Πόσες φορές σου έχει τύχει να φας τέτοιο κόλλημα με κάποιο τραγούδι που να το ακούς όλη μέρα, κάθε μέρα λες και ζεις ένα σενάριο τύπου Crank, και σαν άλλος Τζέισον Στέιθαμ η ζωή σου εξαρτάται αποκλειστικά απ’ το να ακούς αυτό το κομμάτι ασταμάτητα;
Και όταν δεν το ακούς, το παίζει ο εγκέφαλός σου σε αέναη λούπα, κάθε ακρόαση είναι ακόμα πιο απολαυστική από την προηγούμενη, είσαι εθισμένος σε κάθε νότα, κάθε στίχο, κάθε δευτερόλεπτο αυτού του τραγουδιού.
Και μια μέρα, ξαφνικά, πουφ (όχι αυτός του Ρακιτζή)! Είσαι ελεύθερος από το ξόρκι, μπορείς πια να ακούσεις και άλλα πράγματα εκτός από την ηχητική αυτή πρέζα στην οποία έπεσες για το χ χρονικό διάστημα. Θα χωρίσετε σαν φίλοι, ξέροντας όμως ότι σύντομα θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι σας στο μακρινό ή και κοντινό μέλλον, ενδεχομένως αυτήν την φορά πιο ψύχραιμα.
Για το πρώτο διάστημα του νέου έτους, αγαπητέ αναγνώστα, το κομμάτι που κατανάλωσα σαν ζεστό ψωμάκι ήταν το “Silver Springs” των Fleetwood Mac. Θα μου πεις, όχι και το πιο χαρούμενο κομμάτι για να ξεκινήσεις τον χρόνο σου. Θα σου πω να με αφήσεις ήσυχο και θα φύγω τρέχοντας σαν παρεξηγημένο πεντάχρονο.
Πριν ρίξω το tantrum μου όμως, ας δούμε δυο βασικά πράγματα για την μπάντα, το άλμπουμ και το κομμάτι το ίδιο.
Η μπάντα
Kάπου το 1967 στο Λονδίνο, ο εκπληκτικός μπλουζοκιθαρίστας Peter Green θα αποχωρήσει από τους Bluesbreakers του John Mayall. Είχε προλάβει εκεί όμως να γνωρίσει τον ντράμερ Mick Fleetwood και τον κιθαρίστα John McVie. Τι παίρνεις αν συνδυάσεις τα δυο αυτά επίθετα; Fleetwood Mac. To όνομα αυτό ήταν και το μεγάλο διαπραγματευτικό όπλο του Green ώστε να πείσει τους άλλους δύο να τον ακολουθήσουν στην καινούρια μπάντα. O Μick ακολούθησε, ο McVie όμως αρχικά προτίμησε την σιγουριά του John Mayall. Tην θέση του θα πάρει ο Jeremy Spencer και στο μπάσο θα επιστρατευτεί ο Bob Brunning. Θα ηχογραφήσουν κάμποσα άλμπουμ με ξεκάθαρο μπλουζ προσανατολισμό, μέχρι την αποχώρηση του Green το 1970. Θα μεσολαβήσουν πέντε ταραχώδη χρόνια για τα σχήμα κατά το οποία η θρυλική μπάντα πάρει την πιο δημοφιλή της μορφή, με τον Lindsey Buckingham να προστίθεται στην σύνθεση με τον όρο να προσλάβουν και την τότε κοπέλα του, Stevie Nicks. Το 1975 θα κυκλοφορήσουν το πρώτο άλμπουμ με αυτό το line up, αλλά το δέκατο(!) συνολικά, που θα φέρει το όνομα της μπάντας.
Στο μεταξύ, τα έχουν κάνει ήδη όλα μπουρδέλο. O John χωρίζει με την γυναίκα του, Christine McVie (που είχε ενταχθεί στην μπάντα, και μας άφησε σχετικά πρόσφατα), o Buckingham τα σπάει με την Nicks, η οποία όμως στο ενδιάμεσο τα ψιλοβρίσκει με τον Fleetwood. Και μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό, η δισκογραφική τους πιέζει να βγάλουν νέο άλμπουμ, όσο είναι φρέσκια η επιτυχία του προηγούμενου. Και φτάνουμε έτσι στο “Rumours”.
