ONE DESIRE: “Midnight Empire”

ALBUM

Είδος: Melodic Hard Rock
Δισκογραφική: Frontiers Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 22 Μαΐου 2020

Δεν είναι συνηθισμένο στο χώρο του μελωδικού hard rock να αποτελεί ο ντράμερ την ψυχή και τη γενετήσια δύναμη ενός γκρουπ. Όμως ο Ossi Sivula είναι πραγματικά ο θεμέλιος λίθος των Φινλανδών One Desire, όταν ήδη από το 2012 άρχισε με σταδιακά βήματα να συμπληρώνει τη σημερινή σύνθεση. Καταλυτική ήταν η προσθήκη του κιθαρίστα και παραγωγού Jimmy Westerlund, που είχε μια ενεργή και πετυχημένη προϊστορία σε διάφορα σχήματα και έφερε την χρυσή προσθήκη στο μικρόφωνο, που θα έκανε τη διαφορά. Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Andre Linman , χρόνια φίλος του και μέλος των Sturm Und Drang, καθορίζει αναμφίβολα το τελικό χρώμα των One Desire. Η τελευταία προσθήκη στο μπάσο ακούει στο όνομα του Jonas Kuhlberg, που μεταξύ άλλων έπαιξε και με τον Paul Di’ Anno.

Οι Φινλανδοί κυκλοφόρησαν το ομότιτλο ντεμπούτο τους τον Μάρτιο του 2017, έχοντας ήδη εντοπιστεί από το περισκόπιο των υπεύθυνων της Frontiers Records. Με αιχμή του δόρατος το σπουδαίο single “Hurt” εντυπωσίασαν με ένα ξεκίνημα που μπορεί αναμενόμενα να έπασχε από έλλειψη αυθεντικότητας, στη γη του κλισέ βέβαια, αλλά είχε παρατάξει ενισχυμένες παγίδες μελωδικότητας. Ο θόρυβος που έφερε το άλμπουμ παρατάθηκε με πετυχημένες περιοδείες με τους πρωτοκλασάτους του χώρου, H.E.A.T. και Eclipse.

Η “μεσονύκτια αυτοκρατορία” σφραγίζει την οικειότητα των One Desire στην πιάτσα του ήχου αυτού. Αποδεικνύονται ξανά προαγωγοί καλλίγραμμων μελωδιών, έχοντας γίνει ακόμα καλύτεροι στην ικανότητα να τις ντύσουν έξυπνα και να τις αναδείξουν περισσότερο.

Αποφασισμένοι να πάρουν τα δύσπιστα κεφάλια από την αρχή, ανοίγουν με το επιβλητικό, μυστηριώδες και επικό “Shadowman”. Δύσκολα θα ακούσει κανείς πιο απαιτητικό τραγούδι στον χώρο τους τελευταίους μήνες: απλώνεται στα εξίμισι λεπτά του σε μια σκοτεινή ιστορία με τις κορυφώσεις του, τις μεταπτώσεις του, τα σύντομα αφηγηματικά του μέρη, τα δραματικά μελωδικά lead του Westerlund και τη σπουδαία ερμηνεία του Linman.
Ο ουρανός του ήχου φωτίζει αισθητά αμέσως μετά με το αυτοκόλλητο single “After You ‘re Gone”, με την ελαφριά νοσταλγία του να σε τυλίγει εύκολα στην παγίδα της επανάληψης.

Κοιτάζοντας το άλμπουμ στη συνολική του διαδρομή, εύκολα σου φέρνει στο μυαλό την κατανομή των τραγουδιών του σε έναν δίσκο βινυλίου όπου κάθε πλευρά σφραγίζεται από μια μπαλάντα. Η θεωρητικά πρώτη κλείνει με το πανέμορφο “Through The Fire”, με τον Westerlund να έχει αναλάβει τα φωνητικά σε ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι που διαφοροποιείται αισθητά από τις τυπικές AOR μπαλάντες, φέρνοντας περισσότερο στο μυαλό μια εντύπωση των Zeppelin επιδράσεων στην τελευταία περίοδο των Whitesnake.

Η ψηλότερη κορυφή του δεύτερου μέρους, είναι το εμπνευσμένο “Rio”, ένα AOR διαμάντι με ένα υποδειγματικό μελωδικό μάθημα νοσταλγίας. Πόσο ισορροπημένος και χαρισματικός ερμηνευτής είναι ο Linman, το διαπιστώνει κανείς σε κάθε στιγμή του δίσκου, εδώ όμως έχει διαχειριστεί ένα υπέροχο τραγούδι με ψυχή. Και όταν συμπληρώνει τον κύκλο των ερμηνειών του με το “Only When I Breathe”, είναι φανερό πως η μελαγχολία του πάει γάντι.

Ακόμα και στα πιο άμεσα τραγούδια του “Midnight Empire”, που συμπληρώνουν το μενού χωρίς να υστερούν, φαίνεται η διάθεση του γκρουπ να απλωθεί μουσικά, όπου χρειάζεται, περισσότερο από τα τυπικά 3-4 λεπτά της γνωστής συνταγής. Και ο καλλωπισμός των αρχικών ιδεών, η ενίσχυση των μελωδιών με τα ιδανικά ρυθμικά, οι μικρές απόπειρες εμπλουτισμού των διαθέσεων, και τα σύντομα εισαγωγικά θέματα της κιθάρας ή των synths, λειτουργούν αποτελεσματικά.

Οι Φινλανδοί, με τη δεύτερη απόπειρα, έχουν ήδη κοιτάξει στα μάτια όλους τους μεγάλους, σύγχρονους εκπρόσωπους της τελευταίας γενιάς του μελωδικού hard rock. Θα ήθελα πολύ να τους δω να διευρύνονται σε μια πολυμορφία ανάλογη του “Shadowman”, και να χαράζουν το δικό τους μονοπάτι μακριά από την κουραστική πεπατημένη.

https://www.onedesire.net/
https://www.facebook.com/OneDesireBand/
https://www.youtube.com/channel/UCaMXnDg9g7WKw1tHHI69FnA
https://twitter.com/OneDesireBand

710
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…