονα ακούγεται οικειέστατος με τα πεντατονικά licks και το solo του, μια σύμπραξη του heavy metal που πρεσβεύει ο ένας και του blues rock που ανέκαθεν εκπροσωπούσε ο άλλος σε ένα καθαρά US hard rock κομμάτι και αρκετά καλό, “χοροπηδηχτό” το “Immortal” με τον Mike Mc Cready, ένα κομμάτι που λοξοκοιτά προς τις εποχές του “Ultimate Sin” αλλά και του “No More Tears”.
Από εκεί και πέρα, τα κομμάτια που απομένουν με την αμιγή μπάντα που συνοδεύει στο σήμερα τον Ozzy είναι κι αυτά πάρα πολύ καλά, με αέρα hit όπως πάντα, καλά ρεφρέν και γενικά χωρίς ιδιαίτερες αδυναμίες, χωρίς να παρεκκλίνουν από τη συνταγή της solo πορείας του. Και το “Dead And Gone” και το καράdoom “God Only Knows” καθώς και ο φοβερός southern / country επίλογος “Darkside Blues”, δεν κάνουν κάτι άλλο από το να χαράσσουν το “τελικό μονοπάτι”. Μια δήλωση του αναπόφευκτου “τέλους” που χαρακτηρίζει το είδος μας. Και που φαίνεται ότι ο Ozzy, παρά το γεγονός που διακατέχει κάθε έναν μας για το “άγνωστο”, για το πέρασμα απέναντι, το αντιμετωπίζει με γενναιότητα αποδεχόμενος τη νομοτελειακή πορεία. Είναι πλήρης ημερών και έργων και το ξέρει. Και ουσιαστικά μέσω του “Patient 9” δεν το δηλώνει απλά: ενθαρρύνει τον ακροατή / φίλο / συνάνθρωπο να ενστερνιστεί το ίδιο attitude προς το “νόμισμα” που θέτει τα άκρα του είδους μας. Τη ζωή και το θάνατο. Ο ίδιος το καταφέρνει. Το πως θα το λάβει ο καθένας ανήκει στην ιδιοσυγκρασία και την κοσμοθεωρία του.
Τελικώς: ο πρίγκηπας του Σκότους καταθέτει μια από τις ειλικρινέστερες μουσικές του δηλώσεις και ξεκάθαρα αφήνει να φανεί ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να λουστεί με το Λευκό Φως έστω κι αν αυτό είναι το τέλος του φιλμ του αγώνα. Το “Patient 9” δεν είναι σχετικιστικό φαινόμενο. Σε απόλυτα μεγέθη είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος και το τελευταίο πράγμα που θέλει να κάνει ο γράφοντας κατά την ακρόασή του είναι συγκρίσεις με άλλες δουλειές του. Δεν με νοιάζει καν αν είναι ο καλύτερος δίσκος ή αν ανήκει στις καλύτερες δουλειές του. Η ειλικρίνεια και η τιμιότητα που αποπνέει αρκεί για να με κερδίσει. Κάτι που κατάφερε με τρομακτική άνεση από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Αν προτείνεται; Καλά, ερώτηση είναι αυτή; Δεν απαντώ καν. Long live για τον μεγάλο, έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα χυθούν δάκρυα και γι’ αυτόν όπως και για κάθε ήρωα που έπλασε χαρακτήρες μέσω της παντοδύναμης μουσικής που αγαπάμε.
Αυτά, ζήτω το heavy metal! Υπόκλισις, μεταβολή, αυλαία!
Facebook: https://www.facebook.com/ozzyosbourne
Official website: https://www.ozzy.com/
768 