Το άλμπουμ
Θα κυκλοφορήσει στις 4 Φεβρουαρίου του 1977 από την Warner Bros, και όχι απλώς θα πατήσει στην επιτυχία του προκατόχου του, αλλά θα απογειώσει την μπάντα. 10 εκατομμύρια δίσκοι μέσα στον πρώτο μήνα, παγκόσμιες περιοδείες, Γκράμι, Μπίλμπορνζ, όλα τα καλά του κόζμου. Θεωρείται ακόμα και σήμερα η δημιουργική κορυφή της μπάντας και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ έβερ. Και λογικό άλλωστε, αφού μιλάμε για έναν εξαιρετικό δίσκο, με υπέροχα κομμάτια όπως “Dreams”, “Go Your Own Way”, “The Chain”, “Second Hand News”. Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου όμως, δεν μπήκε καν στην πρώτη του κυκλοφορία…
Το τραγούδι
Το να πούμε πως η σχέση Buckingham και Nicks δεν ήταν και η πιο εύκολη θα είναι τεράστιο understatement, και η συνήπαρξή τους στην μπάντα δεν βοηθούσε καθόλου. Έχοντας ήδη χωρίσει ,όπως προαναφέρθηκε, κατά την διάρκεια της δημιουργίας του “Rumours”, η Nicks πήρε ένα κομμάτι χαρτί, ξέρασε πάνω του την ψυχούλα της μέχρι τελευταίας ρανίδος, το ονόμασε “Silver Springs” και το έφερε στο τραπέζι. Tι έκανε η υπόλοιπη μπάντα? Το πήρε, το χάζεψε για λίγο, και τελικά το πέταξε στα B-side του single του “Go Your Own Way”… “Δεν μας φτάνει ο χρόνος, δεν ταιριάζει με το στυλ του άλμπουμ” και διάφορες τέτοιες δικαιολογίες επιπέδου “Σε βλέπω σαν φίλο” επιστρατεύτηκαν, οι οποίες όμως δεν έπεισαν την έξαλλη Nicks ούτε κατά διάνοια, και διαχρονικά προκάλεσαν ακόμα περισσότερες αψιμαχίες (και αποχωρήσεις) στην μπάντα. Και λογικό άλλωστε, όταν έχεις γράψει ένα τέτοιο αριστούργημα. Γιατί απ’ όπου και να το πιάσεις, είναι τέτοιο. Το συναισθηματικό βάθος των στίχων και της μουσικής που τους συντροφεύουν, η ανατριχιαστική ερμηνεία της Nicks που πραγματικά σε στοιχειώνει απ’ την πρώτη ακρόαση δημιουργούν ένα αποτέλεσμα αψεγάδιαστο που δεν γίνεται να μην σε συγκινήσει. Τι να σε συγκινήσει δηλαδή, να σε βάλει κάτω να σε κοπανήσει ας το πούμε καλύτερα.
Η Nicks εμπνεύστηκε τον τίτλο περνώντας από μια πινακίδα της περιοχής Silver Spring στο Maryland κατά την διάρκεια ενός road trip, καθώς από το όνομα και μόνο έμοιαζε παράδεισος. “You could be my Silver Springs”, αλλα κυρ Lindsey πέταγες χαρταετό, σε ελεύθερη μετάφραση. Κάτι σαν το meme “This could be us but…”.
Το κομμάτι ευτυχώς συμπεριλήφθηκε σε μελλοντικές εκδόσεις του “Rumours” και έγινε και fan favourite στα live των Fleetwood Mac, με αποκορύφωμα το reunion του 1997 το οποίο οδήγησε και σε ένα εξαιρετικό live album ονοματι “The Dance”. Πολλά κομμάτια του γκρουπ πάνε σε άλλο επίπεδο στις live εκτελέσεις (το “I’m so Afraid” είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα, κομμάτι που επίσης έχω λιώσει σε άλλη φάση της ζωής μου), και αυτό αποτυπώνεται στο “Silver Springs”, με αποκορύφωμα τα βλέμματα Buckingham και Nicks όσο εκείνη τραγουδά “I’ll follow you down till the sound of my voice will haunt you/You’ll never get away from the sound of the woman that loves you”.
Η live έκτέλεση αυτή θα κυκλοφορήσει και ως single, σκαρφαλώνοντας σε διάφορα charts και κερδίζοντας ακόμα μια υποψηφιότητα για Grammy. Aυτά όμως φαίνονται -και είναι-αρκετά ασήμαντα μπροστά στην διαχρονική και αναντίρρητη δύναμη του τραγουδιού, που έμεινε “θαμμένο” για είκοσι χρόνια (πέραν από τις συνειδήσεις των φανατικών της μπάντας), αλλά τελικά the cream always rises to the top.
Όσες φορές κι αν ακούσω, κι όσες φορές κι αν δω την συγκεκριμένη εκτέλεση (και όπως φανερώνει και ο λόγος που γράφτηκαν αυτές εδώ οι γραμμές, ήταν πάαααααρα πολλές) η τρίχα σηκώνεται κάγκελο αγαπητέ αναγνώστα, και δεν έχει κι άλλη επιλογή αν με ρωτάς. Μαγικό κομμάτι που εύκολα κάνει κατάληψη στον εγκέφαλό σου και δεν το βγάζουν ούτε τα ΜΑΤ (χχχχφτου).
Έχοντας πλέον κάπως απομακρυνθεί απ’ το κόλλημα αυτό (όχι εντελώς, όσο γράφω πρέπει να πρόσθεσα άλλες 100 ακροάσεις πάνω-κάτω), ξέρω ότι δεν έχω παρά να περιμένω λίγο μέχρι να έρθει το επόμενο. Προφανώς και δεν ξέρω ακόμα ποιο θα είναι, αλλά όταν μάθω θα στο πω.
1020 
