Την Παρασκευή 19 Απριλίου ο καιρός μας επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη, με το μεγαλύτερο μέρος της μέρας να έχει καταιγίδες, την Παρασκευή όμως ήταν και η μέρα που θα έβαζα ένα ακόμα τικ στην λίστα με τις μπάντες που θέλω να δω καθώς μετά από αρκετά χρόνια οι χίπηδες του underground: Ozric Tentacles, αποφάσισαν να ξαναέρθουν στην Αθήνα και δεν υπήρχε πιο ταιριαστό support από τους Naxatras.
Την συναυλία άνοιξε το alter ego των Ozric Tentacles, οι Silas and Saski. Αναφέρομαι σε αυτούς ως το alter ego των Ozric, γιατί το σχήμα απαρτίζεται από τον drummer, τον πληκτρά και την τραγουδίστρια/ φλάουτο/ πλήκτρα/ χορό των Ozric. Tο στήσιμο των Silas and Saski είναι το πιο “τυπικό” που βλέπουμε σε σχήματα ψυχεδελικού ήχου. Ο κιθαρίστας κρυμμένος πίσω από synths και πετάλια, έχτιζε ατμόσφαιρες βάζοντας την μια λούπα μετά την άλλη, ο drummer παρέδιδε μαθήματα ρυθμικής πολυφωνίας και η τραγουδίστρια αν δεν έκανε talking vocals πνιγμένα στο reverb και το delay, έπαιζε φλάουτο, ακουστική κιθάρα ή χόρευε.
Προσωπικά δεν με κέρδισε το σχήμα και μπορώ να πω ότι σε κάποιο σημείο με κούρασε. Η τραγουδίστρια φορούσε μάσκες, έκανε τον χορό των δερβίσηδων και γενικά ό,τι μπορούσε για να δώσει ένα θεατρικό στοιχείο, αλλά εμένα μου φάνηκε επιτηδευμένο και άνευρο όλο το στήσιμο που έχουν. Για μια ακόμη φορά τις εντυπώσεις έκλεψε ο drummer του σχήματος. Ήταν τόσο καθαρός και είχε τόση μεγάλη αίσθηση του ρυθμού που θα μπορούσα να τον ακούω για ώρες να παίζει μαζί μόνο με ένα synthesizer στο background.
To Fuzz είχε αρχίσει να γεμίζει όταν οι Naxatras ανέβηκαν στη σκηνή. Ξέρεις τι απολαμβάνω και εκτιμώ στους Naxatras; Όταν τους είδα πρώτη φορά live, είδα ένα σχήμα άγουρο που ήθελε να παίζει ψυχεδέλειες, αλλά αυτό που παρουσίαζαν δεν είχε αυτοπεποίθηση και δεν μου φαινόταν ότι έχουν όραμα για το που θέλουν να φτάσουν τον ήχο τους.
Τελικά όμως οι Naxatras δούλεψαν πολύ στον ήχο τους και άρχισαν να χτίζουν πάνω σε αυτό που αρχικά δημιούργησαν. Πρόσθεσαν ένα ακόμη μέλος να παίζει πλήκτρα, κάλεσαν έναν ακόμη κρουστό και οι live συνθέσεις τους απογειώθηκαν. Από εκείνο το βράδυ που είδα 3 έφηβους με “λατρέυωHawkind” ήχο, φτάσαμε στο σήμερα όπου στη σκηνή του Fuzz ανέβηκε μια σύνθεση μουσικών που ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν κάνουν αλλά και που απολαμβάνουν ό,τι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα.
Την Παρασκευή στο Fuzz οι Naxatras ήταν ένας ψυχεδελικός οργανισμός όπου κάθε όργανο έδινε πνοή στο άλλο. Ήταν μια παρέα δίπλα μου και συζητούσαν ότι ήρθαν στο live μόνο για τους Naxatras και δεν μου φάνηκε περίεργο. Οι Ozric Tentacles είναι σπουδαία μπάντα του χώρου αλλά για εμάς τους boomers. Οι επόμενες γενιές δεν έχουν εκτεθεί στον ήχους τους και οι Naxatras έχουν πάρει το hype που τους αξίζει.
Σε μια συζήτηση που είχα με τους Mass Culture, o μπασίστας του σχήματος μου είχε πει ότι είχε ενοχληθεί που ο μπροστινός του στη συναυλία των Cult of Luna έψαχνε στο κινητό του πόμολα για να αγοράσει. Θα ήθελα να τον είχα μαζί μου την Παρασκευή για να δω τις αντιδράσεις του, όταν κάποιος που καθόταν από πίσω μου νόμιζε ότι έχει καλή φωνή και τραγουδούσε (γκάριζε μάλλον) αμανέδες πάνω στις μελωδίες των Naxatras.
Λίγο μετά τις 23:00 ήρθε ή ώρα των χίπηδων του underground. Δυστυχώς δεν είχα δει τους Ozric Tentacles την προηγούμενη φορά που είχαν έρθει στα μέρη μας και ήταν ένα από τα συναυλιακά μου απωθημένα. To set τους ήταν ένα ταξίδι στην ιστορία του ψυχεδελικού ήχου από τις αρχές της δεκαετίας ’80 μέχρι σήμερα και έπαιζαν τέρμα…τέρμα όμως.
Θα αναφερθώ για μια ακόμα φορά στον drummer του σχήματος. Είναι τόσο χαοτικές οι μελωδίες των ψυχεδελικών σχημάτων, όπου αν δεν υπάρχει μια συμπαγής ρυθμική βάση τότε το αποτέλεσμα είναι bad trip . Στο live της Παρασκευής , ο drummer έβγαζε των καλύτερο εαυτό της υπόλοιπης μπάντας και εμάς μας έκανε να κουνιόμαστε ρυθμικά.
Καλλιτέχνες σαν τον Ed Wynne, παίρνουν ενέργεια και ζουν για αυτό που κάνουν. Στήθηκε αειθαλής πίσω από το synth του και με απίστευτη άνεση και style, έπνιγε την κιθάρα στο fuzz, το delay, το reverb, έκανε solo σε ανατολίτικους δρόμους, έχτιζε λούπες με χαοτικά riff και έπαιζε mantra μελωδίες στο synth.
Τo live τον Ozric Tentacles ήταν υπερβατικό ακόμα και για όσους ήταν απλά με μια μπύρα. Αυτό που σκεφτόμουν βέβαια είναι ότι σε αυτές τις μελωδίες δεν τους αξίζει να κλείνονται σε έναν συναυλιακό χώρο. Θα έπρεπε να έχουμε κατέβει από τη Γριά Βάθρα και να δούμε το live στα Θέρμα, αλλά δεν πειράζει μας ταξίδεψαν οι Άγγλοι και μας προσέφεραν ένα live το οποίο ενώ ήταν άρτιο μουσικά δεν του αξίζει να μείνουμε εκεί. Ήταν μια όμορφη εμπειρία από ένα σπουδαίο συγκρότημα.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
680 
