Είδος: Thrash metal
Δισκογραφική: BMG Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 3 Δεκεμβρίου 2021
Μην αρχίσουμε να μιλάμε για τους “Big 4” και για το ποιες μπάντες θα μπορούσαν να είναι στη θέση κάποιων άλλων και για το πόσο υποτιμημένες μπάντες είναι κάποιες και μπλα μπλα μπλα…Ας επικεντρωθούμε στα βασικά. Όποιος έχει βασικές γνώσεις metal μουσικής γενικότερα και thrash ιδιώματος ειδικότερα, δεν μπορεί να μην κατατάσσει τους Overkill στις καλύτερες, τιμιότερες και σταθερότερες μπάντες του χώρου. Όποιος δεν έχει ας σταματήσει το διάβασμα εδώ, αν και δεν πρόκειται να πλατειάσω… πολύ.
Οι Αμερικανοί, προερχόμενοι από την αντίθετη ακτή των ΗΠΑ (New Jersey) από εκείνη που γινόταν «της Μέρκελ το κάγκελο» (San Francisco), «μπαίνουν» στο χορό με το “Feel The Fire” (1985) από την Megaforce και εν συνεχεία τους παραλαμβάνει η Atlantic και από το 1986 έως το 1994 «διακορεύουν αυτάκια», «κλείνουν σπιτάκια» και εδραιώνονται ανάμεσα στους μεγάλους του thrash.
Αυτήν την οκταετία έρχεται να μας θυμίσει η BMG με τη συλλογή “The Atlantic Years 1986-1994” των έξι άλμπουμ παρακαλώ, όπου κυκλοφορεί σε CD boxset και φυσικά LP, πράγμα που είχε να συμβεί πάνω από μια 10ετία, καθώς τα άλμπουμ αυτά είχαν σταματήσει να κυκλοφορούν σε βινύλιο. Δε θα αναφερθώ στο κάθε άλμπουμ ξεχωριστά (το έχει κάνει η ιστορία άλλωστε) και δε χρειάζεται, όταν η συλλογή αυτή αποτελείται κατά σειρά από τα: “Taking Over”, “Under The Influence”, “The Years Of Decay”, “Horrorscope”, “I Hear Black” και “W.F.O.”.
Στα τέσσερα πρώτα μιλάμε για την επιτομή του speed/thrash όπως παιζόταν στα τέλη των ’80s–αρχές ’90s, με τους Overkill να παραδίδουν ίσως το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους (ναι για το “The Years Of Decay” μιλάω), ενώ στα δύο επόμενα σχηματίζεται μία “μπυρο-κοιλιά” η οποία, χωρίς να δηλώνει πως είναι άσχημα άλμπουμ, έρχεται μετά τον ορυμαγδό των τεσσάρων προηγούμενων καθιστώντας έτσι τις μέτριες στιγμές πιο εμφανείς. Όπως και να’ χει όμως η ροπή των Αμερικανών να κινούνται σε πιο Sabbath «μονοπάτια» στο “I Hear Black” και η προσπάθειά τους για επαναφορά στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» με το “W.F.O.” είναι αρκετές για να ολοκληρώσουν αυτό το εξάτομο έργο τους στις τάξεις της Atlantic.
Και πάμε να δούμε, αξίζει η αγορά μιας τέτοιας κυκλοφορίας; Αν δεν έχεις κάποιο από αυτά τα άλμπουμ, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τα αποκτήσεις και μάλιστα όλα μαζί. Αφού κι εγώ, που έχω δύο από αυτά, σκέφτομαι να το «χτυπήσω», ασχέτως αν προτιμώ την παλιά «ορθόδοξη» συσκευασία CD και όχι μια απλή χάρτινη θήκη. Αν θέλεις τα βινύλια, ντύνεσαι Γιουσέιν Μπολτ και πας και τα αποκτάς γιατί δεν ξέρεις πότε και αν θα τα ξαναβρείς. Αν πάλι θέλεις τα άπαντα, και είσαι συλλέκτης που μαζεύει μέχρι κουτιά κομπόστας (κι όμως υπάρχει. Φοβερό;) πράξε αυτοβούλως καθότι πρόκειται για τα άλμπουμ αυτούσια χωρίς bonus κομμάτια και λοιπά καλούδια. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια εξαιρετική κίνηση/κυκλοφορία, της πρώιμης δυναμικής των Overkill, έτσι ώστε να δει και ο πιτσιρίκος που τους βλέπει να «σπέρνουν» την τελευταία 10ετία, ότι η χαρακτηριστική «πρασινίλα» υπάρχει από παλιά και πως η νεκροκεφαλή των Avenged Sevenfold έχει «εμπνευστεί» από τον Chaly (τη μασκότ των Overkill) και όχι το αντίθετο.
Θα μας αφιερώσω ένα τραγούδι από το καλύτερο ίσως άλμπουμ τους όπως ανέφερα και παραπάνω (για μένα είναι το καλύτερο, αλλά δε θέλω να είμαι απόλυτος. Τα έχουμε μιλήσει με τον πρόεδρο Ιορδάνη. Έχει λάβει γνώση). Cheers from the gutter.
Website: http://wreckingcrew.com/Ironbound/
Facebook: https://el-gr.facebook.com/OverkillWreckingCrew
710 
